62 Rozdział

- Okey. Dzięki za odstawienie do domku, a teraz idę spać, bo muszę się wyspać. - Pocałował mnie w policzek i wślizgnął się do łóżka. Stanęłam z boku i przykryłam go kołdrą, bo sam oczywiście tego nie zrobił. - Może się powtórzę, ale cieszę się, że zerwałaś z tym dupkiem. Nie zasługiwał na ciebie, a ty byś była głupia, gdybyś dłużej z nim chodziła. - Nie odezwałam się już do niego ani słowem. Blondyn szybko zasnął, popatrzyłam jeszcze na niego chwilkę i wyszłam z jego domu...

Oczami Naruto;

Obudziłem się z bólem głowy. Przetarłem dłońmi twarz, spojrzałem na wyświetlacz zegarka. Wskazywał dwunastą dwadzieścia. Cholera! Musiałem wczoraj nieźle zabalować. Próbowałem przeszukać swoją pamięć, dotarłem jedynie do tego momentu jak odprowadzali mnie do domu i wypiłem pół butelki sake, a dalej już nic nie pamiętam. Cholera! A jak zrobiłem coś głupiego? Muszę popytać o to przyjaciół. Poszedłem do łazienki i wszedłem pod prysznic. Odkręciłem chłodną wodę, musiałem się trochę orzeźwić. Kiedy skończyłem brać prysznic ubrałem się w czarną, obcisłą koszulkę i ciemne spodenki. Z łazienki poszedłem do kuchni. Zacząłem szukać tabletek przeciwbólowych, musiały gdzieś być. Przeszukałem całe szafki i nic nie znalazłem. No trudno, będę musiał zmagać się z bólem głowy cały dzień, bo nie chce mi się iść do żadnego sklepu, bądź apteki. Rozsiadłem się wygodnie na kanapie w salonie i zakryłem oczy dłońmi, światło też mi przeszkadzało. Usłyszałem dzwonek do drzwi.

- Cholera! Nie mam chwili spokoju. - Zakląłem pod nosem. Zwlokłem się z kanapy i podszedłem do drzwi. Otworzyłem.

- Cześć kochanie, co ty taki zmarnowany? - Spytała dziewczyna podnosząc lekko głos.

- Kasumi, mogłabyś pół tonu niżej? Cholernie boli mnie głowa.

- Dobrze, przepraszam. Co tam się wczoraj takiego działo, że doprowadziłeś się do takiego stanu? - Spytała wchodząc do domu. Zamknąłem drzwi i poszedłem za nią do salonu. Usiedliśmy na kanapę.

- Nic takiego. Po prostu miałem ochotę się upić, więc to zrobiłem. - Odpowiedziałem chłodnym tonem głosu. Dziewczyna na mnie spojrzała.

- Nie zdradziłeś mnie, prawda? - Chwilę się zastanowiłem, tak w sumie to sam nie wiedziałem, czy ją zdradziłem, bo film mi się urwał. Niewiele mnie to obchodzi. Uśmiechnąłem się.

- Nie, nie zdradziłem cię.

- No, ja mam nadzieję. - Uśmiechnęła się i mnie pocałowała. - To co, może mały spacerek w piękne wtorkowe popołudnie?

- Okey, czemu nie, może przyda mi się mały spacer. - Wstałem i ubrałem buty. Razem z Kasumi wyszliśmy z domu, uprzednio zamknąłem drzwi na klucz. Złapała mnie za rękę. Spojrzałem na nią, a ona się uśmiechnęła.

- No co? Niech wiedzą, że jesteś już zajęty.

- Jak tam sobie chcesz. - Odpowiedziałem.

- Naruto, co się z tobą dzieje? Czemu jesteś taki... dziwny? - Spytała, spojrzałem na nią.

- Nie jestem dziwny, zawsze taki jestem. Jeżeli ci się to nie podoba to trudno, musisz się z tym jakoś pogodzić.

- Dobrze, spróbuję, ale muszę przyznać, że czasami mnie przerażasz.

- Nie powinienem, przecież cię nie zabiję. - Uśmiechnąłem się. Poszliśmy do parku i usiedliśmy na ławkę. Kasumi się we mnie wtuliła. Objąłem ją ręką, szczerze mówiąc to trochę się na niej wyżywałem. Nie powinienem, ale jednak. Czemu akurat na niej? Nie mam pojęcia, wiem tylko, że wczoraj zdenerwował mnie Konosuke, może powinienem trochę poćwiczyć, żeby rozładować gniew? Czemu nie. Zauważyłem, że moja kochana przyjaciółka zmierza w naszym kierunku. Uśmiechnąłem się szeroko na jej widok.

- Cześć durniu. - Uśmiechnęła się i pocałowała mnie w policzek. - Myślałam, że po wczorajszym będziesz zdychał w domu, a nie chodził po wiosce. - Przysiadła się obok mnie.

- Saki, będę musiał później z tobą pogadać, bo coś nie daje mi spokoju.

- No dobra, jak chcesz. Wiesz gdzie mnie znaleźć. - Uśmiechnęła się zalotnie.

- Nie chcę wam przeszkadzać w rozmowie, ale może kochanie byś nas sobie przedstawił? - Odezwała się dotąd milcząca Kasumi.

- No tak, przepraszam. Kasumi, to moja przyjaciółka Saki. - Uśmiechnąłem się.

- Miło poznać. - Kasumi wyciągnęła rękę w stronę różowo włosej. Po chwili wahania Saki złapała ją za rękę.

- Ta, mi też... No dobra, ja będę się zbierać, bo trochę mi się spieszy.

- Gdzie tak pędzisz, jeżeli mogę spytać? - Uśmiechnąłem się.

- Do szpitala. Muszę porozmawiać z Sakurą, bo coś ode mnie chciała. To co, spotkamy się później, tak?

- Pewnie. - Uśmiechnąłem się zadziornie. - Pozdrów Haruto jak go spotkasz. Słyszałem, że będzie z nią pracował.

- Mhm, a możesz mi powiedzieć co obchodzi cię Haruto? - Spytała zaciekawiona.

- Fajny koleś i tyle. - Powiedziałem wymijająco.

