45 Rozdział

- Dziękuję, chyba muszę częściej to robić. - Odpowiedziałem. Po chwili wpatrywania się w siebie powróciliśmy do konsumowania naszej kolacji…

Po skończonym posiłku napiliśmy się wina i zaczęliśmy rozmawiać o starych czasach, kiedy byliśmy jeszcze małymi dziećmi i uczęszczaliśmy do akademii.

- Przyznasz kochanie, że byłeś trochę wkurzający i rozrabiałeś, żeby zwrócić na siebie uwagę. - Sakura powiedziała między śmiechem.

- Tak, przyznaję to, ale jedyna osoba, której bardzo chciałem zwrócić na siebie uwagę siedzi obok mnie. - Uśmiechnąłem się, ująłem w dłoń rękę dziewczyny i musnąłem ją wargami. Sakura spojrzała na mnie czule i przysunęła się do mnie wtulając się w mój tors. Od razu przytuliłem się do dziewczyny. Napawaliśmy się swoją obecnością i dotykiem, od pewnego czasu nie mieliśmy dla siebie czasu, więc to była dobra okazja, aby wszystko nadrobić.

Oczami Konosuke;

Wyszedłem z domu, aby troszkę się przewietrzyć, od niedawna zaprzestałem pić. Cholera, że też nie udało mi się zdobyć i zaliczyć tej małej różowo włosej. Strasznie się wkurzyłem i topiłem swoje smutki w alkoholu, ale bez przesady, nie jestem alkoholikiem. Muszę nadal kombinować jakby tu zbliżyć się do tej suczki. Ona jest taka piękna, nie zakochałem się, ale zwariowałem dlatego, że chcę odbić ją temu debilowi, z którym chodziła moja siostra. Przechodziłem właśnie obok parku i usłyszałem jakiś śmiech. Brzmi bardzo znajomo, już go gdzieś słyszałem. Poszedłem za głosem, który rozchodził się po całym parku. Doszedłem do lasku, do którego od razu wszedłem nawet się nie zastanawiając. Odgłosy stawały się coraz głośniejsze, ukryłem się pomiędzy krzakami, bo zauważyłem dwie postacie siedzące na kocu obok rzeczki. Całe szczęście, że na środku pali się jedna świeczka, przyjrzałem się bliżej. W świetle świecy ujrzałem piękne różowe włosy, a potem wyłoniła się ta nieziemska, nieskazitelna twarzyczka. To Sakura! Od razu ją rozpoznałem. Dziewczyna przysunęła się do chłopaka, w świetle, które dawała świeca dobrze wiedziałem kto tam siedzi. Sakura wtuliła się do tego przeklętego Naruto. Co ona w nim widzi?! Przecież jestem dużo przystojniejszy, już dawno powinna być moja! Co się ze mną do cholery dzieje? Straciłem swój wdzięk? Raczej nie, to nie to. Konosuke debilu, co ty pieprzysz, z tobą jest wszystko w porządku.

- Cieszcie się póki możecie. - Wypowiedziałem te słowa mało słyszalnym szeptem uśmiechając się łobuzersko. Sakura, jeszcze będziesz moja, przysięgam, że cię zdobędę. Nie możesz wiecznie się przede mną wzbraniać. Od jutra zacznę swoją misję, najpierw się zaprzyjaźnię, a potem wykorzystam nawet najdrobniejszy błąd tego debila i zbliżę się do ciebie jeszcze bardziej. Postanowione, jutro idę na zakupy i wrócę do swojej dawnej światłości. Żadna dziewczyna nie zdoła się przede mną obronić, będzie błagać o moje pieszczoty. Powoli odchodziłem od tamtego miejsca, nie chciałem znowu się złościć.

Oczami Naruto;

Po chwili lekko odsunąłem się od dziewczyny, na co ona była troszkę zdziwiona. Teraz, albo nigdy, później mogę się nie odważyć. Uśmiechnąłem się zadziornie i wsunąłem rękę do kieszeni, z której wyjąłem mały pakunek. Sakura była zmieszana co trochę mnie rozbawiło.

