53 Rozdział

Jeszcze raz spojrzałem na różowo włosą i ruszyłem w stronę drzwi. Kiedy pod nimi stanąłem wziąłem głęboki wdech i położyłem dłoń na klamkę. Teraz nie ma odwrotu, pociągnąłem za nią zamaszystym ruchem. Zdębiałem jak tylko zobaczyłem kto stoi za drzwiami.

- T-to ty? - Tylko tyle zdołałem wydusić.

- Nie spodziewałeś się mnie, prawda?...

- P-przecież t-ty nie żyjesz! - Cofnąłem się kilka kroków w tył. Stałem w rozpiętej koszuli jak idiota.

- Naruto, nie bój się mnie. Wpuść mnie to porozmawiamy, wszystko ci wytłumaczę. - Byłem zbyt przestraszony, żeby cokolwiek zrobić.

- Przecież ty nie żyjesz. - Powtarzałem jak mantrę te cztery słowa. Niespodziewanie oparłem się o ścianę z boku. Dziewczyna nadal stała za drzwiami.

- Naruto, proszę, porozmawiajmy. Ja ci wszystko wytłumaczę, tylko daj mi chwilę. - Usłyszałem kroki, spojrzałem do tyłu. Za mną ustała Sakura, spojrzała na dziewczynę, a później na mnie z lekkim przerażeniem w oczach.

- Naruto, co się dzieje? Jesteś blady jakbyś zobaczył jakiegoś trupa. - Odezwała się cudownym głosem.

- W pewnym sensie tak jest. - Odezwał się niespodziewany gość. Różowo włosa spojrzała na nią. - Ah, przecież się nie przedstawiłam, najmocniej przepraszam. Mam na imię Satomi. - Uśmiechnęła się. Nadal nie mogłem uwierzyć, że stoi przede mną cała i zdrowa.

- Miło mi, jestem Sakura. Mogłabyś mi wytłumaczyć, dlaczego mój chłopak jest cały biały jak kreda?

- To długa historia. Z chęcią ją opowiem i wszystko wyjaśnię. - Uśmiechnęła się. - Czy mogę wejść? - Ledwo skinąłem głową. Już prawie do siebie dochodziłem.

- Kochanie, chodź do salonu, przecież nie przyjmiesz gościa w korytarzu. - Zielonooka spojrzała na mnie z troską. Z ledwo biedą doszedłem do salonu i usiadłem na kanapę. W krok za mną poszły obie dziewczyny.

- Napiłabyś się czegoś Satomi? - Spytała Sakura.

- Nie, dziękuję. - Dziewczyna usiadła w fotelu naprzeciw mnie. - No, widzę, że w końcu zdobyłeś miłość swojego życia. - Zaśmiała się. - Kiedy spędzałam czas w towarzystwie twojego chłopaka ciągle mi o tobie opowiadał, więc czuję się jakbym cię znała.

- Oh, naprawdę?

- Uwierz, mówię prawdę. - Dziewczyna miała brązowe długie włosy, delikatną cerę, różane usta i brązowe oczy. Jakbym miał opisać ją jednym słowem to wybrałbym określenie piękna.

- Jakim cudem żyjesz? Przecież widziałem jak umierasz. To stało się tak szybko, ale nigdy nie zapomnę tego widoku… - W końcu nabrałem odwagi i się odezwałem, ale jak zwykle nie udało mi się dokończyć.

- Tak wiem, wykrwawiałam się na śmierć w twoich ramionach. Nie musisz mi o tym przypominać, to było straszne. - Sakura spojrzała na mnie pytającym wzrokiem.

- Zanim twój chłopak zacznie opowiadać ci skąd się znamy i co się ze mną stało, może ja odpowiem na jego pytanie. Jak przeżyłam? Naruto, kiedy zostałeś zmuszony, żeby zostawić moje zwłoki, ja po jakichś trzydziestu minutach wróciłam do życia. To nie twoja wina, że musiałeś mnie opuścić, więc się nie obwiniaj, wiem, że od tamtego incydentu zaprzątasz sobie mną głowę. Postąpiłeś słusznie zostawiając mnie przy tamtym drzewie, gdybyś tego nie zrobił pewnie bym już z tobą nie rozmawiała. - Zaśmiała się. - Kiedy sobie tak leżałam i przestało bić mi serce to jakaś staruszka do mnie podeszła. Zrobiła coś i oto jestem cała i zdrowa. Nie pytaj, bo nie wiem jak tego dokonała, ważne, że żyję i nie mam już rozciętego brzucha na pół. - Zaśmiała się, a mi zrobiło się słabo.