- No dobra, do zobaczenia później. Może wpadniesz do mnie do domu? Zrobię coś co lubisz. Tyle razem przeżyliśmy, więc znam cię cholernie dobrze. - Uśmiechnęła się. Nie mogłem rozgryźć jej zachowania. Była bardzo dziwna. Na pożegnanie pocałowała mnie bliżej ust. O co jej do cholery chodzi? Uśmiechnęła się na odchodne i poszła w kierunku szpitala. Kasumi się ode mnie odsunęła.

- Możesz mi do jasnej cholery powiedzieć co to było? Zrobię coś co lubisz. - Kasumi naśladowała głos Saki. Spojrzałem się na nią. Nie ukrywam, że ta cała zazdrość trochę mnie rozbawiła.

- Nie wiem co masz na myśli. Sprecyzuj to jaśniej.

- Ona się do ciebie podwala. - Wybuchnąłem śmiechem. - No i czego się do jasnej cholery śmiejesz? Powiedziałam coś śmiesznego?

- Przepraszam. - Uspokoiłem się. - Saki to tylko przyjaciółka.

- Ona chyba myśli coś innego. Nie pójdziesz do niej. - Spojrzałem się na nią. Teraz mnie trochę zdenerwowała.

- Kasumi, żeby było jasne. Żadna dziewczyna, powtarzam żadna, nie będzie mi mówiła z kim mam się spotykać. Rozumiesz? Wiesz co? Przy tobie się duszę, potrzebuję więcej wolności. Nienawidzę, kiedy ktoś mnie kontroluje.

- Dobrze, przepraszam. Po prostu jestem zazdrosna.

- Więc powtarzam. Nie masz o kogo być zazdrosna. Teraz wybacz, ale idę potrenować. - Dziewczyna się do mnie przysunęła i pocałowała.

- Jeszcze raz przepraszam i mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zły.

- Nie jestem, do zobaczenia. - Zanim poszedłem na pole treningowe numer siedem zaszedłem do domu i spakowałem sprzęt ninja do plecaczka. Trenowałem tak już od trzech godzin taijutsu. Spojrzałem na zegarek, wskazywał siedemnastą trzydzieści. Napiłem się wody i znów zacząłem trenować. Muszę trochę nadrobić formę. Po mojej ostatniej walce zauważyłem, że nie jestem dość silny. Od godziny trenowałem ninjutsu. Nie ukrywam, że byłem już zmęczony. W pewnym momencie jedna technika wymknęła mi się spod kontroli i nią oberwałem. Pięknie, po prostu świetnie. Na polu treningowym rozległ się głośny huk, utworzył się krater, w którym leżał nie kto inny, niż ja.

- Cholera! - Zakląłem, było mi ciężko się poruszyć. Spojrzałem na moje ciało, koszulka była poprzecinana w niektórych miejscach i ciekła z nich krew. Na brzuchu zauważyłem poważne przecięcie, niestety z nim będę musiał udać się do szpitala. Ja pierdziele, wyszedłem tylko na trening, a wrócę z niego jakbym z kimś walczył. Nie wiem czemu, ale od pewnego czasu, kiedy się zranię mniej boli mnie ciało. Zauważyłem, że mam tak od powrotu z misji. Podniosłem się z ziemi i lekko chwiejnym krokiem podszedłem do plecaka. Zarzuciłem go na plecy. Poczułem jak coś spływa mi z ust. Wytarłem to miejsce dłonią. Zauważyłem, że to krew. Zacząłem iść w stronę szpitala, wszystkie osoby, które mijałem dziwnie się na mnie patrzyły. Nie dziwię się, bo wyglądam jakbym wrócił z wojny. Doszedłem do szpitala i wszedłem do środka, zauważyłem, że obok recepcji stoi Saki.

- Saki? Co robisz w białym fartuchu? - Spytałem. Dziewczyna stała odwrócona tyłem do mnie.

- Bardzo zabawne Naruto, pracuję w szpitalu razem z Sakurą. A ty, co tu ro... - Dziewczyna urwała w pół zdania, bo się odwróciła. Uśmiechnąłem się do niej. - Naruto do cholery jasnej! Co ty zrobiłeś?

- Trenowałem i trochę się poobijałem.

- Ty to nazywasz trochę? Choć ze mną zanim Sakura cię zobaczy. Cholera, teraz dzielimy razem gabinet, bo nie ma wolnych miejsc, więc i tak cię zobaczy.

- Ou to trochę ciężko macie. Haruto też ma z wami gabinet? - Spytałem z ciekawości. - Tak, chodź szybko. - Dziewczyna popchnęła mnie w stronę dobrze mi znanego pomieszczenia, zamknęła za sobą drzwi i brutalnie rzuciła na łóżko.

- Auć, Saki mogłabyś delikatniej?

- Sorki, trochę mi się spieszy. - Uśmiechnęła się słodko. Stanęła naprzeciwko mnie. - Ściągaj podkoszulkę. - Rozkazała.

- Saki, no wiesz... mam dziewczynę. - Uśmiechnąłem się zadziornie.

- Zaraz będziesz miał co innego, ale na twarzy. - Uśmiechnęła się słodko. - Powtórzę jeszcze raz, ściągaj koszulkę.

- Okey, okey. - Zrobiłem co kazała i po chwili moja górna część garderoby leżała na podłodze. Dziewczyna dziwnie mi się przyglądała. - Nie patrz się tak, bo to mnie krępuje.

- Ciebie? Takiego niegrzecznego chłopczyka? - Drażniła się ze mną. - Powiedz mi ile czasu spędzasz teraz na treningach? - Zdziwiło mnie jej pytanie.

- No... nie wiem dokładnie. Staram się poświęcić każdą wolną chwilę na trening, a co? - Spytałem zaciekawiony.