- Chcę coś ci dać. - Wyciągnąłem rękę przed siebie. - No weź, to dla ciebie. - Po chwili wahania różowo włosa wzięła zawiniątko z mojej dłoni. Rozpakowała je i pod papierowym przykryciem ujrzała pudełeczko. Spojrzała na mnie. - No otwórz wreszcie. - Uśmiechnąłem się zachęcająco, na co ona oblała się lekkim rumieńcem.

Oczami Sakury;

Troszkę wahałam się otworzyć to piękne granatowe pudełeczko, lecz po chwili pociągnęłam za górną stronę wieczka i moim oczom ukazał się piękny naszyjnik. Spojrzałam na Naruto, na jego twarzy widniał seksowny półuśmieszek.

- Z jakiej to okazji? - Spytałam po chwili, wiem, to pytanie było idiotyczne, no ale cóż, nie mogłam wymyślić nic innego.

- Kochanie, nie mogę dać ci prezentu bez żadnej okazji? Po prostu jako twój chłopak mam prawo obdarowywać cię różnymi drobnymi prezentami.

- Nie powiedziałabym, że to drobny prezent, ale dziękuję. Jest prześliczny. - Wyjęłam złoty naszyjnik, na którym uwieszone było złote serduszko poobklejane brylancikami. Kurde, przecież to musiało tyle kosztować! Głupio się czuję, ja dla niego nic nie mam.

- Cieszę się, że ci się podoba. Cały dzień spędziłem na szukaniu dla ciebie odpowiedniego prezentu. - Usłyszałam ciepły i rozradowany głos blondyna.

- Głupio mi, ja dla ciebie nic nie mam. - Wypaliłam.

- Kochanie, wystarczy mi twoja obecność i fakt, że mnie kochasz.

- Ale…

- Bez żadnego ale. Założyć ci go? - Spytał wcinając mi się w zdanie, a ja skinęłam głową jak ostatnia idiotka. Wziął ode mnie naszyjnik i rozpiął go.

- Odwróć się i weź włosy. - Powiedział uwodzicielskim głosem. Zrobiłam co kazał i powoli odwróciłam się unosząc do góry swoje włosy. Na szyi poczułam jego ciepły oddech, a po chwili zimny naszyjnik. Usłyszałam dźwięk zapięcia i spuściłam włosy. Wyczułam dłoń blondyna na szyi, odgarniał moje niesforne włosy. Po chwili poczułam coś ciepłego na obojczyku, przekręciłam lekko głowę, Naruto mnie pocałował, a moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Odwróciłam się do niego i ujęłam jego twarz w swoje ręce.

- Kocham cię, Naruto. - Wyszeptałam i spojrzałam prosto w jego piękne błękitne oczy.

- Ja też cię kocham. - Odpowiedział, ujął moje dłonie swoimi i zdjął je ze swojej twarzy, by po chwili wpić się w moje usta. Jego pocałunek był słodki i czuły, zatraciłam się w tej chwili. Nagle znalazłam się na plecach, a Naruto wisiał nade mną, schodził z pocałunkami coraz niżej, aż jego wargi znalazły się na mojej szyi, a potem na ramieniu, gdzie zostawił malinkę uśmiechając się zadziornie. Po chwili znudził się i wrócił do moich ust, gdzie nasze języki walczyły o dominację. Wplotłam ręce w jego włosy, uwielbiałam to robić. Przy nim czułam się kochana i bezpieczna, jak mogłam być taka głupia i go olewać? Popełniłam najgłupszy błąd swojego życia, już dawno mogłam go do siebie dopuścić, ale nie, bo musiałam zakochać się, a raczej zauroczyć w Sasuke. Na szczęście to już przeszłość i obok siebie mam swoją prawdziwą miłość. Nasz pocałunek z minuty na minutę stawał się coraz żywszy i gorętszy. Po chwili chłopak wsunął rękę pod moją lekko podwiniętą koszulkę, a pod jego dotykiem wstrząsnął mną przyjemny dreszczyk. Naruto uśmiechnął się zwycięsko. Drugą ręką blondyn zaczął zjeżdżać po moim boku aż do prawego uda. Nagle na mojej ręce poczułam kropelkę wody, oderwałam się od Naruto i spojrzałam w niebo. Pięknie, zaczęło kropić, odwróciłam się w stronę chłopaka i pocałowałam go ponownie, lecz tym razem to on lekko się ode mnie odsunął, spojrzał mi w oczy i się odezwał.

