56 Rozdział

Kiedy usiadłem zakryłem twarz dłońmi i głęboko westchnąłem.

- Witaj Naruto. Ponownie się spotykamy. - Usłyszałem czyjś głos nad swoją głową. Uniosłem ją powoli ku górze. A niech to!

- Dlaczego mnie Pani prześladuje? - Wykrztusiłem w końcu.

- Wtedy, gdy spotkałam cię z twoim kolegą w tej całej kuchni nadal nie przypomniałeś sobie kim jestem? Nawet moje wyznanie w niczym ci nie pomogło? - Spytała uwodzicielskim tonem głosu.

- Nie, nie pamiętam Pani. No dobrze, nie chciałem Pani ranić, ale chyba nie mam innego wyjścia. Nadal jestem oszołomiony tym wyznaniem i nie potrafiłem trzeźwo przez to myśleć. Nawet moja dziewczyna nie mogła mnie od tego odciągnąć. Powiem prosto i jasno, chociaż mogę zranić Pani uczucia. Nie jestem zainteresowany Pani osobą.

- Oj Naruto, zawsze taki sam. - Rzekła niewzruszona moimi słowami.

- Czy słyszała Pani co przed chwilą powiedziałem? - Spytałem troszkę zdenerwowany.

- Tak, ale mimo wszystko nie dopuszczam do siebie tych myśli, więc są one dla mnie tak naprawdę niczym. - Zauważyła moje zdziwienie na twarzy, ale dalej kontynuowała. - No dobrze, skoro mnie nie pamiętasz to powiem ci kim jestem. Nazywam się Hisa. Aida Hisa. - Przypuszczam, że moje oczy zrobiły się w jednej chwili większe. Oczywiście znałem taką osobę, ale ona tak nie wyglądała. Była skromną dziewczyną, którą uratowałem. Kiedy szedłem na trening uratowałem Hise z rąk bandytów, którzy chcieli porwać ją dla okupu. Po tej całej akcji odstawiłem kobietę grzecznie do domu i pożegnałem się.

- Ale ty przecież... - Przerwała mi w trakcie zdania.

- Tak, wyglądałam nieco inaczej, ale postanowiłam wziąć się w garść. Zrobiłam to dla nas ukochany. - Jej ojciec wspominał mi, że ona jest troszkę chora psychicznie, ale nie myślałem, że do takiego stopnia.

- Powiedziałem ci już, że nie jestem tobą zainteresowany. Mam dziewczynę, którą bardzo kocham i nie potrzebna mi żadna inna.

- Dziewczynę można zmienić. - Przejechała paznokciem po moim policzku. Wstałem jak oparzony i chwyciłem za jej dłoń.

- Proszę cię, przestań. Prosiłbym, żebyś się do mnie nie lepiła tak jak w tej kuchni. - Odezwałem się chłodno. Ona stała i uśmiechała się jak debilka.

- Nie mogę spełnić twoich żądań kotku. Na razie musimy skończyć naszą rozmowę, ale niedługo się odezwę. Do zobaczenia kochany. - Wyswobodziła swoje ręce z mojego uścisku i poszła w kierunku centrum miasta. Położyłem dłonie na głowę i zacząłem ciągać się za włosy. Cholera jasna! Miałem jej tylko powiedzieć, że nic z tego nie będzie, że mam dziewczynę, a tu się okazało, że ona ma obsesję na moim punkcie! Teraz definitywnie nie mogę powiedzieć o tym Sakurze. Za dużo kręci się wokół mnie kobiet, żeby tym razem to zniosła. Cholera! To wszystko przez ten cholerny trening. Zrezygnowanym krokiem wszedłem do holu, skierowałem się na schody i wdrapałem się na piętro. Znów będę musiał okłamać Sakurę, ale nie chcę jej stracić. Ona może w końcu tego nie wytrzymać. Dlaczego byłem taki głupi na tym treningu i flirtowałem z każdą zapoznaną dziewczyną? Dlaczego po prostu nie mogłem poddać się myślom o Sakurze, która w tamtym czasie wydawała się dla mnie nieosiągalna. Byłem głupi i tyle, a teraz muszę płacić za swoje czyny. Nawet nie zorientowałem się, kiedy doszedłem pod drzwi pokoju. Wszedłem do niego po cichu, żeby w razie czego nie obudzić zielonookiej. Wślizgnąłem się bezszelestnie do sypialni. Spała na boku z rękoma pod głową. Była odwrócona w moją stronę. Powoli wszedłem do łóżka kładąc się naprzeciwko niej. Wpatrując się w jej spokojną twarz głęboko zasnąłem.

***

Powoli przebudzałem się otwierając swoje oczy. To nie okazało się takie trudne, bo nie było żadnego słońca, które mogłoby świecić mi po oczach. Pierwsze co zrobiłem to spojrzałem na zegarek stojący po mojej prawej stronie na stoliku nocnym. Była dwudziesta pierwsza dwadzieścia siedem, nadchodzi czas dawania Sakurze leków. Przekręciłem głowę w lewą stronę, ujrzałem spokojną twarz różowo włosej dziewczyny. Wyjąłem dłoń spod mojej głowy i ostrożnym ruchem odgarnąłem niesforny kosmyk włosów z jej twarzy. Uśmiechnąłem się sam do siebie jak jakiś dureń i powolutku zacząłem wstawać z łóżka. Kiedy stanąłem na twardą podłogę, od razu skierowałem się do salonu. Podszedłem do barku i wyjąłem potrzebne leki. Nalałem pełną szklankę wody i wróciłem do sypialni. Zostawiłem rzeczy na szafeczce nocnej i wróciłem do łóżka. Ten dzień okropnie się dłużył, miałem już go serdecznie dosyć. Jak to dobrze, że już się kończy. Mam totalny mętlik w głowie, nie wiem jak ja się wykręcę od tej psychopatki, a na dodatek rozmyślam o tym, czy powinienem powiedzieć Sakurze o kolejnej lasce, z którą flirtowałem na tym cholernym treningu, i która zabujała się we mnie na zabój. Ja pierdziele, jakie ja mam głupie życie. Usłyszałem jęk dochodzący ze strony łóżka, gdzie leżała moja dziewczyna. Spojrzałem w tym kierunku, moja piękność powoli zaczęła się budzić z lekkim grymasem na twarzy. Jej powieki unosiły się do góry, kilkakrotnie zamrugała i nareszcie otworzyła oczy. Najpierw spojrzała na ścianę za mną tak jakby mnie nie widziała. Podłożyła ręce pod policzek.