- Nic, po prostu tak się pytam. Zauważyłam, że jesteś bardziej umięśniony niż ostatnim razem jak cię widziałam. Może i ja powinnam zacząć ćwiczyć? Oczywiście, żeby osiągnąć dobrą formę. - Uśmiechnęła się. - A tak poza tym to nieźle się tym razem załatwiłeś. Nie będę na ciebie marnować swojej chakry, bo nie warto. Zszyje ci to wielkie rozcięcie, a reszta się zagoi. Muszę to wszystko przemyć wodą, bo nie wiem, czy gdzieś jeszcze przypadkiem nie masz żad... - Przerwała i się odwróciła. Do gabinetu weszła Sakura i Haruto, którzy o czymś rozmawiali. Saki ciągnęła dalej swój monolog patrząc na mnie. - ...żadnych rozcięć. - Uśmiechnęła się.

- Okey, jak chcesz. - Oddałem uśmiech. Sakura i Haruto nie zwrócili na mnie uwagi do tej chwili, aż się odezwałem. Pewnie mnie nie zauważyli, bo Saki mnie zasłaniała swoim ciałem.

- Hey, co tam? - Powiedziałem z uśmiechem.

- Co ci się stało? - Odezwali się równocześnie.

- Wczoraj za dużo wypiłem, więc dziś byłem lekko rozkojarzony. - Uśmiechnąłem się.

- Ten idiota tak się załatwił na treningu. - Wtrąciła Saki szukając czegoś po szafkach. Haruto usiadł przy mnie na łóżko, a Sakura na krzesło obok biurka odwrócona w naszą stronę.

- No tak, mogłem cię wczoraj trochę przystopować z tym alkoholem. - Uśmiechnął się.

- Wątpię, że dałbyś radę, stary. - Powiedziałem.

- Czemu tak sądzisz? - Spytał.

- Bo jest zbyt uparty. - Odpowiedziała Sakura i nieznacznie się uśmiechnęła. Spojrzałem w jej kierunku.

- To prawda. - Odwróciłem wzrok na Saki. - Znalazłaś już to, czego szukałaś? Trochę mi się spieszy. Może pójdę i wrócę później? - Spytałem.

- Jeszcze nie znalazłam, a ty siedź i się nie ruszaj. Nie będziesz łaził po wiosce z rozcięciem prawie na całe brzucho, jeszcze żeby z tego krew nie leciała. - Do gabinetu weszła Shizune.

- Saki, wzywają cię, jesteś potrzebna. - Moja przyjaciółka nieznacznie się uśmiechnęła.

- No trudno, jak mus to mus. Sakura, mam do ciebie prośbę. Zajmij się nim. Tylko nie marnuj na takie coś chkry, bo przyda nam się do czegoś innego. - Powiedziała i wyszła.

- Oczywiście. - Sakura przeciągnęła to słowo i ustała naprzeciwko mnie. - Cholera, trzeba to oczyścić. - Podeszła do szafki i wyjęła miseczkę, nalała do niej wody i wzięła jakieś waciki. Przysunęła sobie krzesło i usiadła naprzeciwko mnie. Haruto wstał z łóżka i usiadł przy biurku. Wypełniał jakieś papiery. Sakura przyciągnęła mały stoliczek i postawiła na nim wszystko co trzymała, wzięła jeszcze gąbkę.

- Może trochę boleć. - Ostrzegła.

- Jestem już przyzwyczajony. - Nieznacznie się przysunąłem.

- Okey, to zaczynam.

- To zaczynaj. - Powiedziałem zadziornie. Sakura zamoczyła gąbkę i wycisnęła ją. Zaczęła wycierać moją zaschniętą krew. Ta technika, która mi nie wyszła była z rodzaju wiatru, więc nieźle pocięło mi ciało. W niektórych miejscach cholernie piekło, ale wytrzymywałem to i niczego nie okazywałem na twarzy. Dziewczyna była bardzo skupiona.

- Sakura, skończyłem zmianę, więc wychodzę. - Różowo włosa trochę się przestraszyła, a ja mimowolnie się uśmiechnąłem. Przestała mnie wycierać i odwróciła się w stronę Haruto.

- Emm nie poczekasz aż skończę z Naruto? - Spytała z nadzieją.

- Przepraszam, ale niestety muszę iść. Trzymaj się Uzumaki. - Powiedział zaczepnie.

- Do zobaczenia Haruto, niedługo na pewno się spotkamy. - Chłopak wyszedł. Teraz zostałem sam na sam z Sakurą. Obserwowałem jej twarz, była trochę poddenerwowana. Rozbawiło mnie to. Ponownie zamoczyła gąbkę w wodzie i ją wycisnęła. Wróciła do przerwanej czynności, czyli do wycierania mojego ciała.

- Czemu się denerwujesz? - Spytałem.

- Wcale, że nie.

- To widać. Nie musisz się obawiać, nie jestem aż taki zły. - Ciągle ją obserwowałem.

- Nie mówię, że jesteś zły. Po prostu... zmieniłeś się.

- Może i tak, wiele osób mi to mówiło. Może mi powiesz w jakim sensie się zmieniłem, co? - Spytałem.

- Musimy o tym rozmawiać? - Wrzuciła gąbkę do wody i wzięła waciki, którymi zaczęła wycierać głębsze rany, aby oczyścić je z krwi.

- A czemu nie? - Nastąpiła chwila ciszy.

- Jesteś jakiś chłodniejszy, zachowujesz się jak... no nie wiem.

- Jak... - Ciągnąłem.

- Jak nie Naruto, którego znałam. - Wyrzuciła z siebie.

- Hmm mnie to nie dziwi. Tamten Naruto dawno umarł. - Odpowiedziałem szczerze. - Okey, oczyściłam ci rany, teraz zszyję tą najgłębszą. - Powiedziała przerywając temat. Wzięła igłę i nitkę do zszywania ciała. Wyprostowałem się, żeby miała łatwiejszy dostęp do mojego brzucha. Ręce jej się okropnie trzęsły.

- Czemu się śmiejesz? - Spytała i spojrzała mi w oczy.

- Denerwujesz się w mojej obecności, a przyznasz, że to trochę dziwne. - Odetchnęła głęboko.

- Okey, masz rację. Denerwuję się trochę.

