76 Rozdział

Stajemy przed biurkiem, Sasuke jest krok przed nami.

- Więc... który z was to Uzumaki Naruto?...

- To ja. - Mój chłopak wychodzi krok przed nas, aby być bardziej zauważalnym. Ma podniesioną głowę do góry i patrzy Raikage prosto w oczy. W jego spojrzeniu nie ma już strachu. Znajduję w nim pewność siebie i siłę. Potężny mężczyzna patrzy na niego w skupieniu i pociera palcami swoją brodę.

- Mhm, dobrze. - Mówi po chwili ciszy. - Uzgodniłem z waszą Hokage, że przejdziesz trening pod okiem mojego brata, który nauczy cię kontroli nad twoim demonem. Żeby było jasne, nie jesteśmy z tego powodu zadowoleni, ale Tsunade obiecała nam sojusz, a twoje umiejętności się przydadzą. - Co za cholerny palant z tego Raikage. Patrzę na Naruto, widzę, że jest rozzłoszczony. Spuszczam wzrok na jego prawą dłoń, którą chowa za plecami. Zaciska mocno pięść, przez to jego paznokcie wbijają mu się w ciało. Widzę jak krew powolutku sączy się mu z dłoni. Cholera, jeszcze trochę, a zaciskanie pięści tutaj nie pomoże.

- Może nasze stosunki się polepszą i nie będziemy żałować tej decyzji. Mam taką nadzieję. Myślę, że nasze wioski mogą dojść do porozumienia, a nawet się zaprzyjaźnić. - Zauważam jak Naruto wypuszcza powietrze z ust i rozluźnia uścisk prawej dłoni. Na jego usta wkrada się delikatny uśmiech.

- Też mamy taką nadzieję. - Mój chłopak mówi to spokojnym głosem.

- Kiedy Naruto zaczyna trening? - Pyta Sasuke.

- Jutro o ósmej przyjdźcie pod ten budynek, będzie na was czekał B. Weźcie ze sobą bagaże, bo wyruszacie na odizolowaną wyspę na terytorium Kumokagure. Stoi tam budynek, gdzie będziecie mieszkać. - Odpowiada Raikage. - Prosiłbym, żebyście towarzyszyli tej dwójce przez cały czas. Co prawda wyspę ciężko namierzyć, ale ktoś może was wyśledzić. Musicie pilnować ich jak oka w głowie. Zrozumiano?

- Hai. - Odpowiadamy równocześnie.

- Możecie odejść. Miło było was poznać. - Kłaniamy się z szacunkiem i wychodzimy z jego gabinetu. Wracamy w zupełnej ciszy, Naruto idzie na samym przedzie. My trzymamy się z tyłu. Czas to przerwać. Podchodzę do niego po cichu i splatam jego lewą rękę z moją prawą dłonią. Patrzy na mnie zdezorientowany, uśmiecham się do niego.

- Wydaje mi się, że będę musiała zabandażować twoją prawą dłoń. - Zaczynam rozmowę. Naruto się uśmiecha.

- Wiedziałem, że mnie ktoś obserwuje.

- Zawsze cię obserwuję, to moje ulubione zajęcie. - Mówię. Naruto wzdycha.

- A ja uwielbiam spędzać z tobą czas. Kiedy nie mogę tego robić to jestem zły i nie wiem co mam ze sobą zrobić. - Uśmiecha się.

- Wow, to... nawet nie wiesz jak bardzo mnie cieszy. Dzięki temu wiem, że zupełnie straciłeś dla mnie głowę. - Mówię zadziornie.

- Nie kochanie. Straciłem ją już dawno temu. Tylko, że ty tego nie zauważałaś. - Odpowiada.

- To jeszcze lepiej. Teraz się ode mnie nie uwolnisz, żadna dziewczyna nie ma prawa z tobą flirtować. - Droczę się z nim.

- To już nie zależy ode mnie. - Uśmiecha się.

- Wiem kochanie. Musimy o czymś porozmawiać, chciałam poruszyć tą sprawę już dawno, ale wyleciała mi z głowy. Nie chcę, żebyś się obwiniał, czy coś, dlatego muszę ci to wyjaśnić. Nasz poprzedni związek był bardzo burzliwy. To nie było przez ciebie, tylko przeze mnie. - Zaczynam mu tłumaczyć to, co dawno już powinnam powiedzieć.

- Sakura, proszę cię... możemy już do tego nie wracać? Teraz jest między nami dobrze i nie chcę, żeby się to zmieniło. - Przerywa moją wypowiedź.

- Nie Naruto. To jest coś, co chciałam ci powiedzieć już dawno, ale wyleciało mi z głowy. Posłuchaj mnie. Nasz związek nie rozpadł się przez ciebie, tylko przez moją głupotę. Byłam o ciebie cholernie zazdrosna i z bólem serca przyznaję, że nie miałam do ciebie takiego zaufania, jakie chciałam mieć. Podejrzewam, że było to spowodowane tym, że długo nie było cię w wiosce i nie wiedziałam, czy jesteś tym samym chłopakiem co wcześniej.

- Cholera. - Mówi po cichu.

- Co jest? - Pytam trochę poddenerwowana, bo nie wiem o co mu może chodzić.

- Czyli już nie jesteś o mnie zazdrosna? - Pyta z uśmieszkiem. Uderzam go leciutko w prawy bark.

