77 Rozdział

- Hej joł jestem Killer B. Jestem gościem, który dzieciaki ma w dupie. - Zjawia się przed nami umięśniony mężczyzna w okularach z tatuażem na lewym policzku, który przedstawia rogi.

- Ten dziwny rymujący mięśniak w okularach przeciwsłonecznych nie jest normalny. Mam rację? - Mówię po cichu do moich przyjaciół. Obok mężczyzny pojawia się Raikage...

- B przestań się wygłupiać i zachowuj się normalnie. Nikt nie musi słuchać twoich tekstów. - Upomina go głowa wioski.

- Okey okey, spoko luzik. - Odpowiada mu.

- Ekhem. - Raikage patrzy na nas. - Przedstawiam wam mojego brata, który pomoże ci Naruto ujarzmić Kyuubiego.

- Możemy poznać się na statku, dlatego czas uciekać z tego... - Killer B przystawia palec do ust i myśli. - ...kwiatku. - Dziewczyny parsknęły cichutko śmiechem.

- Serio? - Pyta po cichu Ino.

- Serio powiedział kwiatku? - Dopytuje Saki zakrywając usta.

- Czysto i wyraźnie. - Odpowiada Sakura, która powstrzymuje śmiech.

- Jeszcze nigdy w moim życiu nie widziałam takiego dziwnego człowieka. - Wtrąca Hinata. Chłopaki patrzą na niego ze zdziwieniem. Kiba nachyla się do mojego ucha.

- Jeżeli kiedykolwiek powiedziałem ci, że jesteś głąbem to przepraszam. Mamy tutaj prawdziwy przykład debilizmu. - Stwierdza z uśmiechem. Patrzę na niego z kpiną.

- Jeżeli to wszystko Raikage-sama to pozwolisz, że już wyruszymy. Im szybciej tym lepiej. - Mówi Sasuke. Nie wiem jak mam odzywać się do tego dziwnie rapującego gościa.

- Masz rację, B zbieraj się. Życzę wam powodzenia. - Mówi i odchodzi zostawiając nas tym samym z jego bratem.

- Ze mną na pewno się nie zgubicie, zobaczycie, że mnie polubicie. Idziemy na statek, więc chodźcie za mną. - Robimy co każe i powoli za nim zmierzamy. Przede mną idzie Sasuke, Kiba i Haruto. Za mną Ino, Saki, Hinata i Sakura. Konosuke idzie przy mnie i się głupio uśmiecha.

- Czego się szczerzysz? - Pytam.

- Bo mam dobry humor, a co? Zabronione?

- Wyduś to z siebie, przecież znam cię bardzo dobrze i wiem, że jakiś powód jest. - Mówię z uśmiechem.

- Bo widzisz, Saki jest z Haruto i bardzo mnie ciekawi co na to powie Akinori. Wyobrażam sobie jak obydwoje giną tragiczną, powolną i bardzo brutalną śmiercią. Mówiąc o nim, kontaktował się z tobą?

- Nie i szczerze mówiąc mam go głęboko gdzieś. Nie zamierzam się przejmować tą szumowiną. - Odpowiadam szczerze.

- Ou, widzę, że zmieniłeś podejście. - Konosuke klepie mnie po plecach. - Bardzo dobrze stary.

- Doszedłem do wniosku, że nie mam po co się nim przejmować. Jeżeli dogadam się z tym gościem... - wskazuję na mój brzuch - ...będę naprawdę silny, a wtedy...

- Wtedy co?

- Wtedy go zabiję.

- Widzę, że już wybrałeś opcję. - Uśmiecha się. - Długo nad tym myślałeś?

- Szczerze mówiąc cały czas, dlatego od kilku dni jestem... dziwny. - Przyznaję.

- Trafne określenie. - Uśmiecha się.

- Dosyć gadania o mnie. Kiedy znajdziesz sobie dziewczynę? - Pytam zadziornie.

- Nie muszę szukać, sama się do mnie zgłosi. - Uśmiecha się zwycięsko. Patrze na niego z kpiną.

- Serio?

- Nie, tylko żartowałem. - Uśmiecha się. - Nie wiem, czy jestem gotowy na związek. Jestem wolny jak ptak i mi się to podoba.

- Prędzej czy później twoja wolność ci się znudzi. - Uśmiecham się. - Kiedy znajdziesz kobietę swojego życia to twoja wolność nie będzie miała dla ciebie najmniejszego znaczenia.

- Widzę, że ci się w główce poprzewracało odkąd jesteś z Sakurą. - Uśmiecha się zaczepnie.

- Nieprawda. - Bronię się. Patrzę przed siebie i widzę wielki statek. Jego burta jest z drewna o kolorze mahoniu. Maszty mają soczysty czerwony kolor, niczym krew. Na dziobie statku umiejscowiona jest podobizna demona, który został zapieczętowany w Killerze B.

- Robi wrażenie. - Odzywa się Konosuke.

- Muszę przyznać ci rację. - Mówię oczarowany pięknem statku. Moi przyjaciele powoli wchodzą na pokład. Ja staję na chwilę przed statkiem i na niego patrzę. Muszę przyznać, że chyba nigdy w życiu nie widziałem tak pięknej rzeczy.