- Więc przestań i rób swoje. - Wziąłem jej dłonie i położyłem na mój brzuch. - Widzisz? Czy to było takie trudne? - Pokręciła przecząco głową i zaczęła mnie zszywać. Nie ukrywam, że bolało. Jak zwykle pod dotykiem Sakury nie mogłem pohamować przyjemnego dreszczyku. Cholera, tak mi jej brakuje. Nie będę o tym myślał. Obiecałem sobie, że będę skrywał się za maską zimnego drania i słowa dotrzymam.

- Sakura, mam pytanie. Jak wczoraj trafiłem do domu? Pamiętam, że szedłem z wami, potem urwał mi się film. - Dziewczyna się spięła.

- Ekhem, musiałam cię odprowadzić.

- Co było potem? - Spytałem.

- Zaprowadziłam cię na górę, pożegnałam się i wyszłam. - Odpowiedziała pośpiesznie.

- Okey, nie pamiętam, czy ci wczoraj dziękowałem, więc zrobię to na trzeźwo. Dzięki, że mnie odprowadziłaś. - Uśmiechnąłem się.

- Nie ma za co. Skończyłam, możesz się ubrać. - Wstała i podeszła do biurka. Wyciągnąłem z plecaka czerwoną podkoszulkę, na szczęście miałem drugą. Zawsze biorę na zapas.

- No, więc już pójdę. - Przysunąłem się do niej i stanąłem za nią. Moje usta znalazły się obok jej prawego ucha. - Dzięki i do zobaczenia. - Minąłem dziewczynę i wyszedłem.

Oczami Sakury;

Kiedy Naruto wyszedł z wrażenia aż usiadłam na krzesło i głęboko odetchnęłam. Parę minut temu, gdy poczułam jego oddech na mojej szyi chciałam go przytulić i pocałować. Nadal go kocham, ale będę twarda. Wystarczająco mnie zranił. Chociaż muszę przyznać, że jego zachowanie przyciąga mnie do niego bardziej, gdyby zachowywał się normalnie jak stary Naruto może byłabym niewzruszona, ale teraz coś ciągnie mnie do niego mocniej. Kiedy zszywałam jego ciało i siedziałam obok niego zwróciłam uwagę, że ma bardziej umięśnione ciało niż wcześniej, to dodało mu seksapilu. Pewnie ćwiczy po to, aby łapać w swoje łapy więcej panienek. Z jedną już się przespał co cholernie mnie denerwuje i wpadam w dziki szał, kiedy sobie o tym przypominam. Muszę o nim zapomnieć jak najszybciej, na szczęście mam obok siebie przystojnego Haruto. Jest do niego taki podobny... Stop! Nie będę o nim myślała w ten sposób. To prawda, że ma podobne rysy twarzy, kolor oczu, a nawet włosy, ale jest zupełnie innym człowiekiem. Przetarłam twarz. Do gabinetu weszła uśmiechnięta Saki.

- Hey Sakura, jak tam? Naruto już poszedł? - Spytała z chytrym uśmieszkiem.

- Poszedł już i nie myśl, że nie wiem, że zrobiłaś to specjalnie. Mogłaś poprosić o to Haruto, czemu akurat ja?

- Może dlatego, że go kochasz, a on ciebie? Jesteście zbyt uparci.

- Gdyby mnie kochał nie pocieszyłby się tak szybko i nie przespał z tamtą panienką. - Wymsknęło mi się.

- Kochanie, gdyby nie zobaczył, że całujesz się wtedy w restauracji z moim głupim bratem to do niczego między nim, a tą lafiryndą by nie doszło i dobrze o tym wiesz. Załamał się i zachowuje się inaczej. Ukrywa się pod maską nic nieczującego drania. Nie patrz się tak na mnie, rozgryzłam już kochanego Naruto, w końcu długo go znam. - Uśmiechnęła się.

- Może i tak, ale już do niego nie wrócę. Za bardzo mnie skrzywdził. Życzę mu, żeby uporządkował swoje życie i znalazł sobie jakąś fajną dziewczynę, oby tylko to nie była ta głupia Kasumi. - Saki się uśmiechnęła.

- Czemu jej nie lubisz? - Spytała.

- Bo się do niego czepiała jeszcze wtedy, kiedy był moim chłopakiem.

- Widziałam ich dzisiaj razem. Siedzieli na ławce, więc nici z twoich marzeń. Nawet próbowałam ich skłócić i nie wiem, czy mi się udało. - Uśmiechnęła się chytrze.

- Jak to próbowałaś ich skłócić? - Spytałam zaciekawiona.

- Tak jakby sprawiałam wrażenie, że z nim flirtuję. Nie wiem, czy mi wyszło, bo nie jestem w tym dobra, ale mam nadzieję, że tak.

- Dlaczego to robisz? Czemu chcesz, żeby się z nią rozstał?

- Bo widzisz kochanie, ja też jej nie lubię.

- Dobrze, może zmienimy temat? Co dzisiaj robisz?

- Jak tam sobie chcesz. Dzisiaj mam nadzieję, że przyjdzie do mnie Naruto, a jeżeli nie, to będę musiała spędzić wieczór samotnie.

- No i znów on. - Stwierdziłam.

- Ojej, pytałaś się co robię, więc ci odpowiadam. A ty? Masz jakieś plany?

- Raczej nie. Zaraz idę do domu. Tyle wiem. - Uśmiechnęłam się.

- Sakura? - Saki przyciągnęła sobie krzesło i usiadła naprzeciwko mnie.

- Tak? - Spojrzałam na nią.

- Wydarzyło się coś ciekawego jak odprowadzałaś Naruto do domu?

- Oprócz tego, że musiałam go rozebrać, bo sam nie dał rady i wyznał mi miłość to nie. - Uśmiechnęłam się.

- Sama widzisz, że cię kocha, czemu nie chcesz dać mu kolejnej szansy?

- Może i tak. Dla mnie nie ma to już znaczenia. Nie chcę dawać mu kolejnej szansy, bo się boję. Boję się, że znowu mnie zawiedzie. Między nami jest już wszystko skończone i kropka, chcę o nim jak najszybciej zapomnieć. A tak poza tym on może się do mnie przyzwyczaił i dlatego mówi, że mnie kocha.

