73 Rozdział

- Kiedy się obudzi? - Pyta Sakura.

- Niedługo. - Mówi Saki.

- Muszę z nim porozmawiać. - Wtrąca Konosuke popijając kawę. Wchodzę po chwili do kuchni.

- No to masz okazję. - Mówię z uśmiechem...

- Naruto! - Krzyczy Saki, wstaje szybko od stołu i biegnie w moim kierunku. Po chwili rzuca mi się na szyję. Przytulam ją bardzo mocno.

- Też się cieszę, że cię widzę. - Mówię z uśmiechem. Saki przygląda mi się uważnie.

- Nic cię już nie boli?

- Nie kochanie, wszystko już przeszło. - Uśmiecham się do niej. Saki całuje mnie w policzek i odwzajemnia mój uśmiech. Widzę, że Sakura wstaje od stołu i powoli się do mnie zbliża. Patrzę na nią i posyłam jej ciepły uśmiech. Saki z powrotem siada na krzesło. Sakura zatrzymuje się przede mną, stoi bardzo blisko i się uśmiecha.

- Hej. - Mówię uśmiechnięty.

- Hej. - Odpowiada.

- Jak się czujesz? - Pyta po chwili.

- Hmmm można powiedzieć, że rewelacyjnie. - Mówię szczerze. Sakura łapie mnie dłońmi za policzki i patrzy mi w oczy. Łapię ją za ręce i do siebie przyciągam, żeby się przytuliła. Kładę głowę na jej prawym ramieniu. Przy niej czuję się szczęśliwy i zapominam o wszystkich problemach.

- Cieszę się, że ci lepiej. - Szepcze mi do ucha. Słyszę, że Saki prowadzi zawziętą rozmowę z Konosuke. Odsuwam się od Sakury i obdarzam jej usta krótkim pocałunkiem.

- Muszę porozmawiać z Konosuke. - Mówię po cichu, tak, żeby tylko ona to usłyszała. Dziewczyna kiwa mi głową na znak zgody. Sakura odwraca się w stronę mojej przyjaciółki.

- Saki, może przejdziemy się do Ino, co ty na to? Bardzo się martwiła o Naruto i prosiła, żeby powiadomić ją jeżeli coś się zmieni. - Wnioskuję, że Saki powiedziała Sakurze o tym, że Ino wie o mojej przeszłości. Dobrze, przynajmniej to mnie ominie i mam nadzieję, że nie będę musiał się przed nią tłumaczyć. To wszystko zaczyna mnie już przytłaczać. Chciałbym opuścić wioskę na jakiś czas i w samotności poukładać swoje myśli. Cholera, jeszcze niedawno byłem szczęśliwy, a teraz? Moje życie stało się dla mnie piekłem. Jeszcze ten pieprzony Akinori, co ja mam zrobić? Sam już nie wiem.

- Cholera! Masz rację, zupełnie o tym zapomniałam. Dobrze, że przynajmniej ty myślisz za nas dwie. - Saki się zaśmiała. Wstała od stołu i pociągnęła Sakurę za rękę w stronę drzwi wyjściowych.

- Niedługo koteczku wrócimy! - Krzyknęła Saki z korytarza. Zaśmiałem się, ta dziewczyna umie mi poprawić chociaż odrobinę humor w każdym momencie. Patrzę teraz na Konosuke, który siedzi naprzeciwko mnie. Podchodzę do stołu i siadam na krzesełko. Zakładam ręce na klatce piersiowej.

- O czym chcesz porozmawiać? - Chłopak nieznacznie się uśmiecha.

- Słuchaj Naruto, nie będę się tutaj rozgadywał. Powiem ci to, co mam powiedzieć krótko i na temat. Między nami różnie bywało, najpierw byliśmy przyjaciółmi, a potem... sam wiesz jak wyszło. - Uśmiechnął się. - Uważałem, że to wszystko jest twoją winą, a nie zauważałem tego, że obwiniam o wszystko złą osobę. Kiedy przybyłem do tej wioski to nie ukrywam, że chciałem się na tobie zemścić. Próbowałem odbić ci nawet Sakurę, ale teraz chcę cię za wszystko przeprosić. - W tej chwili jestem trochę zdziwiony i nie wiem co mam powiedzieć. Wiem, że między mną, a Konosuke wszystko się popieprzyło przez Akinoriego. Nawet się nie dziwię, że chciał się na mnie zemścić. Szczerze mówiąc brakuje mi jego przyjaźni i towarzystwa. Uśmiechnąłem się do niego.

- Dobrze Konosuke. Przyjmuję twoje przeprosiny, ale nie ty jeden powinieneś przeprosić. Wiem, że ta cała sytuacja też jest moją winą, dlatego również chcę cię przeprosić, za to, że cię odtrąciłem.

- To już nie jest ważne. - Uśmiecha się i wyciąga dłoń w moim kierunku. Łapię ją z uśmiechem na znak zgody.

- To jak? Przyjaciele? - Pytam.

- Pewnie. - Uśmiecha się.

- Dzięki, że byłeś z dziewczynami.

- Nie ma sprawy. Naruto, zamierzasz zrobić coś w sprawie Akinoriego? - Wypuszczam głośno powietrze.

- Ahhh, nie wiem. Naprawdę nie wiem,co mam zrobić. Chyba po raz pierwszy w moim życiu.

- Musimy się go pozbyć.

- Wiem, ale... jest problem, bo nie wiem jak mam to zrobić. On jest silny, nawet bardzo.

- Ty też jesteś silny, mógłbyś sobie z nim poradzić.

- Może i tak, ale kiedy jestem w jego pobliżu dzieje się ze mną coś dziwnego. - Mówię przypominając sobie nasze spotkania.

