One-Shot cz. XVII

- W takim razie, dlaczego nie możesz się do tego przyznać? - Pytam, a on się zatrzymuje. Powoli odwraca się w moją stronę z uwodzicielskim uśmiechem. Stoi i się patrzy, lecz po chwili rusza z powrotem w moim kierunku. Summa summarum wracamy do tej samej pozycji co przedtem..

- Myślałem, że już sama się domyśliłaś, ale chyba cię przeceniłem.

- Ciężko cię odczytać Naruto. Zresztą, co mnie to obchodzi. Tak czy tak twoje wyznanie nic między nami nie zmieni.

- Jesteś tego pewna Sakura?

- Tak. - Mówię twardo.

- A co jeśli ci powiem, że... wciąż cię kocham, ale boję się konsekwencji? Nie tylko ty cierpiałaś z powodu naszego zerwania księżniczko. - Tak długo czekałam na to cholerne słowo kocham cię. Czy tak trudno było powiedzieć je na samym początku?

- To nic nie zmienia Naruto. - Mówię z bólem serca.

- Dlaczego? Bo czujesz coś do Akiego? Naprawdę mam w to wierzyć? - Dopytuje.

- Tak. - Chłopak kręci głową.

- E e, nie wierzę ci. To, że mu się oddałaś nic tak naprawdę nie znaczy. Może zrobiłaś to z rozpaczy? Szukałaś sposobu, żeby się ode mnie uwolnić, co Sakura?

- Mylisz się. - Coraz bardziej czuję jego napierające ciało. Moje serce bije jak oszalałe, a ja powoli zaczynam się już w tym wszystkim gubić.

- Czy czujesz to samo co ze mną, kiedy on cię całuje? Kiedy on cię przytula? Kiedy on cię dotyka? - Pyta i chwyta moją dłoń. Po chwili ją puszcza i pnie się w górę dotykając mojej skóry.

- Naruto, przestań. - Mój głos zaczyna się przełamywać, a to zły znak. Bardzo zły znak.

- Chcesz poczuć co naprawdę do ciebie czuję? - Chłopak nachyla się i na nic nie czekając wpija się w moje usta. Jak zawsze głupia Sakura zapomina o swojej twardej postawie i oddaje się zupełnie tej chwili. Przysuwam się do blondyna jeszcze bardziej i zarzucam ręce na jego kark. Dłońmi bawię się jego włosami. Nasz pocałunek jest bardzo czuły. Naruto wlewa w niego wszystkie swoje uczucia. Korzysta z okazji, kiedy moje usta są lekko rozwarte i plądruje ich wnętrze swoim językiem. Po chwili robię to samo co on. Blondyn kładzie dłoń na moje biodro i przemieszcza ją powoli w dół. Zatrzymuje ją dopiero na mojej pupie. Drugą dłonią bawi się moimi włosami.

- Widzisz? Nie ładnie kłamać Sakura. - Mówi z zadziornym uśmieszkiem, kiedy się ode mnie odsuwa.

- Kłamać w czym Naruto? - Udaję głupią.

- Gdybyś mnie nie kochała, na pewno byś się odsunęła i nie pozwoliła na pocałunek.

- Tak sądzisz?

- Definitywnie.

- Ehe.

- Sakura, skończmy tą beznadziejną grę okey? - Mówi swoim słodkim głosem.

- Szkoda, że przejrzałeś na oczy dopiero teraz, kiedy jestem z Akim. - Wzdycham.

- Może potrzebowałem porządnego kopniaka w dupę?

- A tym kopniakiem było co? - Dopytuję.

- Spałaś z nim. - Widzę jak w jego oczach wzbiera się ogromny gniew. Zaczynam się śmiać.

- Czemu się śmiejesz? - Pyta zdezorientowany.

- Bo to wszystko nie wypali Naruto. My... - wskazuję na siebie i na niego. - ...nie mamy prawa bytu. To się nie uda i tyle. Nie chcę cierpieć jeszcze bardziej, dlatego wyluzuj i zapomnij o mnie na dobre. Nie wierzę, że to powiem, ale nie zrywaj z Ayako i kochaj ją dalej. - Mówię i powoli go mijam. Odwracam się na chwilę i widzę, że chłopak stoi w tej samej pozycji co przedtem. Czuję, że za chwilę się rozpłaczę, ale staram się zachować twardą postawę. Idę dalej i wychodzę z korytarza przechodząc w kolejną zaciemnioną szczelinę. Opieram się o zimną ścianę i zaczynam szlochać. Chyba nie udało mi się być twardą. Moja samotność nie trwa jednak zbyt długo. Wycieram łzy, kiedy widzę naprzeciw mnie chłopaka.

- Nie poszło tak jak tego chciałaś? - Pyta czule. Uśmiecham się.

- Wszystko poszło dobrze. - Odpowiadam.

- To dlaczego płaczesz? Myślałem, że chciałaś...

- Nie Aki. Z początku był taki plan, ale później dokładnie wszystko sobie przeanalizowałam i doszłam do wniosku, że to wszystko jest bez sensu. - Przerywam chłopakowi. Czarnowłosy podchodzi do mnie i przytula.

- U mnie poszło raczej dobrze.

- Cieszę się. - Uśmiecham się.

- Ale jeszcze nie skończyliśmy kochanie. - Śmieję się słysząc jego słowa.

- Tak, masz rację.

- No to księżniczko, wchodzisz tam z podniesionym czołem i do końca naszej randki masz się bawić zajebiście. - Chłopak posyła mi ciepły uśmiech.

- Dobrze szefie. - Wycieram ostatnie kropelki moich łez i chwytam wyciągniętą w moim kierunku dłoń Akiego. Czarnowłosy ciągnie mnie w stronę przyjaciół. Dostrzegam siedzącego przy stole blondyna. Na jego kolanach siedzi Ayako, a on sączy jakiegoś drinka. Razem z Akim podchodzimy do naszej wcześniejszej miejscówki. On siada i ciągnie mnie w dół sadzając moją skromną osobę na jego kolanach. Usadawiam się wygodnie i obejmuje go. Opieram swoją głowę o jego i przyglądam się Naruto, który właśnie na mnie patrzy. Jego wzrok jest strasznie pusty i naprawdę nie wiem co mam o tym sądzić. Jedną dłonią obejmuje w pasie Ayako, a drugą popija drinka. Mam wrażenie, że jest gotów zabić Akiego.

- Co was tak długo nie było? - Pyta Ino.

- Aaa mieliśmy taką jedną potrzebę. - Śmieje się czarnowłosy.

- Okey, nie pytamy dalej. - Uśmiecha się Saki.

- No i słusznie. - Odpowiada jej mój towarzysz.

- To co, pijemy chłopcy? - Pyta Taro.