- Więc już nie ma odwrotu. - Mówię do siebie po cichu z uśmiechem. Dziarskim krokiem wchodzę na pokład i zmierzam prosto do Sakury. Dziewczyna jest odwrócona i patrzy na wodę. Wykorzystuję to i wtulam się w jej plecy.

- W końcu przyszedłeś. - Słyszę w jej głosie uśmiech.

- Stęskniłem się. - Wzdycham.

- No tak, zapomniałam, że nie widzieliśmy się całe wieki. - Zaśmiała się.

- Kochanie, bez ciebie czas mi się dłuży. - Składam pocałunek na jej ciepłym policzku. Sakura powoli się do mnie odwraca i łapie mnie za twarz. Uśmiecha się słodko.

- Wiesz jak bardzo cię kocham?

- Domyślam się, że tak mocno jak ja ciebie. - Uśmiecham się. Sakura składa na moich ustach czuły pocałunek. Oddaję się całkowicie tej przyjemności. Z ręki puszczam torbę i delikatnie kładę dłonie na biodra dziewczyny. Czuję jak uśmiecha się przez pocałunek. Sakura przenosi swoje dłonie na moje ramiona i bawi się moimi włosami. Unoszę ją do góry i sadzam na barierce. Stoję między jej nogami. Sakura przygryza moją wargę, tym razem ja się śmieję. Różowo włosa trochę się ode mnie odsuwa.

- Co jest? - Pytam.

- Wiesz ile mniej więcej będziemy poza wioską? - Pyta.

- Nie, trzeba by było spytać tego dziwnego gościa, a ja nie wiem jak mam z nim rozmawiać. - Uśmiecham się.

- Masz rację. To... może powinieneś z nim porozmawiać i się trochę zapoznać skoro ma cię trenować. - Sugeruje.

- Może. - Odpowiadam.

Oczami Saki;

Stoję na pokładzie i podziwiam widoki, szczerze mówiąc jestem pierwszy raz na statku i mi się to podoba. Opieram się dłońmi o barierkę. Ciekawe co robi ojciec. Uśmiecham się wspominając jego osobę. Pewnie siedzi w fotelu przed telewizorem i nic leń nie robi. Widzę kątem oka jak podchodzi do mnie Haruto. Staje obok i opiera dłonie na barierkę. Uśmiecha się.

- Cześć. - Patrzy na mnie.

- Cześć. - Odpowiadam mu z uśmiechem.

- Co tam? - Zagaduje.

- Haruto, o co ci chodzi? Dziwnie się zachowujesz. - Mówię patrząc na niego.

- O nic. Po prostu chcę spędzić z tobą trochę czasu.

- To miłe. - Uśmiecham się.

- Słuchaj... wiem, może jestem trochę nachalny, ale chcę, żebyś wiedziała, że bardzo cię kocham. - Podchodzę do niego bliżej i zarzucam ręce na jego szyję. Cholercia, trochę mi głupio, bo jesteśmy razem, a ja go jakby... unikam. Dzisiaj nie dałam mu się pocałować ani razu. Kto mnie zrozumie, skoro ja sama nie potrafię tego zrobić?

- A ja chcę, żebyś wiedział, że bardzo to doceniam. - Zbliżam się do niego jeszcze bliżej i składam na jego nieziemskich ustach pocałunek. Chłopak z wahaniem na początku zaczyna go oddawać. Powolutku i delikatnie łapie mnie w pasie, jakby bał się, że mu ucieknę. Nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że ja wcale tego nie chcę. W jego objęciach jest mi przyjemnie i czuję się naprawdę dobrze.

- Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że ze mną jesteś. - Przerywa pocałunek i patrzy mi w oczy.

- Nie pogniewasz się na mnie jeżeli cię teraz opuszczę? - Pytam z niewinnym uśmieszkiem.

- Jasne, że nie. - Całuję go szybko w usta i idę do Ino oraz Sakury, które siedzą na ławeczce.

- Oj Saki, jesteś z Haruto tak krótko, a już przed nim uciekasz? - Yamanaka się uśmiecha i wskazuje mi miejsce obok siebie. - Siadaj. - Robię to z ciężkim westchnięciem.

- Jest aż tak źle? - Krzywi się żartobliwie Sakura.

- Nie, po prostu jest dziwnie. - Odpowiadam zgodnie z prawdą.

- W jakim sensie? - Dopytuje Ino.

- Haruto ciągle mi powtarza jak bardzo mnie kocha.

- I to cię denerwuje? - Pyta Sakura.

- Nie, po prostu nie mogę odpowiedzieć mu tymi samymi słowami. - Wzdycham.

- Dlaczego? - Odzywa się Ino.

- Nadal coś czujesz do tamtego? - Pyta Sakura.

- Chyba tak, ale nie jestem pewna co. - Odpowiadam.

- Saki, masz przy sobie wspaniałego faceta. Wykorzystaj to! Przestań zadręczać myśli tym draniem. Myśl tylko i wyłącznie o Haruto. - Mówi Ino.