- Przecież twój ojciec cię pochował. Jak to możliwe?

- Oszukał ciebie i Jirajię. Tak naprawdę nie mógł znaleźć moich zwłok, więc pochował pustą trumnę, rozumiesz? Nie mogłam wcześniej powiedzieć, że żyję, bo nie byłam... hmm jak by to powiedzieć, w odpowiedniej formie. - Sakura słuchała tego wszystkiego z ogromną ciekawością.

- Nawet nie wiesz jakie piekło przeżyłem. - Zanim się zorientowałem co powiedziałem było już za późno.

- Domyślam się. To nie twoja wina, że zechciało mi się ciebie uratować. - Powiedziała. - Może teraz opowiesz Sakurze całą historię? - Spojrzałem na zielonooką i wziąłem głęboki oddech.

- No dobrze. Kiedy wyruszyłem z erosenninem na trening zatrzymaliśmy się w jakiejś wiosce. On jak zwykle poszedł się zabawiać, a ja całymi dniami się włóczyłem. Pewnego ranka spotkałem Satomi. Usłyszałem jakieś szmery i postanowiłem, że pójdę sprawdzić co się dzieje. Wyszedłem na jakąś polankę i zobaczyłem jak jakaś dziewczyna walczy z pięcioma mężczyznami. - Zaśmiałem się. - Jak to ja ruszyłem w środek całego zamieszania i jej pomogłem. Tak się poznaliśmy. Zaprosiła mnie do siebie i ojca, który uczył ją, jak zostać wyśmienitym shinobi. Spędzałem z nią prawie każdą chwilę i uczyliśmy się różnych technik. Tak minęły nam dwa miesiące. Pewnego wieczoru pobiegliśmy do lasu, bo usłyszeliśmy, że jest tam jakieś magiczne źródełko, lecz to była bujda na resorach. Dziesięcioro mocnych shinobi zastawiło na nas pułapkę. Od tamtej pory dowiedziałem się, że jestem ścigany. To przeze mnie Satomi została przecięta w pasie, gdybym nie pojawił się w jej życiu nigdy by do tego nie doszło.

- Wróć do opowiadania, a nie gadasz tu o jakichś głupotach. Ile razy mam powtarzać, że to nie twoja wina? Jak ty z nim wytrzymujesz Sakura? - Uśmiechnęła się.

- Jakoś muszę, miłości się nie wybiera. - Zaśmiała się zielonooka.

- No dobrze. Kiedy uciekaliśmy pięciu z nich zagrodziło nam drogę. To była długa i wyczerpująca walka. Do świtu uporaliśmy się z siedmioma, ale byliśmy okropnie wyczerpani. Straciłem równowagę i się zachwiałem, wtedy jeden z nich wykorzystał okazję i wyprowadził atak. Nie wiem jakim cudem, ale Satomi stanęła przede mną i nie zdążyła się obronić. Przyjęła na siebie atak i miecz zatopił się w jej ciele. Byłem tak zdezorientowany i zrozpaczony, że wziąłem ją na ręce i ukryłem się w jakichś krzakach obok potężnego drzewa. Nigdy nie robiłem takich rzeczy, nie uciekałem przed problemami, ale to była wyjątkowa sytuacja. Satomi wykrwawiała mi się na rękach, a ja byłem bezradny. W pewnym momencie wyczułem, że oni się zbliżają, więc ona kazała mi uciekać. Nie chciałem tego zrobić, ale mnie zmusiła. Zostawiłem ją na tej zimnej, przeklętej ziemi, a sam zacząłem uciekać jak tchórz. Musiałem to zrobić, bo oni mnie nadal gonili. Nie mogłem pozwolić na to, by zabrali jej ciało, więc odbiegłem kawałek i w furii się nimi zająłem. Niestety straciłem nad sobą kontrolę i wydostał się Kyuubi. Nie pamiętam co zrobiłem, ale obudziłem się przed domem ojca Satomi. Powiedziałem mu o wszystkim, pochowaliśmy ją i wyruszyłem z erosenninem dalej. - Domyślam się, że miałem szkliste oczy, bo dziewczyny patrzyły na mnie ze smutkiem.