- Jasne. - Odpowiada jeden przez drugiego.

- Naruto, chyba nie będziesz mieszał co? I tak wypiłeś już jedno piwo i teraz drinka. To nie będzie dobre połączenie. - Upomina go Ayako. Chłopak obrzuca ją lodowatym spojrzeniem i wypija sake zapijając to swoim drinkiem.

- Nic mi nie będzie. - Nareszcie jej odpowiada.

- Jeszcze trzy takie kieliszki i się uchlasz. Zobaczysz. - Mówi dziewczyna.

- Trudno. Przynajmniej się odstresuję. - Wzdryga ramionami.

- Jak tam sobie uważasz, ale ja ciągnąć cię włokiem do domu nie zamierzam.

- To zostawisz mnie tutaj. Mój klub i mogę robić sobie w nim to, co mi się żywnie podoba.

- Spuść powietrze okey?

- Dobrze, przepraszam. - Całuje ją w policzek.

- Sakura, idziesz jutro do pracy? Spotkamy się tam skarbie? - Pyta Aki.

- Nie, jutro mam wolne, ale przecież możesz do mnie wpaść. - Uśmiecham się do niego.

- Akurat jutro kończę wcześniej, więc na pewno skorzystam z zaproszenia. - Chłopak muska wargami moje usta. Czuję się obserwowana. Wtulam się w chłopaka jeszcze bardziej i wodzę palcem po jego policzku. Uśmiechamy się do siebie. Cholera, niech ten dzień w końcu się skończy.

- Powiedzcie mi, bo już się szczerze pogubiłam. - Wzdycha Ino. - Czy Tsunade-sama naprawdę chce zrezygnować z posady naszego Hokage?

- Tak. Ostatnio nawet mi o tym wspomniała. - Odpowiadam.

- O nie, a jak wybierze jakiegoś przychlasta? - Stresuje się Saki.

- Cholera, wolałbym, żeby została Hokage do tej pory aż naprawdę nie będzie w stanie rządzić. - Dodaje Sasuke.

- Tak, ale spójrzcie na to z drugiej strony. - Wzdycham. - Może myśli, że nie jest już w stanie chronić wioski i że może lepiej oddać władzę komuś zdolniejszemu i młodszemu, kto będzie gotów oddać za nią dosłownie wszystko? - Mówię.

- W sumie masz rację, ale ta nieświadomość jest przytłaczająca. - Wtrąca Taro.

- Dokładnie. Jedna zła decyzja może doprowadzić do katastrofy. - Uświadamia Saki.

- Zapewniam was, że ta kobieta ma głowę na karku. - Uśmiecham się. - Dokładnie wie co robi. - Dopowiadam.

***

- Cholera Naruto! Mówiłam ci już dwie godziny temu, że już wystarczy, ale nie chciałeś słuchać. - Ayako krzyczy na podpitego chłopaka. Wracamy właśnie do domu całą naszą czwórką. Blondyn idzie na przedzie lekko się kiwając.

- Uspokój się Ayako. Nie mam ochoty się z tobą użerać. - Odpowiada jej oschle.

- Porozmawiamy jutro. Zobaczymy co wtedy będziesz miał mi do powiedzenia.

- Żebyś się w końcu odpierdoliła. - Mówi pod nosem.

- Huh? Coś mówiłeś? - Pyta. Chyba jednak tego nie słyszała.

- Nie. Wydawało ci się. - Odpowiada. Czuję jak Aki mocniej zaciska wokół mnie swoje ręce. Spoglądam w bok i teraz rozumiem dlaczego. Uśmiecham się. Staję lekko na palcach i muskam wargami jego usta, a on obdarza mnie uśmiechem.

- Dzięki. - Szepcze mi do ucha.

- Nie ma za co kochanie. - Odpieram teatralnie.

- Proszę was, nie róbcie tego publicznie. - Mówi blondyn. Dopiero zauważam, że stoimy pod domem.

- Publiczne okazywanie uczuć jest nawet spoko. - Uśmiecha się Aki.

- Tak myślisz? - Pyta blondyn. W jego oczach dostrzegam zazdrość i chęć bójki.

- Oboje tak myślimy. - Odpowiadam patrząc na blondyna. - I śmiem twierdzić, że ty z Ayako robicie to samo, więc proszę Naruto, nie upominaj nas. - Uśmiecham się do niego sztucznie.

- Okey, spoko. Róbcie co chcecie. - Prycha i wchodzi po schodkach. Za nim leci brązowo włosa.

- Aki, wybacz, ale muszę już iść, bo oni nawet domu nie otworzą. - Śmieję się.

- Tak, wydaje mi się, że nie są w stanie. - Śmieje się. - Swoją drogą, fajnie się dziś bawiłem. - Chłopak całuje mnie w policzek.

- Ja również.

- Cieszę się. - Robi chwilową pauzę. - Hmm, Sakura?

- Hm?

- Widziałaś, że tam stoi? - Pyta.

- Jasne. Zauważyłam ją, bo mocniej mnie przytuliłeś. - Odpowiadam wesoło.

- Huh. Dobra jesteś. - Śmieje się. - Do zobaczenia.

- Pa Aki. - Uśmiecham się i całuję go w usta. Odwracam się i wchodzę na werandę. Kręcę głową z dezaprobatą widząc, że te dwa przygłupy nie potrafią otworzyć drzwi od domu.

- Sunąć się. - Mówię i pcham się w środek pomiędzy nich. Wkładam klucz w zamek i otwieram drzwi. - Proszę bardzo. - Uśmiecham się i odsuwam w tył. Pierwsza do domu wchodzi Ayako.

- Wybaczcie, ale idę prosto do łóżka. Nie mam ochoty na pogawędki. - Dziewczyna od razu wchodzi na schody i pędzi na górę. Po chwili znika nam z oczu.

- Wow, szybka jest. - Mówię. Spoglądam na blondyna, który mnie obserwuje i zaczynam iść. Kiedy mam minąć próg drogę zastawia mi chłopak stając w drzwiach. Niechcący opieram się na jego klatce piersiowej dłońmi.

- A ty, gdzie się wybierasz? - Pyta patrząc na mnie z góry.

- Naruto, proszę cię. Nie mam już siły. - Odpowiadam.

- Ja też, ale musimy coś sobie wyjaśnić raz, a porządnie. - Uśmiecha się seksownie.

- Chłopie, twoja dziewczyna poszła już spać, radzę zrobić ci to samo. - Blondyn przesuwa się z wejścia i wpuszcza mnie do środka. Słyszę jak zamyka za nami drzwi. Chcę wejść na schody, ale zatrzymuje mnie jednym szarpnięciem. W efekcie po raz kolejny na niego wpadam jak jakaś głupia. Czuję jak chłopak obejmuje mnie w talii. Zadzieram lekko głowę, ale nie odsuwam się. Po prostu nie chcę tego robić.