- Wiem, że ani ty, ani ja, nie chcemy przerywać tej fantastycznej chwili, ale jeśli zostaniemy to zmokniemy i na sto procent oprzemy się w szpitalu. - Uśmiechnął się ukazując rząd swoich śnieżnobiałych ząbków.

- Tak, masz rację.

- Dokończymy innym razem. - Naruto musnął mnie w policzek. Oboje lekko dyszeliśmy. Chłopak podniósł się i pomógł mi wstać. Pozbierał wszystko do koszyka i spojrzał na mnie.

- Nie chcę się z tobą już rozstawać.

- Ja z tobą też nie, kochanie. Spędzimy jeszcze dużo czasu razem w Piątek, przecież idziemy nad jezioro. - Uśmiechnęłam się i przysunęłam w jego stronę. Złapałam go za dłoń i splotłam palce z jego, by po chwili przyciągnąć go do siebie i wtulić się w niego.

- Odprowadzisz mnie do domu? - Mruknęłam.

- Pewnie! Chyba nie myślałaś, że puszczę cię samą. - Chłopak gładził moje włosy. Odsunęliśmy się od siebie i zaczęliśmy iść w stronę parku. Kiedy wyszliśmy z lasku od razu pokierowaliśmy się drogą prowadzącą do mojego domu. Kiedy dotarliśmy do celu zaczęło coraz mocniej padać, ustaliśmy na ganku.

- Jak ty teraz wrócisz do siebie? Rozchorujesz się, a zaczyna coraz mocniej padać. - Uśmiechnął się zadziornie.

- Mam jeszcze Hiraishin no jutsu.

- No tak, zapomniałam, że nauczyłeś się techniki youndaime hokage. - Szturchnęłam go w bok.

- Muszę ci o czymś powiedzieć, miałem zrobić to po powrocie z tej durnej misji, ale jakoś wypadło mi to z głowy.

- O co chodzi?

- Pamiętasz jak straciłem kontrolę nad Kyuubim?

- Tak, bardzo się wtedy przestraszyłam, ale dobrze, że udało ci się nad nim zapanować. - Blondyn spoważniał.

- No właśnie, chodzi o to, że ja go nie powstrzymałem… zrobił to mój ojciec. - Wiedziałam o kogo mu chodzi, ale postanowiłam udać głupią.

- Ojciec? Jak to?

- Tak, ojciec, jest nim Namikaze Minato. Zanim umarł zapieczętował we mnie trochę swojej chakry na wypadek, gdyby pieczęć osłabła i w ten sposób mogłem się z nim zobaczyć.

- Nie do wiary! Younadime Hokage jest twoim ojcem. To niesamowite.

- Tak, z początku myślałem, że źle go zrozumiałem, ale to nie ważne. Kochanie, ja już będę leciał. Do zobaczenia. - Naruto przysunął się do mnie i musnął moje wargi swoimi, odsunął się, wykonał pieczęci i po chwili zniknął w pomarańczowym błysku. Zdążyłam zobaczyć jeszcze jego cudowny uśmiech. Weszłam do domu i od razu udałam się do swojego pokoju. Byłam okropnie zmęczona.

Oczami Naruto;