- No i dalszą historię znacie obydwoje. - Uśmiechnęła się szatynka.

- Nie mogę w to uwierzyć. Czemu mi tego nie powiedziałeś? Byłoby ci lżej na duszy. - Stwierdziła moja dziewczyna głaszcząc mnie po włosach.

- Nie miałem odwagi i nie chciałem do tego wracać. To było dla mnie strasznie bolesne. - Wielki kamień spadł z mojej duszy, kiedy dowiedziałem się, że Satomi żyje.

- No, ja tylko tyle chciałam. Aha, zatrzymam się na parę miesięcy, a może rok w Konosze. Mam tu sprawy do załatwienia. - Uśmiechnęła się.

- Co u twojego ojca? - Spytałem.

- No właśnie, przecież ci jeszcze nie powiedziałam. - Satomi nagle posmutniała. - Jakieś siedem miesięcy temu zmarł na zawał. - Widząc moją minę kontynuowała.

- Spokojnie, przed śmiercią dowiedział się, że żyję. Spędziliśmy naprawdę cudowne ostatnie chwile jego życia.

- Przykro mi. - Odezwałem się.

- No, tak naprawdę to nie wiem gdzie mam się podziać, gdzie zamieszkać na stałe. Zastanawiam się nad tą wioską. - Uśmiechnęła się.

- Więc trafiłaś świetnie! To jest najwspanialsze miejsce na całej ziemi. - Odezwała się Sakura.

- Przejdę się jutro do Hokage i ustalę co i jak. Potem dam wam znać. - Dziewczyna odgięła rękaw i spojrzała na zegarek.

- O cholercia! Już dwudziesta, jak ten czas szybko zaiwania. - Zaśmiała się. - Będę już leciała, muszę wynająć jeszcze pokój w hotelu. Cieszę się, że w końcu poznałam tę słynną Haruno Sakurę. - Puściła oczko do zielonookiej, a ona się uśmiechnęła.

- A ja się cieszę, że mogłam poznać ciebie.

- Poczekaj, odprowadzę cię. - Wstałem i podszedłem do Satomi, która stała przy futrynie. Dziewczyna obrzuciła mnie spojrzeniem, uśmiechnęła się i rzuciła się na moją szyję. Oddałem uścisk.

- Tak się cieszę, że znowu cię widzę. Stęskniłam się chłopie! - Odsunęła się, a ja wybuchłem śmiechem. - Nie masz nic przeciwko, że ściskam twojego chłopaka? - Zwróciła się do zielonookiej.

- Skądże! - Uśmiechnęła się.

- To dobrze. Spadam już, wrócę do ciebie kiedy indziej, albo spotkamy się przypadkiem. Narka Sakura. - Powiedziała i powoli pchała się do wyjścia.

- Do zobaczenia! - Usłyszeliśmy w korytarzu. Podeszliśmy do drzwi, otworzyłem je i usunąłem się na bok, żeby przepuścić Satomi. Dziewczyna ustała i przyglądała mi się badawczo.

- Co? - Spytałem.

- Nic, po prostu cieszę się, że w końcu jesteś szczęśliwy.

- To prawda, jestem prze szczęśliwy. - Dziewczyna szturchnęła mnie w bok.

- Do zobaczenia.

- Narka. - Satomi obdarzyła mnie uśmiechem i wyszła. Zamknąłem za nią drzwi i wszedłem do salonu. Usiadłem na fotel i zapatrzyłem się w Sakurę. Można by rzec, że obczaiłem ją od góry do dołu, od jej ślicznej twarzy po piękne nogi. Dziewczyna spojrzała się na mnie nieco speszonym wzrokiem, a dla mnie to było jak dodać oliwy do ognia. Uśmiechnąłem się troszkę bezczelnie. To wszystko musiało wyglądać trochę dziwnie, bo nadal miałem rozpiętą koszulę.

