47 Rozdział

Wyszedłem ze szpitala i wracałem do domu, kiedy zaczepiła mnie aż za dobrze znana dziewczyna.

- Ohayo przystojniaczku…

- Hej, co tu robisz? Dawno się nie widzieliśmy. - Uśmiechnąłem się, przybliżyłem do dziewczyny i przytuliłem się.

- Coś się stało? - Saki odsunęła się i popatrzyła mi w oczy.

- Nie, nic się nie stało. - Zmusiłem się do uśmiechu.

- Przecież widzę. Mnie nie oszukasz. - Westchnęła.

- No dobra. Niechcący chyba uraziłem Sakurę i się trochę na mnie wściekła.

- Co zrobiłeś debilu? - Jej głos stał się inny niż przedtem.

- Troszkę się poobijałem i przyszedłem z tym do Shizune, a nie do Sakury. Po prostu nie chciałem jej martwić, ale wyszło jak wyszło. A właśnie, zapomniałem o tym, wybierzesz się z nami jutro nad jezioro?

- Po pierwsze, musisz ją przeprosić, a po drugie, jeszcze zobaczę, czy wpadnę. Powiedz mi, o której i gdzie, a ja jakby coś to przyjdę sama.

- No okey. Nie odpowiedziałaś na moje pytanie, co tu robisz?

- Czekam na Konosuke. - Westchnęła.

- Co z nim?

- Ostatnio ciągle wyciąga mnie z domu na jakieś zakupy. Ubiera się jeszcze lepiej niż wcześniej i aż za bardzo o siebie dba.

- Co znaczy aż za bardzo o siebie dba?

- Jak ten kretyn na koszulce ma chociażby jedną, małą, niewidoczną plamkę to od razu idzie się przebierać. Wylewa na siebie prawie całe perfumy i takie tam. - Patrzyłem na nią zdziwiony. Dziewczyna utkwiła wzrok gdzieś za moimi plecami.

- O wilku mowa. Teraz sam możesz zobaczyć o co mi chodzi. - Dziewczyna westchnęła i machnęła ręką. Powoli się odwróciłem i od razu zobaczyłem tego debila. Ma na sobie czarne obcisłe spodnie, tego samego koloru pantofle i czerwoną obcisłą koszulę. Na oczach uwiesił sobie czarne modne okulary, a w rękach trzymał kilka dużych torebek. Najprawdopodobniej w środku znajdowały się ubrania i różne inne dodatki. Chłopak podszedł do nas i nawet na mnie nie spojrzał.

- Możemy już iść siostra. - Odezwał się w końcu patrząc na nią.

- Ja już idę do domu, a ty rób co chcesz. Ja już mam dość tych twoich zakupów, jutro wychodzę z domu i nie wiem, kiedy wrócę.

- Ale…

- Nie ma żadnego ale. Prosiłeś o pomoc to ci ją dałam, a teraz zostaw mnie w spokoju. - Dziewczyna spojrzała na mnie. - Do jutra koteczku. - Pocałowała mnie w policzek i odeszła w stronę swojego domu. Spojrzałem na tego kretyna. Zastanawia mnie jedno, czy on naprawdę uważał, że jest taki boski w tych ubrankach?

- No i czego się gapisz?

- Bo wyglądasz…

- Tak wiem, wyglądam bosko. Nie musisz mi tego mówić. Niedługo wszystkie laski będą moje. - Wciął mi się w zdanie. Zaśmiał się i poszedł tylko w sobie znanym kierunku.