- Chodzi ci o to, że nie możesz sprzeciwić się jego rozkazom? - Dziwię się na jego odpowiedź.

- Skąd wiesz? - Pytam zaskoczony.

- Zauważyłem pieczęć na twoim ciele i zacząłem szukać wiadomości na ten temat.

- Skąd wiedziałeś, że to pieczęć, a nie tatuaż? - Pytam zaciekawiony.

- Dla kogoś zwykłego mogłoby się zdawać, że to tatuaż, ale jak wiesz jestem nadzwyczajny. - Uśmiechnął się.

- No tak. Jesteś bardzo inteligentny i masz ciekawe zdolności.

- No właśnie, jak mogłeś zapomnieć?

- Nie zapomniałem, po prostu przez twoje ostatnie zachowanie wypadło mi to z głowy. - Uśmiecham się.

- No tak, muszę pamiętać, że jesteś równie roztrzepany jak moja siostra.

- Okey, odbiegliśmy od tematu. Czego dowiedziałeś się na temat tej pieczęci. - Cholernie mnie zaciekawiło co w tej sprawie ma do powiedzenia Konosuke, bo sam praktycznie nic o niej nie wiem.

- Niewiele. Wiem, że jest niezwykle rzadka i stosowana przez niewielką liczbę osób. Często wykorzystują ją po to, aby jakiś człowiek odwalał za nich brudną robotę. Ten kto ją nakłada przejmuje tak jakby władzę nad swoją... nazwijmy to ofiarą. - Wszystko powoli zaczęło mi się rozjaśniać.

- To dlatego nie mogę się mu sprzeciwić. - Stwierdzam.

- Dokładnie. - Konosuke potwierdza moją teorię.

- Jest jakiś sposób, żeby pozbyć się tego cholerstwa? - Pytam.

- Są trzy sposoby. Pierwszy, musisz umrzeć. Drugi, musisz zabić Akinoriego. Trzeci, Akinori musi znaleźć się bardzo daleko od ciebie.

- Cholera... żaden z tych sposobów nie wydaje się łatwy.

- Masz rację. Będzie ciężko go zabić, albo przepędzić z wioski. Twoja śmierć nawet nie wchodzi w grę, więc wykluczamy pierwszy wariant.

- Powiedz mi, czy jeżeli go zabiję, albo przepędzę to tatuaż zginie? Nie chcę mieć po nim żadnej pamiątki, a już na pewno głupiej pieczęci.

- Muszę cię rozczarować. To jest trochę poplątane, ale postaram się ci wszystko wytłumaczyć jak najlepiej potrafię. To już trzeci raz, kiedy pojawia się pieczęć, prawda? - Kiwam twierdząco głową. - Przy pierwszym i drugim razie pieczęć zniknęła jak Akinoriego nie było w pobliżu. Niestety, tym razem nawet jeżeli on zginie pieczęć nadal będzie widniała na twojej skórze. Nie pytaj, bo nie wiem czym jest to spowodowane, ale mam pewną teorię. - Uśmiecha się.

- Więc się nią podziel. - Odwzajemniam uśmiech. - Mądralo. - Dodaję zadziornie.

- Wydaje mi się, że ta pieczęć ma pewną wadę. Jest nią to, że kiedy pojawi się pierwszy, czy drugi raz to masz jeszcze szansę na to, aby się uwolnić od tego człowieka, który ją nałożył. Jest to zapewne dla niego straszne nieudogodnienie, dlatego sądzę, że tacy ludzie trzymają się bardzo blisko swoich ofiar, po to, aby doprowadzić do tego, aby mieli pełną kontrolę.

- Więc dla mnie nie ma już takiego ratunku, bo mam ją trzeci raz. Wnioskując z tego co powiedziałeś to nigdy się od niej nie uwolnię.

- Przykro mi, ale masz rację. - Wypuszczam głośno powietrze.

- Muszę się przejść, idziesz?

- Pewnie. - Uśmiecha się. Po chwili wstajemy od stołu i kierujemy się w stronę korytarza. Wychodzimy z domu i idziemy przed siebie.

- Więc jak? - Pyta po chwili.

- Z czym? - Odpowiadam pytaniem na pytanie.

- Ugh chodzi mi o Akinoriego. Zdecydowałeś już co z nim zrobisz?

- Nie, szczerze mówiąc to nie wiem co mam zrobić. Wiem, że ci to mówiłem, ale po prostu... mam pustkę w głowie. Boję się, że jeżeli stanę z nim do walki to przegram. Tak naprawdę on zna wszystkie moje techniki, mój styl walki i do tego ma nade mną kontrolę. To wszystko spisuje mnie na straty. - Mówię zirytowany, mam już tego wszystkiego dosyć.

- Niekoniecznie. - Konosuke odzywa się po chwili.

- Co masz na myśli? - Pytam z nadzieją.

- Ty również dużo o nim wiesz. Zastanów się Naruto, spędziłeś z nim tyle czasu, na pewno znasz jego jakieś słabe strony.

- Może masz rację, ale co mi z tego skoro tego nie pamiętam?

- Oj Naruto, ty i ta twoja pamięć. - Wzdycha.

- Nie o to chodzi, moja pamięć jest dobra, nawet bardzo. Tylko, że... po prostu wydaje mi się, że Akinori nigdy nie mówił mi o swoich słabościach, czy czymś takim.

- Jak to?

- No normalnie. - Mówię zirytowany.

- Więc masz chłopie poważny problem.

- Dzięki za pocieszenie.

- Wychodzi na to, że musimy wypytać Saki.

- Myślisz, że się jej zwierzał? Ja w to wątpię.

- Przecież była jego dziewczyną, nie? - Pyta z uśmiechem.