- Sakura, tam, w klubie...kolejny raz dałaś mi do zrozumienia, że wciąż mnie kochasz, ale mimo wszystko sądzisz, że nie możemy być razem. - Wzdycha. - Ale rzecz w tym, że ja też cię kocham i raczej nie poradzę sobie bez ciebie. - Śmieje się. Na razie nie mam siły się wtrącić. - Wiem, jestem dupkiem, draniem, tchórzem, ale nic na to nie poradzę, że Ayako pomogła mi ukoić ból po tobie. Jakoś tak wyszło i nie naprawię tego, ale na litość boską uwierz mi...nie spałem z nią ani razu.

- Naruto...tu nie chodzi o to, czy ty z nią spałeś czy nie. Czy ty głupku chcesz powtórki z rozrywki? Chcesz cierpieć pakując się ze mną w związek? Człowieku, przecież ty jesteś związany z Ayako, pomyśl o niej czasem. - Całuję go w policzek i szybko mijam. Wchodzę po schodach na górę i pakuję się do swojego pokoju. Z przyzwyczajenia próbuję zamknąć drzwi, ale dociera do mnie, że wcale ich nie mam. Ugh! Podchodzę do łóżka i widzę na nim dwie dziewczyny. Jak one się tu...a zresztą nieważne. Podchodzę do swojej komódki, biorę czystą piżamkę i idę do toalety. Biorę prysznic, ubieram się i myję ząbki. Kremuję twarz i wychodzę z toalety. Będąc obok mojego łóżka nie mogę się oprzeć i wyglądam trochę do pokoju Naruto. Dostrzegam śpiącego już chyba blondyna. Spokojna, że dotarł na górę podchodzę do łóżka i pakuję się w środek, który dziewczyny zostawiły specjalnie dla mnie...

***

Powoli wybudzam się z błogiego snu. Przecieram oczy i rozglądam się po pokoju, w którym jak się okazuje jestem sama. Spoglądam na zegarek, który wskazuje godzinę dziewiątą pięć. Zaniepokojona wstaję z łóżka i wychodzę na korytarz. Wchodzę na schody i po chwili znajduję się na dole. Słyszę głosy dochodzące z kuchni, więc powolutku kieruję się w tamtą stronę. Gdy dochodzę do mojego celu dostrzegam dziewczyny i naszą domową parkę. Naruto siedzi na blacie i oplata rękoma odwróconą do niego tyłem Ayako. Ledwo znoszę ten widok, ale postanawiam wejść do pomieszczenia.

- Hej wszystkim. - Uśmiecham się.

- Siemka.

- Hej.

- Witaj śpiąca królewno. - Słyszę wszystkie głosy po kolei. Powoli podchodzę w kierunku blondyna, bo oczywiście obok niego znajduje się lodówka. Czuję na sobie jego wzrok, nie muszę się odwracać, żeby zobaczyć jak pożera mnie wzrokiem. Otwieram lodówkę i wyciągam z niej małą butelkę wody. Otwieram ją i od razu upijam łyka. Sunę się i siadam przy stole obok dziewczyn.

- Jak wy tak szybko do domu dotarłyście wczoraj? - Pytam.

- No helloł? Przecież wyszłyśmy przed wami. - Mówi Saki.

- Właśnie, musieliście odciągać Naruto od alkoholu, pamiętasz? - Pyta blondynka.

- Ej, tylko nie odciągać. Po prostu mam gorsze dni. - Uśmiecha się.

- A co ty baba? - Pyta Ino.

- Nie, ale ostatnio moje dni są straszliwie napięte.

- Ohh, biedaczku. - Szydzi Saki.

- Dostałam dzisiaj list. - Odzywa się nagle Ayako.

- Jaki list? - Dziwi się Naruto.

- Od mojego ojca. - Wzdycha, a blondyn klnie pod nosem.

- Co jest? - Pyta Saki.

- Myślałem, że mamy więcej czasu. - Chłopak na nią patrzy.

- Wybacz skarbie, wiesz, że to nie ode mnie zależy. - Saki jest totalnie ignorowana.

- To kiedy powrót? - Pyta blondyn.

- Powrót gdzie?! - Krzyczy Ino i Saki. W końcu je dostrzegają.

- Do wioski Ayako. - Tłumaczy chłopak.

- Czekaj, czekaj. - Wysila się Saki. - Chcesz mi powiedzieć, że z nią wracasz? - Moje serce pęka kolejny raz. Blondyn spogląda na mnie smutnym wzrokiem.

- Tak Saki. Wracam razem z Ayako. - Obawiałam się tego najbardziej na świecie. Czy on nie mógłby po prostu przy mnie zostać?

- Dlaczego Naruto? - Pyta blondynka.

- Bo tu nic mnie nie trzyma dziewczyny. Mam dość tego życia i wracam do poprzedniego. - Uśmiecha się krzywo.

- Przecież tu jest twoje poprzednie życie głupku. - Protestuje Saki.

- Tak, ale chodzi mi bardziej o życie z Ayako. Przecież wiecie, że kocham was nad życie. Wszystkie trzy. - Chłopak spogląda na nas po kolei, lecz na mnie zawiesza swój wzrok. - Ale nie mogę tu zostać i nie chcę tego robić.

- Jak tam sobie chcesz. - Mówią obie dziewczyny i wychodzą z kuchni.

- Tylko mi nie mów, że się obraziły jak małe dziewczynki. - Prycha Ayako.

- One po prostu muszą to przetrawić. Jeśli ich nie znasz to proszę, żebyś się nie wypowiadała okey? - Mówię wrednie i wychodzę.

- Sakura! - Krzyczy za mną Naruto. Zatrzymuję się i odwracam w jego stronę, widzę jego smętny wyraz twarzy. Powoli chłopak idzie w moim kierunku.

- Co chcesz? - Pytam, kiedy znajduje się naprzeciw mnie.

- Tylko jedno twoje słowo i zostanę. - Mówi z nadzieją.

- Naruto...

- Proszę cię Sakura, przemyśl to. Zostanę jeśli będziesz tego chciała. Wiesz, że cię kocham.

- Ja...nie mogę Naruto. Chociaż tak bardzo cię kocham nie mogę tego zrobić. Nie mogę cię zatrzymać. - Mówię z bólem serca. Czuję jak do moich oczu napływają świeże łzy.

- Dlaczego? Dlaczego jesteś tak uparta? - Pyta. Widzę ból malowany na jego twarzy.

