26 Rozdział

- Jeszcze raz przepraszam, ale tak jak mówiłem wcześniej nie potrafię od pewnego czasu się hamować. Odczuwam emocje sto razy mocniej i… boję się, że to Kyuubi. - Powiedziałem przesuwając się trochę w jej stronę.

- Jak to Kyuubi? - Spytała lekko oburzona…

- No, bo… powiem prawdę. - Odetchnąłem. - Pieczęć youndaime hokage chyba troszkę słabnie i czasami czuję bliską obecność Kyuubiego. - Dziewczyna natychmiastowo zmieniła wyraz twarzy i patrzyła teraz na mnie z wielką troską.

- Idziemy w tej chwili do Tsunade-sama. - Powiedziała rozkazującym tonem głosu.

- Nie, nie chcę ci przeszkadzać. Pójdę do niej sam, ale później. - Odpowiedziałem z lekkim uśmiechem. Jednak nie spodziewałem się takiej reakcji u dziewczyny. Stałem sobie spokojnie, a ona nagle wzięła mnie za nadgarstek prawej ręki i pociągnęła za sobą.

- Sakura, co ty robisz?! - Spytałem lekko zdezorientowany.

- Jak to co? Prowadzę cię do hokage. - Powiedziała stanowczo wyciągając nas z domu i jedną ręką zamykając drzwi.

- Emm Sakura, mogłabyś mnie już puścić?

- A w życiu! Żebyś mi jeszcze gdzieś uciekł? Nie ma mowy, dobrze cię znam Naruto i wiem, że przy pierwszej lepszej okazji byś zwiał. - Odpowiedziała pewna siebie, w sumie miała rację, bo planowałem ucieczkę. Zastanawiałem się nad jej słowami, czy rzeczywiście mnie aż tak dobrze zna? Od razu sam udzieliłem sobie odpowiedzi na to pytanie. Znała mnie bardzo dobrze przed trzyletnim treningiem, a teraz? Nie sądzę. Zmieniłem się i to bardzo, mimo, że nie daję tego po sobie zbytnio poznać.

Szliśmy uliczkami Konochy, a ja dziwnie się czułem, co rusz wyczuwałem na sobie czyjś wzrok i słyszałem komentarze płci żeńskiej, że Sakura ma szczęście, iż się ze mną spotyka. Mężczyźni mówili, że taka piękna dziewczyna umawia się z takim cymbałem jak ja. Kiedy słyszałem komentarze tego ostatniego typu chciałem podejść do każdego chłopaka i dać mu w pysk, jednak Sakura bardzo mocno trzymała mnie w uścisku. Kiedy dotarliśmy pod duży czerwony budynek od razu do niego weszliśmy. Kierowaliśmy się teraz do gabinetu hokage. Kiedy ustaliśmy pod nim dziewczyna głośno zapukała wolną ręką.

- Wejść! - Usłyszeliśmy po chwili i wtargnęliśmy do środka ustawiając się na środku pokoju.

- Huh? Sakura? Naruto? Co wy tu robicie? - Spytała zdziwiona.

- Przyszliśmy porozmawiać Tsunade-sama. To bardzo ważne. - Odezwała się różowo włosa.

- Więc słucham, o co chodzi?

- Naruto wytłumacz. - Sakura spiorunowała mnie wzrokiem, no pięknie, nie dość, że przywlekła mnie tu na siłę to jeszcze sam muszę objaśniać o co chodzi. Wziąłem parę głębokich oddechów zanim się odezwałem.

- Chodzi o to, że ostatnio czuję, iż pieczęć, która trzyma w ryzach kyuubiego trochę osłabła od kiedy wróciłem do wioski. Stało się to jakieś trzy tygodnie temu, ale dopiero przedwczoraj głębiej się nad tym zastanowiłem i zrozumiałem, że od niedawna trochę inaczej się zachowuje.

- Trochę?! To mało powiedziane Naruto. - Sakura obdarzyła mnie piorunującym spojrzeniem.

- Wyjaśnij mi, co masz na myśli mówiąc, że trochę dziwnie się zachowujesz? - Wtrąciła Tsunade-sama.

- Chodzi o to, że odczuwam swoje negatywne emocje jakieś sto razy mocniej.

- Rozumiem… Po dłuższym zastanowieniu wiem, że kyuubi dokłada swoich starań, żebyś akurat negatywne emocje odczuwał bardziej. Jego odciski na łapach stara się przelać na ciebie. Na razie niestety nic z tym nie mogę zrobić, musimy poczekać na Jirayię, bo tylko on wie co należy zrobić. Czuję się strasznie bezradna w tej sytuacji.

