32 Rozdział

Zjedliśmy posiłek i położyliśmy się spać, na warcie zostawiłem kilka swoich klonów, bo sam musiałem wypocząć. Porozstawiałem je w różnych miejscach, żeby czuć się bezpieczniej. Położyłem się jako ostatni, kiedy spojrzałem na pozostałych wszyscy już spali. Zanim odpłynąłem do świata marzeń, rozmyślałem o tym co się dziś wydarzyło…

Obudziłem się wcześnie rano, około szóstej nad ranem, więc ubrałem się i odwołałem swoje klony. Noc minęła nam bez żadnych komplikacji, więc w miarę dobrze wypocząłem. Bez żadnego namysłu podszedłem do Sasuke i zacząłem go budzić. Pomyślałem, że im wcześniej wyruszymy tym lepiej.

- Co się dzieje? - Spytał zaspany przecierając oczy.

- Zaraz wyruszamy, mógłbyś obudzić dziewczyny? Ja przejdę do Saia.

- Okey, już wstaję. - Poszedłem w kierunku czarnowłosego, odwróciłem się i zobaczyłem, że spadkobierca sharingana budzi Sakurę, a później wolnym krokiem podchodzi do Ino. Dotarłem na miejsce wypoczynku byłego członka anbu.

- Hej Sai, wstawaj. Zaraz ruszamy.

- Hę? - Chłopak spał dalej.

- Sai! - Głośno krzyknąłem, chłopak podskoczył do góry.

- Ojeju Naruto mógłbyś być bardziej delikatny. - Skarżył się pocierając czoło.

- Próbowałem, tylko nie chciałeś się obudzić. Mniejsza o to. Zbieraj się, bo zaraz ruszamy. - Uśmiechnąłem się.

- Dobra, za chwilę będę gotowy. - Spojrzałem w kierunku dziewczyn, muszę stwierdzić, że naprawdę są szybkie. Zdążyły już się ogarnąć i zakładały teraz na siebie ostatni szczegół, czyli opaski wioski liścia. Na ich widok od razu poprawił mi się humor, bo bardzo je kocham. Uśmiechnąłem się pod nosem i ruszyłem w kierunku drzewa, pod którym spędziłem ostatnią noc. Zarzuciłem plecak przez ramię, podszedłem do wygasłego już ogniska i zacząłem zacierać ślady, które wskazywałby na naszą obecność. Kiedy skończyłem wyprostowałem się i spytałem.

- Gotowi? Możemy już ruszać? - Ogarnąłem wzrokiem wszystkich moich przyjaciół i nie spostrzegłem żadnego sprzeciwu, więc aby nie tracić czasu wskoczyłem na drzewo i zacząłem biec. Obejrzałem się, moi przyjaciele ustawili się w takiej formacji co przedtem, czyli za mną biegła Sakura, za nią Sai, później Ino zaś na końcu Sasuke. Przerzuciłem wzrok na różowo włosą, głowę miała spuszczoną w dół jakby o czymś mocno rozmyślała. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć, a ja domyślałem się o czym tak myśli. Odwróciłem wzrok w przód i skupiłem się na dotarciu bezpiecznie do granic Suny. Biegliśmy bez żadnego postoju całe południe. Przed sobą zauważyłem sypki piasek co oznaczało, że dotarliśmy już do granicy wioski piasku. Zatrzymałem się na ostatnim drzewie, po czym zeskoczyłem z niego na żółty, lśniący piasek. W cieniu jednego drzewa spostrzegłem sylwetkę kobiety.

- Nie wiedziałam, że tak szybko tu dotrzecie, czekam na was niecałą godzinę. - Uśmiechnęła się dziewczyna z dużym wachlarzem na plecach.

- Witaj Temari, dawno się nie widzieliśmy. - Mimo tego, że nie widziałem jej tyle czasu od razu ją rozpoznałem.