- Taaa, żeby to było takie proste.

- Jest proste. - Odzywa się Sakura.

- Spróbuję. - Mówię.

- Tak na marginesie, co Naruto robi z tym typkiem? - Pyta Ino patrząc na Killera B.

- Integruje się. - Odpowiada Sakura patrząc na nich przenikliwie. Po chwili wszystkie wybuchłyśmy śmiechem.

- Nie wiem, czy z nim da się zintegrować. - Mówię po chwili.

- Widziałyście? Kiba nie odstępuje Hinatki na krok, a Haruto znalazł sobie przyjaciela. - Odzywa się Ino. - Niedługo Sasuke mnie dla niego żuci, zobaczycie. - Wzdycha.

- Bez przesady. Twój Sasuke nie ma żadnych szans u mojego braciszka. Wiesz, on woli dziewczyny. - Uśmiecham się.

- Za ile dotrzemy na miejsce? - Pyta Sakura. - Już mi się znudziło.

- Haruto rozmawiał z Killerem B jakieś pół godziny temu, więc jakoś zaraz powinniśmy dotrzeć na ląd. - Uśmiecham się.

- Całe szczęście, już mi tyłek zdrętwiał od tego siedzenia. - Mówi Ino.

- To trochę pochodź. - Proponuje Sakura.

- Z chęcią, ale mi się nie chce.

- Dziewczyny, zobaczcie. - Mówi Haruno z wlepionym wzrokiem przed siebie.

- Co to? - Pyta Ino.

- Kolce? - Dopowiadam.

- I drzewa. - Mówi Konosuke, który do nas podchodzi.

- To jest ziomeczki moje królestwo. - Mówi Killer B. Widzę, że dobijamy do brzegu.

- To jest w ogóle wyspa? - Pyta Kiba.

- A na co ci to debilu wygląda? - Zadaje pytanie Naruto.

- Tak właściwie to nie do końca wyspa. - Odpowiada Sasuke z sharinganem. Wszyscy na niego patrzymy.

- Masz rację chłopcze. - Mówi mężczyzna, który znikąd się pojawił. Co to? Dom czarodzieja, czy jak?

- Kim jesteś? - Pyta Konosuke. Nie mogę nigdzie znaleźć wzrokiem Killera B. Pewnie się gdzieś ulotnił.

- Nazywam się Motoi i stacjonuję na tej wyspie. Miło mi was poznać. - Mówi mężczyzna z ciemnymi sterczącymi włosami. W oczy rzuca się ciemny plaster, który ma przyklejony na nosie. Jego ubranie niczym nie różni się od shinobi z Kumogakure, oprócz białego szalika, który jest przewiązany na około jego szyi.

- Więc co to tak naprawdę jest? - Pyta Hinata wskazując na wyspę.

- To moi drodzy Genbu, żółw o gigantycznym rozmiarze. Dzięki temu, że jest zwierzęciem i nieustannie się przemieszcza stanowi bardzo dobrą kryjówkę.

- Nigdy w życiu nie spotkałem się z czymś takim. - Mówi podniecony Kiba. Motoi się uśmiecha.

- Więc teraz masz okazję. - Odzywa się mężczyzna.

- Możemy już iść? Jestem zmęczony. - Marudzi Naruto. Patrzę na niego z uśmiechem, a on po jakimś czasie przerzuca na mnie swój wzrok. Widzę jak jego usta wyginają się w coraz większym uśmiechu. Patrzymy sobie w oczy.

- Wybij to sobie z głowy kochanie. - Mówi po cichutku, czego nie słychać, ale można wyczytać z ruchu warg. Jednak skapnął się, że chodzi mi o trening. Kręcę przecząco głową.

- Ty, ja, my. Trening. - Szepczę tak samo jak on. Z uśmiechem obserwuję jak mina mu rzednie.

- Pewnie. Pokarzę wam gdzie zamieszkacie. Który z was to Naruto? - Pyta Motoi.

- Ja. - Odzywa się pewnie Uzumaki.

- Killer B kazał ci przekazać, że za trzy godziny rozpocznie się wasz pierwszy etap przejścia.

- Jakiego znowu przejścia? Naruto się gdzieś wybiera? - Pyta Ino.

- Nie głupiutki człowieczku, tak to się nazywa. - Odpowiada jej Sakura.

- Wszystkiego Naruto dowiesz się na miejscu. Chodźmy. - Mówi Motoi. Robimy co karze i za nim idziemy. Wszyscy idą przede mną, a ja wlekę się na samiutkim szarym koniuszku, bo zachciało mi się podziwiać widoki. Swoim wyglądem przypomina zwykłą wyspę. Pełno tu roślinności i wszelkiej maści robactwa, którego tak na marginesie nienawidzę. W głowie kłębi mi się pytanie, w jaki do cholery sposób na tym żółwiu to wszystko rośnie? Bardzo to wszystko ciekawe.

- Hej, wszystko w porządku? - Pyta Haruto, który do mnie podchodzi.