- Nie idioto. Jestem nadal i to cholernie. - Odpowiadam zgodnie z prawdą.

- Mhm, to super. - Mówi z uśmiechem.

- Nie przeginaj i daj mi dokończyć. - Ostrzegam go.

- Okey. Słucham uważnie.

- Chcę tylko, żebyś wiedział, że teraz mam do ciebie bezgraniczne zaufanie. - Uśmiecham się do niego. Naruto składa pocałunek na moim czole.

- Dzięki, poprawiło mi to humor. Naprawdę.

- Bałeś się? - Pytam mając nadzieję, że wie o co mi chodzi.

- Na początku tak, ale później sobie coś uświadomiłem. - Mówi poważny.

- Co takiego? - Pytam zaciekawiona.

- To nie był mój strach. - Mówi z leciutkim uśmiechem.

- Jak to?

- To był strach Kyuubiego. On się boi.

- Czego?

- Tego, że może ze mną przegrać i w końcu zmienię jego charakterek. Nie powie mi tego wprost, ale ja to wiem.

- Byłeś zdenerwowany na Raikage, prawda?

- Troszeczkę.

- Dlaczego?

- Nie spodobało mi się co mówił na początku, ale później mi przeszło, bo uświadomiłem sobie, że on dba o swoją wioskę. Co nie znaczy, że nadal nie podoba mi się jego podejście. Może z czasem je zmieni.

- Na pewno. Twoja osoba pozytywnie wpływa na otoczenie. - Mówię szczerą prawdę. Naruto się uśmiecha.

- Ach tak?

- Mhm.

- Fajnie wiedzieć. - Mówi zaczepnie.

- Co będziemy robić przez resztę dnia? - Pytam.

- No nie wiem. Zależy od ciebie, ja się dostosuję.

- Może pozwiedzamy okolicę, co ty na to? - Uśmiecham się szeroko.

- Okey, możemy tak zrobić. - Odwzajemnia mój uśmiech.

Oczami Naruto;

- Jak twoje samopoczucie? - Pyta Sakura. Zadaje mi bardzo dużo pytań, wnioskuję, że się o mnie martwi. Tak naprawdę nie ma o co, nerwy mi trochę puściły i tyle. Ostatnio jestem bardzo nerwowy, byle co potrafi wyprowadzić mnie z równowagi.

- Przestań kochanie. Jest w porządku.

- Jesteś dzisiaj małomówny i to mnie trochę denerwuje. - Mówi pod nosem.

- Dlaczego? - Pytam zaciekawiony.

- Bo nie mogę odszyfrować twojego samopoczucia. - Odpowiada szczerze. Uśmiecham się.

- Jestem szczęśliwy, bo ze mną tutaj jesteś. - Mówię prawdę.

- Ja też jestem szczęśliwa, ale ty się ciągle czymś zadręczasz. - Pomyślałem chwilkę.

- Masz rację. Cały czas próbuję wymyślić sposób na pozbycie się Akinoriego. - Przyznaję.

- I co?

- Cholernie mnie to irytuje, ale nie mam żadnego pomysłu. - Odpowiadam szczerze.

- Jesteś mądry, więc coś wymyślisz. - Uśmiecha się do mnie. - Oczywiście ja też będę nad tym myślała.

- Słucham? Czy ty powiedziałaś, że jestem mądry? - Pytam zaczepnie.

- Tak, mam powtórzyć? Jesteś bardzo mądry. Kiedyś byłeś głupkiem, ale już nie.

- Dzięki, wiesz? Fajnie wiedzieć, że byłem głupi.

- Takie były czasy. Kochanie, przyznaj, że nie byłeś zbyt inteligentny. - Dziewczyna się śmieje.

- Nie kochanie, nie powiem tego nigdy, bo tak nie było. Szalałaś za Sasuke, więc widziałaś we mnie same wady. - Droczę się. Oczywiście Sakura ma rację. Byłem głupkiem. W akademii nigdy nie szło mi zbyt dobrze.

- No wiesz? Byłam aż taką jędzą dla ciebie? - Pyta. Widzę, że zadaje to pytanie na poważnie. Postanawiam odpowiedzieć zgodnie z prawdą.

- Nie, zdarzały się też miłe chwile między nami. Było mi przykro, że mnie nie zauważasz. Próbowałem zwrócić twoją uwagę na wszelkie sposoby, ale nigdy mi się nie udało. - Uśmiecham się na to wspomnienie. Sakura przysuwa się do mnie bliżej.

- Nieprawda, udało ci się. Po twoim powrocie. Stałeś się mężczyzną, którego pokochałam i wiedziałam, że jesteś mój. Może nie od razu chciałam się do tego przyznać, ale zakochałam się w tobie. Sasuke to było tylko zauroczenie.

- Dobrze wiedzieć. - Uśmiecham się. Dochodzimy do hotelu, po chwili otwieram drzwi i wchodzimy do środka. Wszyscy zbierają się w holu.

- Tooo co robimy? - Pyta Hinata.

- Ja i Haruto idziemy do pokoju, chcemy spędzić ze sobą trochę czasu. - Mówi rozpromieniona Saki, Haruto się do niej uśmiecha. Uwielbiam patrzeć na nią w takim stanie. Jest szczęśliwa, a to mnie ogromnie cieszy, bo ją kocham. Mam nadzieję, że mój kuzyn jej nie skrzywdzi, bo na to nie zasługuje. Uśmiecham się do niej. Saki na mnie patrzy i odwzajemnia mój uśmiech.