- A gdzie to się moje kochanie zapatrzyło? - Spytałem czułym głosem z uśmiechem przyklejonym na twarzy.

- Huh? Nie zauważyłam cię, przepraszam. - Nareszcie obdarzyła mnie swoim cudownym spojrzeniem.

- Czy coś się stało? Wyglądasz na zamyśloną.

- Nie, nic się nie stało, po prostu myślę o Konosze. Chciałabym już wrócić do domu, jak myślisz ile nam tu zejdzie? - Spytała.

- Oj kochanie, ledwo wyruszyliśmy, a ci się już do domu chce? - Zaśmiałem się. - Hmm, no nie wiem. Myślę, że wystarczy nam trzy, góra cztery dni, a nie tydzień jak spodziewała się Tsunade-baachan. - Uśmiechnąłem się.

- To dobrze, ale to nadal długo. - Westchnęła. - No nic, trzeba wykonać zadanie. - Zaśmiałem się. - No i z czego się śmiejesz?

- Z niczego kochanie. - Puściłem jej oczko. Ujrzałem piękny uśmiech Sakury. - Twoje leki czas wziąć skarbie.

- A no tak, przecież ja łykam prochy. - Potarła dłonią twarz.

- Stoją przygotowane po twojej prawej stronie.

- Naprawdę? - Obejrzała się. - A no, faktycznie. Jeju jaki ty kochany jesteś.

- To drobiazg, zrobiłbym dla ciebie dosłownie wszystko. - Powiedziałem z powagą, dziewczyna zawiesiła na mnie swój wzrok. Patrzyłem jej prosto w piękne, szmaragdowe oczka. Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, kiedy się poruszyłem. Powolutku zbliżałem się do Sakury, kiedy byłem już bardzo blisko, podniosłem dłoń i odgarnąłem kosmyk jej włosów z twarzy. Przejechałem dłonią po policzku dziewczyny i nie tracąc ani chwili dłużej pocałowałem te kuszące jak diabli usta. W tej właśnie chwili Sakura położyła ręce na moją klatkę piersiową i nim się obejrzałem powoli pchała mnie na plecy. Uśmiechnąłem się między pocałunkiem. Teraz dziewczyna leżała połową swojego cudownego ciała na mnie. Wodziłem dłońmi po skrawkach jej ciała.

- Mu-szę wziąć le-ki. - Powiedziała między pocałunkami.

- Ehe za-raz to zro-bisz. - Jeszcze tylko chwilę całowaliśmy się tak namiętnie, bo Sakura się ode mnie odsunęła.

- Później mój kochany będzie za późno. - Odezwała się po chwili, kiedy odetchnęła.

- Yhym. - Sięgnęła na szafeczkę i wzięła do ręki trzy pigułki, które połknęła naraz. Odstawiła szklankę i położyła się na plecy. Wbiła wzrok w sufit.

- Emm, kochanie. Co to była za kobieta, która zaczepiła cię, kiedy byłeś na dworze? Wyglądało jakbyś ją znał. - Cholera i co teraz?! Zacząłem panikować. Poczułem jak dłonie zaczynają mi się pocić. Wydukałem tylko to co zdołałem.

- Zdaje ci się. - Uśmiechałem się nerwowo. - Pytała mnie po prostu, czy jestem tutejszy i czy znam jakiś sklep. Odpowiedziałem, że nie, więc sobie poszła i tyle.

- Aha, rozumiem. - Coś mi się wydaje, że nie łyknęła tej bajeczki. No, ale na razie może nie będzie dalej ciągnęła tego tematu.

- No. To co, idziemy spać? - Spytałem uśmiechając się jak pajac.

- Co? Teraz?

- Jeśli nie chcesz to możemy porobić coś innego.

- Emm, a co konkretniej masz na myśli? - Spytała błądząc wzrokiem, wiedziałem o co jej chodzi.

- Na pewno nie mam na myśli tego, co ci chodzi teraz po głowie skarbie. Powiedziałem przecież, że zaczekam ile będzie trzeba. - Uśmiechnąłem się. - A tak na poważnie to może coś obejrzymy? Mamy telewizor w sypialni to go

wykorzystajmy. - Gładziłem dłonią jej miękkie włosy.

- A lecą jakieś fajne filmy? Pewnie nie wiesz. - Odezwała się po chwili.

- A tu cię zaskoczę, bo czytałem gazetę. Na kanale ósmym leci jakiś film '' Intruz '', chyba tak się nazywa. - Uśmiechnąłem się.

- Hmm, brzmi całkiem nieźle. - Chwilę się na nią patrzyłem. - Na co jeszcze czekasz?

- Na nic, zapatrzyłem się na ciebie. Już włączam. - Podniosłem się i chwyciłem dłonią pilot, który leżał na półce po mojej stronie. Kiedy włączyłem telewizor, trafiliśmy akurat na początek filmu. Odłożyłem pilot i położyłem się blisko dziewczyny, która od razu wtuliła się w mój tors. To było okropnie miłe uczucie. Film rzeczywiście okazał się naprawdę bardzo fajny i poruszający. Nawet ja, taki silny mężczyzna rozpłakałem się na koniec, kiedy główna bohaterka miała zginąć, lecz przeżyła. Długo by opowiadać szczegóły tego filmu.