- Pewnie, że tak. - Uśmiecham się. - Podziwiam widoki.

- Popodziwiajmy je razem. - Posyła mi zadziorny uśmiech.

- Bardzo kusząca propozycja. - Splatam razem nasze dłonie.

- Więc? Masz czas? - Pyta z uśmieszkiem.

- Niestety dzisiaj nie, bo umówiłam się już z Naruto. - Haruto wydaje pomruk niezadowolenia. - Nie bądź zły.

- Nie jestem zły, tylko...

- Tylko co? - Pytam i na niego patrzę.

- Szkoda, że nie spędzimy razem wieczoru.

- Mogę odwołać jeżeli chcesz.

- Nie, no co ty. Jak nie dzisiaj to jutro.

- Dobrze, jutro jestem z tobą. - Uśmiecham się.

- Mam nadzieję. - Stajemy przed budynkiem, który jest podobizną demona, którego ma w sobie Killer B. Wchodzimy za Motoim do środka.

- Całe pierwsze piętro jest do waszej dyspozycji. W pokojach znajdują się łazienki. Stołówka jest na tym piętrze, wystarczy korytarzem iść prosto, na końcu znajdują się duże drzwi. Tam będziecie jeść. Do zobaczenia. - Mówi i odchodzi. Zostajemy sami.

- Ci ludzie są dziwni. - Stwierdza mój brat.

- Sam jesteś dziwny idioto. Każdy jest inny, więc nie wiem o co ci chodzi. - Odpowiadam.

- No tak, zapomniałem, że przy tobie nie można na kogoś powiedzieć złego słowa, siostruniu. - Puszcza do mnie oczko, a ja się uśmiecham.

- Idę do pokoju. - Mówię i wybieram pierwsze lepsze drzwi, po czym wchodzę do pomieszczenia. Pokój jest w formie kwadratu. Na przeciwko drzwi znajduje się okno, a po lewej stronie stoi pojedyncze łóżko. Po prawej widzę drzwi do których podchodzę. Otwieram je i wchodzę do środka. Okazuje się, że to łazienka. Stoi tu zlew, prysznic i kibel. W sumie więcej do szczęścia nie potrzeba. Wychodzę z łazienki i podchodzę do łóżka. Rzucam na nie walizkę. Z uśmiechem wychodzę na korytarz. Cholera, do którego pokoju wszedł Naruto? Stoję na środku korytarza i gapię się na drzwi jak idiotka. Słyszę cichutki śmiech, więc odwracam się do tyłu.

- Przepraszam, ale nie mogłem się powstrzymać misiaczku. - Naruto stoi oparty o ścianę i zadziornie się uśmiecha. Podchodzę do niego.

- No, lecimy. - Mówię i ciągnę go za dłoń. Wychodzimy z budynku, od razu zauważam polankę, więc zmierzam w tym kierunku.

- Saki, musisz mnie jeszcze dzisiaj mordować tym treningiem? Za dwie godziny mam następny, będę zmęczony. - Marudzi.

- Nie, musisz potrenować ciało i dobrze o tym wiesz. - Uśmiecham się.

- Czuję się świetnie, więc raczej nie jest mi to potrzebne.

- Hmmm tak myślisz? - Pytam.

- Tak. Możemy sobie darować?

- Zobaczmy. Jeszcze niedawno, żeby opanować swój gniew musiałeś zadać sobie ból. To jest samokontrola? Naruto, nie panujesz nad sobą. - Mówię zgodnie z prawdą.

- Zauważyłaś. - Stwierdza.

- Znam cię bardzo dobrze, wiedziałam, że zdenerwują cię słowa Raikage, więc patrzyłam na twoją reakcję, aby ocenić, czy treningi są potrzebne. Stwierdzam, że nawet bardzo.

- Bez przesady. - Mówi z uśmiechem.

- Ty mi tutaj nie wymyślaj. Ja tu jestem szefową i ja rządzę.

- No tak... zapomniałem, że nie mogę o sobie decydować. - Drażni się.

- No właśnie! Takie podejście lubię! - Uśmiecham się. Dochodzimy na miejsce. Stajemy pod drzewkami.

- Co będziemy robić? - Pyta.

- A co zawsze robimy? Ćwiczymy twoje ciało, żeby pieczęć była mniej dokuczliwa. Ciało silniejsze równa się słabsza pieczęć. Kapiszi?

- Okey, może i masz rację. Tylko...

- Co znowu? - Pytam.

- Zastanawiam się, skąd o tym wszystkim wiesz.

- Konosuke sprawdzał wiadomości o tej pieczęci, a później przekazał mi jak mogę ci chociaż troszeczkę pomóc. Widzisz? Co ty byś beze mnie zrobił?

- No właśnie nie wiem. Umarłbym na tym świecie.

- Ściągaj bluzkę i nie gadaj. - Poganiam go.

- No wiesz co? Tak od razu? - Śmieje się.

- Misiu, nie denerwuj mnie i rób co mówię. Chyba, że chcesz ją przepocić, a później taką śmierdzącą na siebie założyć. - Blondynek przekonuje się do moich racji i po chwili zostaje w samych spodenkach.