- Sorki, ale ja idę spać. Ostatnio jestem zmęczony i nigdy nie mogę się porządnie wyspać. Czuję, że teraz mi się uda. - Mówi Konosuke i idzie w kierunku windy. - Do zobaczenia. - Żegna się z nami.

- Skoro tak to my też się zwijamy do pokoju. - Mówi Kiba. - Chodź Hinata. - Łapie ją za dłoń i odchodzą. Podchodzi do mnie Ino i Saki.

- Kochanie, musimy znaleźć chwilę czasu na trening. - Mówi Saki.

- Wątpię, że go znajdziemy. - Odpowiadam sfrustrowany.

- Nie możesz za każdym razem, kiedy się zdenerwujesz wbijać sobie pazurów w rękę przystojniaczku. - Dopowiada Ino.

- Pamiętasz? Kiedyś trenowaliśmy codziennie i to ci pomagało. Pamiętam, że dzięki temu umiałeś zapanować nad swoimi emocjami. - Mówi Saki.

- Wiem, ale teraz to nie jest takie łatwe. Niedługo zaczynam trening związany z Kyuubim. - Odpowiadam.

- Wiem, no nic. Musimy coś na to poradzić. - Mówi Saki. Całuje mnie w policzek. - Idę już, mam nadzieję, że będziesz tęsknił. - Uśmiecha się.

- Bardzo. - Odpowiadam szczerze.

- To super. - Mówi i idzie z Haruto do pokoju. Chłopak zanim odchodzi klepie mnie po lewym ramieniu.

- Ja też lecę. - Ino całuje mnie w policzek i się uśmiecha.

- Za tobą też będę tęsknił. - Mówię szybko.

- Tylko byś spróbował nie tęsknić. - Uśmiecha się i idzie razem z Sasuke.

- Do zobaczenia młotku. Na razie piękna. - Mówi do Sakury, a ona się śmieje. Na jego ustach widnieje szeroki uśmiech i puszcza do niej oczko.

- Co to miało być? - Pytam Sakury.

- A co? Zazdrosny? - Pyta zaczepnie.

- O niego? Nie. - Odpowiadam z uśmiechem.

- Więc? Zostaliśmy sami. - Mówi Sakura.

- Co robimy? - Dziewczyna podnosi moją prawą dłoń do góry.

- Bandażujemy. - Uśmiecha się. Łapie mnie za zdrową dłoń i ciągnie w kierunku windy. Wchodzimy do środka, wciskamy guziczek z odpowiednią cyferką. Drzwi się zamykają.

- O co chodzi z tymi treningami? - Pyta po chwili ciszy.

- Którymi?

- Z Saki.

- A, o te ci chodzi. Odkąd Akinori nałożył na mnie pieczęć mam problem z gniewem. W szale mogę kogoś zabić. Saki wymyśla ćwiczenia, które robimy i to mi pomaga. No wiesz, rozładować moje emocje. - Uśmiecham się do niej.

- Aha, rozumiem. - Winda się zatrzymuje i wydaje charakterystyczny dźwięk, po chwili drzwi się otwierają, a my z niej wychodzimy. Idziemy w stronę naszego pokoju. Sakura otwiera drzwi i wchodzimy do środka.

- Idź do salonu, a ja zaraz przyjdę. - Uśmiecha się. Robię co mi każe i rozsiadam się w salonie na kanapie. Słyszę wodę w łazience. Po chwili do salonu wchodzi Sakura, trzyma w dłoniach miskę z wodą i bandaż. Siada na stolik kawowy naprzeciwko mnie. Przysuwam się do niej bliżej.

- Pamiętasz ile razy mnie już leczyłaś? - Pytam z uśmiechem.

- Oj kochanie, tego nie da się zliczyć.

- Masz rację, ciągle coś mi jest.

- Bo jesteś nierozważny, a czasami sam zadajesz sobie rany. - Uśmiecha się. - Daj dłoń. - Podaje jej skaleczoną rękę. Nadal jest zwinięta w pięść. Prostuję ją. Widzę dużo krwi, która sączy się z rany. Moje paznokcie musiały wejść dość głęboko.

- Masz ze mną ciężki żywot.

- Nie aż taki znowu ciężki. - Uśmiecha się. Bierze w dłoń mokrą szmatkę i delikatnie wyciera moją rękę z krwi. Patrzę jej prosto w oczy i milczę. Dziewczyna jest skupiona. Postanawiam ją trochę podręczyć. Zdrową dłoń kładę na jej prawe udo. Sakura przez chwilę patrzy w moje oczy, ale po chwili znowu wraca do swojego zajęcia. Wędruję dłonią w górę i w dół.

- Przegrałeś. Nie rozproszysz mnie, jestem zawodowcem. - Uśmiecha się pod nosem.

- Doprawdy?

- Mhm. - Odpowiada krótko. Kończy wycierać moją dłoń. Bierze bandaż i zawija moją rękę. Zajmuje jej to minutę.

- Skończone. - Uśmiecha się słodko i na mnie patrzy.