- Huh? Kim jesteś? - Spojrzała na mnie, a ja zanim zdążyłem coś odpowiedzieć ubiegła mnie moja kochana przyjaciółka, zeskoczyła z drzewa i oparła się łokciem o moje ramię.

- Cześć Temari.

- Cześć Ino. - Uśmiechnęła się do blondynki.

- Nie poznajesz go? Przecież to Naruto! - Powiedziała entuzjastycznie. Po krótkiej chwili moi pozostali towarzysze również zeskoczyli z drzewa i stanęli naprzeciw Temari.

- Nie możliwe, to naprawdę ty?

- We własnej osobie. - Uśmiechnąłem się szeroko. - Byłem już u was w wiosce, ale tylko na chwilę i nie miałem okazji się przywitać.

- Huh? Widocznie musiałam być na jakiejś misji. - Uśmiechnęła się.

- Wydaje mi się, że możemy iść i rozmawiać nie tracąc przy tym tak cennego czasu. - Niespodziewanie odezwał się Sai.

- Tak, masz rację. - Temari odwróciła się w jego stronę przytakując mu.

- To chodźmy. - Powiedziałem. Po chwili już szliśmy w kierunku Suny. Szedłem na samym szarym końcu, przede mną szedł Sasuke i Sai entuzjastycznie o czymś rozmawiając. Przed chłopakami szły trzy dziewczyny i też o czymś dyskutowały. Śmiały się.

Oczami Sakury;

- Nie mogę uwierzyć, że ten przystojniak to ten mały krzykliwy ninja, którego wcześniej znałam. - Temari uśmiechnęła się do nas.

- Kiedy pierwszy raz go zobaczyłam to go nie poznałam. Gdybym na niego nie wpadła to pewnie minęłabym go i nie dowiedziałabym się, że to on. - Odpowiedziała Ino.

- Jak to wpadłaś na niego? - Zaciekawiła się Temari.

- No tak, szłam sobie spokojnie no i go nie zauważyłam i po prostu na niego wpadłam. Wygłupiłam się okropnie, bo nazwałam Naruto przystojniaczkiem. - Powiedziała.

- Żartujesz?!

- Nie, tak było. - Ino spojrzała na Temari i szeroko się uśmiechnęła.

- A ty? Co o nim myślisz Sakura? - W końcu padło na mnie, wiedziałam, że nie wykręcę się od odpowiedzi. Wiedziałam, że Temari mnie o to spyta chociaż modliłam się w duchu, żeby nie.

- Ja?

- Tak, a czy jest tu jakaś inna Sakura? - Uśmiechnęła się.

- No nie. Wydaję mi się, że dorósł, jest mniej narwany i trochę wyprzystojniał. - Powiedziałam zmieszana.

- Trochę?! To mało powiedziane kochana. On jest zabójczo przystojny. Z chęcią bym go schrupała. Ma dziewczynę? - Temari nie zamykały się usta. Chwila, czy ona się właśnie spytała, czy Naruto ma dziewczynę?! No nie wierzę, kręci z Shikamaru, a teraz chce jeszcze flirtować z blondynem?!

- Nie, niema dziewczyny. Jest wolny jak ptak. - Uśmiechnęła się lekko Yamanaka. - Ale czekaj, czy ty nie kręcisz przypadkiem z Shikamaru? - Dociekała blondynka.

- No niby tak, ale sama nie mogę się w tym połapać. On mi się podoba, lecz nie wiem o co mu chodzi.

- Dziewczyno uwierz, bardzo, a to bardzo podobasz się mojemu partnerowi z drużyny. - Uśmiechnęła się Ino. Całe szczęście, że wspomniała o Shikamaru, bo może teraz siostra Gaary zostawi Naruto w spokoju. Chwila, wróć, dlaczego mi na tym tak zależy, żeby nie podwalała się do blondyna? Przecież chyba nic nas nie łączy. Myślałam o tym dość długo i wydaje mi się, że to co między nami się wydarzyło to było jednym wielkim błędem, ale sama już nie wiem.