- Chciałem powiedzieć, że wyglądasz okropnie. - Dodałem, ale chyba tego nie usłyszał. Udałem się z powrotem do swojego domu, żeby troszkę wypocząć na jutrzejszy dzień. Kiedy dotarłem na miejsce było już po dwunastej. Rzuciłem poplamiony krwią plecak na ziemię i ruszyłem do toalety. Zdjąłem koszulkę i zobaczyłem, że na mojej skórze znajdują się jeszcze plamy krwi. Zdjąłem spodnie, bieliznę i wszedłem do kabiny. Odkręciłem kurek z letnią wodą i spłukałem swoje zmęczone ciało. Namydliłem się, a później spłukałem piankę przyjemnym strumieniem wody. Spływająca po moim ciele woda dawała mi niesamowitą przyjemność i rozluźnienie. Niechętnie wyszedłem spod prysznica i zawinąłem ręcznik na moich biodrach. Podszedłem do lustra i spojrzałem w swoje odbicie. Przeczesałem dłonią włosy i dotknąłem świeżej różowej blizny na ręce, która ciągnęła się od ramienia do nadgarstka. Była jeszcze lekko opuchnięta i mocno piekła. Odwróciłem się i zacząłem ubierać spodnie, kiedy nagle zadzwonił dzwonek. Jak oparzony zbiegłem na dół rzucając spodnie na klatce schodowej, gdzie można było je zauważyć. Podszedłem do drzwi i pociągnąłem za klamkę.

- Hej, możemy pogada… - Dziewczyna ucięła w pół zdania, a ja się uśmiechnąłem.

- Może wejdziesz kochanie? - Spytałem, na twarzy dziewczyny widniał spory rumieniec.

- T-tak. - Przepuściłem dziewczynę i poszedłem za nią do salonu. Ustała tyłem do mnie, a przodem do okna. Byłem rozbawiony zaistniałą sytuacją, czyżby ona się speszyła?

- Może byś się ubrał? - Spytała sarkastycznie. Jej głos był troszkę ściszony.

- Dlaczego? Jest mi przynajmniej chłodno w samym ręczniku. - Uśmiechnąłem się. Podszedłem znacznie bliżej do zielonookiej. Jej ramie miałem na wyciągnięcie ręki.

- Idź się ubrać, a ja na ciebie zaczekam.

- Dlaczego tak nalegasz, żebym się ubrał? - Dotknąłem dłonią szyi dziewczyny w celu odgarnięcia jej włosów i poczułem jak ciałem Sakury wstrząsnął lekki dreszczyk. Podobało mi się to, jak reagowała na mój dotyk. Odgarnąłem ostatni niesforny kosmyk jej różowych włosów i musnąłem ustami szyję dziewczyny. Sakura jęknęła z rozkoszy. Uśmiechnąłem się zwycięsko i ponowiłem swój ,,atak''. Chyba przemyślała wszystko i mam nadzieję, że już się na mnie nie gniewa.

Oczami Sakury;

Nie cierpię tego, że zawsze pod wpływem jego bliskości nogi normalnie mi miękną. Chciałam z nim szczerze porozmawiać, ale jak widzę to raczej teraz, w tym momencie się nie da. No i znowu, znowu poczułam jego usta na mojej szyi. Nie wytrzymałam tego napięcia i powoli odwróciłam się w jego kierunku. Spojrzałam mu w oczy i zatopiłam się przez chwilę w ich błękicie.

- Jak ty to robisz? - Spytałam w końcu.

- Ale co? - Spytał głębokim, uwodzicielskim szeptem.

- To, że jak jestem z tobą to nie potrafię się skupić na niczym innym.

- Sam nie wiem. Wiem tylko, że mam tak samo, kiedy jestem z tobą. - Uśmiechnął się seksownym półuśmieszkiem. Przyciągnął mnie bardzo blisko siebie i wpił się w moje usta. Jego pocałunek był czuły i słodki. Przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie i cofał się ze mną do tyłu, aż w końcu oparłam się o coś zimnego i twardego. Byłam teraz cała mokra, ale jakoś mnie to nie za bardzo obchodziło. Teraz liczył się tylko on. Zjechał z pocałunkami na szyję, a ja mimowolnie jęknęłam pod wpływem emocji jakie we mnie wzbudzał. Przejechał dłonią od mojej szyi po biuście i zatrzymał rękę dopiero na moim pośladku. Przygryzłam jego dolną wargę, a on zamruczał jak kot. Uśmiechnęłam się lekko. Naruto szybko zsunął swoje ręce na moje biodra i lekko uniósł mnie do góry. Oplotłam nogami jego nagą talię. Wplotłam palce w jego cudowne włosy. Miałam koszulę, więc rozpiął mi prawie wszystkie guziki pozostawiając na wierzchu czarny, koronkowy stanik. Uśmiechnął się łobuzersko i zaczął całować mój brzuch. Po chwili znudził się i wrócił do moich ust, gdzie nasze języki zaciekle walczyły o dominację. Byłam troszkę zdezorientowana, bo Naruto nagle zaczął ze mną iść w kierunku kanapy. Położył mnie na niej, oczywiście nie przerywając pocałunku. Nachylił się nade mną i zjeżdżał coraz niżej zahaczając językiem o niektóre fragmenty mojego ciała. Zostawił mi malinkę przy pępku i wrócił do obcałowywania moich ust. Powoli pozbył się mojej górnej części garderoby, czyli koszuli i zaczął zabierać się za jeansowe spodenki. Kiedy miał je ściągnąć zadzwonił dzwonek do drzwi. Rozczarowani odsunęliśmy się od siebie.

