82 Rozdział

- Tsunade-sama was wzywa. - Wydusza z siebie. - To coś nieziemsko ważnego. - Głośno przełyka ślinę. Co jest do cholery?...

- Co jest grane Tsunade-sama? - Pytam , kiedy wchodzimy do gabinetu.

- Muszę z wami porozmawiać. - Odpowiada. Razem z Sakurą stajemy na środku. Dziewczyna musi mnie podtrzymywać, bo sam nie ustoję na nogach.

- Co jest z tobą nie tak Naruto? - Pyta blondynka. Uśmiecham się krzywo.

- Stary znajomy. - Odpowiadam krótko.

- Tsunade-sama, zdaje mi się, że masz ważniejsze sprawy na głowie. Naruto ja się zajmę. - Moja dziewczyna uśmiecha się szeroko.

- No dobrze, masz rację...- Wypowiedź Tsunade-baachan przerywa pukanie do drzwi. Kobieta spogląda na drzwi z lekką obawą?

- Wejść! - Krzyczy stanowczo. Spoglądamy w tył i naszym oczom ukazuje się poturbowany Shikamaru i Temari.

- Oh, jesteście z powrotem. - Wzdycha spokojna.

- Tak, przyszliśmy z tym, po co poszliśmy. - Odzywa się dziewczyna.

- Cześć, tak w ogóle. - Macha do nas Temari.

- Cześć. - Odzywamy się razem z Sakurą. - Co tu robicie? - Pytam.

- Tak w sumie to... wy przyszliście z ich inicjatywy. - Wyjaśnia nam Tsunade-baachan.

- To znaczy? - Pytam.

- Shikamaru i Temari mają dla ciebie wiadomość Naruto. - Wzdycha kobieta.

- O co chodzi? Nie straszcie mnie, mam dość przeżyć jak na jeden dzień. - Odpowiadam patrząc na nich.

- No to musisz przeżyć jeszcze kilka Naruto. - Wzdycha Shikamaru. Czuję jak Sakura zaciska mocniej dłoń na mojej ręce.

- Proszę, powiedzcie w końcu. - Mówię. Moja krew zaczyna szybciej pulsować w żyłach.

- Po pierwsze...- Temari bierze głęboki wdech. - Jesteś ścigany. - Dopowiada szybko.

- Po drugie, Haruto także. - Wtrąca Shikamaru.

- A po trzecie, mamy dla ciebie wiadomość. - Chłopak wyciąga w moim kierunku małe zawiniątko. Z wahaniem wysuwam dłoń i po chwili zawiniątko ląduje w mojej ręce.

- Co to? - Pytam zainteresowany.

- Nie wiem. Spotkaliśmy po drodze ich bandę i jeden z nich kazał nam to do ciebie dostarczyć, więc to robimy. - Wzdycha Shikamaru. Powoli otwieram zawiniątko, w którym znajduje się jakiś sygnet i kawałek kartki.

Zabiję Cię i Twojego kuzyna tak samo, jak zrobiłem to z resztą Was. Szykuj się chłopaczku, bo długo już nie pożyjesz. Ach i mały prezencik ode mnie. Ciesz się nim póki możesz. Sygnet głowy klanu...

Wkurzony zgniatam kartkę i zaciskam dłoń. Powoli spoglądam na swoją dziewczynę, nie wie co się dzieje. Jest totalnie zdezorientowana.

- Co się dzieje? - Pyta i dotyka mojego ramienia. Mam ochotę coś rozpieprzyć.

- Zabiję go. - Mówię pełen powagi.

- Przestań, nie jesteś taki. - Słyszę potężny głos Tsunade.

- Masz rację. - Opamiętuję się. - Załatwię to w inny sposób.

- O czym mówisz? - Pyta Shikamaru.

- Postaram się, żeby cierpiał, jak te wszystkie biedne osoby, które zamordował. - Warczę przez zęby i na nic nie czekając wychodzę z gabinetu. Nie zwracam nawet uwagi na wołającą za mną Shizune i Tsunade. Wychodzę na świeże powietrze i mocno się nim zaciągam. Siadam na ławkę, bo czuję, że dłużej już nie wystoję. Zgniotę go, okaleczę, ale nie zabiję. Postaram się, żeby na zawsze pamiętał o tym, co zrobił mojemu klanowi.

- Kochanie? - Czuję jej ciepłą dłoń na swoim barku. Przykrywam ją swoją.

- On idzie z jakimiś ludźmi. - Dopowiada po chwili ciszy. Słyszę jej kroki, a po chwili widzę jak siada obok mnie na ławkę.

- Kurwa! Sakura, mam ochotę go zabić, ale to tylko skróci jego cierpienia. Postaram się, żeby ten skurwiel cierpiał. Tak niewyobrażalnie cierpiał. - Syczę.

- Kochanie ty nie jesteś taki, pamiętasz? Nie wyznaczaj mu kary, zrobi to wioska. - Słysze jej ciepły głos.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale. Nie zrobisz nic wbrew sobie, później będziesz tego żałował, a ja nie chcę, żebyś czegoś żałował. - Mówi z troską. Mimo całego mojego gniewu przysuwam się i z uśmiechem obdarzam całusem jej rozgrzany policzek.

- A to za co? - Pyta.

- Za to, że jesteś. - Uśmiecham się i widzę, że ona robi to samo.

- Chodź, opatrzymy cię skarbie. - Rzuca szybko. Wstaje i powoli ciągnie mnie w górę.

- Uhm. - Wzdycham przeciągle i wstaję razem z nią.

- To do mnie, czy do ciebie? - Pytam i się krzywię. Trochę boli.

- Do ciebie. - Odpowiada. - Mamy bliżej głuptasku.

- No tak. - Drapię się w tył głowy. Zaczynamy iść. Mój chód musi wyglądać strasznie komicznie. Wszystko mnie boli i idę jak kaleka, na dodatek jestem cholernie zmęczony.

- Co zrobimy? - Dziewczyna zadaje pytanie.

- Z watahą, która chce mojej i mojego kuzyna głowy? - Widzę jak kiwa twierdząco głową. - Pewnie ich pokonamy i wsadzimy tam, gdzie powinni trafić. - Odpowiadam zgodnie z prawdą.

- Razem?

- Razem, jeśli chcecie. - Uśmiecham się krzywo.

- Przyda się odrobina rozrywki. - Stwierdza.