- Serio? Jak tak to świetnie, bo ja chyba straciłam dla niego głowę. - Temari złapała się ręką za czoło i potrząsnęła głową.

- Nie martw się. Wiem, że na pewno mu się podobasz. - Stwierdziła Yamanaka.

- Co ty taka cicha Sakura? Zawsze jak nas odwiedzałaś to ci się buzia nie zamykała, a teraz?

- Tak jakoś się zamyśliłam. - Uśmiechnęłam się przepraszająco.

- Panowie i Panie przygotujcie się, bo dochodzimy do wioski. - Odwróciła się w kierunku chłopaków i krzyknęła. Podążyłam za jej wzrokiem i na swojej drodze napotkałam czuły wzrok Naruto. Jego oczy wyrażały smutek, ból, a zarazem troskę. Chwilę patrzyłam na niego, a on na mnie, po chwili na jego usta wkradł się słodki uśmieszek, na co ja nie mogłam zostać obojętna i też lekko się do niego uśmiechnęłam. Szedł sam na samym końcu, pewnie chciał o czymś pomyśleć, ułożyć jakąś strategię w razie czego. Odwróciłam się z powrotem przed siebie. Wchodziliśmy już do wioski, w której mieliśmy odpocząć. Kiedy wyszliśmy z bramy, która zbudowana była ze ścian z piasku, ku moim oczom ukazała się dziewczyna w moim wieku. Od razu kiedy na nią spojrzałam przypomniałam sobie kim jest. Nie zdążyłam nic powiedzieć, a dziewczyna zgrabnie mnie ominęła i rzuciła się w ramiona blondyna, a mnie zakuło coś w sercu. Czy o tym uczuciu mówiła Ino? Chyba tak, nie chciałam na to patrzeć, więc szybko odwróciłam wzrok na Temari.

- Witaj z powrotem Naruto! Wiedziałam, że jeszcze się zobaczymy!

Oczami Naruto;

Cholera! Co sobie musiała pomyśleć Sakura! Czy ta dziewczyna musiała się od razu na mnie rzucać? Nie wystarczyło powiedzieć ,, hej Naruto, jak żyjesz?!’’

- Witaj Ayame. - Mimo wszystko uśmiechnąłem się do niej lekko ją odsuwając. Lubiłem ją, ale była zbyt nachalna.

- Co u ciebie? - Spytała.

- Wszystko dobrze, przynajmniej tak mi się wydaje. A u ciebie?

- Było dobrze dopóki tatuś nie zapragnął wrócić do swojej ukochanej roboty i muszę się teraz z nim dzielić obowiązkami, a to troszkę uciążliwe. - Skrzywiła się.

- Ayame! Pogadacie później, teraz muszę zaprowadzić ich do kazekage. - Powiedziała Temari.

- Okey, okey. - Odpowiedziała dziewczynie, po czym odezwała się do mnie szeptem. - Poczekam na ciebie w twoim pokoju, muszę z tobą pogadać. - Pocałowała mnie w policzek i ruszyła przodem podskakując i wypinając język do Temari.

- Ta dziewczyna mnie wykończy. - Powiedziała przez śmiech. Po chwili ruszyliśmy dalej, a ja całą drogę do siedziby kazekage musiałem opowiadać chłopakom skąd znam tę dziewczynę. Kiedy dotarliśmy pod gabinet Gaary, jego siostra zapukała i wpuściła nas do środka. Chłopak jak zwykle siedział zakopany po pachy w papierach.

- Witajcie. Cieszę się, że mogę was gościć. - Podniósł wzrok na nas i uśmiechnął się serdecznie.

- Witaj Gaara, to my jesteśmy ci wdzięczni, że możemy u was przenocować. - Uśmiechnąłem się.

- To drobiazg. Zawsze miło goszczę Konohę w swojej ukochanej wiosce.