- Jak tam sobie chcesz, ja i tak swoje wiem. - Odetchnęłam.

- Oj Saki, Saki. - Dziewczyna się uśmiechnęła. Siedziałam w szpitalu do godziny dwudziestej trzydzieści pięć, kiedy wyszłam z budynku było już ciemno. Postanowiłam, że pójdę od razu do domu. Na niebie świecił pełny księżyc, wokół niego można było dostrzec piękne gwiazdy. Moje włosy lekko unosił ciepły, letni wiaterek. W drodze do domu mijałam wiele znajomych twarzy. Nagle obok latarni zauważyłam muskularną postać chłopaka. Mężczyzna stał oparty plecami o jakiś budynek, miał założone ręce na klatkę piersiową. Ubrany był w pomarańczową koszulę i ciemne spodnie. Patrzył w niebo. Podeszłam bliżej. Rozpoznałam go, to był Naruto. Muszę przyznać, że wyglądał świetnie. Uśmiechał się, szczerze mówiąc brakowało mi jego uśmiechu. Nie takiego wymuszonego. Takiego prawdziwego. Skryłam się za budynek, żeby mnie nie zauważył, jak zwykle musiałam coś trącić. Blondyn spojrzał się w moją stronę. Podeszła do niego dziewczyna. To była Kasumi, odwróciła jego twarz w swoją stronę i go pocałowała, uśmiechnął się zadziornie przez pocałunek. Naruto złapał ją za biodra, dłońmi zjeżdżał coraz niżej, aż dotarł do jej tyłka. Lewą ręką złapał za prawe udo dziewczyny i je podniósł. Ona bawiła się jego włosami. Okey, nie będę udawała, że mnie to nie ruszyło, bo to nie prawda. Oderwali się od siebie.

- Idziemy do mnie, czy do ciebie? Gdzie wolisz? - Spytał Naruto. Wydawał się bardzo pewny siebie, miał nawet lekko zmieniony głos. Był bardzo uwodzicielski. Kasumi wodziła paluchem po jego klatce piersiowej.

- Hmm... może do ciebie?

- Okey, co będziemy robić? - Dziewczyna się uśmiechnęła. Kasumi zbliżyła się do jego ucha i coś wyszeptała. Naruto zaczął się śmiać.

- No nie wiem. Naprawdę tego chcesz?

- Mhm. - Uśmiechnęła się uwodzicielsko. Naruto złapał ją za rękę i pociągnął w stronę swojego domu. Mieszkał bardzo blisko, a ja... ja miałam dom parę metrów od niego. Odczekałam parę minut i poszłam do swojego mieszkanka. Byłam wściekła, więc kiedy wchodziłam trzasnęłam lekko drzwiami. Zdjęłam buty. Bluzę, którą miałam na sobie odwiesiłam na wieszak. Weszłam do kuchni, siedziała tam mama. Nalałam sobie ciepłej herbaty, która była w dzbanku. Oparłam się plecami o blat kuchenny. Mama ciągle się na mnie patrzyła.

- No co? - Spytałam. - Czemu mnie obserwujesz?

- Kochanie, dobrze się czujesz? Czemu jesteś poddenerwowana?

- Wcale, że nie.

- Co mówiłam ci na temat okłamywania starej matki? - Westchnęłam głęboko. - Mnie nie oszukasz, zawsze będę wiedziała, kiedy będziesz zła, smutna, czy szczęśliwa. A teraz gadaj co ci leży na sercu.

- Nic mi nie jest. Naprawdę.

- No dobrze, nie chcesz to mi nie mów. - Siorbała swoją herbatę.

- No dobra. Wiesz, że zerwałam z Naruto?

- Pewnie, trudno byłoby nie zauważyć.

- No... więc widziałam go dzisiaj z dziewczyną. - Wydusiłam.

- I poczułaś się zazdrosna, mam rację?

- Trochę. - Skrzywiłam się.

- Przejdzie ci, zobaczysz. - Uśmiechnęła się. - Wybacz kochanie, ale idę już spać. Jestem trochę zmęczona. - Podeszłam do niej i dałam jej buziaka w policzek na dobranoc.

- Na razie mamo. Śpij dobrze. - Moja rodzicielka wyszła z kuchni. Postałam chwilę i też postanowiłam iść spać. Nie będę się dzisiaj zadręczać tym, co Naruto może robić w tej chwili z tą lafiryndą.

Oczami Naruto;

- To było niesamowite! - Wykrzyknęła dziewczyna. Leżeliśmy na kanapie w salonie - Musimy to kiedyś powtórzyć. - Kasumi się do mnie przysunęła i pocałowała w usta. Oddałem jej pocałunek. Kiedy się z nią całowałem nie czułem niczego, żadnego uczucia. Jedynie pożądanie.

- Masz rację, film był bardzo dobry. Jestem zmęczony, może położymy się spać? - Spytałem, kiedy w końcu się od niej oderwałem.

- A może się jeszcze pobawimy? Co ty na to? - Zagryzła wargę.

- Nie mam ochoty. Teraz chce mi się spać, zresztą muszę się wyspać, bo jutro wstaję bardzo wcześnie. Sasuke chciał, żebyśmy razem poćwiczyli. - Kiedy dzisiaj wyszedłem ze szpitala spotkałem mojego przyjaciela. Chciał, żebyśmy jutro poćwiczyli prace zespołową, miał powiadomić o tym Sakurę i mieli po mnie zajść. Kasumi się spięła.

- O co chodzi? - Spytałem.

- Tam będzie ona, tak? Ta głupia Sakura.

- Jeżeli jeszcze raz obrazisz ją w moim towarzystwie to za siebie nie ręczę. - Powiedziałem zdenerwowany.

- Dobrze, przepraszam. To przez zazdrość.

- Między mną, a Sakurą już nic nie ma. - Odpowiedziałem.

- To nie zmienia faktu, że nadal jestem zazdrosna.

- Więc nie bądź. - Dziewczyna się przysunęła i mnie pocałowała, spojrzałem na nią. Uśmiechnęła się.