- Ja zajmę się przedstawicielem. - Rzucam twardo.

- Nie sądziłam, że powiesz coś innego. - Wzdycha i przewraca oczami.

- Za dobrze mnie znasz. - Kwituję.

- Tak, to akurat prawda. - Śmiejemy się.

- Tyle lat razem co? Kto by pomyślał. - Mówię.

- No ja kiedyś na pewno nie. - Odpowiada moja kobieta.

- Byłem dla ciebie zbyt brzydki i głupi. - Stwierdzam prosto.

- Nieprawda. Nie byłeś brzydki, jakbym miała się cofnąć to byłeś nawet słodki.

- Serio? Kłamiesz, żeby podnieść mnie na duchu. - Śmieję się.

- Czy te oczka mogą kłamać? - Pyta uwodzicielsko. Wpatruję się w nią.

- Nie wiem, ty mi powiedz. - Rzucam.

- Nie kłamię, ale fakt faktem, głupi byłeś. - Chichocze dziewczyna.

- Och dziękuję bardzo skarbie. - Mówię i chwytam się za klatkę piersiową. Przystajemy i Sakura staje naprzeciw mnie.

- Co się stało kochanie? - Pyta czule spoglądając mi w oczy.

- Kuje. - Tylko tyle jestem w stanie wydusić.

- Pieprzona pieczęć. - Wzdycha i kładzie dłoń na moją klatkę piersiową. - Dlatego nienawidzę, jak ludzie przychodzą do mnie z takimi przypadkami. - Dodaje, a ja jestem w szoku.

- Czyli nie jestem pierwszy?

- Nie kochanie. Prawdą jest to, że pieczęcie okropnie osłabiają i wyniszczają ciało gospodarza, że tak to ujmę. - Dopiero teraz zauważam, że jej dłoń jest zielona. Znaczy się, jest okryta zielonkawą poświatą.

- Co robisz?

- Miałam podleczyć cię w domu, ale że tak cię boli to zrobimy to szybko. - Uśmiecha się, a ja czuję, jak moje wszystkie mięśnie się rozluźniają. Stają się takie lekkie.

- To wystarczy?

- Jasne. Wątpisz w moje możliwości? - Zagryza dolną wargę i unosi w górę brew. Jest seksowna.

- Ja? Chyba żartujesz. Nikt nie jest lepszy od ciebie w tym co robisz kochanie. - Stwierdzam spod przymrużonych powiek.

- Nie przesadzajmy. - Uśmiecha się. - Chyba możemy już iść, gdziekolwiek chcesz. - Stwierdza odsuwając się ode mnie. Czuję się dobrze.

- Uhh, jak przyjemnie. - Wzdycham przeciągle. Słyszę jej miły dla moich uszu śmiech.

- Nie czuć bólu? - Przesuwa palcem po mojej klatce piersiowej.

- Tak, o to mi właśnie chodziło. - Uśmiecham się bezczelnie.

- Chodźmy do parku. - Mówię po chwilowej ciszy.

- Prowadź, przystojniaku. - Splatam ze sobą nasze dłonie i po chwili w skupieniu idziemy do wyżej wymienionego miejsca. Jest około szesnastej toteż ludzi na ulicach jest całkiem sporo. W tle słychać bawiące się dzieci i kupców, którzy usiłują sprzedać swój towar.

- Zawsze kochałam ten spokój.

- Tak, to jest najlepsze. - Wdycham świeże powietrze, głęboko do swoich płuc.

- Jak tam proces przeprowadzki? - Zagaduje po chwili.

- Jest ciągle w trakcie. - Uśmiecham się zwycięsko.

- To znaczy? - Jej twarz wyraża zdziwienie.

- Nająłem do tego ludzi, a wszystko nadzoruje mój klon. - Wyjaśniam pokrótce.

- Ach ty spryciarzu. - Klepie mnie w ramię.

- Od czegoś się ma tę główkę nie? - Wskazuję na swoje czoło z uśmiechem. Dziewczyna kręci głową z niedowierzaniem.

- Siadaj i się nie wygłupiaj. - Mówi i wskazuje mi jedną z ławek. Z przyjemnością usadawiam się na niej i czekam na swoją kobietę. Dołącza do mnie po chwili, wtulając się w mój tors.

- Przyjemnie co? - Pytam z szerokim uśmieszkiem.

- Nawet bardzo. Czasem przydaje się chwila przerwy i lenistwa. - Mruczy.

- Coś mi się wydaje, że długo to nie potrwa.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Mam złe przeczucia co do dzisiejszego dnia. - Wzdycham przeciągle i lekko się krzywię.

- Co takiego może się stać? - Odwraca się w moją stronę i patrzy mi prosto w oczy.

- Jak sądzisz? O co może mi chodzić hm? - Wyciągam dłoń w jej kierunku i kładę ją na policzku dziewczyny. Wodzę kciukiem po słodkich ustach Sakury. Oblizuję spierzchnięte wargi.

- Nie wiem, przecież nie siedzę w twojej głowie. - Wzdycha i wywraca oczami.

- Sądzę, że pewna osoba wpadnie po raport. - Zabieram dłoń i zrywam się z ławki. Odwracam się do niej plecami i przeczesuję dłonią włosy.

- I to jest takie straszne? Jeśli przyjdzie to pokażesz mu, gdzie raki zimują. - Słyszę jej drwiący głosik.

- Co jeśli pieczęć nie jest do końca złamana? - Zamykam na chwilę oczy i kiedy czuję sunącą dłoń wzdłuż moich pleców, otwieram je z nagłym wciągnięciem powietrza.

- Nie wierzę, że mój twardogłowy ninja numer jeden nie jest w stanie oprzeć się jakiemuś draniowi.

- Nie jestem co do tego pewny. - Zaciągam się powietrzem i gwałtownie odwracam w jej stronę. Od razu w oczy rzuca się jej seksowny uśmieszek i przygryziona warga. To cholernie mnie nęci.

- Poradzisz sobie skarbie. Wierzę w ciebie. - Puszcza mi oczko.

- Muszę iść.

- Co? Tak nagle? - Pyta zaskoczona. - Co z tobą?

- Chcę raz na zawsze z tym skończyć. Zapewne ten świr na mnie czeka. - Tłumaczę krótko.

- Oszalałeś? Dopiero co cię uleczyłam.

- Wiem skarbie i bardzo mi pomogłaś, naprawdę.