- Dziękuję. - Chwytam ją za dłonie i ciągnę w swoją stronę. Twarz Sakury znajduje się bardzo blisko mnie. Postanawiam to wykorzystać. Składam na jej ustach krótki pocałunek.

- Idę zmyć naczynia, a potem możemy gdzieś iść. - Mówi Sakura.

- To ja wezmę prysznic. Trochę śmierdzę. - Uśmiecham się do niej. Sakura wstaje i po chwili znika mi z pola widzenia.

Oczami Sakury;

Wchodzę do kuchni i podchodzę do zlewu. Biorę w dłoń gąbkę i nalewam na nią płynu do naczyń. Odkręcam wodę i zaczynam zmywać, kiedy kończę wycieram dłonie i siadam przy stole na krzesło. Naruto zachowuje się dość dziwnie od momentu, kiedy do siebie wróciliśmy. To częściowo przeze mnie, bo po co z nim w ogóle zrywałam? Gdybym tego nie zrobiła to Naruto zachowywałby się tak jak wcześniej. Pamiętam, że na początku był załamany i prosił mnie, żebym do niego wróciła, później stał się oschły i zimny. Zabawiał się z różnymi dziewczynami, z którymi nigdy nie powinien być. Nawet się z jedną przespał... cholera, myślałam, że już o tym zapomniałam, ale nadal ta myśl mnie irytuje i nie daje spokoju. Teraz Naruto jest bardziej skryty i czuję, że nie mówi mi wszystkiego, a może to są tylko moje chore domysły? Jeżeli opowiedział mi fakty ze swojej przeszłości to raczej nie ma już niczego gorszego do ukrycia, prawda?

- Nad czym tak myślisz? - Patrzę w jego kierunku, stoi oparty o wejście do kuchni ze skrzyżowanymi rękoma na klatce piersiowej. Uśmiecham się do niego.

- Nad niczym ważnym. - Naruto podchodzi i wyciąga krzesło, siada naprzeciwko mnie.

- Przecież widzę, że cię coś zadręcza. Porozmawiajmy. - Mówi z uśmiechem.

- Umm, no dobrze. - Odpowiadam po chwili namysłu.

- O co chodzi?

- Powiedz mi, mówisz mi wszystko, prawda? - Pytam.

- Sakura, co to za głupie pytanie? - Widząc mój smutny wzrok dodaje. - No dobrze. Posłuchaj, jestem z tobą całkowicie szczery i nie mam przed tobą żadnych sekretów. Jak do mnie wróciłaś... postanowiłem, że już nigdy cię nie okłamię. Zdradziłem ci moje wszystkie sekrety, możesz pytać o co chcesz. - Naruto dotyka dłonią mojego prawego policzka.

- Nawet o twoją przeszłość? - Pytam ciekawa.

- Nawet o to, tylkooo chciałbym na razie o tym nie rozmawiać. W tej chwili mam inne zmartwienia i naprawdę mnie to już wszystko przytłacza.

- Wiem. - Odpowiadam z uśmiechem. Naruto mnie przytula.

- Kocham cię. - Szepcze.

- Ja ciebie też. - Odpowiadam. Tkwimy w uścisku przez parę sekund. Naruto się ode mnie odsuwa i odstawia krzesło.

- Idziemy? - Wyciąga w moją stronę dłoń.

- Idziemy. - Chwytam jego rękę i wychodzimy z naszego pokoju. Po chwili zjeżdżamy windą do holu. Wychodzimy z hotelu i idziemy przed siebie.

- Może coś zjemy, co ty na to? - Proponuje Naruto.

- Z chęcią.

- To super.

- Może serwują tu ramen. - Naruto się śmieje. - No co? Myślałeś, że tylko ty je lubisz? - Pytam z uśmiechem.

- Nie, no skąd.

- No właśnie. Lepiej rozglądaj się za budką z ramen. - Rozkazuję.

- Tak jest! - Odpowiada z uśmiechem. Moim oczom ukazuje się wielki napis ramen, więc ciągnę blondyna w tamtą stronę.

- Ha! Znalazłam! - Mówię zwycięsko.

- Wiesz kochanie, nie chciałbym przerywać twojego triumfu, ale miałem właśnie ci powiedzieć, zanim zaczęłaś mnie ciągnąć, że właśnie tam stoi budka. - Stwierdza z uśmiechem.

- Nieważne. Obchodzi mnie tylko to, że w końcu coś zjem.

- Aż taka głodna jesteś? - Pyta rozbawiony.

- Można powiedzieć, że trochę tak. - Uśmiecham się.

- Ja stawiam.

- Nie mogę chociaż raz zapłacić sama? - Pytam.

- Nie. Jesteś moją dziewczyną i będę o ciebie dbał. Zresztą to mężczyzna powinien zawsze płacić za kobietę.

- Och, doprawdy? - Droczę się.

- Mhm. - Odpowiada spokojny. Jak cholernie miło spędzić z nim trochę czasu tylko we dwoje.

- Niech ci będzie. - Naruto przepuszcza mnie pierwszą i wchodzi zaraz za mną. Budka w środku jest podobnie urządzona jak u nas w wiosce. Różnią się kolorami na ścianach, dekoracjami oraz wielkością. Ta tutaj jest sporych rozmiarów. W środku znajduje się około dziesięć stolików oprócz miejsc przy ladzie. Rozglądam się. Widzę, że prawie wszystko jest zajęte. Zauważam wolne dwa miejsca. Ciągnę za sobą Naruto i siadamy przy ladzie. Dziwne jest to, że większość osób to sami mężczyźni. Podchodzi do nas kobieta z dwoma kartami.