- Może sobie pójdzie. - Wydyszał.

- Myślisz? - Ledwo wydusiłam te jedno słowo.

- Tak. - Blondyn ponownie mnie pocałował. Tym razem był to żarliwy lecz przyjemny pocałunek. Niestety ponownie usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

- Co do cholery. - Wydyszał.

- Spokojnie kochanie, bo ci żyłka pęknie. - Ledwo odpowiedziałam. - Musisz sprawdzić o co chodzi, bo się nie odczepią.

- Wyjdziesz? Ja w tym czasie się ubiorę. - Spytał.

- No dobra, tylko zleź ze mnie. - Uśmiechnął się łobuzersko i podniósł się stając na podłogę. Kiedy usiadłam na kanapę rzucił mi moją koszulę. Uśmiechnęłam się i włożyłam ją na siebie. Zapięłam ostatni guzik i zobaczyłam jak mojemu chłopakowi błyszczą oczy. Usłyszeliśmy kolejny raz pukanie do drzwi.

- Kochanie zamknij buzię, bo mucha ci wleci. - Powiedziałam.

- Doprowadzasz mnie do szału kobieto! Pamiętaj, my jeszcze ze sobą nie skończyliśmy kotku. - Powiedział i ruszył na górę po drodze zbierając swoje spodnie z klatki schodowej. Wstałam z kanapy i ruszyłam prosto do drzwi i otworzyłam je.

- No wreszcie, co tak długo głąbie?

- Sasuke, to ja, a nie Naruto. - Chłopak podniósł wzrok od zwoju, który trzymał w dłoni i spojrzał na mnie pytająco.

- Oh przepraszam Sakura, myślałem, że to Naruto. - Mimowolnie się do niego uśmiechnęłam.

- Jak widzisz pomyliłeś się. Co tam masz? - Spojrzałam na zwój trzymany w rękach chłopaka.

- To jest dla Naruto, chodzi o tą babkę, która została wynajęta, żeby go zabić. Byłem u Hokage i kazała mi to do niego doręczyć. Dobrze się składa, że jesteśmy tu we trójkę.

- Dlaczego?

- Bo mamy wyruszyć na misję po niedzieli, a tymczasem musimy się do niej przygotować. - Uśmiechnął się.

- Wejdziesz?

- Tak. Nie powiem, że ucieszy mnie widok głąba, ale mamy to razem przeczytać. - Poprowadziłam kruczowłosego do salonu, gdzie czekaliśmy na Naruto. Zjawił się po około pięciu minutach.

Oczami Naruto;

Ubrałem się w czarne spodnie i pomarańczową koszulę, przecież mieliśmy dni wolne od wszelkich misji, więc ubieram się teraz troszkę inaczej. Zszedłem na dół i od razu skierowałem się do salonu. W pokoju wzrokiem napotkałem Sasuke. Siedział i rozmawiał z Sakurą. Stanąłem w progu i oparłem się o futrynę, chyba mnie jeszcze nie zauważyli.

- Co tu robisz? - Spytałem patrząc na niego.

- Będziemy mieli misję po naszym wypadzie, od razu w Poniedziałek.

- Tsunade-baachan wie jak nam życie umilić. - Przyjrzałem mu się dokładniej. - Co masz w ręku?

- Zwój kretynie, nie widzisz? - Westchnął. - To raport od Tsunade-sama, jest tak wielkoduszna, że nie musisz już do niej iść. Dostałem go od Shizune, powiedziała mi, że w środku są zawarte informacje o tej dziewczynie i liścik do nas z wyjaśnieniem pokrótce naszej głupiej misji.