- Ale?

- Muszę z tym skończyć. Mówiłem ci. - Zbliżam się i muskam wargami jej czółko. - Przepraszam kochanie. - Rzucam krótko i po chwili znikam jej z oczu.

Przenoszę się na pole treningowe numer siedem. Wiem, że na mnie czeka, jestem tego pewien. Zawsze to robił. Ląduje w krzaczorach. Podnoszę się z ziemi i zabieram swojego kunaia, którego chowam do kieszeni. Otrzepuję się i wychodzę spośród drzew i krzewów. Staję przed tym wszystkim i dokładnie się rozglądam. Przymykam oczy i to wystarcza, żeby połączyć się z Kyuu. Od razu wiedział o co mi chodzi. Po pięciu sekundach wyczuwam tego gnoja. Przemieszczam się na środek pola.

- Wyjdź i tak wiem, gdzie jesteś. - Mówię spokojnie. Nie zdążam dobrze się rozstawić, a już na swoim karku czuję jego oddech. Wyprowadza cios, który natychmiastowo odpieram.

- No proszę proszę. Nie chwaliłeś się demonem. - Uśmiecha się szyderczo, kiedy stoi naprzeciw mnie około sto metrów dalej.

- A ty idiotyczną pieczęcią.

- Zabiłeś kuzynka? - Robi krok w moją stronę.

- A jak sądzisz?

- Wydaje mi się, że tak. - Rzuca wzgardliwie, a ja prycham. Po prostu nie mogę się powstrzymać.

- Ale ty jesteś naiwny Akinori. - Kręcę głową na boki z wrednym uśmieszkiem. - Nie zawsze wszystko musi wychodzić tak, jak sobie życzysz.

- Słucham? - Wrzeszczy wściekły i stawia krok za krokiem. Zmierza do mnie powoli, ale jednak.

- Zawsze trzeba było rozkładać ci wszystko na części pierwsze. - Wzdycham. - Nie masz nade mną kontroli! - Wrzeszczę. Widzę jak unosi w górę dłoń i składa te swoje idiotyczne pieczęci.

- I co, działa? - Podchodzę do niego ze złowrogim nastawieniem. Jestem cholernie wściekły, za to co mi zrobił. Widzę jego minę i wybucham gromkim śmiechem.

- Jak...?

- ...się uwolniłem? - Kończę za niego. - Mam przyjaciela.

- Ale...

- Tatuaż? Zostanie. - Stwierdzam. - To będzie jedyna pamiątka po tobie.

- Tyyy!! - Krzyczy w furii i jego chód zmienia się w dziki bieg.

Na nic nie czekając również na niego zmierzam. Dzieli nas kilka metrów i Akinori rzuca we mnie kunaia. Rozpieprzam go swoimi ostrzami chakry, których dawno nie używałem. Widzę ten jego błysk w oku i chęć mordu. Wyczuwam tą potężną i mroczną siłę. W nim również tkwi demon, powstały w wyniku idiotycznych eksperymentów.

- Nie mogłem się doczekać. - Odzywam się przez zęby, kiedy nasze ostrza klinują się wzajemnie. Nasze mięśnie i dłonie drgają, pod wpływem naszej siły. Jego szczęka jest mocno zaciśnięta, co oznacza, że jest cholernie wkurzony. Mam dość, więc używam nogi i kopię go w brzuch. W wyniku tego zdarzenia chłopak odlatuje ode mnie, ale szorując dłonią przed sobą i mocno trzymając się na nogach, nie przewraca się. Podnosi głowę w górę i już na tym etapie dostrzegam jego czarne, jak otchłań oczy. Zmieniły kolor, czyli powoli robi się groźnie. Z furią w oczach i zawistnym uśmieszkiem, szybko pojawia się obok mnie. Zostaję zaskoczony i obrywam w twarz. Jego siła jest niewyobrażalna, dlatego ledwo udaje mi się utrzymać na nogach. W trakcie prostowania ponownie pojawia się przy mnie nie wiadomo skąd i dostaję w brzuch prawdopodobnie z pół obrotu. Odlatuję kawałek, ale z trudnością stoję na nogach. Ocieram stróżkę krwi płynącą z moich rozciętych warg. Uśmiecham się wariacko, kiedy widzę go pięćdziesiąt metrów przede mną, mocno dyszącego. Jego barki aż chodzą w górę i w dół. Widać, że dawno nie używał swojej całej mocy. Bez głębszego namysłu tworzę klony, które w szalonym biegu pędzą wprost na niego. Widzę jak załatwia każdego po kolei. Kiedy kończy kręci głową z niezrozumieniem.

- Przecież wiesz, że to na mnie nie działa. - Jego głos stał się potężniejszy i władczy niż dotychczas.

- No co ty? - Udaję głupka.

- Strzeż się, mogę nałożyć pieczęć na nowo. - Wypowiada te słowa jak jad, sączący się z ust.

- Nie przeceniasz trochę swojego jutsu?

- Hę? - Odpowiada mruknięciem.

- Powinieneś się lepiej uczyć. - Wiem, że idealnie zyskuję na czasie, kiedy wdaję się z nim w rozmowę.

- O czym kurwa mówisz? - Jest kurewsko wściekły.

- Wcześniej zdjętą pieczęć nie można nałożyć drugi raz. - Wyjaśniam krótko.

- Przekonamy się. - Warczy.

- Jesteś większym debilem ode mnie. - Kręcę z niedowierzaniem głową.

Po chwili w jego stronę lecą moje rasenshurikeny, które z ukrycia stworzyły moje klony. Akinori totalnie nie spodziewa się tego ataku i obrywa jednym z nich. Kiedy chmara dymu opada dostrzegam to co nieuniknione. Dostrzegam prawdę. Nie potrafię wydusić z siebie żadnego słowa, nie spodziewałem się tego co ujrzę. Myślałem, że nigdy to nie nastanie.

- Jak widzisz, nie tylko ty nad sobą pracowałeś. - Nieludzki, jego głos jak i on sam stał się nieludzki. Nie ma w nim żadnej cząstki człowieka. Naprzeciw mnie znajduje się teraz potwór. Cholernie szybki i silny potwór.

- Myślałem... - Zawieszam się. No właśnie, co ja sobie myślałem?

- Że tego nie opanuję? Och. Idioto, to była kwestia czasu! - Wrzeszczy przeraźliwie.