- Witamy w naszej restauracji. Mam dla Państwa karty z naszymi potrawami. - Widzę jak szczerzy się do Naruto, ale on w ogóle nie zwraca na to uwagi.

- Nie potrzebne nam karty. Wystarczy jak Pani poda nam naprawdę dobre ramen. - Mówi oficjalnym tonem głosu. Trochę mnie to śmieszy, uśmiecham się pod nosem.

- Dobrze, osobiście tego dopilnuję. - Stwierdza kelnerka, a może właścicielka?

- Dziękujemy. - Odpowiada mój chłopak. Po chwili zostajemy sami. Naruto odwraca się do mnie ze swoim seksownym uśmieszkiem.

- Widziałem. - Mówi i łapie mnie za dłoń, którą później całuje. Cholera, jeżeli będzie się tak dalej zachowywał to dam sobie głowę uciąć, że te wszystkie panienki, które znajdują się w tym pomieszczeniu będą do niego wzdychać.

- Co takiego? - Uśmiecham się do niego.

- Twój uśmiech. - Odpowiada.

- Ach to.

- Aż tak bardzo cię śmieszę? - Pyta.

- Nie, rozśmieszył mnie twój ton głosu jak rozmawiałeś z tą kelnerką. - Uśmiecham się. - Pierwszy raz słyszałam jak z kimś tak rozmawiasz.

- Taki był plan.

- Aha, próbujesz poprawić mi humor? Nie trzeba kochanie, bo czuję się świetnie. - Odpowiadam zgodnie z prawdą.

- Bardzo mnie to cieszy. Naprawdę.

- A jak tam twoje samopoczucie? Lepiej? - Pytam ciekawa tego, co mi odpowie.

- Jestem z tobą, więc czuję się naprawdę świetnie.

- Swoją drogą fajnie gdzieś razem wyjść bez żadnych świadków. - Uśmiecham się.

- Masz całkowitą rację, chociaż muszę ci powiedzieć, że już tęsknię za Saki i Ino. - Mówi z uśmiechem.

- Nie wiem, czy powinnam cię zabić za rujnowanie takiej chwili czy przyznać ci rację. - Naruto się śmieje.

- Widzę, że nie tylko mi tęskno.

- Z tym się zgodzę. - Odpowiadam. - Są dla mnie jak siostry.

- Tak, dla mnie też. - W mojej głowie zakłębiło się głupie pytanie, które miałam nieodpartą chęć zadać.

- Powiedz mi, bo jestem ciekawa. Jak to jest się z nimi przyjaźnić, skoro obydwie były twoimi dziewczynami, a z jedną łączył cię bardzo bliski kontakt? - Naruto patrzy na mnie z uśmiechem.

- Serio Sakura? - Pyta.

- Mhm. Całkowicie.

- Ekhem. O Saki już rozmawialiśmy o ile mi się nie wydaje, a pamięć mam świetną. Z Ino do niczego nie doszło, a mogło. - Uśmiecha się wrednie. Uderzam go leciutko w bark.

- No wiesz co? - Mówię.

- No co. Mówię prawdę, mogło dojść do czegoś poważnego, ale kilka razy nam przerwano. Odpowiadając na twoje pytanie to w ich towarzystwie czuję się świetnie. Mimo tego, że ze mną były traktuje je jak siostry i to się nigdy nie zmieni. To tak samo jak ty i Sasuke.

- No tak. Masz rację. Saki kazała mi się zwrócić z tym do ciebie, więc mam kolejne pytanie. - Uśmiecham się.

- Mów.

- Dlaczego związałeś się z Saki? - Pytam zaciekawiona. - No i jak doszło do tego, że została twoją dziewczyną?

- Myślę, że częściowo chciałem o tobie zapomnieć, ale raczej najważniejszym powodem było to, że pomogła mi po tym jak Akinori nałożył na mnie pieczęć. Serio chcesz tego słuchać? - Pyta z uśmiechem.

- Mhm. Jestem ciekawa. - Odpowiadam szczerze.

- Oto Państwa ramen. - Naszą rozmowę przerywa kobieta, która podaje nam jedzenie.

- Życzę smacznego.

- Dziękujemy. - Mówimy prawie równocześnie. Kobieta odchodzi z uśmiechem na twarzy.

- Więc? Jak to było, że zacząłeś z nią być? - Pytam ponownie.

- To wszystko zaczęło się podczas tej cholernej deszczowej nocy. Siedziałem razem z Saki, Konosuke i ich ojcem w kuchni. Jedliśmy kolację. Przez cały dzień byłem poddenerwowany i bolała mnie głowa. Wszystkie objawy nasiliły się wieczorem, wiedziałem co muszę zrobić... Nawet nie wiem dlaczego to wszystko spadło na mnie tamtego dnia, może dlatego, że Akinori był blisko. Sam nie wiem, to tylko moje domysły. - Naruto ma puste spojrzenie, unika patrzenia mi w oczy, dlatego wiem, że stało się wtedy coś strasznego.

- Kochanie, jeżeli nie chcesz to nie musimy o tym rozmawiać. Zapomnij. - Mówię z nikłym uśmiechem i dotykam go za lewy policzek.