- Mógłbyś tak na mnie nie patrzeć? - Odezwała się w końcu.

- Znaczy jak? - Udawałem głupka.

- Tak, jakbyś chciał mnie pożreć. - Zaśmiała się nerwowo.

- A skąd wiesz, że nie chciałbym?

- Naruto, proszę cię, przestań.

- Przecież nic nie robię. - Sakura wyciągnęła rękę do poduszki, którą się zakryła. Rozśmieszyło mnie to i wybuchłem śmiechem.

- Nie śmiej się. - Wzięła kolejną poduszkę i rzuciła ją w moim kierunku.

- No dobrze, przepraszam. Przyglądam się, bo wyglądasz naprawdę seksownie i pociągająco. - Powiedziałem powoli się uspokajając.

- A ty wyglądasz jak pedofil. - Skwitowała.

- A dlaczego to?

- Bo tak. Ja tak mówię i tak jest. - Wstałem z fotela i ruszyłem do swojej dziewczyny. Przykucnąłem przed nią i położyłem dłonie na jej ciepłe kolana.

- Co robisz?

- Klęczę, nie widać? - Zapytałem z uśmiechem. Zatopiłem się w jej pięknych oczach.

- Naruto, przerażasz mnie.

- Nie bój się, jeszcze ci się nie oświadczam, ale w niedalekiej przyszłości to planuję. - Jej mina stała się poważna. - Zmieńmy temat. Na czym to my skończyliśmy, zanim przerwał nam domniemany trup?

- Jak możesz tak mówić o swojej koleżance? - Spytała kręcąc głową.

- Ojej, ja naprawdę myślałem, że nie żyje. Ciężko mi się było po tym pozbierać, naprawdę. - Dziewczyna złapała moją twarz z obu stron.

- Nawet sobie nie wyobrażam co musiałeś przeżywać, katując się za ten incydent. - Zdążyłem tylko skinąć głową, bo moje usta zostały zamknięte czułym, przepełnionym miłością pocałunkiem. Oddawałem go z wielką rozkoszą. Odczekałem chwilę i zacząłem się unosić, złapałem Sakurę za biodra i powoli położyłem na kanapę. Ułożyłem się w wygodnej pozycji i zacząłem pieścić jej boskie ciało. Zagiąłem kawałek bluzki dziewczyny, powoli złapałem za jej skrawek i unosiłem do góry. W ostatniej chwili Sakura złapała mnie za rękę i lekko się odsunęła. Spojrzała na mnie przepraszająco i wyszeptała.

- Nie dzisiaj, ja i tak muszę się zaraz zbierać. - Skinąłem głową. Prawdę powiedziawszy ucieszyło mnie stwierdzenie „Nie dzisiaj”. Podniosłem się i usiadłem na kanapę, Sakura zrobiła to samo. Przeczesałem dłonią włosy i spojrzałem w jej stronę.

- Gniewasz się na mnie? - Spytała.

- Ja? Oszalałaś kobieto? Za co miałbym się na ciebie gniewać, przecież nic mi nie zrobiłaś. - Mrugnąłem do niej, a ona wybuchnęła śmiechem.

- Okey. Wybacz, ale ja się będę powoli zbierała. Już późno i rodzice będą się niepokoić. A poza tym mamy jutro misję, czyżbyś zapomniał?

- Nie, ale mogłabyś mi przypomnieć, o której mamy być pod bramą? - Podrapałem się w tył głowy, a ona tylko pokręciła głową.

- Jak ty funkcjonujesz? Jutro punkt siódma mamy być przy bramie i dobrze byłoby gdybyś się nie spóźnił.

- Okey. - Sakura podniosła się z kanapy, rozejrzała i ruszyła w kierunku plecaka. Byłem szybszy i znalazłem się obok niego.