- Co z tego? Akinori to taki typ człowieka, który nie lubi zbytnio o sobie opowiadać drugiej osobie. Weźmy pod uwagę fakt, że Saki była w nim zakochana na zabój i dla niej nie liczyło się nic więcej niż sam fakt, że ten idiota jest blisko niej. Twoja siostra jest bystrą kobietą i gdyby wiedziała coś o nim co mogłoby mi pomóc to od razu by mi o tym powiedziała.

- Cholera, masz racje.

- Dobrze, myślę, że na dzisiaj moglibyśmy skończyć temat o Akinorim. Chcę odrobinę normalności, całe szczęście, że niedługo wyruszamy na misję, będę mógł się oderwać na trochę od tego wszystkiego. - Mówię podekscytowany.

- Ekhem no właśnie, odnośnie tej misji, na którą idzie tyle osób. Myślisz, że Hokage mogłaby mnie do niej wcisnąć? - Zastanawiam się, dlaczego Konosuke chce iść na tą misję? Ten chłopak nie należy do ludzi, którzy chętnie uczestniczą w takich wyprawach. Jeszcze raz przetwarzam powoli wszystko co usłyszałem. Nagle w moim mózgu zapala się żarówka.

- Chcesz chronić Saki. - Mówię z uśmiechem.

- Masz rację, nie chcę, żeby coś jej się stało. - Mówi poważnie. - Moja siostra jest dla mnie wszystkim. Chcę tylko, żeby była bezpieczna.

- Rozumiem cię, bo chcę tego samego. Myślę, że gdybym powiedział Hokage o twoich wspaniałych zdolnościach to na pewno by się zgodziła.

- Mógłbyś?

- Pewnie. - Posyłam mu ciepły uśmiech.

- Dzięki stary! - Konosuke klepie mnie po lewym ramieniu.

- Nie ma za co.

Oczami Saki;

- Dzięki, że przyszłyście. - Mówi Ino. Siedzimy u niej w pokoju na łóżku. Nasza przyjaciółka ugościła nas talerzem pysznych kanapek. Szczerze mówiąc jem je razem z Sakurą z wielką trudnością. Przygotowała tyle, że mogłaby tym nakarmić około dwudziestu mężczyzn. Podejrzewam, że chce nas utuczyć, żebyśmy były grube i brzydkie, ale niestety ta próba zakończy się niepowodzeniem. Po tym jak wyjdziemy od Ino zmierzam prosto na trening z Haruto, więc podejrzewam, że wszystko spalę. Co do Sakury to... myślę, że Naruto jej w tym pomoże.

- Saki, co z tobą? Jesteś jakaś nieobecna. - Z zamyśleń wyrywa mnie głos Sakury.

- Nic, po prostu się zamyśliłam. - Macham lekceważąco prawą ręką z uśmiechem.

- Mówcie w końcu, co z Naruto? - Pyta poddenerwowana Ino.

- Ma się już dobrze, zagrożenie minęło. Nawet przeleżał całą noc w łóżku, dobrze, że nie musiałam za nim ganiać po całej wiosce. Mówię wam, ostatnim razem prawie zdechłam, bo nie mogłam złapać powietrza, moja kondycja jest do bani. - Mówię i kręcę głową.

- Mam nadzieję, że te treningi z Haruto chociaż trochę pomogą. - Dodaję po chwili.

- Wiesz co Saki? Przebywanie z tobą to czysta przyjemność i zarazem udręka. Jak to możliwe? - Pyta ze śmiechem Ino.

- No wiesz co? Jak możesz? - Udaję obrażoną.

- Zdecydowanie bez ciebie byłoby cały czas smutno. - Stwierdza Sakura. Uśmiecham się do obu dziewczyn.

- Ktoś musi was rozbawiać nawet w najtrudniejszych chwilach, nie? Po to tu jestem.

- Wszyscy jesteśmy ci za to wdzięczni. - Mówi Ino, a Sakura kiwa głową na potwierdzenie jej słów.

- Wiecie co? Jeszcze kiedy mieszkałam w swojej wiosce to nie mogłam znaleźć żadnych przyjaciół, a tu proszę. W Konosze mam ich całe pęczki. - Uśmiecham się.

- Jakoś trudno mi uwierzyć w to, że z nikim nie trzymałaś. - Mówi Sakura.

- Szczerze mówiąc to z nikim. To nie tak, że ja trzymałam się od każdego z daleka. Ludzie w mojej wiosce są zupełnie inni niż tutaj. Dla nich liczy się kariera i bogactwo. Moja rodzina zdecydowanie odstawała od reszty, mieszkaliśmy gdzieś na uboczu w lasku i było nam bardzo dobrze, aż pewnego dnia zjawił się w drzwiach Naruto. Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. To ja im otworzyłam drzwi i żałuję, bo wyglądałam jak jakiś upiór. Nieuczesana i w piżamie, okropny widok. - Mówię z uśmiechem.

- Zawsze mnie ciekawiło, czy zaprzyjaźniliście się od razu, czy raczej za sobą nie przepadaliście. - Mówi Sakura.

- Hmmm nie mieliśmy takiego problemu. Jakoś od pierwszego naszego spotkania umieliśmy się dogadać, jakieś małe sprzeczki były, każdy się czasami o coś kłóci. - Uśmiecham się.

- Cholera, byłam taka zajęta i zapomniałam wam przekazać wiadomość od Tsunade. - Mówi Ino.

- O co chodzi? - Pyta Sakura.

- Wyruszamy jutro na misję.

- Tak szybko? - Pytam zdziwiona.

- Też jestem w szoku. - Odpowiada Ino. - Zwłaszcza dlatego, że ta misja ma być trudna. Tak mówiła Hokage.