- Naruto, co to jest?! - Słyszę wewnętrzny głos.

- Akinori, prawdziwy Akinori. - Uświadamiam to Kyuu.

- Przyda ci się moja pomoc. - Bardziej stwierdza niż pyta.

- Jak nigdy Kyuu. - Wzdycham.

Przede mną stoi istota, jakby z innej planety. Gołym okiem widać emanującą z niego czarną chakrę, która dosłownie okala całe ciało. Jego blizny uwydatniają się jeszcze bardziej. Jak wcześniej wspomniałem oczy ma całe czarne. To ostatnie stadium jego przeklętej pieczęci, którą uzyskał w wyniku kilkunastu letnich badań i eksperymentów. Na jego głowie widnieją czarne rogi, a palce posiadają coś na wzór pazurów. Z pleców wyrastają duże, czarne skrzydła, jak u jakiegoś rodzaju ptaka. Co on kurwa z sobą zrobił? Jego wzrok jest tak szalony i obłąkany, że każdy normalny shinobi byłby trochę poddenerwowany zaistniałą sytuacją. Spoglądam na niego z obrzydzeniem i nasila się ono, kiedy z jego brzucha momentalnie wyrasta para rąk.

- Co ty ze sobą zrobiłeś? - Pytam z widocznym obrzydzeniem. Chłopak histerycznie chichocze.

- Stałem się twoim koszmarem! - Wrzeszczy i z zawrotną szybkością na mnie naciera. Akinori rozpływa się przed moimi oczami, nie jestem w stanie go dostrzec. Nieszczęśliwie przyjmuję serię uderzeń w brzuch i twarz równocześnie. Całe szczęście, że w ostatnim momencie Kyuu okrył mnie swoją chakrą. Pod wpływem wszystkich uderzeń zatrzymuję się dopiero na potężnym drzewie.

- Wystarczy same taijutsu! - Krzyczy i bierze mnie z zaskoczenia od tyłu. Czuję rozchodzący się ból po moim kręgosłupie. Szybko wstaję i rozstawiam się w pozycji obronnej.

- Skup się młody! Czego uczył cię Jirayia?! - Wrzeszczy Kurama.

- Jeśli nie widzisz przeciwnika, zamknij oczy i skup się na jego egzystencji. - Powtarzam jak mantrę przypomniane słowa mojego mentora.

- Dokładnie!

Już po chwili czuję jego obecność. Naciera na mnie. Pomoc Kyuu jest niezastąpiona, dzięki jego chakrze jestem w stanie wykryć wszystko. Otwieram oczy i widzę przemieszczającą się i ulatującą siłę. Jestem w stanie ujrzeć wszystko w jakby zwolnionym tempie, nie rozumiem tylko, dlaczego? Akinori wyprowadza cios, który zatrzymuję dłonią. Wykręcam jego nadgarstek, a drugą dłonią uderzam z całej siły w jego plecy, między barkami. Syczy z bólu, ale wiem, że to mu się podoba. On uwielbia ból. Kiedy to nie wystarcza uderzam ponownie, a później dostaje ode mnie w szczękę z kolanka. Chłopak podlatuje w górę, więc korzystam z okazji i podbijam go jeszcze wyżej. Próbuję zastosować swoją starą technikę. Wybijam go wystarczająco w górę i jednym, mocnym ciosem, cisnę nim w dół. Spoglądam na wszystko z góry. Dostrzegam, jak jego ciało pod wpływem siły i wysokości, tworzy pod sobą sporych rozmiarów krater. Zwija się z bólu, ale po chwili z uśmiechem na ustach powoli staje na chwiejnych nogach.

- Jednak nie wystarczy. - Mówi z szatańskim uśmiechem.

Prawdopodobnie zacznie używać ninjutsu, ale ja również posiadam silne techniki. Akinori wyciera stróżkę, czarnej, jak smoła krwi z ust. Z szalonym i obłąkanym uśmieszkiem, przygryza wargę swoimi ostrymi zębami jak brzytwa. Po chwili w tym miejscu również zaczyna cieknąć krew, ale czy można nazwać to krwią? Jego komórki są teraz niewyobrażalnie wypalone. Opadam w dół i chłopak nie czeka na specjalne zaproszenie, od razu zaczyna atak. Tworzy swoją chorą technikę i tuż przed nim, w czarnym dymie ukazuje się dużych rozmiarów ptak. Jego dziób jest strasznie wykrzywiony. Jednym słowem, ohyda. Te obrzydliwe stworzenie zaczyna na mnie nacierać, więc szybko kontratakuję. Wykonuję pieczęcie i przede mną pojawiają się cztery majestatyczne smoki o złocistych oczach. Pod wpływem chakry Kyuu, moje stworzenia są koloru, jak ich oczy. Dodatkowo uzbrojone są w ten sam płaszcz, który spowija moje ciało. Uśmiecham się na wiadomość o mojej ulepszonej technice. Majestatyczne smoki wirują w powietrzu okrążając moje ciało i po chwili łączą się ze sobą. W ten sposób powstają dwa stworzenia o dwóch głowach. Ich oczy zmieniają się na krwistoczerwone. Czuję ten przyjemny powiew wiatru i już wiem, że są ogromnie silne. Chcąc mnie obronić nacierają na silnego przeciwnika. Kiedy nasze techniki zderzają się ze sobą, obie wyparowują, odpychając nas tym samym w tył. Ledwo trzymam się na nogach, wciąż sunąc w tył. Mrużę oczy pod wpływem siły wyporu. Na moim policzku ukazuje się małe rozcięcie. Jestem ciekaw, co z Akinorim, skoro stał tak blisko tego wszystkiego. Nie zastanawiając się nad tym głębiej, wykonuję kolejne pieczęcie. Nie mogę pozwolić sobie na chwilę oddechu, bo mogę zginąć. Na mojej dłoni pojawia się coś w rodzaju bańki. Wykonuję jeden gest i po sekundzie znajduję się za plecami tego drania. Oznaczyłem go pieczęcią. Wpycham w niego bańkę, która z charakterystycznym dźwiękiem powiększa się, tworząc tak jakby więzienie. Wzdycham zmęczony i przechodzę, aby spojrzeć mu w oczy. Chyba jego mroczna chakra się wykończyła. Jego oczy są już normalne, ale wciąż ulatuje z niego ta czarna siła. On jest obłąkany. Widać to na pierwszy rzut oka. Jego dłonie zostały przebite ostrzami mojej chakry i przygwożdżone do ścianek bańki. To samo stało się z jego stopami. Ubrania są okropnie zniszczone i poszarpane.