- Nie, nawet o tym nie myśl, chyba nie myślałaś, że puszczę cię samą w tą ciemnicę. - Zarzuciłem plecak przez ramię. Dziewczyna złapała się ręką za czoło i potrząsnęła głową.

- Czuję się jakbyś był moim gorylem.

- Bez przesady, jestem tylko twoim chłopakiem. Panie przodem. - Uśmiechnąłem się i wskazałem dłonią drogę.

- Już, już. - Dziewczyna wyszła do korytarza, a ja tuż za nią. Założyliśmy buty i wyszliśmy z domu. Zanim ruszyliśmy zamknąłem jeszcze mieszkanie. Sakura zeszła już na dół, więc musiałem do niej dołączyć. Wyciągnąłem do niej rękę i spletliśmy ze sobą dłonie. Uśmiechnęliśmy się do siebie i powolnym krokiem ruszyliśmy do naszego celu.

- Spytam dla pewności, o której masz być pod bramą? - Spytała słodko się przy tym uśmiechając. Odwzajemniłem ten gest i otworzyłem usta.

- Kochanie, nie rób ze mnie jakiegoś tumana, przecież wiem, że mam być o siódmej.

- Okey. Wolałam się upewnić.

- Wyjątkowo cicho, prawda? - Odezwałem się po chwili milczenia. Na drodze nie było żadnej żywej duszy, no, oprócz błąkającego się kota, który skakał z dachu na dach.

- Tak, troszkę dziwnie.

- Ale z drugiej strony nie ma się co dziwić, jutro Poniedziałek, a trzeba ruszać na misje.

- A właśnie, powiedziałeś komuś kim byli twoi rodzice?

- Właściwie napomknąłem tylko Sikamaru o mojej mamie.

- O ojcu nic nie wspominałeś?

- Nie, na razie chciałbym zachować to tylko dla siebie. Z tobą podzieliłem się tą informacją, bo cię kocham i ci bezgranicznie ufam.

- Ehe, rozumiem. - Uśmiechnęła się. Zbliżyłem trochę twarz i złożyłem całusa na jej czole.

- Zaraz dojdziemy do mojego domu i niestety będziemy musieli się rozstać.

- Przecież będziemy się widzieć jutro. Jeszcze ci się znudzę, zobaczysz. - Zaśmiałem się.

- Nie wygaduj głupot głuptasie. - Szturchnęła mnie w bok.

- No i dotarliśmy na miejsce. - Powiedziałem po chwili. Podeszliśmy do drzwi.

- Nie zapomnij się spakować. - Pokręciłem głową z uśmiechem, przysunąłem się do dziewczyny, objąłem ją w pasie i pocałowałem.

- Nie zapomnę. - Zanim się odwróciłem złożyłem całusa jeszcze na jej policzku, nie mogłem się z nią rozstać. Kiedy skończyłem zszedłem ze schodów i miałem już iść, kiedy zatrzymał mnie na chwilę jej głos.

- Naruto, poczekaj! Chodź do mnie do pokoju to oddam ci bluzę, którą niedawno od ciebie pożyczyłam. Jeśli nie chcesz, nie musisz wchodzić na górę, ale przynajmniej zostań w korytarzu. Jesteś na krótki rękawek to ci się przyda, bo jest chłodno na dworze.

- No dobrze. - Uśmiechnąłem się i podszedłem do swojej dziewczyny. Złapała mnie za rękę i wprowadziła do środka. Wprawdzie miałem koszulę, ale bluza się przyda.

- Poczekaj, zaraz ci ją zniosę.

- Spoko. - Zielonooka wbiegła po schodkach na górne piętro domu. Stałem jak kołek przy drzwiach. Usłyszałem jakieś szmery i po chwili z kuchni wyszła pani Haruno. Jak się domyślacie do salonu trzeba było wejść przez korytarz. Uśmiechnęła się do mnie ciepło, odwzajemniłem gest i się odezwałem.

- Dobry wieczór.

- Dobry wieczór młodzieńcze. Czekasz na moją córkę?

- No tak jakby. - Zaśmiałem się. - Czekam na bluzę, którą ode mnie pożyczyła.

- Czekaj... ty jesteś… Naruto, tak?