- Już ci to tłumaczyłam. Nie chcę ponownie przeżywać tego co wcześniej. Może, kiedy przyjechałeś chciałam cię odzyskać, ale teraz? Teraz wszystko dokładnie przemyślałam i nie chcę się w to bawić po raz drugi. - Zbliżam się do niego, staję na palcach i bardzo czule muskam wargami jego rozgrzany policzek. Kątem oka dostrzegam nabuzowaną Ayako. Uśmiecham się do niego i wychodzę z kuchni ocierając dłońmi twarz. Próbuję dotrzeć do dziewczyn. Kiedy jestem na górze zaczynam mocno szlochać. Sądzę, że dziewczyny to słyszą, bo biegiem wychodzą z mojego pokoju.

- Spokojnie kochana. - Mówi Ino.

- Wszystko będzie dobrze. - Stwierdza Saki ze łzami w oczach. Obie bardzo mocno mnie przytulają...

***

- Przecież on nawet nie pożegna się ze swoim ojcem. - Mówię już spokojna.

- To jego rzecz. Nie wiem jak można być takim debilem, naprawdę. - Wzdycha Ino.

- Najgorsze jest to, że coś go tu trzyma, tylko ten głąb nie zdaje sobie z tego sprawy. Jaki on jest uhhh! - Dodaje Saki, a ja odchrząkuje. Przecież nic im nie powiedziałam i nie wyjaśniłam.

- Dziewczyny...

- Hmm? - Odpowiadają równocześnie.

- Bo ja wam czegoś nie powiedziałam. - Zaczynam.

- O czym ty mówisz? - Pyta Ino.

- Naruto wczoraj wyznał mi, że mnie kocha i zrobił to ponownie dzisiaj. - Przerywam.

- Co?! - Krzyczy Saki.

- O czym ty do cholery mówisz? - Pyta blondynka.

- Wczoraj, kiedy wyszłam z Akim, Naruto nas zatrzymał i chyba podsłuchał naszą rozmowę. - Tłumaczę.

- Jaką rozmowę? - Pyta zdezorientowana Saki.

- Ugh, mogłam powiedzieć wam wszystko na samym początku. Aki wczoraj coś zasugerował.

- Tylko mi nie mów, że...

- Kochałaś się z nim?! - Pyta rozwścieczona Ino.

- Nie! Broń Boże nie, ale Naruto chyba tak to zrozumiał. W sumie chodziło nam o to, żeby to tak brzmiało. - Mówię.

- Zwolnij, bo się pogubiłam. - Krzywi się Ino.

- Ja nie chodzę z Akim. My tylko udajemy. - Wyznaję.

- Że co? I nic nam o tym nie powiedziałaś? - Wtrąca Saki.

- Z tego wszystkiego zapomniałam. - Bronię się.

- No dobrze, ale po co wam to, bo nie rozumiem. - Mówi Ino.

- Chodziło o to, żeby to wszystko widziała i słyszała dziewczyna, którą Aki bardzo kocha. Ona nie jest co do niego pewna, a ja chciałam wzbudzić w niej zazdrość co udało mi się również u Naruto. - Wzdycham.

- To powiedz mi, dlaczego on do cholery jasnej wyjeżdża? - Pyta Saki.

- Bo nie chcę z nim być.

- Teraz to się naprawdę pogubiłam. Przecież ty chciałaś do niego wrócić dziewczyno! Co z tobą? - Mówi blondynka.

- Ja też nie rozumiem. - Przytakuje Saki.

- Przemyślałam wszystko i uznałam, że to nie ma prawa bytu. Znów będziemy mieli spięcia z rodzicami i oni nam na to nie pozwolą.

- Ale przecież...

Oczami Naruto;

- Jesteś gotowy skarbie? - Słyszę głos Ayako.

- Tak jakby. - Uśmiecham się stojąc przy wyjściu.

- Oh daj spokój. Wrócisz tu później i wyjaśnisz ojcu, dlaczego wróciłeś do mojej wioski. - Dziewczyna całuje mnie w policzek. Słyszę kroki i po chwili moim oczom ukazują się dziewczyny. Zawieszam wzrok szczególnie na jednej z nich.

- Mimo wszystko nadal cię kochamy. - Uśmiecha się Ino.

- Tak, jedna mocniej drugie mniej. - Śmieje się Saki.

- I nie mogłybyśmy się z tobą nie pożegnać. - Widzę zniewalający uśmiech Sakury, która zaraz dodaje. - Odwiedź nas czasem.

- Odwiedzę. - Mówię twardo choć wcale tak się nie czuję. Nie zmuszę Sakury, żeby ze mną była.

- Kochanie, wyjdę już na zewnątrz, a ty pożegnaj się z przyjaciółkami. - Uśmiecha się do mnie brązowo włosa dziewczyna. Nie żegnając się z moimi przyjaciółkami wychodzi na zewnątrz i zamyka za sobą drzwi. Jako pierwsza podchodzi do mnie Ino.

- Do zobaczenia przystojniaczku. - Uśmiecha się do mnie. - Będzie mi cię cholernie brakować. - Zbliżam się do niej jeszcze bardziej i obejmuje jak najmocniej potrafię. Kiedy się odsuwam, muskam wargami jej policzek.

- Pożegnaj ode mnie Sasuke.

- Spoko. - Dziewczyna odchodzi i na jej miejsce wchodzi Saki.

- Ino powiedziała już chyba wszystko. - śmieje się i mnie przytula.

- Wiem. - Uśmiecham się i całuję ją w policzek. - Powiedz Taro, żeby dopilnował interesu.

- Okey. - Mówi i się odsuwa. Patrzę wyczekująco na Sakurę, która mozolnym krokiem do mnie podchodzi. Uśmiecha się krzywo i wtula się we mnie.

- Nie zrób sobie krzywdy. Nie chcę usłyszeć, że się połamałeś, albo zabiłeś. - Śmieje się w mój tors.

- Spoko księżniczko. - Szepczę jej do ucha. Ledwo powstrzymuję łzy.

- Hah, a miałeś się nami opiekować. - Wspomina.

- Sakura, tylko jedno twoje słowo, a zostanę. - Szepczę jej w szyję. Wolę jej o tym przypomnieć, ale nie chcę się narzucać.

- Naruto, idź razem z Ayako i cieszcie się sobą, a o mnie spróbuj zapomnieć. - Czuję jej oddech na swojej szyi, a po chwili jej usta stykające się z moją skórą. Nie wytrzymuję i muskam wargami jej słodkie usta.

- Do zobaczenia dziewczyny. - Mówię i odsuwam się od Sakury. Powoli biorę swój plecak i wychodzę z domu na dwór, gdzie czeka na mnie Ayako.

- No nareszcie. Co tak długo?

- Musiałem się z nimi pożegnać. Pewnie nie prędko je odwiedzę...