- Nie, skoro chciałaś się dowiedzieć jak Saki została moją dziewczyną to się tego dowiesz. Po prostu wiąże się z tym coś jeszcze. - Naruto odetchnął. - Po kolacji poszedłem spać, ale oczywiście nie mogłem zasnąć, bo objawy pieczęci były cholernie dokuczliwe. Ubrałem się i wyszedłem z domu, na dworze padało. Była burza. Włóczyłem się bez celu. Zaczął udzielać się Kyuubi. Nie mogłem nad niczym zapanować. Znalazłem jakiś dom i po prostu do niego wszedłem, to co musisz wiedzieć to to, że zabiłem tam trzech niewinnych mężczyzn. Nie miałem żadnych skrupułów, liczyło się tylko to, że przynosi mi to ulgę. Później do mnie dotarło co zrobiłem. Byłem załamany. Saki znalazła mnie w pokoju na górze. Siedziałem pod ścianą i płakałem jak małe dziecko. Chciałem umrzeć. Powiedziała, że mi pomoże i już nikogo nie skrzywdzę. Nawet mnie pocałowała. Chyba od tego momentu zaczęła być moją dziewczyną. - Naruto skończył opowieść, a ja żałuję, że w ogóle go o to spytałam. Rozdrapałam tylko niepotrzebnie starą ranę.

- Przepraszam, nie chciałam popsuć ci humoru. - Naruto się uśmiecha.

- Nie popsułaś. Cieszę się, że ci to powiedziałem.

- Naprawdę? - Pytam zaskoczona.

- Pewnie, że tak. Jedna historia mniej do opowiadania. - Uśmiecha się.

- To jest ich więcej? - Pytam.

- Tak. Tylko, że to był jedyny przypadek, w którym ucierpiały niewinne osoby. No dobrze, pora wziąć się za ramen. - Mówi z uśmiechem. Biorę w dłoń pałeczki i zaczynam jeść moje ciepłe danie...

Dwie godziny później;

Idziemy do hotelu, jest już po dwudziestej pierwszej. Między nami panuje zupełna cisza.

- Nie zamierzasz się odzywać? O co chodzi? - Pytam. Naruto patrzy na mnie przelotnie.

- Nieważne. - Odpowiada chłodnym tonem głosu.

- Super, jeżeli jesteś na mnie zły to chciałabym przynajmniej wiedzieć z jakiego powodu. - Mówię całkiem spokojna.

- Chodzi mi o tego kolesia co się do ciebie przysiadł. - Odpowiada chłodno. Zaczynam się śmiać.

- Serio?

- Nie, na żarty. - Mówi sarkastycznie.

- Skąd wiesz, że w ogóle się jakiś przysiadł? - Pytam.

- Bo widziałem. - Odpowiada wymijająco.

- Byłeś w toalecie.

- No właśnie, byłem. - Czuję, że jest zazdrosny, tylko do cholery nie wiem o co.

- Tylko z nim rozmawiałam. - Mówię po chwili ciszy.

- To nie wyglądało tylko na rozmowę.

- A na co? - Pytam zirytowana.

- On z tobą flirtował, a ty nic na to nie powiedziałaś. - Mówi zły.

- Tylko rozmawialiśmy. - Bronię się.

- Zobaczmy, on cię dotykał i prawił ci niezliczoną ilość komplementów. Jeżeli tak wygląda rozmowa to przepraszam i zwracam honor. - Odpowiada sarkastycznie. Brakuje mi argumentów, więc się nie odzywam.

- Tak myślałem.

- Skąd niby wiesz, że prawił mi komplementy? - Pytam ciekawa. Nie mógł tego słyszeć skoro stał przy łazience.

- Mam dobry słuch. - Mówi krótko.

- Jesteś zazdrosny. - Mówię ze spokojem. Naruto się śmieje.

- Ja? O takiego typka? Nie mam o co. - Zaprzecza.

- Urody mu nie brakuje. - Mówię po cichu mając nadzieję, że Naruto tego nie słyszał.

- To do niego leć. - Cholera, czasami mogłabym ugryźć się w język.

- Nie o to mi chodziło. - Dochodzimy do hotelu. Wchodzimy do środka i kierujemy się od razu do windy. Drzwi się zamykają. Nikt nic nie mówi. Ta sytuacja jest trochę krępująca. Po chwili wysiadamy z windy i kierujemy się w stronę pokoi.

- Idę do Saki. - Mówię.

- Jak chcesz. - Odpowiada i wchodzi do naszego pokoju. Stoję chwilę na korytarzu, biorę głęboki wdech, po czym wypuszczam głośno powietrze. Podchodzę do drzwi pokoju, w którym tymczasowo mieszka Saki. Podnoszę dłoń zwiniętą w pięść i kilkakrotnie pukam. Słyszę jak dziewczyna podchodzi do drzwi i po chwili widzę jak je otwiera.

- Sakura? Myślałam, że poszłaś na randkę z Naruto. - Uśmiecha się promiennie. Stoi w swojej piżamce. Ma na sobie krótkie szare spodenki i bluzkę na krótki rękawek w tym samym kolorze, która odsłania jej pępek.

- No właśnie, czemu tutaj jesteś? - Dopowiada Ino, która zjawia się za Saki. Też jest w piżamie. Ma na sobie białą bluzkę na ramiączka i szare spodenki.