- Od czego zaczynamy? - Pyta.

- Na początek od stu pompek. - Uśmiecham się.

- Żartujesz sobie ze mnie. Po takiej długiej przerwie aż tyle?

- A co? Chciałeś pięć? - Drażnię się z nim. - No, skoro nie dasz rady to możesz zrobić dziesięć. - Wchodzę z butami na jego męskie ego i próbuję je skopać.

- Dam radę, nie powiedziałem, że nie. - Próbuje się bronić.

- To po co narzekasz? Gorzej niż baba. Oj misiu nie poznaję cię.

- Możemy zacząć? - Wymiguje się od naszej słownej gry.

- Okey, więc jedziesz kochanie.

Oczami Sakury;

Stoję pod drzwiami Ino i waham się zapukać. Od prawie dwóch godzin szukam Naruto i nie mogę go znaleźć. Ciekawi mnie gdzie się podział. Zwijam dłoń w pięść i po chwili trzy razy pukam w drzwi. Czekam aż ktoś mi otworzy. Po nie więcej niż minucie moje życzenie się spełnia i otwiera Ino.

- Sakura? Nie jesteś z Naruto? - Pyta z uśmiechem.

- No właśnie nie i nie wiem gdzie jest. - Wzdycham.

- Wiesz co? Mam pomysł. Przejdźmy się na spacer, co ty na to?

- Z chęcią, i tak nie mam co robić. - Odpowiadam z uśmiechem.

- To super. Kochanie! Idę z Sakurą na spacer! Niedługo wrócę! - Krzyczy do Sasuke i zamyka drzwi.

- Będzie z tobą spał? - Pytam z uśmiechem. Wychodzimy na zewnątrz.

- No co ty! Na takim małym łóżku? - Śmieje się.

- W sumie to racja.

- Widziałaś Saki? - Pyta Ino.

- Nie, a co?

- Może Naruto jest z nią.

- Być może.

- Co ci jest kochanie?

- To znaczy? - Pytam.

- Jesteś jakaś dziwna.

- Podejrzewam, że Naruto chce zabić Akinoriego. - Odpowiadam.

- Nie, Naruto nie byłby do tego zdolny. - Mówi Ino i na mnie patrzy.

- A jednak.

- Czemu tak sądzisz?

- Dzisiaj podsłuchałam skrawki rozmowy Naruto i Konosuke.

- To niemożliwe.

- On jest zdesperowany, zrobi co w jego mocy, aby uwolnić się od tego typka.

- Ale na miłość Boską nie w taki sposób. Rozumiem, że on zasługuje na śmierć, ale to nie o to chodzi. Dawny Naruto starał się nawracać takie osoby.

- To już nie jest dawny Naruto. Nie wiem co by się musiało stać, żeby odzyskał swoje dawne poglądy. - Wzdycham. Słyszę różne dźwięki dochodzące z polanki przed nami.

- Słyszysz? - Pyta Ino.

- Mhm.

- Chyba znaleźliśmy naszą zgubę. - Uśmiecha się. Jesteśmy coraz bliżej.

- Dawaj! Szybciej! Tylko na tyle cię stać leniuchu zapyziały i śmierdzący? - Słyszymy krzyki Saki.

- Śmierdzący jestem, ale na pewno nie jestem leniem. - Odpowiada Naruto. Jesteśmy już bardzo blisko nich. Zauważam ich pod drzewami. Naruto robi pompki, a Saki siedzi mu na plecach i leniwie ziewa.

- O cholercia, to nagrać trzeba i do telewizji podać jako znęcanie się nad ludźmi. - Mówi Ino śmiejąc się.

- Nie kochana. To jest trening. - Odpowiada Saki.

- Mój biedny blondynek. - Posyłam mu współczujące spojrzenie, a on się do mnie uśmiecha.

- Też cię kocham. - Sapie.

- No, jeszcze dwie i na dzisiaj masz spokój. - Wtrąca Saki.

- Od ilu już tu siedzicie? - Pyta Ino.

- Gdzieś tak od dwóch godzin. - Mówi uśmiechnięta Saki. - Brawo! Wytrzymałeś. - Schodzi z Naruto i staje obok niego. - Zmęczył mnie ten trening. - Uzumaki leży na ziemi i głośno sapie.

- Ciebie zmęczył? A co ja mam powiedzieć o sobie? - Pyta z wyrzutem.

- Robię to dla twojego dobra misiu. - Uśmiecha się do niego.

- Wiem, wybaczcie Panie, ale idę się umyć, a potem do Killera B. - Naruto mijając mnie cmoknął moje usta.

- Po co to wszystko? - Pyta Ino.

- Po to, żeby za każdym razem jak się zdenerwuje nie kaleczył siebie. To jest bezmyślne, a ćwiczenia wzmocnią jego ciało. - Saki się uśmiecha.

- Mądrze. - Stwierdzam.

- Wiem, bo ja jestem mądra. - Wszystkie się śmiejemy.