- Przyprowadziłam ich do ciebie, żebyś się przywitał, a teraz pokażę im pokoje. - Rzekła Temari.

- Dobrze. Tylko Naruto… czy mógłbyś chwilę zostać? Muszę z tobą zamienić dosłownie kilka słów.

- Okey. - Zdziwiłem się trochę, ale nie dałem po sobie tego poznać.

- Temari, zaprowadź naszych gości do ich pokoi. Wasze tymczasowe mieszkanka znajdują się obok siebie, więc łatwo będzie wam się porozumieć w razie czego. - Uśmiechnął się. Po chwili wszyscy wyszli zostawiając mnie sam na sam z Gaarą.

- O co chodzi?

- Chcę cię ostrzec.

- Przed czym? - Lekko się przestraszyłem.

- Krążą plotki, że jeden członek akatsuki krąży po tej całej wiosce kwiatów. Proszę jedynie, abyście uważali na siebie, a w szczególności ty Naruto. Wiesz o czym mówię, prawda?

- Tak. Wiem to aż za dobrze. Dziękuję za informację. - Zmusiłem się do uśmiechu.

- Nie ma za co, a teraz jeśli pozwolisz, mam dużo papierów do wypełnienia. - Uśmiechnął się, po czym lekko się skrzywił patrząc na stertę kartek przed sobą.

- Heh, nie łatwo być kage co? - Zaśmiałem się.

- Tak, masz rację. Mimo wszystko lubię nim być, pragnę chronić swoją wioskę.

- Tak, znam to uczucie. Dobrze, nie przeszkadzam ci już. Lecę to może jeszcze ich dogonię. - Powiedziałem to i wyszedłem z jego biura. Musiałem troszkę podbiec, żeby dogonić tę małą grupkę.

- Dobrze, że już nas dogoniłeś. Masz. - Podała mi kluczyk. - Twój pokój znajduje się obok Sakury. - Świetnie! Będę mógł z nią szczerze pogadać. Temari zaprowadziła nas pod nasze tymczasowe pokoje, kiedy tylko poszła wszyscy weszliśmy do swoich ,,mieszkanek''. Wszedłem do środka i rozejrzałem się po pokoju, nikogo nie znalazłem. Nagle moje oczy przysłoniły mi czyjeś ręce. Zdjąłem je ze swoich oczu lekko trzymając je za przeguby. Wiedziałem kto to był, dziewczyna natychmiastowo odwróciła się do mnie przodem, złapała za ramiona i lekko pociągnęła w swoją stronę. Kiedy nasze twarze znajdowały się centymetr od siebie pocałowała mnie. Nogą zamknęła drzwi i pociągnęła w stronę łóżka. Rzuciła mnie na nie, po czym położyła się na moje ciało. Całowała mnie natarczywie, a ja nie mogłem się od niej uwolnić. Jej pocałunki nie sprawiały na mnie żadnego wrażenia. W końcu wziąłem się w garść i odsunąłem od siebie dziewczynę. Lekko speszona usiadła na łóżko.

- Ayame, proszę, nie rób tego więcej.

- Dlaczego?

- Przykro mi to mówić, ale ty mi się nie podobasz.

- Ale przecież ty nie masz dziewczyny. Co ci zależy?

- Kocham inną i miałem właśnie z nią porozmawiać. Tam przy bramie rzuciłaś się na mnie i nie wiem, czy z tej mojej rozmowy z nią coś wyniknie.

- Przepraszam, nie wiedziałam.

- Przeprosiny przyjęte. - Uśmiechnąłem się.

- O czym chciałaś pogadać? - Spytałem udając głupka.

- O tym, że podobasz mi się jak diabli…

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Oto kolejna notka, mamy nadzieję, że się spodobała no i liczymy na wasze komentarze :D Jak myślicie, co zdarzy się dalej... może Naruto ulegnie pięknej Ayame? Tego dowiecie się w następnym rozdziale :D. Pozdrawiamy Patty i Paula.