- Ja nie wierzę, nawet ty się rozpłakałeś skarbie. - Powiedziała Sakura wycierając łzy, które toczyły się jej po policzku.

- Nie naśmiewaj się ze mnie. Nie moja wina, że jestem uczuciowy. - Broniłem się.

- Ojej, mój chłopak się dąsa. - Złapała moją twarz oburącz. - No chodź tu do mnie. - Uniosła się na rękach i obdarzyła krótkim pocałunkiem.

- Tak się nie robi kochanie. Najpierw mnie całujesz, a kiedy ja chcę więcej to się odsuwasz. No i jak ja mam z tobą żyć kobieto? - Spytałem. Sakura się ze mnie śmiała.

- Jesteś niemożliwy. Idę spać, jest już pierwsza w nocy, a ci się na miłość zebrało. Dałam ci buziaczka na dobranoc skarbie.

- O cholera! Przecież my będziemy jutro chodzić jak ciumy. Wiesz o której mamy wstać? - Spytałem ziewając.

- No właśnie, zapomniałam się spytać.

- O szóstej nad ranem. O siódmej mamy iść do restauracji, gdzie obiad ma nam podać ten chłopak, który nas wynajął. Ma z nami porozmawiać, tak przynajmniej mówił dzisiaj.

- Ehem, jak to dobrze, że dopiero mi o tym wspomniałeś.

- Zapomniałem, byłem zajęty zupełnie czymś innym.

- No, ja już wiem czym ty byłeś tak zajęty, albo kim. - Odezwała się złośliwie.

- Czy ty coś sugerujesz? Kogo masz na myśli? - Spytałem normalnym tonem głosu.

- Tą panienką, która zaczepiła cię pod hotelem. Myślałeś, że nie widziałam jak robiła do ciebie maślane oczka? - Spytała z wyrzutem.

- Teraz to przesadziłaś. Jak możesz sądzić, że ja z nią flirtowałem, albo coś w tym stylu? Pogadamy jak trochę ochłoniesz.

- Ja mam ochłonąć? Po prostu z tobą normalnie rozmawiam. Wiem, że coś ukrywasz przede mną i nie mówisz mi całej prawdy. Znasz tą panienkę co nie? - Teraz nie wytrzymałem. Wiedziałem, że ranię Sakurę. Słyszałem to w jej głosie.

- Dobrze, chcesz prawdy? Powiem ci. Tak, znam tą dziewczynę, nazywa się Hisa. Uratowałem ją na tym pieprzonym trzyletnim treningu. Przez niego mam teraz same problemy. - Usiadłem na łóżko patrząc prosto na Sakurę. Dziewczyna zrobiła to samo, ale oparła się o łóżko.

- Mogłeś mi o tym powiedzieć, a nie okłamywać od samego początku. Jak ja mam ci teraz wierzyć skoro nie mówisz mi całej prawdy?

- Nie powiedziałem ci, bo się bałem. - Mój głos był przyciszony.

- Czego się niby bałeś? Oszalałeś, nie wykręcaj się takimi głupimi wymówkami. To nie przejdzie.

- Bałem się, że tym razem mi nie wybaczysz! Który to już raz jakaś panienka mnie zaczepia? Zbyt dużo tego było, żebyś teraz mogła być spokojna. - Zaległa chwilowa cisza.

- Ale wtedy nie miałam ci czego wybaczać, przecież to nie była twoja wina. Czy ty coś z nią?... Dlaczego mówisz, że boisz się, że bym ci nie wybaczyła? Naruto, spytam wprost. - Odetchnęła. - Czy ty mnie zdradziłeś? Nie zdziwiłabym się, przecież ona jest ładniejsza ode mnie i...

- Czy ty mogłabyś się w końcu zamknąć!? Nie, nie zdradziłem cię z tą dziewczyną, nawet o tym nie pomyślałem. Jak możesz sądzić, że jakaś dziewczyna jest ładniejsza od ciebie? Dla mnie ty jesteś najpiękniejsza na świecie i nigdy, powtarzam nigdy w życiu bym cię nie zdradził! Za bardzo mi na tobie zależy. - To ostatnie zdanie wypowiedziałem ciszej. Między nami zapadła głucha cisza. Oczy Sakury były nienaturalnie większe. Na pewno była zszokowana tym, że podniosłem na nią głos, przecież nigdy tego nie zrobiłem. Czy ona mnie się wystraszyła? Czy to możliwe? Cholera! Jaki ze mnie pieprzony kretyn! - Ehem, przepraszam, że podniosłem głos, nie chciałem. Nie chciałem cię przestraszyć.

- Nie przestraszyłeś. Po prostu nie wierzę, że jestem taka głupia. - Powiedziała cicho patrząc w kąt ściany, unikała mojego wzroku.

- Wcale nie jesteś głupia. Jesteś najmądrzejszą kobietą jaką kiedykolwiek spotkałem w swoim pieprzonym życiu. - Wstałem z łóżka. Wziąłem kocyk i poduszkę w rękę. Teraz musiała się na mnie spojrzeć.

- Co ty robisz? - Spytała cicho.

- Idę do salonu. Spać. - Nie dałem jej dojść do głosu. Chciałem dać Sakurze czas na przemyślenie tego wszystkiego. Lepiej, kiedy nie będzie mnie dzisiaj przy niej. - Dobranoc kochanie. - Powiedziałem i wyszedłem. Rozłożyłem sobie swoje posłanie i rzuciłem się na niewygodną kanapę. Długo minęło zanim zasnąłem, bo nie mogłem znaleźć sobie odpowiedniej pozycji.

***

Obudził mnie cholerny dzwonek, zerwałem się z kanapy jak poparzony. To był mój błąd, bo natychmiastowo poczułem okropny ból moich wszystkich kości. Stanąłem i szybko oparłem się dłońmi o stoliczek. Bolące kości to koszmar, mogliby zainwestować w tym hotelu w lepsze kanapy. Usłyszałem za swoimi plecami chichot. Powoli odwróciłem się w tamtym kierunku.