- We własnej osobie proszę pani.

- Ah, to ty jesteś jej chłopakiem, prawda?

- Noo… tak. - Odpowiedziałem po chwili. Byłem troszkę spięty i zestresowany.

- Spokojnie, spokojnie. - Upiła łyczek z trzymanej w ręku filiżanki. - Wiesz, ona nie chciała się przyznać do tego, że ma chłopaka, ale ja od pewnego czasu to podejrzewałam. - Zrobiło mi się głupio. Sakura nic nie powiedziała mamie, a ja to wygadałem. Może miała jakieś swoje powody, żeby jej tego nie mówić? Co za kretyn ze mnie. Usłyszałem jak różowo włosa powoli schodzi po schodach. Po chwili wyłoniła się zza ściany i mina jej troszkę zrzedła. Ukazała mi gest typu „Co ona tu robi?!” Mimo wszystko się uśmiechnąłem.

- Ekhem, przepraszam, że wam przeszkadzam. - Zeszła na dół i wyciągnęła rękę w moją stronę. - Naruto, twoja bluza. Dziękuję za pożyczenie mi jej. - Uśmiechnąłem się.

- No Sakurcia, masz gust do chłopaków. On jest naprawdę przystojny. - Zaśmiała się pani Haruno.

- Mamo, przestań. - Upomniała ją córka. Przyglądałem się tej scence z małym rozbawieniem.

- No co? Przecież mówię prawdę. Ojciec! Chłopak Sakury tu jest, chodź się przywitać! - Moja dziewczyna była nieco zdenerwowana, jej mimika twarzy ukazywała wszystkie jej emocje. To mnie tak bawiło. Nie zdążyłem się wykręcić, a tata Sakury przyszedł do korytarza. Przyjrzał się mi, po czym wyciągnął dłoń w moją stronę, zrobiłem to samo.

- Witam, miło mi pana poznać.

- Oho, młodzieńcze mi ciebie też miło poznać. - Zaśmiał się.

- Widzisz stary, mówiłam, że to miły chłopak. - Odezwała się matka Sakury w między czasie popijając jakiś płyn w filiżance.

- No, no Sakurka, przyznam, że jest na czym oko zawiesić. Widzisz matka? Moja córcia ma świetny gust. - Zielonooka podeszła do mnie i złapała mnie za rękę. Zwróciła się twarzą do mnie.

- Przepraszam. - Wyszeptała. Uśmiechnąłem się i mocniej ścisnąłem jej dłoń.

- Um, przepraszam państwa bardzo, ale muszę już iść. Jutro mamy misję, a ja się jeszcze nie spakowałem.

- Jak mus to mus. Czasami i tak bywa. - Uśmiechnął się. - Kiedy byłem w waszym wieku…

- Tato, nie rozgaduj się. Naruto naprawdę musi już iść. - Przerwała ojcowi w pół zdania Sakura.

- Tak, jeszcze raz bardzo przepraszam. Miło było państwa poznać, na pewno spotkamy się jeszcze nie raz. Dobranoc. - Powiedziałem i zostałem popchnięty w stronę drzwi. Sakura uczepiła się mnie jak jakiś rzep. Zanim wyszliśmy na dwór usłyszałem jeszcze ciepłe słowa pani Haruno.

- Miło było cię poznać młodzieńcze! Wpadaj do nas częściej! - Zielonooka zamknęła za sobą drzwi i się o nie oparła. Odetchnęła i się odezwała.

- Przepraszam cię za nich.

- Kochanie, nie masz za co, to bardzo mili ludzie. - Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w czoło.

- Tak, ale są czasami natarczywi.

- Wcale mi nie przeszkadzali. - Dziewczyna spojrzała na mnie i lekko się uśmiechnęła.

- Do zobaczenia jutro?

- Ależ oczywiście skarbie. - Uśmiechnąłem się i złożyłem całusa na jej słodkich ustach. Odsunąłem się od niej i odwróciłem do tyłu. Zszedłem ze schodków i jeszcze raz spojrzałem w jej kierunku.

- Kocham cię Naruto.

