34 Rozdział

Kiedy wyszedłem przebrałem się w swoją piżamę, czyli same spodenki, bo spałem bez koszulki. Poszedłem do łóżka i zasnąłem głębokim snem...

Obudziłem się o szóstej nad ranem, od razu pościeliłem łóżko i poszedłem pod prysznic. Wykąpałem się, założyłem czyste ubrania i wyszedłem z łazienki. W każdym pokoju była kuchnia, więc zrobiłem sobie szybkie śniadanie. Kiedy zjadłem wyszedłem na korytarz. Bez wahania zapukałem w pierwsze drzwi.

- Cześć, widzę, że już wstałeś Sasuke.

- Cześć, jakoś nie mogłem dłużej spać. Wyruszamy już?

- Tak, dlatego przyszedłem, żeby cię obudzić, ale widzę, że nie muszę tego robić. - Uśmiechnąłem się. - Mam prośbę, obudź dziewczyny, a ja pójdę do Saia. Rozmawiasz już z Sakurą, prawda?

- Tak. - Uśmiechnął się. - Rozmawiam z nią, zaraz je obudzę.

- Dobra, dzięki. - Poszedłem teraz w kierunku pokoju czarnowłosego. Dotarłem na miejsce i miałem już zapukać, gdy nagle drzwi się otworzyły i gdyby w porę nie wyhamował wpadłby na mnie z hukiem.

- Oh Naruto, wybacz. Myślałem, że już się zbieracie i się spóźniłem.

- Nie, właśnie przyszedłem cię obudzić, ale widzę, że nie muszę. - Uśmiechnąłem się pogodnie.

- To co, idziemy do reszty, czy będziemy tak tu stać?

- Tak, jasne. Chodźmy, nie ma powodu tu tak sterczeć. - Powiedziałem pochmurnie.

- No dobraa… Naruto, ruszysz się w końcu z miejsca? - Dopiero teraz zauważyłem, że chłopak nie stoi już naprzeciwko mnie tylko szedł w kierunku pozostałych, a ja jak głupek nadal stałem w miejscu. Po chwili jednak ruszyłem zaraz za nim. Wszyscy spotkali się pod pokojem Sasuke.

- Hej wszystkim. - Powiedziałem niezbyt zadowolonym głosem. Mój wzrok zawiesił się na jednej konkretnej osobie, która odwzajemniała moje spojrzenie. Patrzyłem na nią ze smutkiem, bo właśnie tak się czułem, byłem przybity i wszystko straciło dla mnie sens, ale postanowiłem się nie poddawać. Dziewczyna patrzyła na mnie pustym wzrokiem, po raz któryś nie mogłem nic wyczytać z jej zachowania. Odwróciłem wzrok i objąłem nim wszystkich po kolei.

- To co, ruszamy?

- Yhy. - Wszyscy zgodnie odpowiedzieli.

- Musimy jeszcze tylko złożyć wizytę Gaarze i możemy ruszać. - Ponownie zabrałem głos. - Wzięliście wszystko?

- Tak. - Znowu odpowiedzieli równocześnie.

- To chodźmy. - Szliśmy teraz mijając kolejne pokoje hotelowe. Kiedy dotarliśmy do recepcji oddaliśmy klucze i pożegnaliśmy się. Wyszliśmy na dwór, gdzie panował jeszcze częściowy mrok. Cała wioska nie zbudziła się jeszcze ze snu, gdzie nie gdzie można było dostrzec grupkę shinobi, którzy prawdopodobnie wybierali się na misję, wcześniej żegnając się z rodziną. Dotarliśmy do wielkiego budynku, który był posiadłością kage Suny. Weszliśmy do niego i od razu powędrowaliśmy pod gabinet czerwono włosego. Zapukałem.

- Proszę! - Usłyszeliśmy zza drzwi i podążyliśmy za rozkazem. Po chwili znajdowaliśmy się w środku pomieszczenia.

- Tak szybko wyruszacie? - Spojrzał na nas.

- Tak, chcemy szybciej wrócić do domu. - Uśmiechnąłem się.