- Przepraszam, nie powinnam się śmiać, ale to wygląda komicznie. Po co tu spałeś, a nie w wygodnym łóżku? - Spytała.

- Tak w ogóle to hej. Spałem na kanapie, bo chciałem ci dać czas do przemyślenia. - Zacząłem się podnosić, odwróciłem się w kierunku dziewczyny.

- Nie musiałeś, ale że jesteś uparty jak osioł to masz teraz za swoje. Ja wcale cię nie prosiłam o czas do namysłu. Wybiegłeś z sypialni jakby cię ktoś pognał i nie dałeś mi dojść do słowa. Chciałam cię zawołać, ale kiedy się podniosłam to w głowie mi się zakręciło i nie dałam rady dojść. - Czułem się jak największy debil, podszedłem do Sakury i przytuliłem się do niej, była w niemałym szoku, ale wtuliła się we mnie.

- Przepraszam cię, nie chciałem się z tobą kłócić, nienawidzę tego. - Powiedziałem po chwili.

- Nie, jeśli ktoś tu ma przeprosić to tylko i wyłącznie ja. Nie potrzebnie cię zdenerwowałam, po prostu jestem trochę zazdrosna. - Odsunąłem się i złapałem ją za biodra.

- Naprawdę jesteś zazdrosna? - Spytałem, bo nie wierzyłem w to co słyszałem.

- Tak, czy to takie dziwne kretynie? - Spojrzała na mnie zdziwiona.

- Nie, chyba nie, ale mimo wszystko to miłe uczucie.

- Serio? Dla mnie wcale, kiedy widzę cię z jakąś lalą to mam chęć wydrapać jej oczy. Nie chcę, żeby ktoś mi cię skradł. - Przejechała dłonią po moim policzku.

- Ja mam tak samo jak ty skarbie. - Zaśmiałem się. - Ja się nigdzie nie wybieram.

- To dobrze. Emm, nie chcę nam przerywać, ale zaraz się spóźnimy, a ty masz się jeszcze ubrać.

- Cholera! Zapomniałem o tym.

- No to leć do łazienki i się przebieraj. Zrób się na dżentelmena skarbie. Musisz do mnie pasować. - Puściła mi oczko, a ja dopiero zauważyłem, że ma na sobie skromną sukienkę, która odkrywała jej piękne nogi.

- Wyglądasz pięknie, już pędzę i zaraz wracam. - Poszedłem szybko do toalety, gdzie założyłem białe spodnie, białą marynarkę i czarną koszulę. Włosy troszkę nasmarowałem czymś co nazywa się żelem do włosów. Przyznam się, że widzę to po raz pierwszy w życiu, ale fajnie układało mi moje bujne włosy. Na koniec psiknąłem się perfumami i wyszedłem do Sakury.

- No, no. Prawie nie poznałam swojego mężulka. - Zaśmiała się.

- Żono, zabieram cię na śniadanie. - Uśmiechnąłem się i podszedłem do niej. Wyciągnąłem dłoń, a ona ją złapała. Wyszliśmy z pokoju i zapukaliśmy do naszych przyjaciół. Od razu w drzwiach pojawiła się Ino, tak jak Sakura w sukience, a zaraz do niej dołączył Sasuke w czarnym garniturze i białej koszuli.

- Gotowi odegrać nasz mały teatr? - Spytałem.

- Jak nie, jak tak przystojniaczku. - Ino puściła do mnie oczko.

- To prowadźcie. Pójdziemy zaraz za wami. - Odezwał się Sasuke.

- Trochę się stresuję, że strzelimy jakąś gapę. No, ale co ma być to będzie. - Złapałem dłoń Sakury. - Idziemy. - Kiedy doszliśmy holem do restauracji na chwilę się zatrzymaliśmy, odwróciłem się do Sasuke i Ino. Na ich twarzy zagościł lekki uśmiech. Skinęli mi głową, a ja odwróciłem się do Sakury, która się uśmiechnęła. Wziąłem głęboki wdech i pociągnąłem za sobą zielonooką. Przekroczyliśmy próg sali uśmiechając się do siebie. Po lewej stronie stał kelner, który do nas podszedł.

- W czym mogę państwu służyć?

- Chcielibyśmy zjeść śniadanie w cztery osoby. Macie Państwo wolny stolik? - Spytał szarmancko Sasuke.

- Ależ oczywiście. Proszę za mną. - Zrobiliśmy co kazał i poszliśmy za nim w kierunku okien. Nieco po prawej stronie stał duży stolik nakryty białym obrusem. Na środku postawione są róże w przepięknym flakonie. Jak na dżentelmenów przystało razem z Sasuke odsunęliśmy dziewczynom krzesełka, po czym odrobinę je wsunęliśmy. Następnie usiedliśmy naprzeciw siebie.

- No, no. Mogłabym tak z wami codziennie. - Zaśmiała się Ino patrząc na Sasuke, który uśmiechnął się do niej. Spojrzałem na Sakurę, patrzyła na wprost siebie, była jakaś nieobecna i tak jakby troszkę poddenerwowana.

- Kochanie, wszystko w porządku? - Spytałem tak, aby tylko ona to słyszała. Zresztą moi przyjaciele byli sobą zajęci, rozmawiali o tym, gdzie jest lepsza obsługa. W Konosze, czy może raczej w tej wiosce. Wracając do mojej dziewczyny, nadal nie otrzymałem odpowiedzi. Jej ręce znajdowały się tuż przy ustach, łokcie miała oparte o stół. Podążyłem za jej wzrokiem. Jak zwykle mogłem tego nie robić.

- Teraz już wiesz o co mi chodzi? - Spytała szeptem nie odwracając wzroku.

- Mniej więcej, ale nie rozumiem czemu jesteś poddenerwowana skarbie.