- Poradzimy sobie. - Mówię z uśmiechem. Patrzę na zegarek, dochodzi już jedenasta.

- Sorki dziewczyny, ale ja muszę się już zbierać. Mam trening z Haruto. - Dziewczyny się uśmiechają.

- No to nie pozwól mu czekać. - Mówi uśmiechnięta Ino.

- Pędź do niego jak najszybciej. - Dopowiada Sakura. Przewracam oczami.

- A wy jak zwykle...

- Nie kłam, że cię nie interesuje. - Wcina mi się w zdanie Ino.

- Widzimy jak robisz do niego maślane oczka. - Odzywa się Sakura.

- Mam z nim czysto przyjacielskie stosunki, nie myślcie sobie zbyt wiele.

- Jak sobie chcesz. - Mówi uśmiechnięta Ino.

- Naprawdę, odkąd... odkąd Akinori się zjawił namieszał mi w głowie. Już sama nie wiem co czuję. - Wypuszczam głośno powietrze. - Po prostu nie wiem co mam robić. - Mówię i kręcę głową. - Moje życie jest pogmatwane. - Uśmiecham się.

- Ojej, byłaś w nim aż tak zakochana? - Pyta Sakura. Kiwam głową z lekkim uśmiechem.

- I to był mój najgorszy błąd. Ahhh porozmawiamy kiedy indziej, teraz wzywa mnie Haruto. Obiecałam Naruto, że wyszkolę jego kuzyna najlepiej jak potrafię. - Uśmiecham się i wstaję z łóżka.

- Do zobaczenia. - Mówię i zmierzam w kierunku drzwi od pokoju Ino. Schodzę po schodach i po chwili wychodzę z domu. Kieruję się do szpitala, zawsze zachodzę po Haruto, bo kiedy jest z pacjentami zupełnie traci poczucie czasu. Docieram na miejsce po około pięciu minutach. Wchodzę do szpitala i podchodzę do recepcji. Widzę dziewczynę, która jest odwrócona tyłem.

- Ugh znowu ty. - Mówię z rezygnacją.

- To moja kwestia harpio. - Odzywa się Hana.

- Nie udawaj takiej ofiary.

- Nikogo nie udaję w przeciwieństwie do ciebie. - Mówi zaczepnie.

- O co ci chodzi? - Pytam zaciekawiona i zdenerwowana.

- Nie udawaj, każdy wie, że chodzisz z Haruto, a w tym samym czasie zabawiasz się z Naruto. Jeden Uzumaki ci nie wystarcza? Musisz mieć dwóch? - Zaciskam pięści ze złości.

- Słuchaj wiedźmo, jeszcze raz powiesz jakąś głupotę to wylecisz zaraz przez to okno. - Wskazałam szybę, która znajdowała się za mną. - Z nikim się nie zabawiam, Naruto to mój przyjaciel, więc skończ pieprzyć takie głupoty. - Jestem niebezpiecznie pochylona w przód, prawie leżę na blacie. Mam Hanę na wyciągnięcie ręki, ale jej nie uderzę, bo nie warto.

- Saki, już przyszłaś? - Słyszę męski głos, odwracam się z uśmiechem.

- Widzę, że skończyłeś wcześniej. Nawet nie musiałam po ciebie iść.

- Staram się. - Mówi z uśmiechem.

- Od kiedy? - Pytam zdziwiona.

- Od wczoraj.

- Więc co się zmieniło?

- W jakim sensie? - Odpowiada pytaniem na pytanie. Uśmiecham się.

- W sprawie twojej punktualności.

- Ahhh, więc o to ci chodzi. Powiedzmy, że chcę dobrze wykorzystać czas.

- Mhm, jesteś dzisiaj bardzo tajemniczy panie Uzumaki. - Śmieję się.

- Czasami potrafię taki być. Idziemy?

- Pewnie. - Mówię z uśmiechem, mam zamiar już sobie pójść, ale moja duma mi na to nie pozwala. Odwracam się do Hany i wskazuję palcem na jej czoło między oczami.

- A to co? - Mówię ze zdziwieniem.

- O co ci chodzi? - Pyta trochę przestraszona.

- No to na twoim czole między oczami. Czyżby rosło ci trzecie oko? - Zastanawiam się chwilę i patrzę na nią spod przymrużonych powiek. Dziewczyna maca się dłonią po czole, co wygląda komicznie.

- A nie, to tylko pryszcz. - Mówię z uśmiechem i wychodzę ze szpitala. Haruto idzie za mną.

- Oj Saki, musiałaś?

- Pierwsza zaczęła. - Odpowiadam. Kierujemy się w stronę pola treningowego numer siedem. Przejęłam od Naruto to, że ciągle tam chodzę, nawet nie wiem czemu.

- Czym cię zdenerwowała tym razem? - Pyta z uśmiechem. Dopiero teraz, kiedy na niego spojrzałam to zauważyłam, że wygląda zabójczo przystojnie. Ma na sobie ciemną koszulę i jeansy.

- Mam nadzieję, że w tym plecaczku masz jakąś koszulkę, bo cholernie szkoda niszczyć tą koszulę. - Mówię zmieniając temat. Haruto się uśmiecha.

- Nie martw się, jestem zawsze przygotowany.

- To masz tą koszulkę? - Pytam z uśmiechem.

- Mam. Nie odpowiedziałaś mi na moje pytanie.

- Jakie? - Udaję, że nie wiem o co mu chodzi.

- O co poszło z Haną?

- O głupoty. - Odpowiadam wymijająco.

- Saki? - Wypuszczam głośno powietrze.

- Powiedziała, że zabawiam się z Naruto i jednocześnie jestem z tobą. - Mówię zażenowana. Haruto się śmieje.