- Na dobranoc. - Po chwili wstała i poszła do sypialni spać. Teraz miałem trochę czasu dla siebie. Prawie cały dzień spędziłem dzisiaj z Kasumi, nawet nie poszedłem do Saki. Trudno i tak już wiem co mniej więcej się wczoraj wydarzyło. Kiedy dzisiaj stałem pod mieszkaniem Kasumi usłyszałem jakiś dźwięk, tak jakby ktoś się przede mną chował. Zastanawiałem się kto to mógłby być. Spojrzałem na zegarek, wyświetlacz wskazywał dwudziestą trzecią trzydzieści. Przetarłem dłońmi twarz. Wstałem z kanapy i ruszyłem w stronę sypialni. Umyłem się i przebrałem w piżamę godzinę temu, więc byłem przygotowany do spania. Położyłem się obok Kasumi. Było mi niewygodnie, nie mogłem sobie znaleźć odpowiedniej pozycji. Przewalałem się z boku na bok, aż w końcu zasnąłem.

***

Obudził mnie cudny zapach, który najprawdopodobniej dochodził z kuchni. Niechętnie otworzyłem oczy, spojrzałem jak zwykle na zegarek. Była siódma dwadzieścia. Zszedłem z łóżka i powędrowałem do łazienki wziąć prysznic, kiedy już to zrobiłem ubrałem luźne spodnie. Wyszedłem z toalety i poszedłem do kuchni. Na stole zauważyłem jakieś jedzenie. Kasumi stała przy kuchni w mojej koszuli, uśmiechnąłem się. Chciałbym, żeby na jej miejscu stała Sakura. Cholera, ciągle o niej myślę, choć nie powinienem, bo i tak nie będziemy razem. Powinienem o niej zapomnieć.

- Coś tu pięknie pachnie. - Dziewczyna odwróciła się w moją stronę. Uśmiechnęła się.

- Postanowiłam, że zrobię śniadanie. Chciałam cię jeszcze raz przeprosić za wczoraj. Ubrałam twoją koszulę, bo niechcący poplamiłam swoje rzeczy. Nie gniewasz się?

- Nie mam za co się gniewać, a co do wczorajszego incydentu to już nie jestem na ciebie zły. - Podszedłem do niej i ją pocałowałem. - To co, jemy?

- Pewnie. Siadaj, zaraz nałożę jedzenie.

Oczami Sakury;

- Na pewno się z nim umówiłeś? - Spytałam dla pewności.

- Tak, czemu o to pytasz?

- Tak sobie. Kakashi-sensei też przyjdzie?

- Nie. Mamy być tylko ty, ja i Naruto. Nikt więcej.

- Ino nie chciała przyjść?

- Chciała, ale nie mogła. Rodzice potrzebowali jej w kwiaciarni. Sakura, czemu zadajesz tyle pytań? - Spytał w końcu Sasuke.

- Próbuję się trochę odstresować. - Uśmiechnęłam się. - Ojej, nie patrz się tak na mnie. Już bardzo dawno nie ćwiczyliśmy jako zespół, więc trochę jestem podekscytowana i zdenerwowana. - Szliśmy przez Konohę zmierzając do domu Naruto.

- Nie masz czym się denerwować. Dzisiaj stoczymy walkę między sobą, zobaczymy co kto umie. - Uśmiechnął się. - Z chęcią spuszczę lanie Naruto.

- Mówiąc o nim to ciekawe, czy już wstał. - Zbliżaliśmy się do jego domu. Weszliśmy po schodkach i ustaliśmy naprzeciwko drzwi. Stałam za Sasuke. Chłopak zadzwonił dzwonkiem. Usłyszeliśmy kroki. Po chwili otworzyły się drzwi.

- Kasumi. - Powiedziałam. Była ubrana w koszule Naruto. Teraz już wiem, że ze sobą spali, cholernie mnie to denerwuje, ale co na to poradzę. Muszę z tym żyć, bo przecież z nim zerwałam. Uśmiechnęłam się, mam nadzieję, że wyglądałam jakby mnie to nie obchodziło. - Jest Naruto? - Spytałam słodkim głosem. Uśmiechnęła się wrednie.

- Pewnie, kochanie! Twoi koledzy z drużyny!

- Już idę! - usłyszałam głos Naruto. Po chwili blondyn zjawił się obok Kasumi, objął ją w pasie i położył głowę na jej ramieniu. Okey, przyznam się, że nie mogłam na to patrzeć, ale jakoś to wytrzymałam. Nie mogłam dać mu do zrozumienia, że nadal go kocham. Jeżeli postanowiłam do niego nie wracać, to słowa dotrzymam. On pewnie już się we mnie odkochał, więc problem mam z głowy. Odruchowo spojrzałam na jego brzuch.

- Jak rana? - Spytałam. Odsunął się od Kasumi i do mnie podszedł. Zdziwiłam się trochę, ale czekałam na jego dalszy ruch.

- A jak wygląda? - Spytał przysuwając się bliżej mnie. Zrozumiałam, że miałam to sprawdzić. Dotknęłam jego brzucha i próbowałam delikatnie rozciągnąć skórę. Nie dałam rady, więc wywnioskowałam, że rana się zrosła.

- Przyjdź jeszcze dzisiaj na zdjęcie szwów. - Uśmiechnął się.

- Czyli wszystko w porządku? - Spytał.

- Mhm. Możemy ci dzisiaj skopać dupę i nic nie poczujesz. - Odpowiedziałam.

- Jestem ciekawy kto komu skopie dupę. - Uśmiechnął się zadziornie.

- Ekhem, kochanie przyniosłam ci koszulkę. - Wtrąciła się do rozmowy Kasumi. Spojrzałam w jej stronę, miała w ręku pomarańczowe zawiniątko. Naruto do niej podszedł i cmoknął ją w usta.

- Dziękuję. - Uśmiechnął się do niej i założył bluzkę. - Kasumi, zostajesz tutaj, czy gdzieś idziesz?

- Pójdę się ubrać i wychodzę. - Odpowiedziała. Naruto rzucił jej klucze.

- Zamkniesz? - Spytał ze słodkim uśmieszkiem.

- Pewnie.

- Do zobaczenia później Kasumi. - Wyszedł z mieszkania i zamknął drzwi. - To co? Idziemy?