- Odkąd usiedliśmy, nie, przepraszam. Odkąd tu weszliśmy ta jędza nie spuszcza z ciebie wzroku, ona dosłownie cię nim pożera. - Jej oczy zrobiły się jakieś szkliste, nadal twardo patrzyła na stolik, przy którym siedziała Hisa.

- Wydaje mi się, że już o tym rozmawialiśmy, czy się mylę? - Spytałem.

- Nie. Przepraszam was, pójdę do toalety. - Chciałem wstać i pomóc jej, ale zanim zdążyłem Sakura była już w połowie drogi.

- Co się jej stało? Co zrobiłeś? - Spytała z wyrzutem Ino.

- Nic jej nie zrobiłem mała. Sasuke, czy mógłbyś ją wtajemniczyć? - Chłopak spojrzał się na mnie ze zdziwieniem. - Nie martw się, powiedziałem o tym wszystkim Sakurze. Powiedz Ino wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, a ja pójdę za swoją dziewczyną. - Kruczowłosy skinął mi głową, a ja wstałem od stołu. Poszedłem dosłownie w tym samym kierunku co moja dziewczyna. Szukałem toalety, niekoniecznie męskiej. Nie obchodziło mnie to, co pomyśli sobie płeć piękna, kiedy ujrzy mnie w damskiej toalecie. Teraz obchodziła mnie tylko i wyłącznie Sakura. Wziąłem wdech i wszedłem do tej nieszczęsnej toalety, gdzie napotkałem trzy panie.

- Co Pan tu robi? Męska toaleta jest zaraz obok. - Powiedziała całkiem miło brązowo włosa. Przytknąłem palec do ust, aby dziewczyny były ciszej, bo nigdzie nie widziałem Sakury.

- Przepraszam Panie za to najście, ale nie pomyliłem toalet. Właściwie szukam pewnej dziewczyny. Jest nieco niższa ode mnie, ma różowe włosy i cudowne szmaragdowe oczy, ogólnie mówiąc jest piękna. - Mówiłem szeptem, a na koniec się uśmiechnąłem. - Czy może piękne Panie ją widziały? Troszkę zaniepokoiłem się jej stanem, bo wyszła tak nagle. - Kobiety patrzyły na mnie dziwnym wzrokiem.

- Ojej, ile ja bym dała, żeby mężczyzna też się tak o mnie troszczył. - Powiedziała jedna z nich malując swoje usta.

- Tak, masz rację kochana. - Westchnęła brązowo włosa, która odezwała się do mnie na samym początku. - Ta dziewczyna weszła do ostatniej kabiny, tam. - Wskazała dłonią.

- Bardzo pięknie Paniom dziękuję. - Podszedłem do każdej i ucałowałem ich dłonie. Nie ukrywały swojego zdziwienia.

- I do tego dżentelmen, no dajcie spokój. - Uśmiechnęła się blondynka. Oddałem uśmiech jak najładniej umiałem. Obszedłem panie i poszedłem do ostatniej kabiny. Przyłożyłem do niej ucho, rzeczywiście ktoś tam siedział. Obejrzałem się za siebie, nikogo nie było już w toalecie. Po cichu wspiąłem się na górę, jeśli Sakura będzie załatwiała swoje potrzeby fizjologiczne na pewno mi się dostanie, ale muszę sprawdzić co się z nią dzieje bez względu na wszystko. Powoli podciągnąłem się na rękach i wyciągnąłem głowę do góry. Ujrzałem burzę różowych włosów, moja dziewczyna siedziała na desce od sedesu skrywając twarz w dłoniach. Teraz już byłem pewny, że mogę włamać się do kabiny bez żadnych konsekwencji dostania po łbie. Spuściłem się powoli i bezszelestnie z powrotem na ziemię i poprawiłem troszkę pościągane ubrania. Skupiłem się i po chwili zebrałem małe ilości naturalnej energii, którą przetransportowałem do prawej dłoni. Pociągnąłem za klamkę i od razu drzwi otworzyły się na rozcież, a w nich zobaczyłem lekko wystraszoną i zdezorientowaną Sakurę. Podszedłem do niej bliżej i chciałem bardziej się przyjrzeć, ale dostałem pięścią w bark, lekko, ale jednak.

- Co ty tu robisz? Czemu mi się do kabiny włamałeś? A co by było gdybyś mnie...

- No to bym zobaczył, zresztą nie pierwszy raz. - Dziewczyna trochę się zarumieniła, a ja dopiero zorientowałem się co właśnie powiedziałem. - Emm, cholera! Nie to chciałem powiedzieć kotku. - Uśmiechnąłem się przepraszająco.

- Dlaczego za mną polazłeś? - Spytała po krótkiej ciszy.

- Eee, słuchaj moja księżniczko. Chodzi o to, że nie wiem co sobie właśnie teraz myślisz, a nie chciałbym, żeby moja ukochana w jakiś sposób przeze mnie cierpiała. - Myślę, że posłałem jej słodki uśmiech. Ona natomiast patrzyła się na mnie tak, jakby przenikała mnie wzrokiem.

- Chcesz wiedzieć co czuję, tak?

- Ehem, jak najbardziej.

- No to znowu czuję tę... tę cholerną zazdrość, która nie daje mi normalnie myśleć, czuję złość i czuję strach. Zadowolony? - Spytała troszkę oschle. Dajcie mi proszę siły, aby dalej żyć.

- Strach? Strach przed czym? - Wbiłem swój wzrok w jej piękne jak szmaragd oczy.