Dotarłem do domu cały i suchy dzięki boskiej technice mojego ojca. Odłożyłem koszyk do kuchni i spojrzałem na zegarek, który wskazywał godzinę dwudziestą trzecią dwadzieścia siedem. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że tyle czasu spędziłem z Sakurą, w sumie, kiedy z nią jestem czas leci mi jakoś szybciej. Otworzyłem koszyk i zacząłem wyciągać z niego te wszystkie rzeczy, pozmywałem od razu naczynia. Wytarłem dłonie i pokierowałem się do korytarza, aby zamknąć dom. Przetarłem twarz dłońmi i powlekłem się na górę do mojej sypialni. Podszedłem do szafy i wyciągnąłem z niej swoją piżamkę i czystą bieliznę. Odwróciłem się i wyszedłem z pokoju idąc prosto do toalety. Wszedłem pod prysznic i odkręciłem chłodną wodę. Musiałem się troszkę ostudzić po spotkaniu z Sakurą. Gdyby nie zaczął padać ten deszcz mógłbym posunąć się do czegoś więcej niż pieszczoty, a tego na razie bym nie chciał. Strumień chłodnej wody muskając moje ciało dawał mi ogromną przyjemność. Moje naprężone mięśnie mogły się rozluźnić. Kiedy już się umyłem założyłem spodenki i wyszedłem z toalety. Poszedłem prosto do mojego łóżka i zasnąłem. Obudziłem się w środku nocy i nie mogłem zasnąć, spojrzałem na zegarek. Była druga nad ranem. Usiadłem na łóżku i spuściłem nogi, nie mogę spać to chociaż sobie pochodzę. Wstałem i zarzuciłem na siebie jakąś koszulkę. Zszedłem na dół i wyszedłem z domu, krótki spacer mi nie zaszkodzi, przeciwnie, wpłynie na mnie świetnie. Zawsze, kiedy nie mogę spać spaceruję po opustoszałej wiosce. Usiadłem na jednej z ławek, obok sklepu spożywczego, który był już zamknięty. Spojrzałem w niebo, jest takie czyste, więc widać na nim piękne gwizdy świecące w akompaniamencie z księżycem. Nie byłem pewny, ale coś zaszeleściło w krzakach, postanowiłem tego nie sprawdzać, może to jakiś zagubiony zwierzak? Niestety drugi raz usłyszałem szelest za plecami i poczułem jak ktoś łapie mnie za szyję. Od razu odskoczyłem i moim oczom ukazała się piękna dziewczyna. Chwila, ja ją skądś znam, już wiem! To ta, która została wynajęta, żeby mnie zabić! Stała za ławką opierając się o nią rękoma, na twarzy gościł jej szeroki uśmiech.

- Oh, widzę, że nie cieszysz się z mojej wizyty chłopczyku. - Zakpiła z łobuzerskim uśmieszkiem na twarzy. Spojrzałem na nią od góry do dołu, nie była w nic specjalnego uzbrojona, jedyne co zauważyłem to kunaie i nóż przypięty do prawej nogi. Uśmiechnąłem się drwiąco.

- Widzę, że panienka nie za bardzo przygotowała się na zabicie jinchuuriki.

- Nie martw się chłoptasiu, poradzę sobie bez broni, wystarczy mi tylko to, co mam.

- Skąd taka pewność siebie?

- Nie jednego już zabiłam, z tobą nie będzie wyjątku.

- Oczywiście uprzedzono cię na kogo polujesz?

- Jasne, że tak. Jesteś z klanu Uzumaki, więc to mi wystarcza. Zapłacą mi za ciebie niezłą sumkę.

- A co ma do rzeczy to, że jestem z klanu Uzumaki?

- Jak to co? Wybito cały twój klan, no, prawie cały. Jak widać kilku z was zostało. Plany się zmieniły i mam cię lekko pokiereszować, żeby zabrać cię do ludzi, którzy mnie wynajęli. Podobno masz niesamowitą chakrę i ona bardzo im się przyda. Tak jak chakra twojego przyjaciela Akinoriego. - Dziewczyna oblizała wargi. Chwila, czy ja się nie przesłyszałem? Akinoriego? Nie, na pewno nie, bo on nie żyje. - Ostatnim razem się nad tym nie zastanawiałam, ale teraz, kiedy o tym myślę to twoja chakra smakowała inaczej niż te, które wysysałam do tej pory. - Chyba muszę popytać ludzi o mój klan, nawet nie wiem dlaczego do cholery jestem ścigany!

- Kto cię wynajął? - Pytałem nadal spokojnym głosem.

- Ktoś, kto bardzo chce mieć twoją śliczną mordkę przy sobie. - Zamyśliła się na chwilę. - No, chyba muszę podnieść im stawkę, bo przecież masz w sobie Kyuubiego. - Uśmiechnęła się zadziornie i przystąpiła do ataku. Cholera jasna, przecież ja nie mam żadnej broni! Wyszedłem z domu tylko na spacer, nie przewidywałem, że zostanę zaatakowany. W moją stronę poleciały dwa kunaie, które zgrabnie ominąłem, jednego złapałem w dłoń.