Trzy tygodnie później...

Oczami Sakury;

- Czemu aż tyle wam to zajęło? - Pytam, kiedy siedzimy w kuchni.

- Oh, Sakura. Żebyś ty widziała co się tam działo. - Wzdycha moja mama.

- Właśnie, nie widzisz, że jestem cały poobijany? - Pyta blondyn.

- Widzę, widzę. Później się tobą zajmę Minato. - Uśmiecham się szeroko.

- Dziękuję Panienko, ale należycie się już mną zajęto. - Śmieje się. Wiem, że tak naprawdę próbuje pocieszyć i mnie i siebie.

- Czyli odeszli trzy tygodnie temu? - Zadaje to pytanie moja matka.

- Zgadza się. - Mój głos się załamuje i w oczach zbierają mi się łzy. Cholera!

- Sakura, spokojnie. - Mówi z uśmiechem Minato.

- Jestem spokojna tylko... - Przerywam i na nich spoglądam.

- Wiemy, że ci nie przeszło córciu. - Wzdycha moja rodzicielka.

- To nie tak. - Próbuję się tłumaczyć, ale powstrzymuję się, bo widzę uniesioną w górę dłoń mojej mamy.

- Nie pochwalamy tego, ale w sumie to nie twoja wina. - Mówi moja mama.

- Może lepiej, że odszedł? - Mówi Minato patrząc w okno.

- Jak możesz tak mówić? - Zadaję pytanie.

- Nie mogę. To mój syn, ale chyba taka prawda. - Wzdycha.

- Gdybyście wtedy nie zabronili nam być razem nic z tych rzeczy by się nie wydarzyło. Ty nie straciłbyś syna i żyli byśmy szczęśliwie. - Mówię i wychodzę z kuchni. Umówiłam się z dziewczynami, dlatego muszę szybko się przebrać. Kiedy docieram do swojego pokoju od razu chwytam ubrania w dłoń i idę do toalety. Przebieram się i wychodzę z pokoju. Schodzę na dół i wychodzę z domu bez żadnego pożegnania. Zmierzam do parku, gdzie mamy się spotkać. Na dworze jest jeszcze jasno. Przecież dopiero wpół do dziewiętnastej. Po drodze mijam dużo znajomych twarzy i bawiące się dzieci. Nim docieram do celu zostaję zatrzymana przez chłopaka.

- Hej Sakura. - Wita się ze mną czarnowłosy.

- Hej Aki. - Uśmiecham się.

- Oh, poznaj Kimiko. To moja dziewczyna. - Wciąż się uśmiechając podaję dziewczynie dłoń.

- Cześć, jestem Sakura.

- Nie chodziłaś wcześniej przypadkiem z Akim? - Pyta. Śmieję się.

- Nie wytłumaczyłeś jej jeszcze? - Dopytuję.

- Jakoś nie było czasu. - Śmieje się.

- Ale o co chodzi? - Pyta sama zainteresowana.

- Nie byliśmy parą. - Uśmiecham się. - Po prostu pomagaliśmy sobie wzajemnie. - Tłumaczę.

- Tak było. - Odzywa się chłopak.

- Nie rozumiem. - Tym razem to Kimiko się uśmiecha.

- Wytłumaczy ci później. - Mrugam do niej. - Wybaczcie, ale umówiłam się z dziewczynami. Porozmawiamy kiedy indziej.

- Spoko. - Odpowiada Aki.

- Miło było cię poznać. - Te słowa kieruję do blondynki.

- Ciebie również. - Uśmiecha się.

- Do zobaczenia. - Mówię i odchodzę. Po chwili znajduję się w parku w umówionym miejscu. Po paru nic nie znaczących minutkach dostrzegam swoje przyjaciółki.

- Co tak wolno? - Pytam.

- Wybacz, coś nas zatrzymało. - Odpowiada Ino. Obie chichoczą.

- To co robimy? - Pytam.

- Posiedzimy i pogadamy, bo chyba tego nam trzeba. - Saki się śmieje. Wszystkie trzy podchodzimy do ławeczki, na którą siadamy.

- Jak się trzymasz? - Pyta blondynka.

- Świetnie. - Tryskam energią.

- Nie kantuj. - Przejrzała mnie Saki.

- No dobra. Okropnie. - Wyznaję.

- I tak wiedziałyśmy. - Mówi blondynka.

- Zrobiłaś cholerną głupotę Sakura. - Wtrąca moja różowo włosa przyjaciółka.

- No nie wiem, czy taką głupotę. - Mówię i wzdycham.

- Nikt mądry nie rezygnuje z miłości. - Dopowiada Saki.

- I tak nie zrozumiecie. - Mówię.

- Ej, bo my z Saki musimy do toalety. Poczekasz na nas? - Pyta blondynka z uśmiechem.

- No dobra, ale nie mogłyście tego załatwić wcześniej?

- W sumie tak, ale niedawno nam się zachciało. - Usprawiedliwia się Saki.

- Okey, tylko szybko.

- Spoko luzik Sakurcia. - Uśmiecha się Ino. Obie podnoszą się z ławki i idą w stronę toalet. Wstaję, bo chcę podejść do mostka. Spuszczam głowę w dół, wydawało mi sie, że mój łańcuszek się odpiął, ale jednak nie. Zanim zdążam ją podnieść wpadam na kogoś i od razu się odsuwam.

- Przepraszam bardzo. - Mówię i podnoszę głowę. Chyba za szybko.

- Nic się nie stało. - Widzę cudowny uśmiech i słyszę pociągający głos.

- Ty...Dlaczego... - Przerywam, bo zasycha mi w gardle i nie wiem co powinnam zrobić.

- Wydaje mi się, że powinienem być jednak tutaj. Z tobą. - Śmieje się. Widzę jak do mnie podchodzi i czuję jak moje serce bije coraz szybciej i mocniej. Chłopak zbliża się i wtula we mnie bardzo mocno. Nie mogę się oprzeć i oplatam dłońmi jego kark mocniej wtulając się w jego tors.

- Co z Ayako? - Pytam cicho.

- Pozbyłem się jej. - Śmieje się. - Nie wyszło nam po prostu. Nie chciałem być z kimś, kogo nie kocham. - Chłopak wzdycha i całuje mnie w głowę, a później w szyję. Na koniec wpija się w moje usta. - Brakowało mi ciebie księżniczko.

- Mi ciebie też, ale...

- Nie ma żadnego ale. Teraz nie dam sobą manipulować i ostrzegam, że nie odsuniesz mnie od siebie tak łatwo. Za bardzo mi na tobie zależy, żeby sobie tak po prostu odpuścić.

- Tylko, że... - Moje usta zostają zamknięte kolejnym słodkim pocałunkiem.