- Ja... boję się, że... mogę cię stracić, a tego bym nie chciała. Wiem, że już o tym rozmawialiśmy nie raz, ale co ja na to poradzę, że to ciągle wraca i nie daje mi spokoju? - Nie patrzyła mi w twarz, patrzyła gdzieś za moje ramię. Spostrzegłem, że nie miała miłej miny. Postanowiłem, że jednak się odwrócę i sprawdzę na co się tak zapatrzyła. Nie odwróciłem głowy, ale kątem oka ujrzałem czerwoną sukienkę za plecami i zawadiacki uśmieszek na twarzy młodej dystyngowanej damy. To była Hisa, na pewno zadowolona z faktu, że przez nią coraz częściej kłócimy się z Sakurą. Złapałem swoją kobietę za biodra i powoli przyciągałem w swoim kierunku, ona jednak nie patrzyła na mnie. Zdecydowanym ruchem przyciągnąłem ją jak najbliżej siebie, stykaliśmy się ciałami. Przejechałem kciukiem po jej policzku, a kiedy to zrobiłem pocałowałem ją jak najlepiej umiałem. Mimo tego, że to zrobiłem, Sakura nie oderwała wzroku od Hisy, ale oddawała wszystkie moje pocałunki. Wkurzyłem się i powoli przekręciłem ją na swoje miejsce, teraz to ja stałem twarzą do drzwi. Otworzyłem na chwilę oczy, bo chciałem zamknąć kabinę, napotkałem zawistne spojrzenie brązowo włosej kobiety, jej oczy były szkliste, ale co mnie to obchodziło? Zdecydowanym ruchem zamknąłem kabinę tuż przed jej nosem oczywiście z uśmiechem przyklejonym na twarzy. Kiedy tylko drzwi się zamknęły Sakura dosłownie rzuciła mną na drzwiczki. Pierwszy raz się tak zachowywała i przyznam, że bardzo mi się to podobało. Nasze pocałunki stawały się coraz to wolniejsze, bo brakło nam tchu. Różowo włosa była naprawdę zadziorna w tej toalecie. Z chęcią dopuściłbym się czegoś innego, ale nie chciałem robić tego w kabinie, to byłoby ohydne. Powolutku odsuwałem się od Sakury.

- Mam...nadzieję...że...nie muszę...cię...więcej przekonywać. Moja księżniczko. - Powiedziałem troszkę zdyszany. Dziewczyna skinęła głową, a ja oparłem swoje czoło o jej. Spędziliśmy trochę czasu w swoich objęciach. W końcu nadszedł czas, aby wrócić do restauracji, przecież to by dziwnie wyglądało, gdybyśmy zaszyli się tu na dłużej. Zjechałem dłonią po ramieniu Sakury aż do jej drobnej z pozoru dłoni. Złączyłem ją ze swoją i wyciągnąłem dziewczynę z kabiny prosto do drzwi wejściowych. Wyszliśmy z toalety i podeszliśmy do naszego stolika, gdzie napotkaliśmy dziwny wzrok naszych przyjaciół. Odsunąłem Sakurze krzesło, po czym sam usiadłem.

- Sytuacja opanowana? - Spytała Ino.

- Tak mała. - Uśmiechnąłem się zawadiacko.

- No to się cieszę moi milusińscy. A teraz, czy możemy zamówić już to cholerne danie, zeżreć i wrócić do pokoju? Naprawdę nie chce mi się siedzieć w towarzystwie takich bufonów i takich „ah”, „eh” panienek. - Skwitowała całe towarzystwo Ino, a ja nie mogłem powstrzymać się od śmiechu, z trudem wszyscy to robiliśmy. Nawet smutna Sakura.

- Zmartwię cię kochanie. Zanim pójdziemy do pokoju to musimy odpękać jeszcze misję. Czy zapomniałaś, że nie jesteśmy tu na wakacjach? - Zapytał prawie się uspokajając Sasuke.

- Nie, nie zapomniałam i okropnie mnie to drażni. - Rzekła znudzonym głosem.

- No dobra, słuchajcie. Zawołam teraz kelnera, znaczy się naszego zleceniodawcę i kiedy będziemy zamawiać śniadanie to możemy w trakcie obgadać kilka spraw. - Zabrałem głos.

- No to do dzieła przystojniaczku. - Uśmiechnąłem się szeroko do blondynki. Uniosłem w górę dłoń. Całe szczęście, że po chwili powoli podchodził do nas nasz najemca.

- Witam, w czym mogę Państwu służyć? - Spytał z uśmiechem, gdy podszedł do naszego stolika.

- Co nam Pan poleca na śniadanie? - Spytał Sasuke.

- Sushi z awokado i z serkiem śmietankowym. To naprawdę przepyszne i lekkie danie. W sam raz na śniadanie. - Uśmiechnął się.

- No dobrze, więc prosimy cztery razy to danie oraz czerwone wino. - Odezwał się kruczowłosy. - Zaczynamy dziś szpiegować. - Oznajmił cicho.

- Doskonale! Zaraz przyniosę zamówienie. - Uśmiechnął się Taichi. - Ten morderca znajduje się w najwyższym budynku w wiosce, łatwo go namierzycie. - Dodał ciszej.

- Dobrze, dziękujemy. - Tym razem to ja zabrałem głos. Mężczyzna odszedł od naszego stolika i powędrował do kuchni.

- Mam nadzieję, że ta misja pójdzie nam w miarę szybko. Chciałbym wynieść się stąd jak najdalej. - Powiedziałem, patrząc na barek stojący przy drzwiach kuchennych.

- Tak, my też. - Powiedzieli chórem. Uśmiechnąłem się, mimo drobnych kłopotów byłem szczęśliwy, że akurat na tą misję wysłali mnie z moimi najlepszymi przyjaciółmi. Dziesięć minut wystarczyło, aby przynieśli nam pysznie wyglądające danie. Zanim jednak Taichi odszedł od naszego stolika powiedział jeszcze, że dwa dni mamy szpiegować tego drania, a trzeciego dnia załatwimy go na szaro w piątkę. Zjedliśmy sobie pyszne śniadanko w miłej atmosferze. Śmialiśmy się i zastanawialiśmy co robią nasi towarzysze z Konochy. Okropnie tęskniliśmy za domem, chociaż nie mam do kogo wracać to ta wioska była moją rodziną.

- To co, możemy już chyba iść, prawda? - Rzekła Sakura.

- Tak, możemy już zaczynać naszą operację. - Odpowiedział Sasuke.