- Aha, rozumiem. Nie wyzywaj mnie, bo to się może źle skończyć.

- Jak tam sobie chcesz. Weź go i przeczytaj. - Cisnął we mnie zwój, który złapałem. Podszedłem do fotela i sobie na nim przycupnąłem.

- Mam czytać na głos, czy jak? - Spytałem otwierając wiadomość dostarczoną od chłopaka.

- No raczej, my też go nie czytaliśmy młotku. - Moja dziewczyna wcale się nie odzywała.

- No dobra. - Rozwiązałem ostatni supełek, rozwinąłem zwój i zabrałem się za czytanie.

Raport

Dziewczyna, która zaatakowała Uzumakiego Naruto ma na imię Kira.

Pochodzi z Kraju Demonów, w którym uchodzi za uciekinierkę i poszukiwaną. Rodzina dziewczyny została wybita przez zdrajców jej rodzinnego Kraju.

Z powodu tych wydarzeń opuściła wioskę. Posiada interesujące zdolności i ma prawie wszystkie rodzaje chakry oprócz natury wiatru i błyskawicy.

Została wynajęta przez ważnego, okrutnego władcę małej wioski na uboczu.

Przejął panowanie nad tą osadą poprzez bunt ludu, który go popierał.

Z obserwacji jej pamięci wiemy, że w Wiosce Lodu mieszka sporo mieszkańców, którzy chcą pozbyć się nowego władcy. Nazywa się on Akira, prawdopodobnie stoi za zniszczeniem wioski Uzushiogakure ( Wioska Wiru). Ten człowiek chce ponownie porwać Jednego z klanu Uzumaki, tak jak zrobił to wcześniej z Uzumaki Kushiną. Prawdopodobnie chce wykorzystać zdolności tego wybitego klanu dla swojej korzyści.

List

Naruto, Sakura i Sasuke mam dla was misję, która będzie misją zwiadowczą.

Chodzi mi konkretnie o tego całego Akirę. Podobno jest złym przywódcą, który podbił Wioskę Lodu zabijając poprzednika. Przed chwilą otrzymałam list, w którym jeden z ludzi tejże wioski prosi o pomoc w obaleniu obecnego władcy.

Chce udowodnić, że jest zły i myśli tylko o sobie, a nie o dobru wioski.

Resztę dokładnych informacji podam wam w Poniedziałek rano, gdzie macie znaleźć się u mnie o szóstej nad ranem. Wiecie, że nie toleruję spóźnienia, więc postarajcie się nie spóźnić. Aha, na koniec chcę dodać, że do misji chcę dołączyć jeszcze Yamanakę Ino, z powodów, iż tak jak Sakura jest medycznym ninją.

Wasza Hokage Tsunade.

Przeczytałem list i głośno odetchnąłem. Pięknie, mój klan ma jakąś cholerną nadzwyczajną chakrę i przez to jestem ścigany. Spojrzałem na Sasuke i Sakure, ich oczy skierowane były w moją stronę.

- Czemu się tak patrzycie? - Spytałem po chwili.

- Znasz imiona swoich rodziców, czy tego ci nie powiedzieli? - Odezwał się Sasuke.

- Tak, nie. To znaczy nie wiem. - Spuściłem głowę w dół.

- Młotku odpowiedz na moje pytanie, albo ich znasz, albo nie, to proste. - Westchnął z bezsilności.

- Może i znam, ale czy to takie istotne?

- Czy ty masz mózg? Czemu ja zawsze muszę za ciebie myśleć? No dobra, gdybyś znał imiona rodziców mógłbyś trochę popytać, a przynajmniej o jednego z nich, który był z klanu Uzumaki. Wtedy byś się trochę więcej dowiedział. - Dopiero teraz załapałem, to był dobry pomysł.

- Skoro chcesz, żebyśmy ci pomogli to zdradź nam imiona. - Sasuke dokończył po chwili swoją wypowiedź.

- Uzumaki Kushina i.. - zrobiłem chwilową pauzę - Namikaze Minato. - Na twarzy Sasuke pojawiło się niedowierzanie.

- Ty chyba sobie żartujesz. Youndaime był twoim ojcem?!