- Ja ciebie też. Śnij o mnie skarbie, ja będę śnił o tobie. - Uśmiechnąłem się i powoli odchodziłem w kierunku mojego domu. Na dworze naprawdę panowała jakaś cisza i prawie nigdzie nie było ludzi. Która to może być godzina? Dotarłem do domu w jakieś piętnaście minut. Otworzyłem drzwi, po czym je zamknąłem. Od razu udałem się na górę, nie zwracając uwagi na godzinę podszedłem do szafy znajdującej się w mojej sypialni i wyjąłem z niej krótkie spodenki. Wyszedłem z pokoju i podreptałem do łazienki. Zrzuciłem ubrania i wszedłem pod prysznic. Odkręciłem kurek i na moje ciało polała się ciepła, odprężająca woda. Z pod prysznica wyszedłem za jakieś dziesięć minut, ubrałem się i podszedłem do umywalki. Spojrzałem w swoje odbicie, byłem zadowolony. Jak na razie wszystko w moim życiu układało się pięknie. Mam dziewczynę, którą od zawsze darzyłem szczerym uczuciem, mam wspaniałych przyjaciół i więcej do szczęścia nic mi nie potrzeba. Wycisnąłem pastę na szczoteczkę i zacząłem myć moje kły. Kiedy to zrobiłem z powrotem udałem się do sypialni. Tym razem spojrzałem na zegarek, była już dwudziesta druga trzydzieści. Wyciągnąłem plecak i spakowałem wszystko co jest mi niezbędne na jutro. Kiedy się ogarnąłem była już dwudziesta trzecia. Rzuciłem plecak gdzieś w kąt i wgramoliłem się do zimnego łóżka. Nakryłem się po samą szyję kołdrą i próbowałem zasnąć. Udało mi się to po dłuższym czasie.

***

Obudził mnie dźwięk natrętnego budzika. Podniosłem się i wyłączyłem te cholernie denerwujące urządzenie. Spojrzałem na nie zaspanymi oczami. Budzik wskazywał godzinę szóstą dziesięć. Przeczesałem dłonią włosy i spuściłem nogi na podłogę. Podniosłem się, podszedłem do szafy i wyjąłem z niej jakieś ubrania. Poszedłem do łazienki, umyłem się i przebrałem. Po drodze zabrałem plecak i zszedłem na dół. Od razu udałem się do kuchni, zrobiłem sobie jakieś jedzenie, zjadłem i pozmywałem naczynia. Z domu wyszedłem o szóstej czterdzieści pięć. Szedłem w totalnej ciszy, kurczę co się dzieje? Przecież nigdy nie było tu tak cicho. Kiedy maszerowałem pod punkt spotkania minąłem zaledwie piętnaście osób, czy działo się tu coś, kiedy nas nie było? Dochodziłem właśnie na wyznaczone miejsce, z dala widziałem jakieś dwie sylwetki. Podchodziłem bliżej i obraz stawał się coraz wyraźniejszy. Od dwóch osób dzieliło mnie piętnaście metrów. Dziesięć metrów, jestem coraz to bliżej. Osiem metrów, pięć metrów, trzy metry i w końcu jestem na miejscu. Uśmiechnąłem się i podszedłem najpierw do doskonale znanej mi osoby.

- Hej kochanie, mam nadzieję, że się wyspałaś. - Powiedziałem szeptem. Odwróciłem się w tył i spojrzałem na poważną kobietę.

- Ohayo Tsunade-baachan. - Uśmiechnąłem się zadziornie, dawno nie używałem tego zwrotu w jej obecności. Kobieta na powitanie zdzieliła mnie po łbie. Troszkę zabolało, ale mój uśmieszek nie schodził mi z ust.

- Naruto! Ja cię w końcu kiedyś zabiję. Nie nazywaj mnie tak!

- Przepraszam, ale nie jestem w stanie tego zrobić. Odzywam się tak do ciebie odkąd pamiętam i już się przyzwyczaiłem.

- Nawet się nie waż tak do mnie gadać, bo znajdziesz się daleko od wioski i to jeszcze cały poobijany! - Warknęła wściekła.