- Rozumiem. Zapomniałbym, wczoraj wieczorem dostałem list od waszej hokage, który jest do ciebie zaadresowany. - Podał mi niewielki skrawek papieru. Wziąłem go w rękę i zacząłem czytać.

Ohayo Naruto!

Na pewno dziwisz się, dlaczego postanowiłam do ciebie napisać. Niedawno usłyszałam, że w okolicy wioski kwiatów kręci się jeden z akatsuki, dlatego proszę Cię, żebyś się nie wychylał i był ostrożny. Mam jednak nadzieję, że misja się powiedzie, bo od niej zależy los naszej wioski. W tym zwoju, który ci dałam jest

wyjaśnienie, że my nie zaatakowaliśmy wioski kwiatów i ktoś nas w to wrabia. Dlatego ta misja jest tak bardzo ważna. Na koniec chcę Ci powiedzieć, że w drodze powrotnej też zatrzymacie się w Sunie, żeby zebrać siły.

Powodzenia Tsunade.

Przeczytałem do końca list i wziąłem głęboki wdech, teraz już rozumiałem, dlaczego Tsunade-baachan była taka wściekła. Chodziło o to, że pomiędzy naszymi wioskami może dojść do wojny. Spojrzałem na przyjaciół, a oni wyczekiwali co im powiem.

- Nie możemy zawalić tej misji, od tego zależy, czy będziemy prowadzić wojnę z wioską kwiatów. - Spojrzałem na nich poważnym wzrokiem.

- Ale jaja! - Wykrzyknęła Ino.

- Tsunade-sama prosiła, abym przenocował was u siebie jeszcze, kiedy będziecie wracać z tamtych stron. - Odezwał się czerwono włosy.

- Tak, to też napisała w liście. - Uśmiechnąłem się. - My będziemy już ruszać. Gaara, jeszcze raz wielkie dzięki za nocleg.

- Nie ma za co. Lubię pomagać przyjaciołom. - Uśmiechnął się.

- Okey, do zobaczenia. - Rzuciłem i wyszliśmy z gabinetu. Ruszyliśmy na dwór i tam los chciał natknąłem się na Ayame, prawie na nią wpadłem. Co za nieszczęście.

- Cześć Naruto. - Powiedziała słodkim głosem. - Już ruszacie?

- Cześć Ayame. Tak, idziemy dalej. - Wszyscy stali z tyłu i gapili się na tę żenującą scenkę.

- Dobrze, więc nie będę wam przeszkadzać. - Uśmiechnęła się, postawiła krok w przód, ale cofnęła z powrotem nogę tam gdzie stała na początku. Ustała na palce i pocałowała mnie w policzek. Cholera! Sakura nie zechce teraz ze mną gadać, uzna mnie za jakiegoś alfonsa.

- Do zobaczenia Naruto. - Rzuciła słodko i mnie minęła, a ja stałem wryty w ziemię.

- Możemy w końcu już ruszać? - Usłyszałem z tyłu głos Sasuke.

- Tak, idziemy już, będziemy biegli w tej samej formacji co wcześniej, okey? - Spytałem.

- Dobra. - Usłyszałem tylko to i ruszyliśmy za bramy wioski piasku.

Biegliśmy całe południe nie zatrzymując się ani na sekundę. Kiedy nastał wieczór na dworze dosłownie nie było nic widać. Dzisiejsza noc jest wyjątkowo ciemna. Zeskoczyłem z drzewa, a w ślad za mną podążyli moi przyjaciele.

- Robimy postój, odpocznijcie, bo jutro punkt szósta nad ranem wyruszamy. Czy jesteście głodni? - Popatrzyłem na każdego z osobna.

- Trochę. - Odpowiedzieli.

- Dobrze, zaraz rozpalę ognisko, a wy coś przygotujecie, dobrze? - Spojrzałem na dziewczyny, które kiwnęły głowami na znak zgody.