- Chwila, chwila. - Uspokoiłem wstające już towarzystwo.

- Co jest? - Spytała Ino.

- Najpierw musimy zapłacić za jedzenie. Gdzie wasza głowa? - Spytałem z zadziornym uśmieszkiem.

- A no faktycznie! Chyba za bardzo jesteśmy podekscytowani przystojniaczku.

- No właśnie. Dobra, poczekajcie na mnie w holu, ureguluję rachunek i zaraz do was przyjdę. - Rzekłem.

- Czekaj dam ci kasę za siebie i Ino.

- Sasuke, proszę cię, nie wygłupiaj się. Ja zapłacę. Idźcie już. - Ponaglałem ich.

- No dobra, następnym razem ja postawię młotku. - Uśmiechnął się i powoli zmierzał ku drzwiom wraz z dziewczynami. Westchnąłem i podszedłem do barku, gdzie za ladą stał barman, to u niego płaciło się za posiłek. Podszedłem i zagadnąłem.

- Ohayo, chcę wyregulować rachunek.

- Ah tak, Pan Bunta? - Spytał.

- Tak, ile płacę?

- Chwileczkę, spojrzę tylko na rachunek. - Spuścił wzrok na kartkę, którą miał dosłownie pod nosem. - Za wszystko będzie pięćdziesiąt jenów. - Sięgnąłem po portfel i wyciągnąłem z niego odpowiednią sumę pieniędzy. Jak na taki luksusowy hotel to wcale niedrogo. Wyciągnąłem dłoń przed siebie.

- Proszę. - Powiedziałem.

- Dziękujemy oraz zapraszamy ponownie. - Szatyn uśmiechnął się szeroko. Pożegnałem się i odwróciłem, żeby już wyjść, ale wpadłem na kogoś. Spuściłem wzrok w dół. No niech to! Drugi raz w tym samym dniu? To lekka przesada, naprzeciw mnie stała Hisa, to jakaś żenada.

- Um przepraszam. - Powiedziałem i zgrabnie ją wyminąłem, lecz chwyciła mnie za rękę. Szybko się wyrwałem.

- Nie rób tego więcej. - Warknąłem.

- Dlaczego? Dlaczego nam to robisz kochanie? - Powiedziała smutno.

- Że co? Czy ty masz coś z głową nie po kolei? Nie nazywaj mnie tak, do tego ma prawo tylko i wyłącznie moja dziewczyna. A teraz przepraszam, ale się spieszę. - Zostawiłem ją samą i ruszyłem w kierunku drzwi. Trochę minęło zanim znalazłem się w holu.

- Co tak długo? - Krzyknął z dala kruczowłosy.

- Miałem drobne komplikacje, ale to już załatwione. To co, idziemy? - Spytałem.

- Emm, chyba nie myślisz, że pójdziemy w takim stroju? - Spytała Sakura.

- Jak dla mnie wyglądasz bardzo seksi kochanie. - Puściłem jej oczko.

- Nie chcę nic mówić przystojniaczku, ale w sukience trudno jest szpiegować! Tak czy siak, bez gadania ja z Sakurcią idziemy się przebrać, a wy możecie tu na nas zaczekać, usadawiając swoje seksiaste dupki na tej oto kanapie. - Ino uśmiechnęła się triumfalnie wskazując nam dłonią czarną, skórzaną kanapę po lewej stronie, przy wielkiej fontannie. Tak, zapomniałem wspomnieć, że na środku w holu znajduje się ogromna fontanna świecąca na różne kolory. Wraz z Sasuke westchnęliśmy i powoli zmierzaliśmy ku kanapie.

- Tylko się pospieszcie. - Krzyknął kruczowłosy.

- Dobrze skarbie!

Rozsiedliśmy się wygodnie na kanapie, bo wiadomo ile dziewczynom schodzi na przebierankach. Obydwoje patrzyliśmy przed siebie i żaden nie zebrał się na odwagę, żeby zagadać. Mijały minuty, a dziewczyn jak nie było tak nie ma.

- Ekhem. - Odchrząknął Sasuke. - Yy jak tam sprawy z tą dziewczyną co odstawiła takie przedstawienie dla ciebie w kuchni? - Spojrzałem na niego z ledwo zauważalnym uśmieszkiem.

- Mam nadzieję, że w końcu się odczepi po tym co zobaczyła. - Powiedziałem dość śmiało. Kruczowłosy spojrzał na mnie pytającym wzrokiem.

- Co masz na myśli?

- Bo oczywiście, kiedy poszedłem za Sakurą to ona polazła za mną i zobaczyła coś co pewnie dało jej dużo do myślenia. - Oczy Sasuke o mało co nie wyszły z orbit. - Nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego, nie kochałem się z Sakurą w kiblu, to by było okropne. - Dodałem szybko.

- Wcale nie miałem tego na myśli młotku. - Wytłumaczył się. - A tak pro po, to jak ci się z nią układa? - Zwrócił wzrok w dal przed siebie.

- Ekhem, przyznam się bez bicia, że troszkę było ciężko przez tą laskę, ale teraz chyba jest już dobrze. Przynajmniej tak mi się wydaje. A jak u ciebie i Ino?

- U nas jest wszystko w porządku, nawet świetnie. Dogadujemy się i rozumiemy bardzo dobrze. Lepszej dziewczyny nie mogłem sobie wymarzyć. - Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że uśmiechał się sam do siebie.

- W takim razie bardzo się cieszę. - No i znowu zapadła między nami cisza. Nawet jeśli Sasuke to mój przyjaciel to na chwilę obecną tematy nam się chyba wykończyły.

- Powiedz mi, ile to można się przebierać? - Spytał po chwili.

- Zapamiętaj sobie jedno, kobiet nigdy tak do końca nie zrozumiesz.

- Wiem to lepiej niż myślisz. - Prychnął.