- To wysysa z ciebie chakrę. - Tłumaczę, żeby zrozumiał, że to już koniec.

- I tak cię dopadną. - Prycha zmęczony. - Jeśli nie ja...to oni. - Uśmiecha się ironicznie.

- Nie dam się łatwo. Mam jeszcze przyjaciół.

- Żebyś tylko kogoś nie stracił. - Prycha i wpada w śmiech.

- Chciałbyś. - Mówię.

- Cholernie. Nawet nie wiesz jak Naruto. - Wypluwa te słowa ze wzgardą.

- Czemu akurat ja?

- Taki tępy jesteś? - Pyta ze złością. - Nienawidzę cię! Chciałbym zobaczyć, jak ta twoja suka zdycha! - Nie hamuję się i przebijam dłonią bańkę umieszczając dłoń na jego szyi.

- Nigdy więcej nie waż się tego mówić! - Syczę wściekły i mocniej zaciskam dłoń. Uśmiech nie schodzi z jego twarzy, nawet wtedy, kiedy staje się purpurowa.

- Starczy! - Słyszę za sobą potężny głos. Machinalnie się odwracam.

- Powiedziałam starczy, Naruto! - Krzyczy blondynka. Odwracam się w jego stronę i po chwili opamiętania odrywam rękę z jego gardła. Chłopak zaczyna łapać powietrze w płuca z desperacją, na przemian kaszląc.

- Nie jesteś tego wart! - Wrzeszczę mu w twarz. Powoli odwracam się i przyglądam postaciom za mną. Wśród nich widzę Tsunade, Ibiki'ego oraz mistrza Kakashi'ego. Są bardzo poważni, widząc mnie w takim stanie.

- Dzięki za pomoc Kyuu. - Mówię w myślach.

- Nie ma sprawy młody. Idę odpocząć, to był dłuuuugi dzień...

- Tak, masz rację.

- Co w ciebie wstąpiło? - Pyta hokage, kiedy podchodzę w ich stronę.

- Wściekłość. - Rzucam chłodno.

- Jesteś shinobim, nie możesz tak łatwo ulegać emocjom. - Poucza mnie Ibiki.

- Wiem, ale jeśli chodzi o osoby, które kocham, to ciężko to ogarnąć. - Uśmiecham się lekko.

- Mówiłem, że już mnie nie potrzebujecie. - Wzdycha z udawaną kpiną Kakashi-sensei. Chce rozluźnić atmosferę, tak sądzę.

- Że co? - Pytam nie kontaktując.

- Ach, mistrz przeprasza. - Widzę uśmiech, który próbuje przebić się spod jego maski. - Zapomniałem, że wyczerpany, wcale nie ogarniasz. - Unosi dłoń przed siebie. Śmieję się.

- Naruto, idź do Sakury. Niech się tobą zajmie. - Rozkazuje groźnie Tsunade-baachan.

- No, ona już się mną zajmie. - Rozmarzam się i widzę ten ogień w oczach hokage.

- Naruto?! - Wrzeszczy, a ja unoszę dłonie w geście obronnym.

- Nie miałem nic złego na myśli...na pewno nie to co myślisz Tsunade-sama...

- Nie pogrążaj się Naruto. - Wzdycha uśmiechnięty Ibiki.

- Eh, to ja już może pójdę. - Mówię wymijająco i zaczynam iść w stronę miasta. Zatrzymuję się jednak w pół kroku. Coś mi tu nie pasuje. A jeśli oni...to nie oni?

- Chwila! - Odwracam się na pięcie. - Skąd się tu wzięliście? - Pytam podejrzliwie.

- Nie muszę się tłumaczyć, ale zrobię ten wyjątek. - Wzdycha czcigodna. - Po pierwsze, o twoim głupim planie powiedziała nam Sakura, a po drugie, usłyszeliśmy jakieś wybuchy, więc postanowiliśmy to sprawdzić. - Tłumaczy.

- Jak miał na imię mój kot? - Pytam.

- Ogłupiałeś Naruto? - Pyta z irytacją Tsunade-sama. - Nie miałeś żadnego kota idioto! - Wrzeszczy. Widzę tą żyłkę pulsującą na jej czole.

- Okey, okey. - Unoszę dłonie w geście obrony. Czuję jak moja jedna brew lekko drga. - Chciałem się upewnić, że wy to wy. - Wzdycham.

- Idź do dziewczyny, bo widać, że coś z twoją głową nie tak. - Stwierdza Ibiki. Uśmiecham się.

- Skąd wiesz, że jest moją dziewczyną?

- Każdy już o tym wie, pogódź się z tym. - Rzuca Tsunade.

- Mnie pasuje. - Uśmiecham się pod nosem i odwracam się do nich plecami. Powoli, kuśtykając zmierzam do swojej dziewczyny. Jestem cholernie zmęczony. Marzę o łóżku i o....ramen! Tak, ramen! Dawno go nie jadłem. Jak ja w ogóle mogłem? Przecież staruszek się pogniewa. Powolutku dochodzę do drogi głównej. Wychodzę na nią i zmierzam ulicą cały czas prosto. Całe szczęście, że daleko to ja nie mam. Wokół siebie słyszę szepty, ale nie są one obraźliwe, tak jak za czasów, kiedy byłem mały. Szepczą, że pewnie wróciłem z jakiejś ciężkiej misji i bardzo im mnie szkoda. Coś takiego mówią. Przemierzam jeszcze kilkanaście metrów i nareszcie znajduję się pod domem swojej ukochanej. Uśmiecham się, kiedy wchodzę na werandę. Unoszę w górę zwiniętą dłoń i pukam dwa razy. Nie skutkuje, więc ponawiam czynność. Kiedy chcę powtórzyć serię jeszcze raz drzwi się otwierają, a ja stoję z uniesioną w górę dłonią.

- Mateczko kochana! Co się tobie stało dziecinko?! - Na powitanie krzyczy mama Sakury.

- Stary znajomy. - Uśmiecham się krzywo, ale mój uśmiech szybko schodzi mi z ust. Strasznie pieką.