- Sasuke i Sai przygotujcie miejsce do ogniska, a ja pójdę po coś do rozpałki. - Rzekłem i ruszyłem do lasu. Co za ironia, ponownie idę po gałązki. Nie zdziwiłbym się gdyby Sakura tu za mną przyszła. Niestety zebrałem wszystkie potrzebne rzeczy, a dziewczyny jak nie było tak nie ma. Postanowiłem wracać do naszego tymczasowego obozu. Kiedy dotarłem na miejsce od razu podszedłem do wyłożonego kamieniami koła. Rozłożyłem w środku niego patyki, które nazbierałem i na koniec podpaliłem to techniką z rodziny Katon. Usiadłem na ziemi obok palącego się wesoło ogniska i rozłożyłem przy nim swój śpiwór. Oczywiście nie rozłożyłem go nie wiadomo jak blisko. Zamyśliłem się naprawdę bardzo głęboko, bo ponownie nie zauważyłem, kiedy podeszła do mnie Ino z wyciągniętą ręką w moją stronę.

- Znowu się zamyśliłeś. Masz, to ci dobrze zrobi. - Podała mi zupę do ręki.

- Chcesz wiedzieć o czym myślę? - Spytałem.

- No pewnie. - Powiedziała entuzjastycznie.

- Tsunade-baachan w tym liście napisała, że gdzieś tutaj kręci się jeden z członków akatsuki. - Wyrzuciłem z siebie co mnie dręczyło przez cały dzień.

- O w mordę! - Wszyscy spojrzeli w naszą stronę.

- Powiedz im Naruto. - Powiedziała poważnie. - Jak ty tego nie zrobisz, to ja to zrobię.

- Zaraz im powiem, muszę. - Odpowiedziałem smutno.

- Hej przystojniaczku, zapomniałeś o czymś. - Złapała mnie za wolną rękę.

- Hmm? O czym?

- Nie jesteś sam, masz przyjaciół, no i mnie. - Uśmiechnęła się tak, że zrobiło mi się ciepło na sercu.

- Dzięki mała.

- Ja mówię tylko prawdę. - Wstałem z ziemi ostrożnie odkładając na bok pyszną zupę przyrządzoną przez dziewczyny. Podszedłem bliżej do grupki moich przyjaciół, którzy zaciekle o czymś dyskutowali.

- Hej, muszę wam o czymś powiedzieć. - Zabrałem głos, a wszystkie oczy zostały skierowane na moją skromną osobę.

- O co chodzi? - Spytał Sasuke.

- W liście od Tsunade była informacja, że gdzieś w tej okolicy jest któryś z członków akatsuki. - Wyrzuciłem szybko, żeby się nie rozmyślić i ponownie nie zataić przed nimi jakiejś ważnej informacji.

- Naruto… - Usłyszałem słodki głos Sakury.

- Nic mi nie jest i nic mi nie będzie. Po prostu trochę boję się o was. - Uśmiechnąłem się do niej czarująco.

- Nie musisz się o nas bać, my także jesteśmy całkiem mocni. - Obruszył się Sasuke. Jakby mogło być inaczej, żeby pan Uchiha pozostawił to bez komentarza.

- Źle mnie zrozumiałeś, albo ja coś pokręciłem. Nie mówię, że jesteście słabi, bo jesteście bardzo nieźli, chodzi mi o to, że kiedy możemy na niego trafić to nie wiem jak będzie wyglądała ta walka. Boję się, że kyuubi może wyrwać się ze smyczy i wtedy nie akatsuki zrobi wam krzywdę, tylko ja, a tego bym nie zniósł.

- Teraz rozumiem. - Odparł kruczowłosy.

- Mam wam też jeszcze coś do przekazania, ale już nie od Tsunade-baachan, tylko ode mnie. Jeśli coś by się ze mną działo obiecajcie mi, że odejdziecie z miejsca walki… - Usłyszałem same sprzeciwy, ale nie dałem im dojść do słowa. - Proszę, nie przerywajcie mi, kiedy próbuję wam coś bardzo ważnego przekazać! Powtórzę jeszcze raz, obiecajcie mi, że mnie zostawicie i wrócicie do wioski, bądź do końca wykonacie misję. Nasza wioska jest ważniejsza od nic nieznaczącego nastolatka, jeśli będzie trzeba nawet oddam życie za nią i za was. - Stałem nad nimi i wpatrywałem się w nich obrzucając każdego po kolei moim bardzo poważnym wzrokiem.