- Co on znowu zrobił Tsunade-sama? - Spytała podchodząca do nas blondynka.

- Nic, nic. - Uśmiechnęła się. - No dobrze, skoro już wszyscy jesteście to wyjaśnię wam pokrótce waszą misję. Otóż, macie znaleźć i szpiegować faceta o imieniu Akira, ukryjecie się na tydzień w hotelu w tej całej wiosce Lodu. Załatwiłam wam fałszywe papiery. - Kobieta wyciągnęła dłoń w moją stronę, trzymała w niej niemałą kopertę. Z lekkim opóźnieniem wziąłem ją od niej. - Tu są wasze nowe tożsamości, zapoznajcie się z nimi w czasie drogi. Przypominam wam, że przez tydzień macie go szpiegować, później dołączy do was niejaki Taichi, który najął nas do wykonania jego misji. Chodzi konkretnie o obalenie władzy. Czy wszystko jest jasne?

- Hai! - Powiedzieliśmy wszyscy zgodnie.

- No dobrze, kapitanem będzie Sakura i Ino. Macie się ich słuchać i wykonywać każdy drobny rozkaz, czy się rozumiemy?

- Hai! - Dziewczyny były bardzo zadowolone, uśmiech nie schodził im z tych pięknych twarzyczek.

- Możecie już wyruszać, w razie czego przyślemy wam jakiegoś posłańca. Powodzenia. - Pożegnaliśmy się z Tsunade-baachan i ruszyliśmy w drogę. Kiedy byliśmy piętnaście minut od wioski otworzyłem kopertę. Pierwsze papiery były Ino.

- Ino, od tej pory przy ludziach nazywasz się Eiko.

- Jakie durnowate imię. - Burknęła blondynka. Uśmiechnąłem się i podałem kartę dziewczynie. Jako następne wyciągnąłem kartkę ze zdjęciem Sakury.

- Kochanie, ty nazywasz się Eri. - Podałem następną kartę zielonookiej.

- Pocieszam się, że to tylko tymczasowe. - Powiedziała. Trzeci raz sięgnąłem do koperty.

- Sasuke, ty masz na imię Kenji. - Podałem mu kartę. Te imię przełknął z honorem. Jako ostatnią wyciągnąłem swoją kartę.

- Ja nazywam się Bunta. - Dziewczyny wybuchły śmiechem.

- Czy mi się wydaje, czy to skrót od Gamabunta? - Spytała blondynka.

- Chyba ci się nie wydaje mała. Nie śmiej się, bo sama nie masz lepszego imienia. Schowajcie dobrze dokumenty i nie zgubcie ich, bo są bardzo ważne. Mam tu jeszcze opaski. - Rozdałem je każdemu z nich. Na blaszce widniał symbol nie naszej wioski, lecz jakiś zawijas, w gruncie rzeczy na pierwszy rzut oka wyglądał jak symbol, który nosimy na ramieniu, jednak kreska pozioma i pionowa w środku tego rozwiewała wszelkie wątpliwości.

- Dziwne te ochraniacze. - Odezwał się Sasuke.

- Tak. Przypominają mi coś. - Odezwała się Sakura. - Już wiem! Ten jakby ślimaczek w środku to symbol kraju wiru.

- Chyba masz rację. - Powiedziałem. Droga do nocy zleciała nam w mgnieniu oka. Kiedy ponownie wyruszymy nad ranem dotrzemy na miejsce o trzynastej. Rozłożyliśmy sobie śpiwory i położyliśmy się spać, żeby wypocząć do dalszej drogi…

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Wstawiamy Wam notkę po długiej nieobecności. Chcemy za to bardzo przeprosić, ale zaczęła się szkoła, więc rozdziały będą wstawiane w miarę możliwości szybko. Myślimy nad tym, czy rozdziałów nie wstawiać w Piątki. Mamy nadzieję, że nie opuścicie naszego bloga i będziecie czytać wszystkie notki :D Oczywiście liczymy na wasze komentarze i mamy nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu. Zdradzimy, że niedługo powinien pojawić się one-shot, który jest w przygotowaniu. Pozdrawiamy Patty i Paula.