- To nie jest zabawne. - Karcę go.

- Przepraszam, ale posprzeczałaś się z nią o taką głupotę?

- To nie jest głupota.

- Czemu tak bardzo obchodzi cię to co powiedziała?

- No bo...

- Bo co?

- Nie podoba mi się to, że tak mówi.

- Ale dlaczego, umiesz mi to wyjaśnić?

- Bo skoro miałabym zabawiać się z Naruto to wychodzi na to, że czegoś by ci brakowało, a sądzę, że tak nie jest. Znaczy masz wszystko na swoim miejscu. - Haruto się śmieje.

- Oj Saki, jesteś słodka. Dzięki, że tak myślisz.

- Ja to wiem. Niczego ci nie brakuje. Jesteś przystojny, miły, zawsze mi pomagasz, troszczysz się o innych i szanujesz ludzi. Ideał chłopaka. - Mówię uśmiechnięta.

- Skoro jestem taki idealny to powiedz mi, dlaczego jestem sam? - Uśmiecha się.

- Po prostu nie było dziewczyny w twoim życiu, która wystarczająco mocno by cię pokochała.

- Hmmm sam nie wiem.

- Uwierz, każda by się w tobie zakochała. - Uśmiecham się.

- A ty Saki?

- Co ja?

- Zakochałabyś się we mnie? - Pyta z uśmiechem. Zatkało mnie i nie wiem co mam powiedzieć. Nie sądziłam, że Haruto zada mi takie pytanie. Cholercia, do czego on zmierza?

- Gdyby nie łączyła nas przyjaźń to może tak by się stało. - Mówię mu byle co, bo nie mogę niczego innego wymyślić. Nawet już nie wiem, czy go kocham. Cholera, to wszystko przez tego pieprzonego Akinoriego. Po cholerę się tu zjawił?

- Powiedz mi, kochasz jeszcze tamtego typa? - Pyta po chwili ciszy.

- Nie wiem. - Odpowiadam szczerze.

- Długo z nim byłaś?

- Dość długo, żeby dobrze go poznać.

- Czemu się rozstaliście?

- Przez jego kłamstwa, przez to czym się zajmował i jest jeszcze jeden ważny powód, ale nie chcę o tym mówić. - Haruto słodko się do mnie uśmiecha.

- Rozumiem, nie musisz mówić.

- Jesteśmy na miejscu. - Uśmiecham się i podchodzę do drzewa. Zostawiam przy nim białą bluzę. Zostaję w podkoszulce na ramiączka i jeansowych krótkich spodenkach. Haruto zdejmuje z siebie koszulę, mój wzrok mimowolnie wędruje w kierunku jego ciała. Przez nasze ostatnie treningi sylwetka blondyna stała się bardziej umięśniona. Wychodzę na środek placu. Haruto zakłada czarną koszulkę i podchodzi do mnie z uśmiechem.

- Zaczynamy? - Pyta.

- Gotowy?

- Bardziej niż zawsze. - Nie wiem czemu, ale zachowanie Haruto stało się inne. Zauważyłam to dzisiaj, bo jeszcze wczoraj wydawał się taki jak zawsze.

- Saki, dobrze się czujesz?

- Tak, przepraszam zamyśliłam się.

- To jak, jesteś gotowa?

- Pewnie. - Uśmiecham się. Po chwili widzę jak Haruto na mnie naciera. Przyjmuję obronną pozycję. Chłopak wyjmuje kunaia, więc robię to samo. Uzumaki wyprowadza pierwszy cios prawą ręką, ale kucam i broń, którą trzyma przejeżdża po końcówkach moich włosów. Podcinam mu nogi, myślałam, że się przewróci, ale blondyn robi salto do tyłu. Jestem pod wrażeniem. Podbiegam do niego i próbuję przejechać kunaiem po jego twarzy, chłopak blokuje go lewą dłonią. Uśmiecha się do mnie. Wyprowadzam szybki cios lewą ręką zwiniętą w pięść, która trafia prosto w jego brzuch. Haruto ląduje na drzewie. Szybko się podnosi i ociera dłonią stróżkę krwi, która popłynęła z jego ust. Kiedy z nim trenuję prawie wcale się nie powstrzymuję, walczę z nim tak, jakbym miała przed sobą wroga. Chcę go wyszkolić jak najlepiej potrafię, dlatego daję z siebie wszystko. Widzę, że blondyn szybko biegnie w moim kierunku. Kiedy jest bardzo blisko łapię go za ramiona i skaczę wysoko w górę, przeskakuję go jednym susem. Jestem za Haruto, przykładam mu kunaia do szyi.

- Już byś nie żył. - Mówię z uśmiechem.

- Może. - Haruto się uśmiecha, po chwili widzę jak osoba przede mną znika i pozostaje po niej biały dymek. Jestem mile zaskoczona, że blondyn zna popisowe jutsu swojego kuzyna. Rozglądam się, ale nigdzie nie widzę Haruto. Po chwili czuję jak drży ziemia. Spod niej wyskakuje Uzumaki, robię trzy salta w tył i się od niego oddalam.

- Widzę, że ta walka będzie trwała dość długo. - Mówię z uśmiechem.

- Trochę się podszkoliłem. - Haruto odwzajemnia mój uśmiech

- Właśnie widzę.

Oczami Naruto;

- To jak Tsunade-baachan, dołączysz go do naszej drużyny? - Pytam z uśmiechem. Hokage siedzi na fotelu i patrzy na mnie gniewnie. Obok mnie stoi Konosuke.

- Jakie posiadasz zdolności Konosuke? - Hokage ignoruje moje pytanie.