- No i co tak panowie siedzicie? Wstajemy raz dwa. - Podniosłem wzrok i ujrzałem nikogo innego jak naszą kochaną Ino.

- My przynajmniej nie przebieramy się godzinę mała. Ile można na was czekać? - Powiedziałem wstając i równając się z niższymi ode mnie dziewczynami.

- Tym razem poprę młotka. - Dodał Sasuke stając obok Ino.

- Ojej, no bo wy tego nie rozumiecie i nie zrozumiecie nigdy. - Broniła się blondynka.

- No właśnie, nie maltretujcie sobie tym swoich mądrych móżdżków. - Uśmiechnęła się Sakura.

- Kochanie... a zresztą. Chodźmy już, bo mam dość tej bezczynności. - Wolałem się zamknąć, bo wdalibyśmy się w niepotrzebną dyskusję. Wraz z Sasuke złapaliśmy dziewczyny za dłonie i pociągnęliśmy je w stronę drzwi. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz ruszyliśmy w kierunku największego budynku w mieście. Po drodze zauważyliśmy, że niektórzy ludzie patrzą się na nas jak na intruzów. Mijaliśmy małe dzieci, które nie bawiły się tak jak w naszej wiosce, były poważne i tak jakby smutne.

To było nie do pomyślenia, ten barbarzyńca naprawdę nie ma serca. Doszliśmy do białego, ogromnego budynku, gdzie wszędzie można było dostrzec straż. W sumie to nie była jakaś super wyspecjalizowana straż z jakimiś nadnaturalnymi mocami, wyglądali na zwykłe marionetki tego okrutnika. Spojrzałem po przyjaciołach, byli zamyśleni, najprawdopodobniej rozmyślali nad tym jak dostać się do środka niezauważalnie. Ja mam na to plan, ale nie wiem, czy będzie skuteczny. Muszę przemyśleć jeszcze wszystkie za i przeciw.

- Powiecie mi do cholery jak dostaniemy się do środka? - Zadała cicho pytanie Ino.

- Mógłbym użyć na nich sharingana, ale nie obejmę wszystkich naraz. To zbyt ryzykowne, a przecież mamy śledzić tego gościa, a nie go atakować. Cholera! Łatwiej byłoby gdybyśmy od razu go zaatakowali i zmusili do zrzeczenia się tronu.

- W sumie ja mam pewien pomysł, ale nie wiem, czy to wypali. - Powiedziała Sakura, w sumie była najinteligentniejsza z nas wszystkich.

- Powiedz nam o co chodzi skarbie.

- Naruto, czy dałbyś radę przenieść nas Hiraishin no jutsu do środka?

- Przyznam, że sam o tym myślałem, ale jest jeszcze problem. Muszę dostać się do środka i wbić gdzieś kunai lub oznaczyć jakiś skrawek pieczęcią.

- A co jeśli... - Urwała Ino.

- Dokończ kochanie.

- No, a może ja z Sakurą mogłybyśmy odwrócić jakoś uwagę tych typków co stoją przy drzwiach i Naruto mógłby się jakoś prześlizgnąć? - Dokończyła swoją wypowiedź blondynka.

- To świetny pomysł, ale co ze strażnikami, którzy stoją po bokach? - Spytałem.

- Tamtymi to ty się nie martw przystojniaczku. - Zaśmiała się. - Nie doceniasz nas kochany blondasku. Pozwól, że ci to wyjaśnię jak najprościej potrafię. Kiedy Sakurcia będzie bajerowała tamtych dwóch to w tym czasie ja połączę się umysłowo z tymi po bokach i sprawię, że nie będą widzieli co ty będziesz robił. Kiedy ty byłeś na tym swoim treningu to ja też się nie obijałam. - Prychnęła. Mimowolnie się uśmiechnąłem.

- Doskonale! To zaczynamy, im szybciej tym lepiej. - Powiedziałem. Dziewczyny skinęły głowami, poprawiły trochę swój wygląd i ruszyły do akcji. Patrzyliśmy z Sasuke jak coraz bardziej się oddalały. Zapomniałem dodać, że Sakura wzięła jeden z moich kunai, który dyskretnie ma wrzucić do środka. Wyjąłem jeszcze jeden kunai i wbiłem go obok Sasuke.

- Mam nadzieję, że ten cały plan się uda. - Powiedział kruczowłosy.

- Nie doceniasz dziewczyn stary. - Uśmiechnąłem się. - Ci dwaj strażnicy będą tak rozkojarzeni, że nie będą wiedzieli co się dzieje.

- W sumie masz rację, nie dość, że założyły takie obcisłe stroje, które podkreślają ich kobiecość w każdym calu to jeszcze są piękne. - Przyznał mój przyjaciel. Szybko odburknąłem mu coś i zwróciłem wzrok ku dziewczynom. Właśnie doszły na miejsce i uśmiechały się do tych facetów. Nie powiem, że nie byłem zazdrosny, bo skłamię, nawet na takich akcjach nie mogę się ogarnąć, ale co ja poradzę? Sakura kręciła swój kosmyk włosów na palcu. Ino, przesunęła palcem jednemu po klatce piersiowej, a ja widziałem wściekłość w oczach Sasuke. Zielonooka w jednej chwili prawie upadła na ziemię, ale złapał ją brunet. Musiałem się bardzo przyjrzeć, ale właśnie w tej chwili Ino puściła mi oczko, to był znak, że mogę zaczynać...

******

Ohayo! Witajcie nasi kochani czytelnicy :D Jest późno, ale wstawiamy Wam nowy rozdział głównego opowiadania :) Wiemy, że pewnie wolelibyście kolejną część One-Shota, ale trzeba też dokończyć jakoś główne opowiadanie ;) Mamy nadzieję, że rozdział się spodobał i liczymy na Wasze szczere komentarze odnośnie notki ;D Liczymy też na to, że bez względu na to jak potoczyła się manga, będziecie nadal zaglądać na naszego bloga. Pozdrawiamy Was gorąco Patty i Paula ;)