- Przyznaję, niezły jesteś, ale i tak sobie ze mną nie poradzisz.

- Ojej, jaka wysoka samoocena. Widzę, że Panienka ma ogromne ego. - Dziewczyna uśmiechnęła się szyderczo i zniknęła w kłębach dymu zrobionego z dymiących kulek. Zacisnąłem mocniej w dłoni złapanego kunaia i rozejrzałem się na wszystkie strony, nie mogłem odnaleźć jej wzrokiem, a więc zamknąłem oczy, bo nie były mi potrzebne. Tego triku nauczył mnie erosennin, wsłuchałem się w otaczającą mnie przestrzeń i skupiłem na wszystkich nawet najcichszych dźwiękach. Słyszałem każdy jej ruch, jednak ona nie zdawała sobie z tego sprawy, dym rozprzestrzeniał się w moją stronę. Kiedy byłem pod zasłoną dziewczyna szybko ruszyła w moją stronę, chciała dźgnąć mnie kunaiem, ale złapałem jej rękę i wykręciłem tak, że stała teraz odwrócona do mnie plecami.

- Zdaje mi się, czy miałaś mnie szybko załatwić? - Zadrwiłem.

- Masz rację kochaniutki. - Dziewczyna oswobodziła swoją prawą rękę i złapała za nóż, który miała przy nodze. Nie zdążyłem odskoczyć na czas i dźgnęła mnie w lewe ramie. Odskoczyłem od niej i szybko wyrwałem nóż z mięśnia. Chyba teraz zaczęła walczyć na poważnie. Dziewczyna szybko wykonała jakieś pieczęcie, prawdopodobnie z rodziny Suiton. Po chwili w moim kierunku leciał duży wodny smok, przed którym nie miałem gdzie się ukryć. Trafił mnie w klatkę piersiową i odleciałem na kilka metrów lądując w gorących źródłach. Szybko podniosłem się i popatrzyłem przed siebie, dziewczyny już tam nie było. Nagle poczułem ostry ból w okolicach kręgosłupa i ponownie odleciałem w przód.

- Mnie szukałeś? - Usłyszałem szyderczy głos. Podniosłem się na kolana i wyplułem stróżkę krwi. Stanąłem na lekko drżących nogach i odwróciłem się przodem do mojej przeciwniczki. Uśmiechnąłem się krzywo i zrobiłem dwa klony, które ustawiły się po przeciwnych stronach. Na moich rękach pojawiły się dwa rasengany, przecież któryś musi trafić, prawda? Na szczęście dziewczyna nie wiedziała, że posyłam do niej dwa klony, sam uciekłem na drzewo, gdzie wcześniej rzuciłem Kunai Latającego Boga Piorunów. Tak jak przypuszczałem jeden rasengan trafił ją w prawe ramie. Dziewczyna przez jednego klona została oznaczona, więc mogłem znaleźć się za jej plecami. Gdy to zrobiłem kopnąłem ją w plecy i to ona teraz wylądowała w gorącej wodzie. Odwróciła się do mnie.

- Ty smarkaczu! Zapłacisz mi za to!

- Czekam. - To jedno słowo tak ją rozwścieczyło, że ruszyła na mnie z okropnym gardłowym okrzykiem. W trakcie ponownie wykonała jakieś pieczęcie i pod moimi nogami ukazały się ostre, zbite kawałki ziemi. Uskoczyłem, jednak one się ciągle wydłużały. Znam tą technikę, walczyłem kiedyś z chłopakiem, który ją używał. Niestety wtedy dość mocno oberwałem. Odskoczyłem w bok i spadłem na ziemię. Szybko wykonałem pieczęcie z rodziny Katon.

- Gōkakyū no Jutsu! - W stronę dziewczyny pognała kula ognia, przed którą jak się spodziewałem zrobiła unik w bok. Bardzo szybko znalazłem się za nią i ponownie kopnąłem ją, ale w bok. Wypluła stróżkę krwi i z hukiem opadła na ziemię. Stanąłem nad nią, nie mogła się ruszać.