- Jestem tak samo dobry w leczeniu ludzi jak moja siostra i posiadam zdolności sensoryczne. - Mój przyjaciel się uśmiecha.

- Jest cholernie dobrym sensorem. - Dodaję. Hokage kładzie łokcie na blacie i splata ręce, które kładzie pod brodą.

- Dobrze więc. Minoru Konosuke!

- Hai!

- Dołączysz do drużyny. Naruto, przyda wam się dobry sensor. Jak już mówiłam, misja ma być trudna, wytłumaczę wam na czym polega jutro. Macie stać pod bramą o dwunastej. Nie toleruję spóźnień, przekaż to reszcie. Teraz możecie wyjść, muszę zabrać się za papierkową robotę. - Mówi znudzona. Nie dziwię się, bo też nie cierpię siedzieć w papierach. Odwracamy się i wychodzimy z gabinetu. Znajdujemy się teraz na korytarzu.

- Cholera, nie mogła powiedzieć nam dzisiaj czegoś o tej misji? Ciekawość mnie teraz zżera. - Mówię z uśmiechem.

- Jak zwykle jesteś niecierpliwy.

- To moja cecha rozpoznawcza. - Śmieję się.

- To co teraz? - Pyta Konosuke.

- Hmmmm może pójdziemy do mnie? Saki i tak pewnie przyjdzie do mojego domu, przynajmniej będę miał towarzystwo. Nie lubię siedzieć sam. - Mówię z uśmiechem.

- Okey, więc idziemy do ciebie.

- Super. - Wychodzimy z budynku Hokage i kierujemy się w stronę mojego domu. Wkładam dłonie do kieszeni od spodni. Idziemy kilka minut w ciszy.

- O czym myślisz? - Pyta Konosuke.

- Muszę porozmawiać z moim kuzynem i Sasuke. - Mówię poddenerwowany.

- O czym?

- Oni jedyni nie wiedzą co się ze mną dzieje, muszę ich uświadomić.

- Ile osób tak naprawdę o tobie wie? - Pyta z uśmiechem.

- Niewiele i niech tak zostanie. Wiesz ty, Saki, Sakura i Ino.

- A co z resztą twoich przyjaciół?

- Nic, chcę po prostu, żeby wiedzieli tylko najbliżsi. Reszta nie musi tego wiedzieć. Was nie traktuję jak przyjaciół, ale jak rodzinę. W tym tkwi różnica. - Uśmiecham się.

- Okey, skoro tak zdecydowałeś to nie będę namawiał cię do zmiany tej decyzji.

- Dzięki.

- Nie ma sprawy. Może porozmawiaj z nimi przed misją, co ty na to?

- To jest dobry pomysł, lepiej tego nie odwlekać. - Dochodzimy do domu i wchodzimy do środka, Konosuke od razu idzie do salonu i włącza telewizor.

- Chcesz coś do picia!? - Krzyczę z kuchni.

- Jeżeli masz coś zimnego to tak! - Podchodzę do lodówki i wyciągam dwie butelki wody. Idę do salonu, widzę, że Konosuke siedzi na fotelu. Podchodzę do niego.

- Może być?

- Jasne. - Mówi z uśmiechem i bierze butelkę wody. Siadam na kanapę, odkręcam butelkę i biorę kilka łyków zimnej wody. Słyszymy po krótkiej chwili jak ktoś wchodzi do domu, obaj patrzymy w stronę wejścia do salonu. W pomieszczeniu zjawia się uśmiechnięta Sakura i Ino, a za nimi wlecze się Sasuke.

- Hej. - Mówi Sakura i do mnie podchodzi, siada mi na kolana i całuje w usta. - Co dzisiaj robiłeś? - Pyta z uśmiechem.

- Dużo rzeczy, potem ci opowiem. - Odpowiadam.

- Będziesz miał na to duuużo czasu. - Mówi mi na ucho. Uśmiecham się jak głupi, bo wiem, że to oznacza, że będzie u mnie nocowała. Widzę jak Sasuke podchodzi do Konosuke i podaje mu dłoń, po chwili idzie w moim kierunku i robi to samo.

- Cześć młotku. - Mówi zadziornie.

- Dawno się nie widzieliśmy, nie? - Pytam z uśmiechem.

- Ostatnio byłem zapracowany, remontuję dzielnicę Uchiha. - Mówi z uśmiechem i siada obok mnie i Sakury. Podchodzi do mnie Ino i daje mi całusa w polik, później siada na kolana Sasuke i się w niego wtula.

- Gdzie zgubiłyście Saki? - Pytam po chwili.

- Poszła na trening z Haruto, zapomniałeś? - Pyta Ino.

- Ostatnio mam dużo na głowie, mała. - Uśmiecham się.

- Jak się czujesz? - Pyta blondynka.

- Bardzo dobrze. Dzięki, że o mnie pamiętasz.

- No wiesz co? - Mówi oburzona. - Miałabym zapomnieć o takim przystojniaku? - Śmieje się.

- No tak, zapomniałem, że za mną szalejesz. - Uśmiecham się.

- Jak mogłeś?

- No nie wiem, tak wyszło. - Śmiejemy się.

- Skończcie te swoje głupie zabawy i poszukajcie lepiej czegoś w telewizji. - Mówi Sasuke.

- Naruto, skorzystaj z okazji, że prawie wszyscy tu są i powiedz im o misji. - Wtrąca Konosuke.

- Dzięki stary, że mi przypomniałeś.

- Ktoś musi za ciebie myśleć, nie? - Mówi zaczepnie.

- Co z tą misją? - Pyta Sasuke.