- Emmm co tu robicie? Gdzie chłopaki? - Pytam ignorując ich pytania.

- Chcieli oglądać jakiś mecz czy coś, więc ich wygoniłyśmy do pokoju Ino i Sasuke. Wejdziesz, czy będziemy stać w drzwiach? - Odzywa się moja różowo włosa przyjaciółka i odsuwa się od drzwi. Wchodzę do środka i idę za Ino do saloniku. Siadamy na kanapę.

- A teraz gadaj jak na spowiedzi. Czemu w tym właśnie momencie nie siedzisz razem z Naruto i nie przeżywacie bardzo upojnej i namiętnej nocy? - Pyta blondynka. Saki patrzy przed siebie jakby nad czymś myślała i uśmiecha się pod nosem.

- A ty co taka szczęśliwa? - Pytam po chwili ignorując pytanie Ino.

- Nie zmieniaj tematu i odpowiedz na zadane pytanie. Nie ładnie Sakurcia tak kogoś ignorować. Zwłaszcza swojej przyjaciółki. - Mówi Saki.

- Ugh. Nigdy nie można z wami normalnie posiedzieć i nie gadać o moich problemach? - Pytam.

- E e kochanie. Jeżeli masz jakieś problemy to jesteśmy po to, żeby pomóc ci je rozwiązać, prawda? Na tym polega nasza przyjaźń. - Odpowiada Ino.

- Tak, ale jesteśmy również cholernie ciekawskie. Ty jedyna masz takie bujne życie. - Śmieje się Saki.

- Ekhem nie tylko ja. - Patrzę prosto na nią, a ona się uśmiecha.

- No dobrze, ja trochę też, ale nie tak jak ty. - Odpowiada Saki.

- Opowiadaj i nie przedłużaj. - Dopomina się blondynka.

- Wiecie, było naprawdę cholernie miło jak wyszłam z Naruto, ale później wszystko się schrzaniło przez jednego gościa. - Mówię i wzdycham, a Saki się śmieje.

- Ach, więc to tak. Misiu jest o ciebie zazdrosny. - Stwierdza różowo włosa.

- Chyba tak. - Odpowiadam. - I nie wiem co mam z tym do cholery zrobić.

- Porozmawiaj z nim. - Wtrąca Ino.

- Tak... żeby się jeszcze dało. Próbowałam, ale on mnie nie chce słuchać.

- To spróbuj ponownie. A tak poza tym się ciesz, bo przynajmniej teraz on jest o ciebie zazdrosny, a nie na odwrót. Teraz nasz blondynek może poczuć na swojej własnej skórze jak to jest, kiedy ktoś się tobą interesuje. - Mówi Saki.

- Przystojny jest? - Odzywa się Ino. Patrzę na nią z uśmiechem.

- Serio? - Pytam.

- Mhm. - Uśmiecha się.

- Tak, jest przystojny. - Odpowiadam.

- To może Naruto czuje się zagrożony. - Mówi Saki.

- W tym rzecz, że nie ma o co. - Odpowiadam.

- Ale on myśli inaczej. - Stwierdza Ino.

- Bo widzisz, mężczyzn nie da się rozpracować. - Wzdycha Saki z uśmiechem.

Oczami Naruto;

- Słuchaj stary, kobiet nigdy nie zrozumiesz. - Mówi Konosuke. Siedzę razem z chłopakami u Sasuke w pokoju, brakuje tylko Kiby.

- Moim zdaniem trochę przesadziłeś Uzumaki. - Odzywa się Haruto z zaczepnym uśmiechem.

- Tak sądzisz? - Pytam. - Uzumaki? - Dodaję z zadziornym uśmiechem.

- Przecież to nie wina Sakury, że podoba się innym facetom, tak? - Pyta blondyn. - Ona jest bardzo atrakcyjna i nie sądzę, żebyś tego nie zauważył.

- Masz rację, nawet mi to nie przeszkadza, że się nią interesują. Naprawdę. Ale jestem cholernie zły za to, że jak ten gościu prawił jej komplementy i ją dotykał to ona mu nie zwróciła żadnej uwagi.

- Może nie chciała być niegrzeczna. - Stwierdza Sasuke.

- To nie jest powód. - Mówię.

- Albo chciała cię przetestować. - Odzywa się Konosuke.

- Nawet nie wiedziała, że ich obserwuję.

- Ehhhh na twoim miejscu bym ją przeprosił. Nie ważne czyja to była wina. Faceci zawsze przepraszają, taki już nasz los. - Mówi Haruto z uśmiechem.

- Nie będę jej przepraszał za to, że powiedziałem co myślę. - Odpowiadam.

- No i masz rację. - Popiera mnie Konosuke. - Nie daj sobą pomiatać stary. - Patrzę na zegarek, który wskazuje dwudziestą drugą.