Oczami Naruto;

Zanim doszedłem do pokoju i się umyłem trochę mi zeszło. Teraz stoję wraz z Motoim przed budynkiem i czekamy na Killera B.

- Długo jeszcze? - Pytam.

- Nie, już idzie. - Pokazuje głową kierunek, w który mam się patrzeć.

- Joł ziomeczki. Chodźcie. - Robimy co każe i za nim idziemy. Przechodzimy przez jakieś krzaki. Naprzeciwko siebie widzę wielki głaz z napisem ,,Patrz sercem i sumieniem, a nie rozumem.”

- Co to? - Pytam.

- Miejsce twojego treningu. - Odpowiada Motoi.

- Co oznacza napis? - Dopytuję.

- Dowiesz się tego w swoim czasie. - Killer B odpowiada pierwszy raz normalnie bez żadnych żałosnych tekstów.

- Więc? Co mam zrobić? - Dopytuję.

- Zmierzyć się ze swoim najgorszym utrapieniem. - Odpowiada Motoi.

- Wdrapuj się na głaz. - Dopowiada Killer B. Robię co mówi i po chwili na nim siedzę po turecku.

- Co teraz? - Pytam.

- Zamknij oczy i o niczym nie myśl. - Odpowiada Motoi.

- Co powinno się stać?

- Każdy przeżywa wszystkie etapy inaczej. Nie wiemy co cię czeka. Zamknij oczy ziomek i o niczym nie myśl. - Mówi Killer B. Robię co każe. Wyłączam swoje myślenie.

Po chwili otwieram oczy. Znajduję się na tej samej polance, ale oprócz mnie nikogo tu nie ma.

- Ej! To nie działa! - Krzyczę i zeskakuję z głazu. - Słyszycie!? - Pytam. Zamierzam już odejść, ale gwałtownie się zatrzymuję, bo słyszę hałas. Odwracam się w stronę głazu. Zza niego wychodzi ciemna postać. Po chwili się wyostrza i mogę zobaczyć kim jest.

- Ty? - Pytam gniewnie.

- A myślałeś, że kto? Twoja dziewczyna? - Pyta z kpiną. - Saki? Może Ino? Albo twoi przyjaciele?

- Co z nimi zrobiłeś?! - Zaciskam szczękę. - Gadaj draniu!

- Spokojnie, po co od razu te krzyki? Dołącz do mnie, a im nic się nie stanie. - Uśmiecha się bezczelnie.

- Nigdy. - Odpowiadam stanowczo.

- Więc twoi przyjaciele zginą. - Odpowiada z uśmiechem.

- Jedyną osobą, która zginie będziesz ty Akinori. - Mówię pewnie. Po chwili się na niego rzucam. Moja prawa pięść trafia w jego lewy policzek. Chłopak wypluwa krew z uśmiechem.

- O tak, pokaż mi prawdziwego siebie Naruto. Nie kryj się za maską grzecznego chłopczyka. - Jego słowa działają na mnie jak napędzający motorek. Uderzam go jeszcze raz, a on nawet się nie broni. Wyprowadzam cios za ciosem, które precyzyjnie trafiają w cel. Po chwili Akinori leży na ziemi, a ja przygniatam go swoim ciałem. Moje pięści naprzemiennie spotykają się z jego twarzą. Wszędzie jest dużo krwi. Zabiję go i się uwolnię. Na zawsze.

- Dawaj! Jeszcze! Mocniej! Bądź brutalny, tak jak zawsze! - Krzyczy. Moja lewa ręka zatrzymuje się w górze. Do głowy przychodzą mi pewne słowa ,,Patrz sercem i sumieniem, a nie rozumem.” Przypominam sobie czasy akademii. Pamiętam, że byłem porządnym dzieciakiem, który w ludziach starał się dostrzec chociaż odrobinkę dobra. Zawsze próbowałem dawać drugą szansę. Przecież ludzie się zmieniają, sam jestem tego przykładem. Jak mogłem posunąć się do czegoś takiego? To nie jestem ja. Prawdziwy Naruto starałby się rozwiązać problem lepszą metodą niż śmierć sprawcy jego nieszczęść. Akinori wyrywa się spode mnie i biegnie w stronę przepaści. Spada w nią, widzę, że trzyma się dwoma rękoma, aby nie spaść.

- No co? Już? Skończyłeś? Tylko na tyle cię stać mięczaku? Zrzuć mnie! Na co czekasz!? - Woła śmiejąc mi się w twarz. Podchodzę do niego i łapię go za dłonie.

- Błąd, powinieneś powiedzieć, że aż na tyle mnie stać, abym ci przebaczył. - Mówię dumny ze swojej decyzji.

- Co ty bredzisz? Zabiję wszystkich twoich przyjaciół, a dziewczynę na końcu. Będziesz patrzył jak zdycha! - Krzyczy i się wierzga.

- Nie zrobisz niczego, czego ci nie pozwolę. - Mówię pewny. - Słyszałeś moje słowa? Przebaczam ci. Słucham swojego serca i sumienia.

- To się tak nie skończy. - Wciągam go na górę. Widzę jak jego obraz powoli się rozmywa.