- Tak. Gdybyś zebrał dupę wcześniej to już dawno bylibyśmy na miejscu. - Odpowiedział dotąd milczący Sasuke. Szliśmy przez Konohę na pole treningowe numer siedem. Wcale się nie odzywałam, słuchałam o czym rozmawiają chłopacy. Normalnie nie mogłam w to uwierzyć. Naruto ciągle gadał o tym głupim babsztylu, jaka to ona jest cudowna i w ogóle. Odkąd wyszliśmy z jego domu zbierała się we mnie coraz większa złość. Byłam na niego cholernie zła. Doszliśmy do naszego celu. Teraz byłam szczęśliwa, bo mogłam moją złość na kimś wyładować, a tym kimś prawdopodobnie miał być sam Uzumaki Naruto. Rzuciłam swoje rzeczy pod drzewo i wyszłam na dużą polanę, na której stali już chłopacy.

- No, więc Sakura. Zmierzysz się teraz z Naruto. - Stwierdził Sasuke.

- Wspaniale. - Powiedziałam uradowanym głosem. Naruto dziwnie na mnie patrzył, ale gówno za przeproszeniem mnie to obchodziło.

- Ekhem mam bić się z Sakurą?

- A masz z tym jakiś problem? - Zapytałam.

- Nie, no nie mam, ale...

- Ale co? - Spytałam.

- Już nic. Możemy zaczynać?

- Okey, stańcie naprzeciwko siebie. - Rozkazał Sasuke. Znaleźliśmy się na naszych miejscach. - Zaczynajcie! - Blondyn stał i się nie ruszał, postanowiłam to wykorzystać. Wyjęłam dwa kunaie i ruszyłam w jego kierunku, on jednak nic sobie z tego nie robił. Uśmiechał się do mnie bezczelnie. Podbiegłam do niego, chyba nie wierzył w to, że mogę go uderzyć tak na poważnie. Grubo się mylił, bo przejechałam kunaiem po jego policzku, gdzie utworzyła się wąska kreska, z której zaczęła lecieć czerwona krew. Chłopak rozszerzył oczy ze zdziwienia, a ja się uśmiechnęłam. Złapał mnie za rękę próbując zablokować mój drugi cios. Udało mu się. Odskoczyłam od niego na bezpieczną odległość.

- Było się ruszyć, a nie stać.

- Dobrze, skoro tak, to nie będę się powstrzymywał. - Odpowiedział.

- Naruto! Tylko nie używajcie niebezpiecznych technik. To ma być walka wręcz. - Krzyknął Sasuke. Naruto się uśmiechnął. Widziałam go tylko przez chwilę, później znikł mi z oczu. Poczułam jak ktoś łapie mnie od tyłu, złapał moje ręce, żebym nie mogła się ruszyć. Poczułam jego oddech na moim karku.

- Cholera! Kiedy ty?

- Oznaczyłem cię pieczęcią wtedy, gdy zablokowałem twój drugi atak. - Przerwał mi.

- Cholera! - Próbowałam się uwolnić, ale nic mi z tego nie przyszło. Nagle wpadłam na świetny pomysł. Moja prawa ręka była zgięta, więc mój łokieć stykał się prawie z jego brzuchem. Przeniosłam chakrę na łokieć i z całej siły walnęłam chłopaka we wcześniej wspomniane miejsce. Na dodatek przygniotłam mu nogą jego palce u stóp. Puścił mnie, a ja od niego szybko odskoczyłam. Złapał się za brzuch i ukucnął.

- Cholera! Sakura, czy musiałaś tak mocno? Co ci zrobiłem? - Wydyszał.

- Nic, po prostu muszę się na kimś rozładować, a że byłeś pierwszy to ty obrywasz, a nie Sasuke. - Naruto wstał na lekko chwiejnych nogach. Zapomniałam, że walnęłam go w ranę, zrobiło mi się go trochę szkoda, bo to naprawdę musiało boleć. Jednak moja litość potrwała krótką chwilę, bo przypomniałam sobie, że na zabawy z Kasumi miał siłę. Zaczął do mnie podbiegać. Wyprowadził pierwsze ciosy, których na szczęście uniknęłam. Czułam, że nie walczy ze mną na poważnie, bo ani razu mnie nie uderzył. Ja za to tłukłam go bez litości. Nie wiem jak, ani kiedy, ale Naruto podłożył mi nogę i się przewróciłam. Złapał mnie za ręce i przygwoździł je do ziemi nad moją głową. Sam na mnie usiadł. Uśmiechnął się do mnie. Był bardzo niebezpiecznie blisko mnie.

- Już rozładowałaś swój gniew? A teraz powiedz mi na co się tak zdenerwowałaś, a może na kogo? - Zabrakło mi słów.

- Możesz ze mnie zejść? Jesteś za gruby. - Uśmiechnęłam się, żeby wyjść z trudnej sytuacji. Sai mówił, że to pomaga, mnie najwyraźniej nie.

- Nie, dopóki mi nie powiesz. - Albo jego głowa była teraz bliżej mnie, albo mam halucynacje. Sasuke stał bardzo daleko od nas i wątpię, żeby nas widział, więc niestety on nie mógł mi pomóc.

- Mam dużo pracy, jestem trochę zestresowana. - Skłamałam.

- Pracy zawsze miałaś dużo, a zachowywać się tak zaczęłaś odkąd przyszłaś do mojego mieszkania, więc nie kłam. - Zachowywał się jak palant, ale to mnie w nim coraz bardziej pociągało i nie wiem dlaczego.

- Sugerujesz mi coś? - Zaczęłam bawić się w jego słowną grę.

- Ja? No nie wiem, może mi powiesz? - Teraz już wiedziałam, że nie mam halucynacji, a jego głowa znajdowała się bliżej mnie. Teraz cholernie chciałam go pocałować, chociaż ten ostatni raz. Muszę sobie go wybić z głowy, dzisiaj jak pójdę do pracy to postaram się umówić z Haruto. Może coś z tego wyjdzie?

- Nie mam ci nic do powiedzenia. - Wydusiłam.