- Tak, też mnie to zdziwiło, ale kiedy byłem pod kontrolą Kyuubiego na ostatniej misji to do mnie przyszedł i naprawił pieczęć. Wtedy mi to powiedział.

- Ty, taki głąb, synem najlepszego shinobi?

- Sasuke nie ubliżaj mu, Naruto nie jest wcale takim głąbem. - Broniła mnie zielonooka.

- Dobra, dobra spokojnie. Zostawię was i pójdę zawiadomić Ino, żeby szykowała się na misję. - Uśmiechnął się i wyszedł z pokoju zostawiając nas samych.

- Wszystko w porządku kochanie? - Wyrwał mnie z zamyślenia piękny głos.

- Eee chyba tak, ale o co konkretnie pytasz?

- No wiesz, nie na każdego ktoś poluje. - Uśmiechnęła się krzywo. Wiedziałem o co jej chodzi. Wstałem i przeszedłem do niej siadając obok na kanapie. Wziąłem dłoń dziewczyny i uśmiechnąłem się.

- Kochanie, nie martw się o mnie. Wszystko będzie w porządku.

- Sama nie wiem.

- Ale ja wiem. Nikt więcej nie będzie na mnie polował, przynajmniej tak mi się wydaje. - Próbowałem ją przekonać.

- No dobrze, wierzę ci na słowo.

- Okey zmieńmy temat. - Uśmiechnąłem się łobuzersko. - Na czym to my skończyliśmy zanim nam przerwano?

- Nawet o tym nie myśl.

- Nie daj się prosić.

- Nic z tego kochaniutki.

- No weź, było tak fajnie.

- Powiedziałam nie. Przyszłam tu porozmawiać zanim…

- Zanim co?

- No zanim wiesz. - Dziewczyna zrobiła się cała czerwona.

- Zanim zobaczyłaś mnie w samym ręczniku i rzuciłaś się na mnie? - Spytałem uśmiechając się przy tym uwodzicielsko. Sakura zrobiła się jeszcze bardziej czerwona, chyba ją zawstydziłem.

- Wcale się na ciebie nie rzuciłam kretynie! - Poczułem uderzenie w głowę. - Przypominam ci, że to ty zacząłeś mnie całować.

- Niech ci będzie. - Uśmiechnąłem się. - To o czym chciałaś pogadać?

- Przemyślałam wszystko i nie gniewam się na ciebie za to, że do mnie nie przyszedłeś.

- Kamień spadł mi z serca.

- Cieszę się, a teraz muszę już iść.

- Co?! Tak szybko chcesz mnie zostawić?

- Muszę iść do Tsunade-sama, ma mnie nauczyć jakiejś nowej techniki, która mi się przyda.

- No okey, jak mus to mus. Odprowadzę cię. - Już podnosiłem się z kanapy, kiedy dziewczyna przytrzymała mnie dłonią za klatkę piersiową. Spojrzała prosto w moje oczy i przejechała paznokciem wzdłuż mojego ciała.

- Nie kochaniutki, zostaniesz grzecznie w domku i trochę wypoczniesz, bo jutro masz być jak nowo narodzony. - Przełknąłem ślinę i skinąłem głową. Ta kobieta doprowadza mnie na skraj emocjonalny. Kiedy robi takie rzeczy w jednej sekundzie potrafi przyspieszyć mi tętno. Rozpala we mnie nawet głęboko skrywane uczucia. Cmoknęła mnie w policzek i wyszła z domu zostawiając mnie na pastwę losu. Spojrzałem na zegarek było już wpół do siedemnastej, że co?! Tyle czasu już minęło, a ja nawet nic porządnego nie zjadłem. Wstałem z kanapy, podszedłem do komody i wziąłem z niej swój czarny, skórzany portfel, który wsadziłem do kieszeni spodni. Wyszedłem z domu i udałem się w moje ulubione miejsce. Kiedy dotarłem pod budkę Ichiraku od razu wszedłem do środka. Usadowiłem się na krzesełku przy barze i czekałem na właściciela. Kiedy poruszyła się kotara od razu odsłoniła oblicze staruszka. Spojrzał na mnie i zrobił zawiedzioną minę.

- Myślałem, że już zapomniałeś o ramen.