- Stary znajomy? Przecież nikt tak nie obija znajomych. Kochany, wyglądasz jak siedem nieszczęść. - Stwierdza kręcąc głową. - Chodź tu dziecinko. - Mama mojej dziewczyny chwyta mnie za nadgarstek i siłą wciąga do domu, zamykając drzwi.

- To nic takiego. - Robię chwilę pauzy. - Obrywałem mocniej.

- To też dobrze nie wygląda kochanieńki. - Kręci głową. Słyszę szybki bieg ze schodów i zaraz moim oczom ukazuje się Sakurcia. Jest ubrana w krótkie, bardzo krótkie spodenki i czarną bluzeczkę na ramiączka, która odkrywa jej brzuch. Uśmiecham się, kiedy widzę zdenerwowanie na jej twarzy.

- Naruto? Co się stało? - Pyta pokonując ostatnie stopnie. Podchodzi do mnie i łapie za policzek, gładząc go. Wpatruje się w moje oczy z troską i wcale nie krępuje się swoją rodzicielką.

- Weź ty go tam lepiej obejrzyj. - Wzdycha kobieta machając dłonią. Sakura przenosi wzrok na swoją mamę. Uśmiecha się.

- Zaraz się nim dobrze zajmę. - Stwierdza z błyskiem w oku. Huh?

- Idź, idź, ale bez przesadyzmu. - Ostrzega grożąc palcem. - Wpadnę do was za dwadzieścia minutek i przyniosę herbatkę. - Wzdycha i idzie w stronę kuchni.

Sakura zjeżdża dłonią z mojego policzka na bark, aż do mojej dłoni. Z uśmiechem chwyta ją i prowadzi mnie na górę. Idę za nią posłusznie. Pokonujemy ostatnie stopnie i wpadamy do jej pokoju. Dziewczyna delikatnie popycha mnie na łóżko i kuca mi między nogami. Opiera dłonie na

moich udach i dokładnie się we mnie wpatruje.

- Co jest? - Pytam, bo dziwnie się zachowuje.

- Analizuję.

- Co analizujesz?

- Ciebie. - Rzuca zwięźle.

- To znaczy?

- Patrzę, jak bardzo cię skrzywdził. - Wzdycha. - Skory ty jesteś tutaj, to on...

- Nie zabiłem go. - Stwierdzam przerywając jej. - Prawie to zrobiłem, ale nie zabiłem.

- To dobrze. - Widzę tę pewność w jej oczach.

- Swoją drogą nieźle ci dowalił.

- Szkoda, że nie widziałaś jego. - Uśmiecham się zwycięsko.

- Jest silny?

- Był silny kochanie. Cholernie silny, ale zadbałem o to, żeby nigdy więcej nikogo nie skrzywdził. Nikomu innemu nie zrobi już tego co mi. - Wzdycham i odgarniam kosmyk włosów, spadający jej na oczy.

- Co takiego zrobiłeś hm? - Wpatruje się we mnie przeszywającym wzrokiem.

- Odebrałem część mocy. - Wypuszczam głośno powietrze. - Wiesz? Na treningu sporo się nauczyłem.

- Właśnie to widzę.

- To jak, zajmiesz się mną?

- Zajmę, ale nie tak, jak byś chciał. - Puszcza mi oczko wstając. Odwraca się ode mnie i idzie do toalety. Wzdycham ciężko i rzucam się plecami na jej łóżko. W tle słyszę stukanie szafek, co ona tam wyrabia? Dopiero teraz czuję, że moje mięśnie aż palą. To był dłuuugi dzień.

- No proszę, jak się rozwalił. - Słyszę nad sobą jej głos, dlatego otwieram zmęczone oczy. Z uśmiechem podnoszę się i siadam na łóżko. W jej dłoniach dostrzegam bandaże.

- Tym razem bez wody utlenionej? - Zagaduję.

- Utlenić to trzeba twój mózg. - Prycha.

- Auć! - Krzywię się teatralnie.

- Posuwaj się. - W moich oczach rozbłyskują małe ogniki. Wiem, że to zauważa.

- Jezu Naruto. - Zażenowana moim zachowaniem opiera dłoń na czole. - Czy ty musisz wszystko sprowadzać do jednego?

- Ej! Nie pomyślałem o seksie. - Bronię się uśmiechnięty i posuwam się dziewczynie. Siada po chwili.

- Dobra dobra, ja już znam tą twoją główeczkę. - Prycha i jednym zamaszystym ruchem zrywa ze mnie strzępki koszulki. Jestem w szoku, bo nawet nie zauważyłem, kiedy przysunęła do mnie swoje dłonie. Spoglądam na nią.

- Hej Sakurcia, szybka jesteś. - Śmieję się, a ona zaraz za mną. Lekko obrywam w bark.

- Jesteś idiotą. - Stwierdza i przysuwa się, żeby dać mi buziaka. W ostatniej chwili przekręcam twarz, w wyniku czego nasze usta się spotykają. Dziewczyna jednak szybko się odsuwa.

- Ej! - Krzyczę.

- Co.

- Czemu to zrobiłaś.

- Zrobiłam co?

- Odsunęłaś się.

- Widziałeś swoje usta? - Unosi jedną brew w górę.

- Moje usta są zawsze w stanie przyjąć twoje usta. - Uśmiecham się zalotnie.

- Nie cwaniakuj. - Prycha z rozbawieniem kręcąc głową.

- Co z tobą nie tak, hm? - Pyta po chwili. Zastanawiam się, ale bardzo krótką chwilunię.

- Nic, stęskniłem się i mam dobry humor. - Wzruszam ramionami.

- Nie jesteś przypadkiem zmęczony?

- Nie, no co ty. - Uśmiecham się.

- Naruto? - Unosi brew w górę. Pod jej spojrzeniem wymiękam.

- No dobra, może trochę. - Pokazuję palcami małą odległość.

- Naruto? - Dalej ciągnie.

- No dobrze, cholernie zmęczony. - Wzdycham.

- Dlatego leczę twoje seksowne ciałko i maszerujesz spać. - Nakazuje.

- Doprawdy?

- Tak, z kobietą się nie dyskutuje. - Uśmiecha się.

- Oj dobra, bierz się do roboty. - Puszczam jej oczko. Dziewczyna z uśmieszkiem przysuwa się jeszcze bardziej i kładzie dłonie na mój tors. W momencie, kiedy jej ciepły dotyk styka się z moim ciałem, doznaję przyjemnego uczucia. Zapatruję się w jej piękne oczy, które z pożądaniem wodzą po moim ciele.