- Naprawdę nic nie możesz zrobić sensei? - Spytała Sakura.

- Niestety, ale mam do ciebie prośbę Sakura. Gdyby Naruto uległ tym emocjom to nie miejcie mu tego za złe tylko spróbujcie mu pomóc, na przykład jak kogoś uderzy to niech nikt mu nie oddaje, bo to tylko go podjudzi i zrobi się jeszcze gorszy. To tyle co mogę wam poradzić, Naruto staraj się unikać bójek i tego typu rzeczy, rozumiesz?

- Tak. - Odpowiedziałem.

- Możecie już iść. - Ruszyliśmy w stronę drzwi, gdy nagle zatrzymał nas jeszcze głos Tsunade-baachan.

- Aha, zapomniałabym, kiedy się zezłości to pozytywne emocje mogą mu pomóc. - Uśmiechnęła się serdecznie, co prawda rozmawiała z Sakurą jakby mnie tam nie było.

Kiedy wyszliśmy z gabinetu powędrowaliśmy na dwór nie zamieniając z sobą ani jednego słowa. Gdy ustaliśmy przed budynkiem Sakura nagle się odezwała.

- Gdzie teraz pójdziesz? Wracasz do domu?

- Nie, chyba się przejdę. Dobrze mi to zrobi. - Uśmiechnąłem się. - Sakura?

- Hmm?

- Dziękuję. Gdybyś mnie tu nie przyprowadziła, to chyba bym sam tu nie przyszedł.

- Nie ma za co. Od czego są przyjaciele? - Uśmiechnęła się serdecznie. - Dobrze, ja już pójdę, bo moi rodzice mają dzisiaj wrócić, a u mnie w domu nie jest za czysto.

Pożegnała się ze mną i ruszyła w swoim kierunku, ja zaś udałem się na pole treningowe numer siedem. Może to dziwne, ale pierwszy raz nie poszedłem tam w celu poprawienia swoich umiejętności, ale po to, żeby usiąść pod drzewkiem i spokojnie sobie pomyśleć. Gdy zamknąłem oczy, nagle pojawiłem się w ciemnym korytarzu, doskonale znałem to miejsce. Szedłem prosto, aż znalazłem się pod wielką klatką. Usłyszałem ryk, a później dostrzegłem ogromne, czerwone oczy z czarnymi pionowymi źrenicami. Nagle futrzak zerwał się na równe nogi i odezwał się z pogardą.

- Czego tu szukasz szczeniaku?

- Przyszedłem dowiedzieć się, dlaczego mieszasz mi w głowie! - Wykrzyknąłem mu prosto w pysk.

- Hahaha - Zaśmiał się szyderczo. - Więc to działa? Doskonale. - Wyszczerzył kły.

- Czemu to robisz?

- To proste, nienawidzę was ludzi, myślicie, że jesteśmy tylko źródłem mocy i nic więcej! Uważacie, że nie mamy uczuć i kiedy nie jesteśmy wam potrzebni rzucacie nas w kąt jak jakąś zabawkę, nie szanujecie nas i wykorzystujecie. – Wychrypiał kładąc się na ziemię, krzyżując łapy i opierając na nie łeb. Bardzo zdziwiłem się jego wyznaniem i nie wiedziałem co mam powiedzieć, po krótkiej chwili jednak się przełamałem.

- Mówiąc ,,nas'' kogo masz na myśli? - Spytałem zaciekawiony.

- Mam na myśli moich braci, wszystkich biyuu. A zresztą, co cię to obchodzi szczeniaku?! - Warknął zamykając swoje wielkie ślepia.

- Dobrze już dobrze, nie bulwersuj się tak. Proszę przestań mieszać mi w głowie i jeszcze jedno, nie traktuję cię jak zabawkę, chciałem się z tobą zaprzyjaźnić, ale ty nie chciałeś. Jednak nie przestanę próbować i udowodnię ci, że to nieprawda co mówisz, a teraz do zobaczenia Kyuubi. - Zanim odszedłem zobaczyłem jak powoli otwiera jedno oko. Usłyszałem też jakiś pomruk niezadowolenia, ale natychmiast myślami wróciłem do otaczającego mnie miejsca. Wstałem z zimnej ziemi i powędrowałem, no właśnie, gdzie poszedłem? Tego nie wiem, wiem jedynie, że szedłem przed siebie.