- Umawiasz się z kimś? - To pytanie mnie zdziwiło.

- A co cię to interesuje?

- Interesuje mnie i to cholernie dużo. - Odpowiedział.

- Myślałam, że już wszystko sobie wyjaśniliśmy.

- Masz rację. Jestem teraz z Kasumi i jest mi z nią bardzo dobrze. - Uśmiechnął się bezczelnie.

- Wie, że sypiasz też z innymi dziewczynami? - Moje pytanie go rozbawiło.

- Skąd ten pomysł? A, więc boli cię to, że przespałem się z Kasumi. - Stwierdził.

- Chyba sobie żartujesz. Nic mnie to nie obchodzi. - Skłamałam. - No, więc odpowiesz na moje pytanie? Kasumi wie, że sypiasz z innymi?

- Ona ufa mi bezgranicznie i wie, że jej nie zdradzę.

- To niech lepiej uważa, bo jak zechcę to... Zresztą nieważne.

- No proszę, dokończ. - Powiedział z uśmieszkiem. - Bo jak zechcesz, to co?

- Bo jak zechcę to ponownie stracisz dla mnie głowę. - Wypaliłam.

- Czyżby? - Jego głowa była już bardzo blisko mojej. W pewnym momencie mnie pocałował, a ja głupia się wcale nie broniłam. W tym momencie nie myślałam o tym, że przespał się z innymi dziewczynami niż ja. Oczywiście byłam na niego nadal cholernie zła za to, że po naszym zerwaniu tak szybko się pocieszył, zresztą ja też nie byłam niewiniątkiem, bo od razu po powrocie do wioski zgodziłam się być dziewczyną Konosuke. Nawet nie wiem co mi wtedy odbiło. Naruto puścił moje ręce, od razu jak zawsze wplotłam je w jego włosy. Dałam ponieść się chwili, za co na pewno będę na siebie później zła. Uzumaki położył rękę na moje prawe udo. W naszym pocałunku była wielka namiętność i pasja. Trwał on parę sekund, a wydawałoby się jakby trwał całą wieczność. Odzyskałam zdrowy rozsądek, położyłam ręce na klatkę piersiową chłopaka i powoli go od siebie odsunęłam. Spojrzał mi w oczy.

- Nie rób tego więcej. - Odepchnęłam go i się podniosłam. Otrzepałam ubrania. Odwróciłam się od niego i miałam już odejść, ale złapał mnie za rękę i pociągnął w swoim kierunku.

- Przepraszam, nie powinienem tego robić, ale nie mogłem się powstrzymać.

- Naruto, między nami wszystko jest skończone i dobrze o tym wiesz. Już cię nie kocham, więc mógłbyś w końcu dać mi spokój.

- No i świetnie! Cudownie! Ja też cię już nie kocham. Myślę, że wszystko zostało już wyjaśnione. Pocałowałem cię, bo miałem na to ochotę. - Więc jednak kocha Kasumi. Muszę się w końcu zająć własnym życiem.

- Hey, co tu się dzieje? Usłyszałem krzyki, więc przybiegłem, myślałem, że się wam coś dzieje. - Podbiegł do nas zdyszany Sasuke.

- Idę do domu. - Stwierdziłam. - Chcecie to ćwiczcie sami, ja na dzisiaj mam dosyć. Na razie.

- Sakura! No weź, a co z treningiem? - Dopytywał się sfrustrowany Sasuke.

- Nie obchodzi mnie to. - Zaczęłam odchodzić.

- Sakura do jasnej cholery! Nie zachowuj się jak mały dzieciak! - Usłyszałam głos Naruto, ale się nie zatrzymałam. Poszłam do domu, kiedy tam dotarłam przebrałam się w czyste ubrania i wyszłam. Zmierzałam teraz do szpitala. Nie myślałam, że kiedykolwiek to powiem, ale w tej sytuacji praca będzie dla mnie rozluźnieniem. Po kilku minutach byłam już w środku. Poszłam od razu do gabinetu, zastałam tam Haruto. Wypełniał jakieś papiery. Usiadłam obok niego.

- Hey, co tam? - Zagadałam.

- Hey. - Uśmiechnął się słodko. - Mam dla ciebie dobrą wiadomość.

- Więc słucham. - Odwzajemniłam jego uśmiech.

- Dzisiaj pracę kończymy wcześniej. Jest teraz... - spojrzał na zegarek znajdujący się na jego prawej ręce - … jedenasta trzydzieści. Tsunade-sama powiedziała, że pracujemy dzisiaj tylko do czternastej.

- To świetnie!

- Sakura, tak sobie pomyślałem. Skoro kończymy wcześniej to może umówiłabyś się ze mną na obiad? - Spytał.

- Z miłą chęcią. - Uśmiechnęłam się.

- Bardzo się cieszę, że przyjęłaś moje zaproszenie. - Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, a później wzięliśmy się za pracę. Na obiad umówiliśmy się na piętnastą dziesięć.

Oczami Naruto;

Siedziałem na kanapie w salonie w moim domu. Nie wiem co mi odbiło, że ją pocałowałem, przez to nie dokończyliśmy naszego treningu. Sakura myślała, że przespałem się z Kasumi, więc postanowiłem zostawić ją w tym przekonaniu. Chciałem zobaczyć jej reakcję. Szczerze mówiąc to nic z niej nie wywnioskowałem. Sasuke powiedział, że jak Sakura poszła to dalszy trening jest bez sensu, bo mieliśmy poćwiczyć jako zespół. Pożegnałem się z nim i wróciłem do domu. Oczywiście dopytywał się mnie co jej zrobiłem, ale nic mu nie powiedziałem. Jest już czternasta dwadzieścia. Cały dzień przesiedziałem w fotelu oglądając telewizję. Usłyszałem dzwonek do drzwi, więc podszedłem do nich i je otworzyłem.

- Hey, możemy pogadać? - Spytał chłopak...

******

Ohayo! No, więc dodajemy Wam nową notkę, tak jak obiecałyśmy :D Mamy nadzieję, że się spodoba i liczymy na szczere komentarze :D Pozdrawiamy Paula i Patty.