- Wiesz, jakbyś zmieniła zdanie to...

- Nie. - Przerywa mi ze skupieniem.

- Sakurcia?

- Nie. - Odpowiada stanowczo.

- Przecież widzę, jak mnie pożerasz. - Uśmiecham się triumfalnie.

- Och skarbie, nie jestem napalonym dzikusem, tak jak ty. - Puszcza mi oczko i z powrotem wraca do leczenia. Tym oto sposobem skutecznie mnie uciszyła.

- Puk puk! - Słyszymy zza drzwi głos mamy Sakury. Po chwili uchylają się, jednak moja dziewczyna nadal skupiona jest na swojej robocie.

- Przyniosłam wam obiecaną herbatkę. - Mówi podchodząc w naszą stronę.

- Dziękuję mamo, postawisz na stoliczku nocnym? - Pyta z przymrużonymi powiekami. Jest cholernie skupiona.

- Dobrze, dobrze. - Odpowiada uśmiechnięta. - I jak, cały i zdrowy?

- Tak sobie. - Kręci nosem Sakurcia.

- To ja wam nie przeszkadzam. - Odwraca się i podchodzi do drzwi. - Tylko się tam nim dobrze zajmij, szkoda chłopaczyny, żeby cierpiał. - Chichocze i wychodzi z pokoju.

- Słyszałaś? Masz się mną dobrze zająć skarbie. - Dziewczyna odrywa wzrok z mojego ciała i zastaje moją uśmiechniętą od ucha do ucha twarz.

- Nie licz na mnie dzisiaj. - Wzdycha ciężko.

- Och Sakurcia, ja sobie tylko żartuję. - Usprawiedliwiam swoją skromną osobę.

- To dobrze. - Wraca do swoich czynności i powoli przesuwa dłonie w każde strony mojego wyniszczonego ciałka.

- Co dziś robiłaś?

- Siedziałam w domu.

- Coś więcej? - Dociekam.

- Nic ciekawego nie robiłam.

- Na pewno musiałaś coś robić, nie?

- Ojejku Naruto, paliłam trawkę.

- Że co?!

- No tak.

- Żartujesz. - Mówię niepewnie.

- Nie. Wcale, a wcale. - Odpowiada zdeterminowana.

- Kłamiesz, kąciki ust ci drgają. - Mówię zwycięsko.

- Od kiedy ty wiesz, kiedy ja kłamię? - Pyta zdziwiona.

- Od dzieciństwa skarbie. Miałaś prześladowcę, wiedziałem o tobie wszystko.

- No proszę. - Kręci głową.

- A tak serio?

- Byłam na spotkaniu. - Rzuca krótko.

- Jakim spotkaniu?

- Stary znajomy.

- Płci męskiej, czy żeńskiej? - Dociekam.

- Męskiej.

- Kto to?

- Kolega. - Jestem poddenerwowany.

- Nie spinaj się tak. - Wzdycha.

- Czyli kiedy ja walczyłem, ty siedziałaś z jakimś gogusiem?

- Noooo, tak. - Mówi spokojnie.

- Ach, fajnie. - Uśmiecham się zirytowany.

- Czy ty się fochasz?

- Ja? Skądże. - Rzucam krótko.

- Przecież widzę. - Kończy z moją dolną partią ciała i przechodzi do ust. Przekręcam głowę.

- To nie będzie konieczne. - Uśmiecham się wstrętnie. Dziewczyna przechodzi na kolanach za moje plecy. Czuję jak materac ugina się pod naszym ciężarem. Wzdycham ciężko i przecieram dłońmi twarz.

- Jesteś tego pewien?

- Tak, raczej dziś z ust nie będę korzystał. Kyuu szybko mi pomoże. - Mówię pewny siebie, ale kiedy czuję jej oddech na mojej szyi, nie mogę się skupić. Zaraz po tym, po moich barkach suną jej obydwie dłonie, które zmierzają wzdłuż mojej klatki piersiowej. Teraz kompletnie tracę swoją cząstkę racjonalnego myślenia. Jej ciepłe dłonie suną coraz niżej, masując moje obolałe ciało. Zatrzymują się dopiero na moim podbrzuszu. Na prawym barku, powoli i boleśnie czuję, jak składa swój czuły pocałunek.

- Jesteś tego pewien skarbie? - Jej słowa działają na mnie udręczająco. Głośno przełykam ślinę.

- T-tak. - Wysilam się na wypowiedzenie jednego, cholernego słowa.

- Och, szkoda. - Czuję jak przerzuca swoje włosy na jedną stronę. Przysuwa się jeszcze bliżej mnie i nasze ciała stykają się ze sobą. Swoimi dłońmi masuje moje spięte ciało. Po chwili znów czuję jej ciepłe usta na moim barku, a zaraz po tym na szyi. Boleśnie składa pocałunki na obojczykach i za uchem. To się zaczyna robić niedorzeczne. Czuję jej lekki uśmiech. Och ty mała...! Gwałtownie wdycham powietrze, kiedy jej język sunie po moim uchu, aż po bark. Odwracam się szybko i staję na kolana, unieruchamiam jej dłonie patrząc na nią intensywnie. Jest uśmiechnięta. Zbliżam się i wpijam w jej słodkie usta. Dziewczyna oddaje moje pocałunki z lekkim dystansem. Korzystam z okazji, że jej usta są rozchylone i wdzieram się do nich językiem. Sakura czując się zachęconą zaczyna na poważnie traktować wszystkie moje pieszczoty. Puszczam jej dłonie, a ona machinalnie zaplata je na moim karku. Przejeżdżam językiem po dolnej wardze dziewczyny i zaczynam składać pocałunki na jej szczęce, obojczyku, aż zatrzymuję się na szyi. Sakura odchyla ją w tył, abym miał lepszy dostęp.

- Miało do niczego dziś nie dojść. - Słyszę jej przyspieszony oddech.

- Tak? - Odrywam się na chwilę, ale zaraz znów wracam do obsypywania jej ciała pocałunkami.

- I nie dojdzie. - Odzywa się po krótkiej chwili. Chwyta mnie za głowę i podnosi ją na wysokość swoich oczu. Uśmiecha się zadziornie.

- Jesteś okropna. - Kręcę głową z lekkim uśmieszkiem.