- Sakura, kocham cię. - Słyszę jego słodki głos.

- Ja ciebie też. - Uśmiecham się szeroko. Te słowa wychodzą ze mnie same.

- Uhh, w końcu to powiedziałaś. - Śmiejemy się.

- Naruto, muszę ci coś wyjaśnić.

- Chodzi o Akiego? - Pyta z uśmiechem.

- Yhym.

- Te dwie trzebiotki już mi wszystko powiedziały. Wiem, że nic cię z nim nie łączyło i nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę.

- Jesteś pewny, że chcesz pakować się w to samo dwa razy?

- Nigdy w życiu nie byłem niczego pewniejszy. - Wtulam się w niego bardzo mocno.

- Cieszę się. - Muskam wargami jego policzek.

- Uhh, teraz trzeba by było zameldować się w domu co? - Uśmiecha się.

- Tak, chyba masz rację. - Zastanawiam się sekundę. - Czekaj, czyli te dwie podstępne lisice wiedziały, że tu jesteś? - Pytam.

- Myślisz, że po co cię tu zaciągnęły? Zrobiły to na moją prośbę.

- Później inaczej sobie z nimi porozmawiam.

- Najpierw to czeka nas kolejna rozmowa z rodzicami. Tym razem nie zamierzam odpuścić i zrezygnować. - Uśmiecha się i chwyta za moją dłoń.

- Boję się Naruto. - Wyznaję.

- Spokojnie kochanie. Mamy siebie. - Chłopak unosi moją dłoń, którą całuje.

- Idziemy? - Pytam niepewnie.

- Idziemy. - Odpowiada pewnie. Szkoda, że ja tak nie mogę.

***

Powoli zbliżamy się do domu. Między nami panuje cisza.

- Co powiedziała Ayako na wasze zerwanie? - Pytam ciekawa.

- Dużo wcześniej coś podejrzewała. - Uśmiecha się.

- To znaczy?

- Domyślała się, że jeszcze coś do ciebie czuję już po wizycie w szpitalu i raczej się nie pomyliła hm? - Śmieję się.

- Tak, raczej się nie pomyliła.

- No właśnie. Doskonale oboje wiemy co tam robiliśmy. - Uśmiecha się słodko.

- Przyjęła to znośnie? - Pytam.

- Nie bardzo. - Chłopak się krzywi. - Powiedziała, że mimo wszystko nadal mnie kocha, ale nie jest w stanie mnie zatrzymać. No i dosadnie wytłumaczyła, że mam się wynosić. - Stajemy naprzeciwko naszej posiadłości.

- Wchodzimy? - Pytam.

- Jasne. - Uśmiecha się i zbliża. Po chwili całuje mnie, żeby dodać mi odwagi. Chwyta moją dłoń, którą mocno zaciska. Powoli ciągnie mnie w kierunku domu. Wchodzimy na werandę i bez zastanowienia blondyn otwiera drzwi. W korytarzu dostrzegamy moją mamę, która w dłoni trzyma wazonik z kwiatami. Odwraca się w naszą stronę i spogląda na nasze splecione dłonie.

- Cholera, mam deja vu. - Mówi niespokojnie.

- Witaj Mebuki. - Odpowiada blondyn. Minato prawdopodobnie słysząc moją rodzicielkę zjawia się właśnie w korytarzu i tak jak ona spogląda na nasze dłonie.

- Serio? Dopiero co wróciłeś i znowu się związaliście? - Pyta nieco zdenerwowany.

- Tak jakoś wyszło. - Mówi mój chłopak.

- Oszaleliście? Znowu? - Unosi się moja mama.

- Możemy porozmawiać na spokojnie? - Pyta. Ja tylko chowam się za jego ramieniem, wolę się nie odzywać.

- Tłumaczyliśmy wam już to chyba co? - Mówi Minato.

- Nie, wy tylko się wydzieraliście. - Zabieram głos. Pod gniewnym spojrzeniem Minato znowu chowam się za ramieniem Naruto, jak mała dziewczynka.

- Możemy porozmawiać na spokojnie? - Zadaje ponownie pytanie Naruto.

- Chodźcie do salonu. - Odpowiada moja rodzicielka. Powoli zmierzamy do salonu i siadamy na podwójnej kanapie. Razem z Naruto znajdujemy się bardzo blisko siebie.

- Na początek. Nie ważne co powiecie i co zrobicie, nie uda wam się nas rozdzielić. Raz to zrobiliście i wyszła z tego sielanka. Nie zamierzamy wam ustąpić i posłuchacie co mamy do powiedzenia. - Zaczyna mój chłopak.

- Naruto, my też już wam to tłumaczyliśmy. - Stwierdza moja matka.

- Nie obchodzą nas żadni ludzie. Zrozumcie to w końcu, że ja i Naruto nie jesteśmy rodzeństwem. - Podkreślam ostatnie trzy słowa.

- Tak, i w tej sytuacji jak najbardziej wolno nam się ze sobą wiązać. Czy gdybyśmy byli parą przed waszym ślubem, wzięlibyście go? - Zadaje pytanie Naruto.

- To w ogóle inna sytuacja, nie mieszaj tego. - Prycha moja mama.

- To nie jest inna sytuacja. To jest to samo Mebuki, zrozumcie to w końcu. Nawet jeślibyśmy byli parą przed waszym ślubem to jestem pewien, że tak czy tak byście się pobrali. Kochacie się i na pewno nie zrezygnowalibyście z tego. - Tłumaczy blondyn.

- Kochanie, niechętnie to przyznaję, ale on ma rację. - Wzdycha Minato.

- Cieszę się, że to zrozumiałeś tato.

- Ale to nie znaczy, że musimy to zaakceptować. - Stwierdza mama.

- Nie możesz tego pojąć co? Mamy cierpieć tylko i wyłącznie z tego powodu, bo ludzie zaczną gadać? Niech gadają cholera! Co nas to będzie obchodziło? My nie robimy nic złego mamo. Podkreślam, nie robimy nic złego.

- Nie przywyknę do tego zbyt szybko. Nie dla mnie takie rzeczy. - Moja mama wychodzi z salonu, a zaraz za nią Minato.

- Przepraszam was, ale Mebuki ma rację. To będzie dziwne, ale nic na to nie zaradzimy. Tak czy tak zrobicie co uważacie za słuszne, bo przecież jesteście dorośli, a my za was decydować nie możemy. - Widzę cudowny uśmiech starszego blondyna, który po chwili wychodzi.

- Uhh, myślałem, że będzie ciężej. - Wzdycha Naruto.

- Coś za łatwo poszło. - Stwierdzam.

- Może już dawno wiedzieli, że mamy rację.

- Tak myślisz? - Pytam.

- Raczej tak. - Uśmiecha się.