- Ale… - Odezwały się w tym samym czasie obie dziewczyny.

- Nie ma żadnego ale! Proszę, obiecajcie mi to. Ja naprawdę nie chcę was skrzywdzić. - Po chwili wahania burknęli coś niezrozumiałego. Domyślałem się, że zgadzają się z moimi słowami, lecz nie byłem pewny. Po chwili dodałem. - Nie zależnie od waszej woli ja już postanowiłem. Jeśli wy ode mnie nie odejdziecie to, gdy poczuję, że kyuubi wychodzi na zewnątrz to ja ucieknę gdzieś daleko od was, a uwierzcie, mając nawet trzy ogony z jego chakry umiem bardzo szybko biegać. Sasuke może co nieco o tym powiedzieć, bo doświadczył tego na własnej skórze, kiedy próbowałem go odbić i stoczyliśmy walkę w Dolinie Końca. - Spojrzałem teraz na niego, a on był w totalnym szoku. W końcu jednak się odezwał.

- Więc wtedy ta mroczna i potężna chakra należała do lisa?

- Tak, uwolniła się zaraz po tym jak prawie mnie zabiłeś i przebiłeś moje ciało chidori.

- Więc ona nadała ci tej niewyobrażalnej szybkości?

- Zgadza się. Teraz pozwólcie, że pójdę odpocząć, bo jestem totalnie padnięty. - Uśmiechnąłem się do nich, spojrzałem na dziewczyny. Były smutne i miały przeszklone oczy.

- Hej, nie martwcie się, nic mi nie będzie. - Obydwie na mnie spojrzały, a ja uśmiechnąłem się jak najlepiej potrafiłem. Po króciutkiej chwili odwróciłem się i pomaszerowałem do swojego posłania, wtedy mogłem już przestać udawać twardziela. Mimo wszystko cholernie się bałem. Położyłem się zdejmując wcześniej koszulkę i wrzuciłem ją do swojego plecaka. Leżałem na plecach i obserwowałem bezchmurne niebo, które niedawno troszkę się rozjaśniło i widać na nim było świecące punkciki, a obok nich większe światełko przypominające kształtem rogala. Nasłuchiwałem głosów swoich przyjaciół, siedzieli w kupie tak jak ich wcześniej zostawiłem. Tak jak myślałem, rozmawiali o mnie i o moim szalonym i jakże niedorzecznym planie. Nie zwracając już na nich uwagi postanowiłem, że spróbuję zasnąć. Niestety minęło półgodziny, a ja nadal nie spałem i to nie przez moich przyjaciół którzy obok rozmawiali, bo oni już dawno poszli spać. Nie mogłem zasnąć, bo nadal myślałem nad tym cholernym członkiem akatsuki, czy on musiał się tu kręcić akurat wtedy, gdy my mieliśmy misję? Dłużej nie mogłem tak leżeć. Wstałem i poszedłem nie wiadomo gdzie. Zanim obejrzałem się co robię znalazłem się nad jakimś źródełkiem wody, do którego wpadał niewielki wodospad. Zadowolony swoim odkryciem zrzuciłem spodnie i wszedłem do orzeźwiającej wody. Pomyślałem, że może w ten sposób zdołam się odprężyć i zmyć z siebie ten cały stres. Nie pomyliłem się, bo od razu woda przyniosła mi ukojenie i ulgę, chociaż na chwilę zdołałem zapomnieć o otaczających mnie problemach. Z jednej strony Sakura, a z drugiej te całe akatsuki i bycie jinchuriki kyuubiego. To wszystko mnie zbyt bardzo przytłacza. Wyszedłem z wody i wróciłem do naszego obozu. Kiedy tam dotarłem od razu poszedłem się położyć. Tym razem, gdy zamknąłem oczy, szybko przeniosłem się do świata marzeń…

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Naprawdę bardzo, bardzo przepraszamy, że notka ukazuje się dopiero o tej porze. Jak zwykle mamy nadzieję, że przypadła Wam do gustu i liczymy na wasze jakże zachęcające komentarze. Jak myślicie, jak potoczą się dalsze losy naszych ulubionych bohaterów? Pozdrawiamy Patty i Paula :D