- Ależ skąd staruszku! - Zaprzeczyłem od razu. - Po prostu ostatnio mało jadam, bo nie mam czasu.

- Rozumiem, w takim razie ci wybaczam. - Uśmiechnął się.

- Przejdę do rzeczy, poproszę dwie duże miski ramen.

- W takim razie jedną dostaniesz na koszt firmy!

Staruszek oddalił się i zniknął za białą kotarą. Wrócił po około dziesięciu minutach i przyniósł mi moją ulubioną potrawę. Zjadłem wszystko, zapłaciłem, pożegnałem się i wyszedłem. Stanąłem pod budką i zastanawiałem się gdzie by tu teraz pójść. Postanowiłem, że posiedzę sobie trochę w parku. Po chwili ruszyłem w tamtym kierunku. Idąc mijałem wiele znajomych twarzy, które uśmiechały się promiennie. Dużo się zmieniło od czasu, kiedy byłem maluchem. Doszedłem na miejsce i rozsiadłem się na ławce, gdzie zawsze lubiłem siadać. Patrzyłem na małe dzieci, które bawiły się w berka biegając po całym parku. Troszkę szczypały mnie oczy, więc zamknąłem je na chwilę. Kiedy je otworzyłem przede mną zmaterializowała się sylwetka kobiety. Zamrugałem kilkakrotnie i wyostrzył mi się wzrok. Troszkę się zdenerwowałem.

- Co tu robisz? - Spytałem oschle.

- Chcę pogadać. - Odpowiedziała dziewczyna.

- Chyba już sobie wszystko powiedzieliśmy, nie sądzisz?

- No nie, nie wszystko.

- A co jeszcze zostało?

- Mogę usiąść?

- Skoro musisz. - Dziewczyna usiadła obok mnie, moim zdaniem aż za bardzo blisko. - Czego ode mnie chcesz Kasumi?

- Na początek chcę… - Nie dokończyła, bo wpiła się w moje usta, próbowałem się wyrwać, ale nie mogłem. Ścisnęła mnie w niedźwiedzim uścisku i wsunęła mi język do buzi. Po chwili jednak zdołałem się odsunąć, kiedy to zrobiłem odskoczyłem od niej i stanąłem naprzeciw w bezpiecznej odległości.

- Co ty do cholery wyprawiasz?!

- Uspokój się, przecież nic takiego nie zrobiłam.

- Nie?! Pocałowałaś mnie, a ja mam dziewczynę!

- No dobrze, przepraszam, więcej to się nie powtórzy. - Powiedziała fioletowooka. Możesz obok mnie usiąść, przecież cię nie ugryzę.

- Nie zrobisz nic głupiego?

- Nie, obiecuję. - Przysiadłem się do niej, ale siadłem na drugi koniec ławki.

- Czego ode mnie chcesz?

- Chcę przeprosić za moje zachowanie. - Zatkało mnie.

- Konkretnie?

- Za to, że ci się narzucam.

- No dobrze, przeprosiny przyjęte. Coś jeszcze, bo śpieszę się do domu. - Skłamałem.

- Nie, to wszystko. - Wstałem i zanim odszedłem pożegnałem się z nią.

- Do zobaczenia, kiedyś tam. - Wsadziłem dłonie w kieszenie i ruszyłem w stronę swojego domu. Kiedy oddaliłem się od parku poczułem szarpnięcie i ktoś wciągnął mnie w zaciemnioną uliczkę. Zdezorientowany upadłem prosto na tego kogoś. Spojrzałem tej osobie w twarz.

- Ino do cholery jasnej! Chcesz, żebym cię zabił niechcący!?

- Nie wydzieraj się kretynie! Powiedz mi lepiej, dlaczego obściskiwałeś się z tą lalunią! - O cholera, widziała to…

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Na wstępie chcemy przeprosić za to, że w poniedziałek nie było notki. Mamy na usprawiedliwienie to, że byłyśmy na weselu, potem na poprawinach, a w poniedziałek miałyśmy urodziny siostrzeńca, więc mamy nadzieję, że nam wybaczycie :D Czekamy na wasze szczere komentarze, czy notka się podobała, a może odwrotnie :D Pozdrawiamy serdecznie Patty i Paula.