- Chodźmy na górę. - Proponuję.

- A są już drzwi? - Pyta zadziornie.

- Jasne. - Odpowiadam z uśmiechem...

Rok później...

- A-ale jesteś tego pewna Tsunade-sama? - Pyta mój chłopak.

- Uzumaki Naruto, czy ja niewyraźnie mówię? - Odzywa się nieco podirytowana.

- Nie wolałabyś na to stanowisko kogoś starszego? - Blondyn próbuje się upewnić.

- Twój ojciec również miał dwadzieścia parę lat, kiedy został Hokage, a wiosce potrzebna świeża krew, która ma masę nowych pomysłów i potrafi jednać ze sobą ludzi. Słuchaj, miałam na oku Kakashiego, Minato i ciebie. Wątpiłam w to, że twój ojciec zechce powrócić na to stanowisko i rozmawiałam z Hatake, który stwierdził, że nadajesz się bardziej od niego. - Wyjaśnia.

- Czyli to nieodwołalna decyzja? - Tym razem pytanie zadaję ja.

- Tak Sakura. Pamiętasz co mówiłam ci w szpitalu któregoś pięknego dnia?

- Coś chyba kojarzę. - Odpowiadam.

- Mówiąc, że chcę osoby, która będzie potrafiła wspierać następnego Hokage miałam na myśli ciebie Sakura. Wiedziałam od dawna, że coś między wami jest i miałam nadzieję, że ta Ayako wyniesie się stąd jak najszybciej. Już wtedy podjęłam tą decyzję. - Wzdycha kobieta.

- Moje szczęście nie zna granic Tsunade-baachan! - Krzyczy blondyn.

- Naruto! Ty głąbie, ile razy mówiłam, żebyś tak do mnie nie mówił?! - Kobieta uderza o biurko pięścią i wstaje z krzesełka. Podchodzi do Naruto i uderza go w głowę.

- A teraz wynosić się!

- H-hai! - Odmeldowujemy się, a ja wyciągam z biura za koszulkę swojego chłopaka. Kiedy jesteśmy za drzwiami odzywam się do niego.

- Co ci odwaliło kretynie? Tsunade-sama robi z ciebie swojego następcę, a ty się tak do niej zwracasz?

- Wyluzuj skarbie. - Uśmiecha się i całuje mnie w usta.

- Nie podlizuj się. - Odpowiadam.

- Specjalnie to powiedziałem. Lubię patrzeć jak się złości.

- Ugh. Wredny jesteś. - Mówię i ruszam do wyjścia. Po chwili orientuję się, że chłopak idzie za mną.

- Swoją drogą, dlaczego mam nikomu nie mówić? - Pyta podekscytowany.

- Ohh kochanie. - Wzdycham. - Może Tsunade-sama nie chce na razie nikomu mówić o tym co zdecydowała, nie sądzisz?

- Może i masz rację, ale my musimy to dziś uczcić. - Śmieje się. - Nie codziennie zostaje się poinformowanym, że zostanie się Hokage. - Zatrzymuję się i odwracam w jego stronę co skutkuje, że chłopak na mnie wpada, ale się nie odsuwa. Uśmiecham się zadziornie i wodzę palcem po jego ustach.

- Ahh, masz rację lisku. Jeszcze ci nie pogratulowałam. - Staję lekko na palcach i wpijam się w jego usta. Czuję jak się uśmiecha.

- Wracamy do domu, przebieramy się i wychodzimy skarbie. - Mówi odrywając się ode mnie.

- Doprawdy? - Pytam zdziwiona.

- Tak. Zaplanowałem już coś na dzisiaj. - Uśmiecha się.

- W takim razie już chodźmy. - Mówię. Naruto chwyta mnie za rękę i wychodzimy z budynku. Powoli kierujemy się w stronę domu. Po drodze rozmawiamy o różnych głupotach. Naruto ciągle ekscytuje się tym, że zostanie następnym Hokage. W sumie wcale się nie dziwię, przecież to jego najważniejsze marzenie. Spoglądam na niego i widzę cudowny uśmiech, który sprawia, że robi mi się ciepło na sercu.

- Zapraszam do środka księżniczko. - Zdaję sobie sprawę z tego, że jesteśmy pod domem. Wchodzę do środka i od razu zdejmuję buty.

- Co od was chciała Tsunade-sama? - Pyta niespodziewanie moja mama. Uśmiecham się.

- Im możemy powiedzieć? - Pytam swojego chłopaka.

- Chyba taki wyjątek możemy zrobić co? - Uśmiecha się do mnie.

- Co powiedzieć? - Z salonu wyłania się Minato.

- Tsunade-baachan chce mnie jako swojego następce. - Mówi. Widzę jak nasi rodzice szeroko się uśmiechają.

- Gratuluję synu! - Starszy blondyn podchodzi do niego i mocno ściska. Zaraz za nim idzie moja mama, która robi to samo.

- Szczerze mówiąc spodziewałam się tego. - Mówi do niego moja mama.

- Ja tak samo. - Wtrącam.

- Wybaczcie nam, ale musimy lecieć, bo wychodzimy. - Odzywa się mój lisek.

- Oh, no tak. Domyślam się, że chcecie to jakoś uczcić. - Uśmiecha się Minato.

- Tak. - Mówi Naruto.

- No to lećcie. - Odpowiada moja mama. Uśmiecham się i czuję jak Naruto ciągnie mnie za rękę na górę. Nim się orientuję idziemy korytarzem.

- Tylko pamiętaj, pospiesz się. - Uśmiecha się do mnie zadziornie i całuje w usta.

- Okey, zaraz będę gotowa. - Wchodzę do pokoju. Idę do szafki i wyciągam z niej ubrania. Kiedy to robię idę do toalety, bo muszę szybko się ogarnąć.

Oczami Naruto;

Wychodzę właśnie z toalety w pełni odświeżony. Cholernie się stresuję, bo nie wiem jak Sakura zareaguje na tą całą niespodziankę. W sumie planowałem ją od dawna, może to i lepiej, że jest to w ten dzień? Okropnie cieszę się z tego, że zostanę następnym Hokage. Przecież marzyłem o tym od kiedy pamiętam. Zerkam na zdjęcie stojące na biurku, na którym pozuje moja mama wraz z ojcem. Uśmiecham się i wychodzę z pokoju. Idę prosto i siadam na kanapę w sypialni Sakury. Zakładam ręce za głowę i staram się odprężyć. Po upłynięciu pięciu minut widzę moją piękną dziewczynę. Ma na sobie krótkie spodenki i bluzeczkę na ramiączka.

- Idziemy? - Pytam.

- Jasne. - Uśmiecha się do mnie.