- Skończy się tak, jak ja zechcę. - Uśmiecham się. Obraz Akinoriego zupełnie znika i zostaję sam. Po chwili coś mnie wyciąga z tego świata i widzę ciemność.

Próbuję otworzyć oczy, co mi się udaje. Patrzę przed siebie z uśmiechem. Widzę Killera B i Motoiego.

- Gratulujemy ukończenia pierwszego poziomu ziom. - Mówi Killer B.

- Co było w twoim przypadku? - Pyta Motoi.

- Spotkanie ze starym znajomym. - Uśmiecham się. - Kiedy etap drugi? - Pytam.

- Dzisiaj za późno dzieciaku. Jutro zaczniemy. - Mówi Killer B. Dopiero zauważam, że jest ciemno.

- Musisz odpocząć. - Odzywa się Motoi.

- No dobrze. To... mogę iść tak? - Pytam.

- Tak. Do jutra. - Mówi Motoi.

- Siema ziomek. - Każdy idzie w swoim kierunku. Ja jak najszybciej kieruję się w stronę swojego pokoju. Po kilku minutach do niego docieram. Od razu biorę z torby szorty i idę pod prysznic. Odkręcam ciepłą wodę. Czuję jak moje ciało się odpręża. Myję się i wychodzę. Zakładam szorty i myję zęby. Po tych czynnościach wychodzę z toalety. Widzę, że na łóżku siedzi Sakura.

- Co tu robisz o tak późnej porze kochanie? - Pytam i siadam obok niej.

- Musimy porozmawiać. - Mówi poważna.

- O co chodzi? - Patrzę jej w oczy.

- Nie możesz go zabić. - Mówi prosto z mostu. Uśmiecham się.

- Kochanie, skąd wiesz, że kogokolwiek chcę zabić?

- Niechcący usłyszałam twoją rozmowę z Konosuke. Dziewczyny też są takiego zdania co ja. Nie powinieneś go zabijać.

- Oj kochanie. Nie zamierzam. Przemyślałem wszystko dokładnie i wiem, że nie jestem mordercą. Przypomniałem sobie prawdziwego Naruto. - Uśmiecham się.

- Ufff więc się cieszę. - Mówi z uśmiechem. - Jak twój trening?

- Zakończył się sukcesem. Jutro drugi etap. - Odpowiadam.

- Okey, jest już późno, dlatego już pójdę. Musisz się wyspać. - Wstaje z łóżka, ale ja łapię ją za dłoń i siada prosto na moje kolana. Nasze głowy są bardzo blisko siebie. Patrzymy sobie prosto w oczy. Słyszę jej przyśpieszony oddech. Czuję jak moja krew buzuje, jest to spowodowane bliskością Sakury. Pragnę jej. Nasze usta są coraz bliżej siebie.

- Muszę iść. - Mówi cicho.

- Zostań... - Szepczę. Pokonuję ostatnie centymetry, które nas dzielą i ją całuję. Sakura kładzie dłonie na moje ramiona i jak zwykle bawi się moimi włosami. Czuję jej słodkie usta, które doprowadzają mnie do szaleństwa. Dziewczyna siada na mnie okrakiem, dzięki temu mam do niej łatwiejszy dostęp. Moje dłonie spoczywają na jej biodrach. Powolutku wędruję nimi w górę i dobieram się do pierwszego guziczka od koszuli, którą ma na sobie. Zostaje on odpięty, więc biorę się za następne, kiedy już rozpinam je wszystkie zrzucam koszulę na podłogę. Zaraz po tym podwijam bluzkę Sakury lekko ku górze i wkładam pod nią dłonie. Wodzę nimi po całych plecach dziewczyny. Chcę zdjąć całkowicie bluzkę Sakury, ale dziewczyna powstrzymuje mnie dłonią, którą kładzie na moim torsie. Przerywamy nasz pocałunek. Oboje dyszymy. Uśmiecham się do niej.

- Przepraszam, ale dzisiaj nie. - Mówi trochę speszona.

- Kocham cię. - Uśmiecham się i cmokam ją szybko w usta.

- Ja ciebie też, ale teraz muszę iść.

- Okey. - Wstaję razem z nią z łóżka. Sakura bierze swoją koszulę i zarzuca ją na siebie. Odprowadzam ją do drzwi. Dziewczyna odwraca się do mnie i mocno mnie przytula, oczywiście odwzajemniam ten gest.

- Kochanie, wszystko w porządku? - Pytam.

- Tak. - Mówi pewnie, więc dalej nie drążę, pewnie się za mną stęskniła. Uśmiecham się i całuję ją w czoło, nosek, a potem w usta.

- Dobranoc księżniczko. - Mówię czule i otwieram jej drzwi. Sakura uśmiecha się do mnie słodko.

- Dobranoc kochanie. - Wychodzi z mojego pokoju, a ja patrzę dokąd idzie. Zauważam, że ma pokój obok mnie. Wracam do środka i idę prosto do łóżka. Nakrywam się kołdrą i szybko zasypiam ze zmęczenia.