- Wybacz, ale muszę cię jakoś unieruchomić, żebyś mi się nie wierzgała i nie próbowała mnie zabić. - Uśmiechnąłem się szyderczo i uderzyłem w czuły punkt, żeby dziewczyna straciła przytomność. Byłem totalnie wyczerpany i bolało mnie ramie. Cholera, czy ja po każdej walce muszę odnieść jakieś obrażenia? Ehh, pochyliłem się nad dziewczyną i wziąłem na ręce przerzucając przez ramie. Wydawała się taka ciężka, po prostu opadałem z sił. Po chwili zorientowałem się, że nie wiem gdzie teraz z nią pójdę. Spojrzałem na zegarek, który zawsze nosiłem na ręku, dochodziła szósta nad ranem. Niemożliwe! Jak ten czas szybko leci, zanim dojdę na miejsce Tsunade-baachan powinna być już w swoim gabinecie. Powolnym krokiem ruszyłem do biura Hokage. Dziewczyna zaczynała się przebudzać, więc troszkę przyspieszyłem. Po chwili ujrzałem wejście do upragnionego budynku, wszedłem i prosto korytarzem poszedłem pod gabinet. Kiedy już się tam znalazłem bez pukania wparowałem do pokoju.

- Do jasnej cholery! - Kobieta otworzyła usta i zaraz ponownie je zamknęła, przyjrzała mi się lepiej i chciała coś powiedzieć, ale ubiegła ją stojąca w koncie różowo włosa kunoichi. No pięknie. - Co ci się stało i co to za dziewucha na twoich plecach?

- Ohayo Tsunade-sama. - Spojrzałem na swoją dziewczynę. - Cześć kochanie. - Uśmiechnąłem się krzywo. - To ta dziewczyna wcześniej mnie zaatakowała i dzisiaj, kiedy sobie spacerowałem o drugiej w nocy ponowiła atak. Przyszedłem, bo nie wiem co mam z nią zrobić, a ona już się przebudza. - Sakura patrzyła raz na mnie raz na mojego wroga.

- Połóż ją na tym krzesełku. - Tsunade-baachan wskazała na krzesełko postawione w lewym kącie jej gabinetu. Zrobiłem co kazała i kiedy się schyliłem poczułem ból w prawej nodze. Spojrzałem w dół i ujrzałem kunaia, a na nim zaciśniętą dłoń dziewczyny. Obudziła się, po prostu świetnie! Nie miałem już siły i nie mogłem uciec, dziewczyna nie zważając na otoczenie przysunęła się do mnie szybko i wpiła się w moje usta. Jeszcze tego brakowało, przecież tam stoi Sakura! Pod wpływem jej jutsu upadłem na ziemię, a ona poleciała na mnie. Spojrzałem w stronę mojej dziewczyny, zrobiła się cała czerwona. Nie wiele myśląc ruszyła w moją stronę patrząc ciągle na wroga.

- Zostaw mojego chłopaka w spokoju! - Uderzyła dziewczynę tak, że przeturlała się po pokoju i dotarła aż pod nogi Tsunade. Kobieta zgrabnie podniosła ją z ziemi i obezwładniła.

- Sakura, idź obejrzeć Naruto i wylecz jego obrażenia po tej żenującej walce, a ja zajmę się tą dziewuchą.

- Hai! - Moja dziewczyna podała mi rękę nawet na mnie nie patrząc. Chwyciłem jej dłoń i zostałem pociągnięty w kierunku drzwi. Cholera, czemu jest na mnie zła, skoro ja nic nie zrobiłem? Wyszliśmy na korytarz i mimo bólu nogi i ramienia przywarłem do Sakury popychając ją na ścianę. Spojrzałem w jej piękne oczy i mimowolnie się uśmiechnąłem.

- Dlaczego jesteś na mnie zła, skoro nic złego nie zrobiłem? - Dziewczyna raczyła obdarzyć mnie pięknym spojrzeniem.

- Pocałowała cię.