- Już mówię. Do naszego zespołu dołączy jeszcze Konosuke, ze względu na jego sensoryczne zdolności, jest również medykiem, więc to wyjdzie nam na plus. - Uśmiecham się. - Umie również całkiem nieźle walczyć. Pod bramą mamy stać o dwunastej, nic więcej nie wiem poza tym, że ta misja ma być trudna. Reszty dowiemy się jutro.

- Ciekawi mnie czemu Hokage nic nam jeszcze nie mówiła. - Wtrąca Sakura.

- Też mnie to zastanawia. - Przytakuje Ino.

- Pewnie jest bardzo zajęta i nie miała czasu. - Mówi Konosuke.

- Ino, mogłabyś razem z Sasuke powiadomić Hinatę i Kibę? - Pytam z uśmiechem.

- Pewnie, żaden problem.

- Dzięki.

Oczami Saki;

Leżę na ziemi i ciężko dyszę. Nie mam już na nic siły. Haruto przygwoździł mi ręce do ziemi i nade mną wisi z uśmiechem. Jesteśmy bardzo blisko siebie. Cholera, jak mogłam dać się złapać? Albo się pogorszyłam, albo Haruto bardzo się polepszył.

- A teraz gadaj. - Mówię trochę zdenerwowana, bo Haruto jest zbyt blisko mnie.

- O co ci chodzi? - Pyta z niewinną miną.

- Co zrobiłeś, że jesteś taki dobry?

- Ćwiczyłem.

- Sam?

- Kiedy kończyliśmy nasze treningi to szedłem do domu. Później jak trochę się ściemniło przychodziłem tutaj sam i trenowałem. - Uśmiecham się do niego.

- Wiedziałam.

- Skąd?

- Bo nie mogłeś osiągnąć takiej formy tylko poprzez nasze treningi. Zbyt mało czasu.

- To twoja zasługa.

- Dlaczego? - Pytam bardziej zdenerwowana. Albo mi się wydaje, albo Haruto jest coraz bliżej mnie.

- Gdyby nie ty to wcale bym nie trenował. - Uśmiecha się do mnie.

- Nie rozumiem.

- Chciałem spędzać z tobą więcej czasu, niż tylko w pracy.

- Ekhem długo już tu jesteśmy? Czy mógłbyś mnie już puścić? - Mówię z uśmiechem.

- Mogę, ale tylko po tym jak mnie wysłuchasz.

- Słucham cię przecież cały czas.

- Nie Saki, kiedy chcę ci coś powiedzieć to zawsze zmieniasz temat.

- Okey, więc teraz cię słucham, co chcesz powiedzieć? - Pytam z uśmiechem. Moje serducho bije jak szalone, mam wrażenie, że zaraz wyskoczy mi z klatki piersiowej. Cholercia, czemu się tak denerwuję?

- Chcę ci powiedzieć, że... szaleję za tobą Saki. - Chyba się przesłyszałam, a może nie? Uśmiecham się do niego jak idiotka.

- Czy mógłbyś powtórzyć? Chyba źle cię zrozumiałam.

- Nie Saki, dobrze mnie zrozumiałaś. Ale jak chcesz to mogę to powtórzyć, szaleję za tobą. - Gdyby powiedział to kilka dni temu skakałabym z radości, a teraz? Sama nie wiem. Cholercia, nawet nie wiem co mam mu powiedzieć.

- Słuchaj Haruto, to... to nie jest chyba odpowiedni moment. Ostatnio przeżywam bardzo trudny okres w moim życiu i...

- Wiem Saki. - Przerywa mi. - Nie wiesz, czy nadal kochasz tego dupka, ale mi to nie przeszkadza. Chcę tylko, żebyś wiedziała o moich uczuciach do ciebie i chcę, żebyś zastanowiła się nad swoimi. Jest może choćby mała szansa na to, że coś do mnie czujesz? - Pyta z uśmiechem. Nie mam zamiaru go okłamywać. Nie jego, bo na to nie zasługuje.

- Cholera by to wzięła Haruto, nie mogłeś mi powiedzieć czegoś takiego parę dni temu? Gdybyś to zrobił to moja odpowiedź brzmiałaby, że jestem w tobie zakochana, ale teraz... kiedy zjawił się Akinori nie jestem niczego pewna. Nie wiem jakim uczuciem darzę go, a jakim ciebie. - Haruto się uśmiecha.

- Więc jednak jestem dla ciebie ważny, gdyby tak nie było to teraz byłabyś z tym idiotą, ale jest inaczej. - Chłopak puszcza moją lewą dłoń i gładzi mnie po policzku. - Nawet nie wiesz, jaką mam ochotę, żeby cię pocałować. - Mówi z uśmiechem. Moje serce jeszcze bardziej przyśpiesz, kiedy widzę, że Haruto powoli zbliża swoje usta do moich. Po chwili jednak jego twarz znajduje się przy moim prawym uchu. Przechodzą mnie ciarki, kiedy czuję na szyi jego przyśpieszony oddech.

- Mogę to zrobić? - Mówi szeptem. Po chwili unosi głowę i patrzy mi w oczy. Nic nie mówię. Haruto wpija się w moje wargi, oddaję jego pocałunek. Czuję się fantastycznie, chciałabym, aby było tak zawsze. Chłopak luzuje uścisk mojej prawej dłoni. Po chwili przekręcam się tak, że Haruto znajduje się pode mną. Siedzę na nim okrakiem. Cholera, jestem podekscytowana, jakbym dostała coś, co bardzo chcę mieć. Patrzę mu w oczy, Haruto się uśmiecha. Zupełnie mi odbiło, bo ponawiam nasz pocałunek. Prawa ręka blondyna powoli wędruje po moim lewym udzie, dociera nią do mojego biodra i na chwilę się zatrzymuje. Pod jego dotykiem przechodzą mnie dreszcze. Czuję na sobie czyiś wzrok, dlatego wstaję z Haruto jak oparzona, odwracam się do niego plecami i uśmiecham się jak idiotka. Trzymam dłonie splecione na klatce piersiowej. Oddycham głęboko i spokojnie. Kiedy trochę się uspokajam to odwracam się powoli w jego stronę. Widzę jego uśmiech.