Oczami Sasuke;

Krzątałem się po tym cholernym domu i nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Czułem, że zaraz wybuchnę, na rozładowanie emocji rzuciłem najbliżej stojącym obok mnie krzesłem w ścianę. Dużo myślałem nad tym co powiedział mi Naruto i postanowiłem sprawdzić co czuję do obu dziewczyn, znałem tylko jeden sposób. Ubrałem czystą koszulę i wyszedłem z domu. Jako pierwszą postanowiłem odwiedzić Sakurę, bo do niej miałem najbliżej. Kiedy dotarłem do celu w oknie zauważyłem krzątającą się dziewczynę, która akurat w tym samym czasie się na mnie spojrzała. Pomachała mi i za parę sekund wybiegła z domu rzucając mi się na szyję.

- Tęskniłam za tobą skarbie. - Uśmiechnęła się.

- Ja za tobą też. - Objąłem dłonią jej podbródek i spojrzałem głęboko w oczy. Nasze twarze dzieliło kilka centymetrów, dziewczyna wiedziała co planuję zrobić i mnie ubiegła. Poczułem na swoich ustach jej ciepły oddech i od razu zatraciłem się w pocałunkach Sakury. Całowaliśmy się delikatnie, a zarazem namiętnie. Pogłębiliśmy nasz pocałunek. Po dłuższej chwili trochę się od niej odsunąłem. Oboje trochę dyszeliśmy. Sakura się do mnie przysunęła i mocno objęła.

- Brakowało mi tego. - Wyszeptała.

- Mi też. - Uśmiechnąłem się. - Kochanie, muszę iść coś załatwić, ale jak wrócę to spędzimy ze sobą cały dzień. Co ty na to? - Spytałem, miałem lekkie wyrzuty sumienia przez to co zamierzałem zrobić.

- Dobrze. - Odsunęła się ode mnie i na pożegnanie dała mi całusa w policzek. Po chwili sterczenia jak debil ruszyłem do mojego kolejnego celu. Po niespełna kilku minutach stanąłem pod kwiaciarnią Yamanaka. Zauważyłem, że sklep jest zamknięty, więc podszedłem pod drzwi od domu. Zwinąłem dłoń w pięść, uniosłem ją do góry i zapukałem. Nie musiałem długo czekać, bo drzwi natychmiast otworzyła mi niebiesko oka.

- Hey Ino, jesteś sama?

- Cześć Sasuke. Jestem sama, czy coś się stało?

- Nie, chciałbym tylko chwilę porozmawiać. - Uśmiechnąłem się.

- Dobrze, wejdź. - Zrobiłem jak kazała i znalazłem się w jej salonie, podeszła do mnie, a ja po chwili się odezwałem.

- Chciałbym coś sprawdzić. - Uśmiechnąłem się zadziornie. Zbliżyłem się do lekko oszołomionej dziewczyny, objąłem ją w talii i lekko, ale stanowczo do siebie przyciągnąłem. Poczułem zapach skóry Ino i czułem jak nie mogę się na niczym skupić. Nie tracąc ani minuty dłużej przysunąłem swoją twarz do jej i zacząłem powoli ją całować. Czułem miękkie i ciepłe usta dziewczyny, które poddawały się moim czułościom. Po chwili nasz pocałunek stał się szybszy i bardziej namiętny niż do tej pory. Nie mogłem, albo nie chciałem się od niej oderwać. Dziewczyna chyba to wyczuła i wbiła się mocniej w moje usta. Podniosłem jej nogi, a ona oplotła je wokół mojej talii. Po chwili przeniosłem nas na kanapę, położyłem na nią dziewczynę. Pochyliłem się nad nią i coraz bardziej do niej przylegałem. Nie mogliśmy się pohamować, ale w pewnym momencie sobie o czymś przypomniałem, przecież miałem ją tylko pocałować, a nie od razu iść z nią do łóżka. Oprzytomniałem i powoli odsuwałem się od lekko zdziwionej dziewczyny. Popatrzyłem jej w oczy i się odezwałem.

- Ino, przepraszam. To nie tak miało wyglądać, chciałem coś sprawdzić. - Uśmiechnąłem się zadziornie, dalej byłem nad nią pochylony. - Wiem, nie wiesz o co mi chodzi i może wydaję się trochę dziwny, ale ja chyba cię kocham. - Wydusiłem z siebie.

- A-ale przecież ty i Sakura… - Odezwała się oszołomiona.

- Tak, wiem, ale ja już do niej nic nie czuję, bardzo ją lubię i tyle, a przy tobie… to w ogóle coś innego. Nie mogę przestać o tobie myśleć, a kiedy już z tobą jestem z trudem powstrzymuje się, żeby cię nie pocałować. - Wyznałem.