- Wiem skarbie. - Odpowiada i szybko muska wargami mój policzek.

- Idziemy do mnie? - Pytam z nadzieją.

- Nie, powiedziałam, że nic z tego. Ach i nie licz też na najbliższą przyszłość. - Uśmiecha się chamsko.

- Skarbie... - Mruczę.

- Naruto, nie mogę i nie chcę. - Odpowiada.

- Ach, te dni? - Pytam olśniony.

- Czy ty jesteś mądry? - Pyta prychając. Jej prawa brew jest uniesiona w górę.

- Tak?

- To nie znaczy, że jak dziewczyna nie chce uprawiać seksu ze swoim chłopakiem to musi mieć zaraz okres. - Wzdycha bezradnie. Przyznam, że robi mi się troszkę gorąco.

- Co robisz jutro? - Szybko zmieniam temat. Dziewczyna siada bezradnie na łóżko.

- W sumie to nic. - Chwila ciszy. - Przecież jutro Sobota. - Wzdycha ciężko.

- Czyli jesteś już ze mną umówiona. - Uśmiecham się tajemniczo.

- Hę?

- Jutro, powiedzmy o godzinie 19 wychodzimy razem. - Oznajmiam.

- A czy ja chcę z tobą gdziekolwiek iść?

- Nie wiem, jak mus to mus, nie koteczku? - Puszczam do niej oczko i usadawiam się naprzeciw niej. Siedzimy po turecku.

- Matko kochana, jaki ja mam z tobą żywot co? - Dziewczyna przygryza dolną wargę.

- To działa w obydwie strony kotku. - Ponownie puszczam do niej oczko.

- Może jednak uleczyć ci te piękne ustka? - Pyta złośliwie.

- Wiesz? Sądzę, że już zostały uleczone. - Uśmiecham się.

- Tak? Niby od czego?

- Brałaś w tym czynny udział, ale największą robotę odwalił Kyuu. - Stwierdzam.

- Och. Zapomniałam, że całkiem szybko się leczysz.

- Teraz jeszcze szybciej. Dziś to zauważyłem.

- Co stanie się z Akinorim? - Szybko zmienia temat.

- Trafi do więzienia o zaostrzonym rygorze. - Uśmiecham się pod nosem.

- Tym najgorszym? - Przełyka głośno ślinę.

- Prawdopodobnie.

- To współczuję facetowi.

- Nie masz czego, zasłużył sobie na taki los. - Prycham.

- W sumie racja, ale mają tam okropne metody.

- Tylko dla tych, którzy łamią regulamin.

- A te wszystkie prace?

- To ich kara. Śmierć ukróciłaby tylko ich cierpienie. Zasługują na to skarbie.

- Może masz rację. - Uśmiecha się krzywo.

- No, to co to był za facet? - Pytam.

- Nikt ważny.

- Sakura?

- O Jezu, kolega z pracy. - Mówi podirytowana.

- Czemu się spotkaliście?

- A czy to ważne?

- Dla mnie owszem.

- Jaki ty jesteś upierdliwy.

- Wcale nie, a teraz odpowiadaj na pytanie.

- Sprawy służbowe.

- Nie kłamiesz?

- Czemu miałabym to robić?

- Nie wiem, może chcesz mnie wymienić. - Stwierdzam.

- Ogłupiałeś? Za żadne skarby świata skarbie. - Uśmiecha się.

- Jesteś tego pewna?

- Na sto procent. Byłabym głupia, gdybym sądziła inaczej.

- No tak, kto chciałby wymienić takiego przystojniaka. - Posyłam jej zadziorny uśmiech.

- I do tego jakiego skromnego. - Prycha, a ja się śmieję.

- Muszę już iść. - Mówię, kiedy się uspokajam.

- Dlaczego? Znudziłam ci się już.

- Nigdy mi się nie nudzisz. - Mrugam do niej.

- To dlaczego chcesz mnie opuścić?

- Mam sprawy do załatwienia. - Mówię tajemniczo.

- Ach tak? Ciekawe jakie sprawy.

- Wybacz skarbie, ale tego się nie dowiesz. - Puszczam jej oczko z zadziornym uśmieszkiem.

- Masz przede mną tajemnice. - Stwierdza.

- Takie drobne. - Przyznaje się.

- Mhm. - Widzę, że jest trochę smutna.

- Ale nie takie, o które musisz się martwić. Jutro wszystkiego się dowiesz kotku. - Przysuwam się bliżej niej i składam całusa na jej czółku. Kiedy się odsuwam widzę uśmiech na jej pięknej twarzyczce.

- Tak lepiej. - Mówię.

- Z czym?

- Z twoim cudownym uśmiechem. - Wzdycham podnosząc się z wygodnego materaca. Dziewczyna obserwuje mój każdy ruch. Podchodzę do niej raz jeszcze i przelotnie muskam wargami jej rozgrzane usta.

- Do zobaczenia. - Odzywa się.

- Pa skarbie. Jeśli nie dziś to zobaczymy się jutro. - Stwierdzam.

- Jak ja bez ciebie wytrzymam? - Pyta ironicznie. Chichoczemy.

- Wiesz, czasem trzeba zatęsknić. - Puszczam do niej oczko i zostawiam ją samą w pokoju. Uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Teraz trzeba iść i zrealizować plan. Wychodzę z domu mojej ukochanej, uprzednio żegnając się z jej rodzicami. Teraz zmierzam po Ino i Saki, są mi do tego wszystkiego cholernie potrzebne. Mam nadzieję, że zgodzą się mi pomóc...

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Oto kolejny rozdział głównego opowiadania. Bądźcie przygotowani na to, że jeszcze z trzy, góra cztery rozdziały i to opowiadanie zostanie zakończone. Pamiętajcie jednak, że pracujemy nad nowym opowiadaniem i dobrze nam to idzie (Tak sądzimy), więc niedługo całkiem nowa historia przed nami. A teraz robaczki powiedźcie nam; Co tu się w ogóle wyprawia? Czy wy czytacie te nasze wypociny? Mamy niestety co do tego wątpliwości, chyba już tylko pojedyńcze osoby interesują się tym blogiem. Czyżby się pogorszył, czy coś? Niepokoi nas liczba wyświetleń, czy komentarzy. Jest naprawdę mała ;( Ludzie, dajcie znak życia, jest nam naprawdę przykro. Do następnego Robaczki! Patty i Paula.