- No i co z tego? Przecież ja tego nie chciałem, a zresztą widziałaś, że mnie dźgnęła w nogę, a potem się na mnie rzuciła i nie mogłem się nawet obronić.

- No tak, ale… - Nie dałem jej dokończyć, bo pocałowałem ją w jej miękkie usta. Z początku nie oddawała pocałunków, ale z czasem się to zmieniło. Wplotła palce w moje włosy, a ja mimowolnie mruknąłem w odpowiedzi na jej dotyk. Budziła we mnie najskrytsze pragnienia. Moja ręka powędrowała po całej tali dziewczyny aż dotarła do jej pośladka, tam ją zatrzymałem. Uśmiechnąłem się i oderwałem od dziewczyny.

- Mówiłem ci, że dla mnie liczysz się tylko i wyłącznie ty. - Wydyszałem i puściłem Sakurę. Dziewczyna spojrzała na mnie chłodno, ale zaraz się uśmiechnęła.

- Idziemy do mnie, czy do ciebie?

- Do ciebie, bo jest bliżej, a ja już dłużej nie wytrzymam. Nie dość, że wcale nie spałem to jeszcze jestem wykończony. - Przeczesałem dłonią włosy, spojrzałem na dziewczynę. Zagryzała dolną wargę, uśmiechnąłem się łobuzersko.

- Dlaczego zagryzasz wargę? - Uniosłem jedną brew do góry.

- Bo mimo, że bardzo mi cię szkoda, że zostałeś poturbowany, to wyglądasz cholernie przystojnie taki poobdzierany i potłuczony. - Zaśmiałem się.

- Bardzo miło mi to słyszeć, że nawet taki poturbowany ci się podobam, ale to trochę dziwne, nie sądzisz?

- Nawet bardzo dziwne. - Odparła zaraz po mnie. - To co, idziemy?

- Tak, prowadź kochanie. - Po chwili wyszliśmy na zewnątrz i ruszyliśmy w kierunku domu mojej dziewczyny. Było kilka minut po szóstej, dlatego na ulicy nie było zbyt wiele ludzi, którzy jak zakładam bacznie by mnie obserwowali. Dotarliśmy pod mieszkanie Sakury. Zatrzymaliśmy się pod drzwiami i dziewczyna próbowała otworzyć drzwi, ale nie mogła. Odwróciła się w moją stronę.

- Zapomniałam, że rodzice znowu pojechali do ciotki. - Podniosła wycieraczkę i wzięła do ręki kluczyk. Otworzyła drzwi i weszliśmy do domu. Sakura pociągnęła mnie do salonu.

- Usiądź, nie ruszaj się i poczekaj na mnie, zaraz wrócę. - Skinąłem głową i usiadłem na kanapę. Po pięciu minutach w progu do pokoju pojawiła się zielono oka z apteczką i wodą utlenioną w ręku. Przysiadła się do mnie i otworzyła sprzęt trzymany na kolanach. Przysunęła się do mnie i pocałowała lekko w policzek.

- Będzie troszkę bolało.

- Ehh, już kilka razy mi to samo mówiłaś. Postaram się nie rzucać. - Zażartowałem. Sakura namoczyła wacik i przyłożyła mi go do nogi, tam, gdzie dźgnęła mnie ta dziewczyna. Zapiekło niemiłosiernie i przed oczami zobaczyłem mroczki, ale po chwili ból zmalał i spostrzegłem, że różowo włosa leczy głęboką ranę. Kiedy zostało mniej głębsze rozcięcie zrobiła opatrunek. Spojrzała na mnie.

- Musisz zdjąć koszulkę, bo inaczej nic nie zrobię z tym twoim ramieniem. - Z wielką przyjemnością zrobiłem to co kazała i po chwili zostałem bez koszulki…

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Wybaczcie, że notka tak późno, ale się nie wyrobiłyśmy wcześniej :) Jak widzicie szału nie ma i trochę krótka, ale wiecie jak to wakacje, rodzina się czasami zjedzie i nie ma czasem za wiele czasu :) Jednak mamy nadzieję, że się spodobała i liczymy na Wasze drogie nam komentarze. One-shot część II ukaże się w Piątek. Pozdrawiamy Patty i Paula :*