- Sasuke, Sakura mi nigdy tego nie wybaczy, jeśli się o tym dowie. - Powiedziała odwracając głowę w drugą stronę. Bez namysłu złapałem ją za podbródek i przekręciłem jej głowę w moją stronę.

- Porozmawiam z nią, tylko muszę wiedzieć, czy ty… czujesz to samo do mnie. - Nie otrzymałem od niej odpowiedzi, kiedy już zwątpiłem, poczułem ręce na moim karku, dziewczyna lekko, ale stanowczo przysunęła swoją głowę do mojej i oparła swoje czoło o moje. Po chwili uśmiechnęła się słodko i złożyła długi pocałunek na moich ustach.

- Mam rozumieć, że to oznacza tak? - Spytałem. W odpowiedzi otrzymałem szeroki uśmiech i twierdzące kiwnięcie głową. Ogromnie się z tego ucieszyłem. Podniosłem się i przybrałem siedzącą pozycję, spojrzałem na dziewczynę.

- Muszę porozmawiać z Sakurą. - Odezwałem się, zobaczyłem jak Ino zrzedła mina.

- Umm Sasuke, mam prośbę, nie mów jeszcze jej o nas, bo nigdy mi tego nie wybaczy, a ja nie chcę ponownie jej stracić. - Odpowiedziała bardzo szczerze.

- Okey. - Uśmiechnąłem się nieznacznie. - Ja już pójdę. - Wstałem i miałem wychodzić, gdy na swoim brzuchu poczułem ciepłe ręce obejmujące mnie w tali. Odwróciłem się przodem do dziewczyny i lekko musnąłem ją w policzek, po czym opuściłem mieszkanie Ino. Czekała mnie bardzo trudna rozmowa z Sakurą, też nie chcę stracić jej przyjaźni, bo jest ona ważna w moim życiu. Pełen nadziei poszedłem do swojego domu, musiałem trochę ochłonąć po dzisiejszych wydarzeniach i chciałem przygotować się psychicznie na jutrzejszą rozmowę z różowo włosą. Postanowiłem, że jeszcze dzisiaj nic jej nie powiem.

Oczami Naruto;

Wędrowałem po różnych zakątkach swojej wioski, gdy nagle poczułem wzbierający się we mnie głód, byłem akurat blisko mojej ulubionej knajpki, więc postanowiłem tam zawitać. Po około pięciu minutach dotarłem na miejsce i nie czekając ani minuty dłużej wszedłem do budki. Zająłem miejsce przy barze i czekałem na staruszka. Ku mojemu zdziwieniu zza zaplecza nie wyszedł starzec tylko jego córka, trochę zmieniła się od naszego ostatniego spotkania.

- Witam, co podać? - Spytała nieśmiało.

- Cześć Ayame! Nie poznajesz mnie? - Spytałem.

- Nie, my się znamy?

- Przecież to ja, Naruto. - Uśmiechnąłem się szeroko.

- Niemożliwe! To naprawdę ty?! Strasznie dawno cię nie widziałam. Co podać? - Uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Poproszę dwie miski ramen. - Po chwili czekania dostałem swój wymarzony posiłek i od razu zabrałem się za jedzenie. Kiedy skończyłem jeść zapłaciłem, pożegnałem się i wyszedłem. Zmierzałem teraz do swojego domu, bo tak naprawdę nie wiedziałem co z sobą zrobić. Kiedy dotarłem do mieszkania była godzina siedemnasta. Od razu rzuciłem się na kanapę i włączyłem telewizor. Leciał fajny horror, więc postanowiłem go obejrzeć. Czas przed telewizorem zleciał mi aż do dwudziestej, szedłem na górę, aby poukładać trochę w swoich szafach, ale na drugim schodku zatrzymał mnie dzwonek do drzwi. Ciekawe kogo do mnie niesie. Zwlekłem się na dół i otworzyłem, w progu stała zapłakana dziewczyna…

******

Ohayo! Witajcie Kochani! Oto tak przez niektórych wyczekiwana notka :D Ostrzegamy, że teraz nieźle namieszamy w życiu naszych bohaterów :) Mamy nadzieję, że notka przypadła Wam do gustu i prosimy, bardzo, bardzo, bardzo prosimy o pozostawienie przez Was jakiegoś śladu w formie komentarza, będziemy bardzo szczęśliwe :D Pozdrawiamy Patty i Paula :D