- Cholera, nie powinniśmy się całować. - Mówię trochę zdenerwowana. Boję się, że osobą, która nas podgląda jest Akinori, nie chcę, żeby zrobił coś Haruto. Blondyn powoli do mnie podchodzi i łapie mnie za lewą dłoń.

- Jesteśmy parą, zapomniałaś? - Pyta z chytrym uśmiechem, otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale nie mogę z siebie nic wydusić. Cholera! W ogóle o tym zapomniałam, Haruto podszedł mnie podstępem i nawet nie wiem co mam mu odpowiedzieć.

- Tak, ale przypominam ci, że tylko udajemy. - Mówię szeptem.

- E e. Ja nie udaję, naprawdę chcę być twoim chłopakiem.

- Haruto... - Spuszczam głowę w dół. - Ja... nie chcę się na razie z nikim wiązać, mam mętlik w głowie. Zrozum to. - Haruto chwyta mnie za podbródek i podnosi moją głowę do góry.

- Dobrze Saki, dam ci trochę czasu. Tylko... proszę, postaraj się nie spotykać z tym dupkiem. - Patrzę na niego zdziwiona.

- Dlaczego?

- Bo nienawidzę, kiedy jest w twoim pobliżu, dotyka cię i...

- I co?

- I całuje. - Zamykam na chwilę oczy.

- Widziałeś?

- Tak, nie spodobało mi się to, ale wiem, że tobie raczej tak. - Mówi smutny.

- To nie tak. - Jestem zażenowana.

- A jak?

- On... po prostu spędziliśmy razem sporo czasu, mamy wiele wspólnych wspomnień. Tak naprawdę myślałam, że on umarł, a teraz kiedy wrócił to... Cholera, sama nie wiem.

- Okey, dam ci na dzisiaj spokój. - Mówi uśmiechnięty. - Porozmawiamy innym razem. Wracamy? Muszę jeszcze zajść do kuzyna. - Kiwam głową na znak zgody, Haruto zbiera swoje rzeczy i moją bluzę. Po chwili idziemy w stronę domu Naruto.

Oczami Sakury;

Siedzę razem z Ino przy stole w kuchni, bo chłopaki oglądają jakieś zawody sportowe, które kompletnie nas nie interesują.

- Boisz się? - Pyta Ino.

- Czego?

- Jeju Sakura, mówię o misji. Tobie to trzeba mówić wszystko jasno, jak małemu dziecku. - Mówi z uśmiechem.

- Trochę. - Odpowiadam na zadane wcześniej pytanie.

- Ja cholernie się boję, skoro Tsunade mówi, że jest trudna to na pewno tak jest.

- No nie wiem... Nasza Hokage ma czasami zdolność do wyolbrzymiania różnych rzeczy. Nie mówię, że zawsze, ale czasami tak jest.

- Nudzi mi się. - Mówi po chwili.

- Mi też. - Przyznaję.

- Jak Saki wróci to ją podręczymy, co ty na to? - Pyta z szatańskim uśmiechem.

- No nie wiem, nie powinnyśmy. Zwłaszcza teraz, kiedy przechodzi ciężki okres.

- E e, właśnie tu się mylisz kochanieńka. Rusz czasami łepetyną, ahhh ciągle muszę za was myśleć. - Patrzę na nią jak na idiotkę. - Trzeba jej jakoś pomóc.

- W jaki sposób, pani mądralo? - Pytam zaczepnie.

- No nie wiem.

- No właśnie.

- Już mam! Trzeba ją popchnąć w jakiś sposób w stronę Haruto, żeby przestała myśleć o tym draniu.

- Nie wiem, czy damy radę. - Mówię zrezygnowana.

- Trzeba jej koniecznie pomóc. - Odzywa się Ino.

- Komu musicie pomóc? - Słyszymy głos Saki, odwracam się w stronę wejścia do kuchni i szeroko się uśmiecham. Pięknie, wpadłyśmy jak śliwka w kompot. Patrzę z powrotem na Ino i przeszywam ją spojrzeniem.

- A takiej jednej mojej sąsiadce. Chwasty na podwórku jej wyrosły i biedna kobiecina nie może sobie z nimi poradzić. - Mówi opanowana Ino. Saki idzie do szafki i wyjmuje z niej czystą szklankę, nalewa do niej wody i opiera się plecami o blat.

- Jak trening? - Pytam.

- Całkiem nieźle. - Mówi wymijająco.

- Saki? - Dopytuje Ino. - Mów.

- Ugh, okey. Mam wam wiele do opowiedzenia, teraz to już kompletnie się pogubiłam i nie wiem co robić...

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Tym razem z notką jesteśmy na czas i zanudzimy Was rozdziałem z głównego opowiadania. Jak widzicie niedługo będzie misja, na której można powiedzieć, że jeden z naszych bohaterów nauczy się czegoś nowego. Mamy nadzieję, że powyższa notka jednak przypadła Wam do gustu :D W tym rozdziale jak zauważyliście było bardzo dużo Saki, można powiedzieć, że Haruto również :) Jak myślicie, czy Saki powinna być z Haruto? A może lepiej, żeby wróciła do bezwzględnego Akinoriego? Podzielcie się z nami Waszymi opiniami na ten temat. Pozdrawiamy Was serdecznie i do następnego :) Paula i Patty.