- Idę spać, wam też bym radził, bo jutro musimy wcześnie wstać. - Mówię i wstaję z kanapy. - Dobranoc. - Idę w kierunku drzwi, wychodzę na korytarz i zmierzam w stronę naszego pokoju. Wchodzę po cichu do środka, światła są zgaszone. Panuje ciemność. Idę do łazienki. Zdejmuję z siebie ubrania i wchodzę pod prysznic. Odkręcam ciepłą wodę i myję swoje zmęczone ciało. Może jednak trochę przesadziłem z Sakurą? Nie powinienem być dla niej taki oschły, w dodatku swoim zachowaniem zepsułem dzisiejszy wieczór, a było tak miło. Jestem o nią cholernie zazdrosny i nie wiem jak mam sobie z tym poradzić. Wychodzę spod prysznica i na biodra zawiązuję biały ręcznik. Podchodzę do zlewu i wycieram dłonią lusterko. Mimowolnie patrzę na tatuaż, który znajduje się na moim prawym barku. Gdyby nie był pieczęcią mógłbym stwierdzić, że mi się podoba. Może kiedyś jak zrobię coś z Akinorim to się do niego przyzwyczaję, a teraz? Teraz jest to wrzód na dupie. Biorę szczoteczkę i pastę. Myję zęby i płukam usta płynem. Wszystko wypluwam i wycieram twarz. Zakładam na szyję mój naszyjnik i wychodzę z łazienki. Idę do sypialni. Widzę na łóżku dziewczynę, która jest nakryta kołdrą po samą szyję, wygląda słodko. Podchodzę po cichu do swojej torby i wyjmuję z niej bieliznę oraz moje szorty do spania. Zakładam wszystko i idę w kierunku łóżka. Kładę się pod kołdrę. Sakura się podnosi i zapala światło, patrzy w moim kierunku.

- Dobrze, że jesteś, bo chciałam porozmawiać. - Mówi rozespanym głosem.

- Możemy zrobić to jutro.

- Nie, chcę teraz. - Podsuwa się do mnie bliżej. Kładzie lewy łokieć na poduszkę i podpiera na dłoni głowę. Robię to samo co ona i patrzę jej w oczy.

- Dobrze, więc słucham. - Mówię po chwili ciszy.

- Wiesz, że cię kocham, prawda? - Pyta.

- Mhm.

- No właśnie, więc powiedz mi, dlaczego jesteś zazdrosny?

- Nie jestem. - Sakura posyła mi rozbawione spojrzenie. - No dobrze, może troszkę, ale nie o to chodzi. Jestem zły, że dałaś mu się dotknąć.

- Naruto, on mnie złapał tylko za rękę. - Broni się.

- No dobrze, może trochę przesadziłem, ale mnie to zdenerwowało. Cholera, przepraszam, ale ostatnio bardzo łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. - Sakura wodzi palcem po moim tatuażu i na niego patrzy.

- Właśnie zauważyłam. To przez to? - Wskazuje na pieczęć.

- Wydaje mi się, że tak. Już od kilku dni próbuję coś wymyślić na Akinoriego, ale to wszystko na nic, bo nie mam żadnego pomysłu. - Stwierdzam.

- A może... a gdybyś zaprzyjaźnił się z Kyuubim? - Pyta z uśmiechem.

- Jak to?

- No bo patrz, z tego co mi mówicie to ten typek jest bardzo silny. A kto na pewno jest potężniejszy od niego?

- Kyuubi. - Odpowiadam po cichu.

- No właśnie, może on mógłby ci pomóc przeciwstawić się woli Akinoriego. Zawracałby cię ze złej drogi.

- Masz rację, tylko, że Kyuubi mnie nie lubi. Ciężko będzie się z nim zaprzyjaźnić, próbowałem już wiele razy.

- Zaimponuj mu czymś.

- Jemu imponuje robienie złych rzeczy. - Mówię.

- No nie wiem. Może kiedy go pokonasz to coś zmieni.

- Może. - Uśmiecham się i daję jej buziaka w usta.

- Za co to? - Pyta z uśmieszkiem.

- Za to, że próbujesz mi pomóc.

- Od tego jestem. A teraz mnie przytul. - Robię co mówi. Leżę na plecach i przyciągam do siebie Sakurę, która kładzie głowę na mój tors i się do mnie przytula. Obejmuję ją.

- Dobranoc kochanie. - Mówi i ziewa.

- Dobranoc. - Odpowiadam i po kilku minutach zasypiam.

***

Czekamy już pod budynkiem Raikage i czekamy na jego brata.

- Mi się wydaje, czy to on miał czekać na nas? - Pyta Saki.

- Masz rację kochana, to jest bardzo nieprofesjonalne z jego strony. - Zgadza się z nią Ino.

- Gdybyście były w drużynie Kakashiego wtedy nauczyłybyście się cierpliwości. - Mówi z rozbawieniem w głosie Sakura.

- Hej joł jestem Killer B. Jestem gościem, który dzieciaki ma w dupie. - Zjawia się przed nami umięśniony mężczyzna w okularach z tatuażem na lewym policzku, który przedstawia rogi.

- Ten dziwny rymujący mięśniak w okularach przeciwsłonecznych nie jest normalny. Mam rację? - Mówię po cichu do moich przyjaciół. Obok mężczyzny pojawia się Raikage...

******

Witajcie Kochani! Tym razem wstawiamy Wam rozdział głównego opowiadania. Miał wyjść inaczej, ale niestety się nie udało, bo to co miało być w nim zamieszczone musi być dopracowane. Przepraszamy, że wstawiamy go o tak późnej porze, ale właśnie wróciłyśmy do domu i chciałyśmy Wam go od razu wstawić. Mamy nadzieję, że się spodobał. Do następnego Paula i Patty.