***

Siedzę w stołówce z przyjaciółmi i jemy śniadanie. Sakura siedzi z mojej prawej, Saki i Haruto z lewej. Obok Haruno znajduje się Ino oraz Sasuke. Naprzeciwko nas siedzą Konosuke, Kiba i Hinata. Wszyscy jemy to samo, czyli jajecznicę. W stołówce są kucharki, więc nie musimy sami gotować.

- Co robiłeś wczoraj na treningu stary? - Pyta ciekawy Konosuke.

- Dzisiaj będziemy ci towarzyszyć. - Dopowiada Sasuke.

- W razie wyrwania się Kyuubiego. - Mówi Kiba.

- Może dacie mu opowiedzieć? Byłem pierwszy. - Dopomina się Konosuke. Uśmiecham się pod nosem.

- Już ci mówię. Co robiłem? Siedziałem na wielkim kamieniu, zamknąłem oczy i przeniosłem się gdzieś indziej. Miejsce zostało takie samo, ale nie było przy mnie Killera B i Motoiego. Za to pojawił się ktoś inny.

- Kto? - Pyta zaciekawiony Konosuke.

- Akinori. - Odpowiadam.

- O cholera! I co było dalej? Zabiłeś gnoja? - Dopytuje brat Saki.

- Prawie go zabiłem, ale w porę się otrząsnąłem i tego nie zrobiłem. Akinori zaczął biec w głąb tej polany i spadł ze skarpy, gdybym go zostawił umarłby, ale mu pomogłem. Wciągnąłem go, a on zaczął się rozmywać. - Opowiadam dumny ze swojego czynu.

- Nie wiem czy postąpiłbym tak samo. - Mówi Sasuke.

- Ty to co innego, pamiętaj, że ja zawsze dawałem ludziom drugą szansę i stroniłem od zabijania. Taki byłem i powinienem być. W końcu się odnalazłem po tak długim czasie. - Jestem dzisiaj naprawdę bardzo szczęśliwy. W końcu mogę zdefiniować siebie i nie bać się o to, że zrobię coś wbrew mego sumienia.

- Jestem z ciebie dumna kochanie. - Mówi Sakura z uśmiechem i łapie mnie za dłoń.

- Ja również misiaczku. - Puszcza do mnie oczko Saki.

- No właśnie... dzisiaj raczej mnie nigdzie nie weźmiesz co? Po wczorajszym mam dosyć. - Uśmiecham się z nadzieją na jej łaskawą dla mnie odpowiedź.

- No nie wiem... wiesz, znęcanie się nad tobą daje mi zbyt wielką satysfakcję, więc sama nie wiem. - Chwilę myśli. - Okey misiaczku. Dam ci dzisiaj pełnoprawny odpoczynek, ale jutrooo, oj jutro będzie się działo. - Uśmiecha się.

- Ja nie wiem, ja się z tobą wykończę. - Marudzę.

- Nie pyskuj, skończ śniadanko misiaczku, bo ci ostygnie. - Mówi zaczepnie. Wiem, że ma ochotę na drażnienie się ze mną, ale dzisiaj jej to nie wyjdzie. Uśmiecham się w duchu.

- Dobrze mamusiu. - Mówię i konsumuję śniadanie. Po kilku minutach kończę jeść, więc wstaję od stołu. Reszta robi to samo.

- Więc? Gdzie teraz? - Pytam, bo Sasuke jest bardziej poinformowany ode mnie.

- Mamy czekać przed budynkiem. - Odpowiada posiadacz sharingana. Po kilku minutach wychodzimy z naszego tymczasowego lokum i stajemy w grupce.

- Ciekawe co dzisiaj mnie czeka. - Wzdycham.

- Dowiesz się jak przyjdzie Motoi. - Odpowiada Sasuke.

- A Killer B? - Dopytuję.

- Czeka na ciebie już na miejscu. - Mówi mężczyzna, który się przed nami zjawia.

- Trudno będzie? - Pytam.

- Nie wiem, znowu zależy od osoby. - Odpowiada Motoi.

- Mamy iść z wami? - Pyta Sasuke.

- Tak, będziecie go pilnować. Tymczasem chodźcie na etap drugi...

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Wstawiamy Wam dzisiaj tak długo wyczekiwaną notkę, mamy nadzieję, że Was nie rozczarowała. Pomysł na trening Naruto jest nasz, tak więc można śmiało stwierdzić, że wykazałyśmy się oryginalnością, nie? :D Mamy nadzieję również na to, że to nie będzie ostatnia notka jaką tu wstawiamy i w ogóle w naszym całym życiu, bo wiecie jak to bywa z samolotami czasami :D No, więc wylatujemy i nie wiemy, kiedy wstawimy kolejny rozdział. A teraz odnośnie notki, jakie macie wrażenia po jej przeczytaniu? Podobała się? A może jednak nie? Jeżeli nie to prosimy napisać, co się w niej nie podobało. Dawno nie pisałyśmy z braku czasu, dlatego mogłyśmy wyjść trochę z wprawy :D Do następnego Paula i Patty.