- Weź ze sobą może jakąś bluzę, bo może być ci później zimno. - Uprzedzam.

- Spoko, mam jakąś na dole. - Wstaję i chwytam dłoń różowo włosej. Powoli schodzimy na dół. Docieramy na korytarz, a ja podaję Sakurze bluzę. Biorę również jakąś dla siebie.

- Do zobaczenia! - Krzyczymy w tym samym czasie. Spoglądamy na siebie i na nasze usta wkrada się uśmieszek.

- Pa! - Słyszymy Mebuki.

- Nie wracajcie zbyt późno! - Tym razem odzywa się mój tata. Spoglądam na zegarek. Jest już prawie dwudziesta. Otwieram drzwi i puszczam przodem zielonooką. Kiedy się z nią równam, chwytam jej dłoń i zaczynamy iść do celu.

- Powiesz mi w końcu, gdzie mnie zabierasz? - Pyta po dłuższej chwili ciszy.

- To ma być niespodzianka.

- Ostatnio jesteś jakiś tajemniczy. - Mówi patrząc przed siebie.

- To źle?

- Tak i nie. Zależy jak na to spojrzeć.

- No dobrze, ale nie lubisz, kiedy taki jestem? - Ponawiam pytanie z uśmiechem.

- Czasem lubię czasem nie. Patrząc na ten twój uśmieszek to sądzę, że to coś dobrego, ale pewna nie jestem. Nie potrafię stwierdzić, kiedy odbije ci coś naprawdę głupiego. - Wzdycha, a ja się śmieję.

- Skarbie, zapewniam cię, że to coś zupełnie pozytywnego. Jesteśmy prawie na miejscu.

- Mam taką nadzieję mój lisku.

- Lubię jak tak do mnie mówisz.

- Bo?

- Bo czuję wtedy, że akceptujesz mnie całego razem z moim przyjacielem.

- Twój przyjaciel jest czasem bardzo słodki, więc nie mam powodów go nie lubić skarbie. - Śmieje się.

- Dobrze, że tak sądzisz, ale on nie lubi być nazywanym słodkim. - Uśmiecham się.

- Zapewniam cię, że ja mogę tak go nazywać. - Chichocze.

- Huh? Skąd ta pewność? - Pytam.

- Oh kochanie, to nasza słodka tajemnica. Dałam słowo, że nic ci nie powiem.

- Niech zgadnę. Rozmawiał z tobą, tylko kiedy? - Pytam z udawanym zdziwieniem.

- I to nie raz! - Śmieje się.

- Że co proszę?

- No dobrze, może mnie nie zabije. - Wzdycha. - Kilka razy przejął nad tobą kontrolę jak spałeś, żeby ze mną pogawędzić.

- A to drań. Tylko, że rozczaruję was, bo zrobił to za moją zgodą. - Śmieję się.

- Jak to?

- No tak. Poczułem, że chce z tobą porozmawiać, więc mu na to pozwoliłem. Zresztą, chciałem, żebyście poznali się prawie osobiście.

- Jest bardzo miły odkąd się z tobą zaprzyjaźnił.

- Wiem. - Dochodzimy prawie do celu. Jesteśmy w parku, więc to tuż tuż. Ciągnę dziewczynę w stronę krzewów i drzew.

- Skarbie, gdzie idziemy?

- Musimy przejść przez te krzewy. - Uśmiecham się i odchylam dłońmi gałęzie, aby dziewczyna mogła spokojnie przejść. Kiedy jest już na drugiej stronie podążam za nią.

- To, gdzie dalej? - Pyta. Ponownie chwytam ją za dłoń i prowadzę w głąb drzew. W pewnym momencie wchodzę za nią i zakrywam dłońmi jej oczy.

- Niestety muszę to zrobić. - Mówię.

- Wcale nie musisz.

- No dobrze, ale chcę. - Śmieję się. Powoli prowadzę dziewczynę, uważając, żeby nic sobie nie zrobiła.

- Teraz podnieś nogę, bo jest tu kawałek gałęzi. - Mówię, gdy jesteśmy prawie u celu.

- Daleko jeszcze? - Pyta trochę podirytowana.

- Nie. Jesteśmy właśnie na miejscu. - Powoli zabieram dłonie z oczu Sakury i modlę się, żeby jej się spodobało. Znajdujemy się nad małą rzeczką, gdzie obok rozłożyłem kocyk i zrobiłem mini piknik.

- Jejku, jak tu cudownie. - Dziewczyna powoli odwraca się w moją stronę. - Jesteś słodki Naruto. - Dostaję długiego całusa w usta i aż się uśmiecham.

- To co, siadamy? - Pytam dalej zestresowany, choć może w moim głosie tego nie słychać.

- Jasne. - Znów ciągnę Sakurę za dłoń. Siadamy na kocyk bardzo blisko siebie. Sięgam za siebie i z koszyka wyciągam dwie lampki do wina i wino oczywiście. Jedne naczynie podaję dziewczynie po czym wypełniam je czerwonym płynem.

- Za nas kochanie. - Uśmiecham się wypowiadając te słowa.

- Za nas skarbie. - Upijamy wino i odstawiamy na bok lampki. Drugi raz sięgam za siebie i podaję dziewczynie przygotowaną na talerzu potrawę, czyli ryż i rybę.

- Jejku, dobrze się przygotowałeś, kiedy to zrobiłeś? - Pyta biorąc pierwszy kęs.

- Tak naprawdę to planowałem to od dawna, tylko tak jakoś wyszło, że dzisiejszy dzień jest szczególniejszy od innych. - Śmieję się.

- Chodzi ci o tę propozycję?

- Tak i nie tylko. - Wzdycham.

- O co jeszcze? - Uśmiecham się nerwowo. Albo teraz, albo nigdy.

- Jak wiesz skarbie, jesteśmy po dość burzliwym związku, a ja wciąż nie widzę życia poza tobą.

- Co próbujesz powiedzieć? - Pyta zdezorientowana...

******

Wiatjcie Kochani po tak dłuuugiej przerwie. Już znudziło nam się wypoczywanie, więc postanowiłyśmy coś w końcu napisać ;) Jak widzicie zbliżamy się do końca tego cholernie dłuuugiego One-Shota, choć wcale się tak nie powinien nazywać, ale cóż :D Totalnie nie mamy pojęcia jak nam to wyszło, ale mamy nadzieję, że się wypowiecie na ten temat. Uhhh, żebyśmy chociaż nie wyszły z wprawy, bo się załamiemy...No, ale liczymy na pozytywne, jak i negatywne komentarze, które oczywiście mogą się zdarzyć ;) Jesteśmy przygotowane na wszystko. No cóż, nie przeciągając pozdrawiamy i życzymy udanych wakacji. Do następnego! Patty i Paula.