16 Rozdział

-Mam propozycję, tylko nie wiem, czy się zgodzisz Ayame. - Powiedziałem z lekką niepewnością patrząc jej w oczy.

- Huh? Mów, zaraz zobaczymy, czy się zgodzę czy nie. - Dziewczyna spojrzała na mnie zadziornie, a mi nie wiem dlaczego zrobiło się trochę gorąco. Zebrałem myśli do kupy i się odezwałem…

- No więc, żeby szybciej dotrzeć do twojej wioski musiałbym cię zanieść. - Powiedziałem na jednym oddechu.

- Hmmm pomyślmy. - Spojrzała na mnie badawczo. - Nie mam nic przeciwko.

- Okey, więc w takim tempie do Suny dotrzemy w około jeden i pół dnia. - Powiedziałem lekko zmieszany, tak szczerze nie chciałem jej nieść.

- To my się spakujemy. - Nagle odezwała się Sakura, która dalej siedziała na swoim posłaniu. Po około pięciu minutach byliśmy gotowi do dalszej podróży, a więc wziąłem Ayame na barana i pobiegliśmy do wyznaczonego nam celu. Do Suny dotarliśmy w jeden i pół dnia, czyli na wieczór. Stanęliśmy pod wejściem do wioski, a ja postawiłem dziewczynę na ziemię.

- Chodźmy teraz do kazekage. - Odezwała się Ayame. Brązowooka szła teraz pierwsza, a ja z Sakurą trochę z tyłu na równi.

- Kto jest teraz kazekage? - Spytałem po cichu.

- Nie wiesz Naruto?

- Nie zdążyłem się nikogo spytać. - Odparłem z uśmiechem drapiąc się w tył głowy.

- Kazekage Suny to… - Zrobiła krótką przerwę. - Gaara.

- Niemożliwe! - Powiedziałem troszkę głośniej. - Bardzo się cieszę, że już mu się udało zostać kage, ja też nie będę gorszy. - Uśmiechałem się szeroko, a Sakura nie spuszczała ze mnie wzroku. Reszta drogi upłynęła nam w ciszy, nikt się nie odzywał, dotarliśmy pod wielki budynek i weszliśmy do niego. W środku szliśmy prosto, potem skręciliśmy w lewo i po kilku minutach dotarliśmy pod gabinet Gaary. Ayame zapukała.

- Proszę! - Dziewczyna otworzyła drzwi i weszliśmy do pomieszczenia, wszyscy ustaliśmy na środku.

- Melduję, że zostałam bezpiecznie eskortowana do wioski i od jutra mogę zaczynać pracę. - Gaara podniósł wzrok znad papierów na czarnowłosą i po chwili spojrzał najpierw na Sakurę lekko się uśmiechając, a później przeniósł swój wzrok na moją osobę.

- Naruto? To ty?

- We własnej osobie kazekage-sama. - Chciałem oddać mu trochę szacunku i nie mówiłem mu po imieniu, jednak zaraz dostało mi się od czerwono włosego.

- Naruto, nie nazywaj mnie tak! Dla przyjaciół jestem Gaara, a nie kazekage. Zostaniecie u nas na noc, czy wyruszacie od razu?

- Trudne pytanie, ale chyba wyruszymy od razu, bo Tsuande-sama będzie wściekła.

- No trudno, to wasza decyzja. - Odpowiedział uśmiechnięty. Spojrzałem na Ayame, dziewczyna była trochę smutna.

- Gaara, czy jest tu jeszcze Shikamaru?

- Nie, można powiedzieć, że minęliście się z nim w drodze.

- Ah, szkoda. No dobrze, my już będziemy się zbierać, prawda Sakura?

- Tak. - Odpowiedziała.

- Zapomniałem się spytać, co tam u Sasuke, Sakura? - Spytał czerwono włosy. - Dziewczyna zastygła, ale po chwili się odezwała.

- Bardzo dobrze, nie ma go tu z nami, bo poszedł na misję z Ino. - Uśmiechnęła się dla zmyłki.

- Dobra, nie będę was już dłużej trzymał. Do zobaczenia. - Uśmiechnął się szeroko.

- Na razie Gaara. - Odpowiedziałem, a różowo włosa kiwnęła głową, po chwili wyszliśmy z gabinetu i udaliśmy się do wyjścia budynku. Kiedy byliśmy na zewnątrz i zmierzaliśmy w kierunku głównej bramy wioski usłyszeliśmy jak ktoś mnie woła.

- Naruto, zaczekaj! - Krzyknęła Ayame. - Wysunąłem się trochę w jej kierunku zostawiając Sakurę trochę za mną. Podbiegła do mnie.

- Uważajcie na siebie i chcę ci osobiście podziękować za bezpieczne eskortowanie do Suny. - Niespodziewanie dziewczyna ustała lekko na palcach, położyła ręce na moich barkach i pocałowała mnie w policzek. Bardzo mnie zaskoczyła tym zachowaniem, ale mimo wszystko uśmiechnąłem się.

- Nie ma za co. Do zobaczenia Ayame. - Kiedy od niej odszedłem spojrzałem na Sakurę, miała dziwną minę. Po chwili ruszyliśmy do głównej bramy w Sunie. Biegliśmy bardzo szybko skacząc z drzewa na drzewo, było ciemno, a na niebie znajdowało się dużo czarnych chmur.

- Sakura, będziemy musieli znaleźć jakąś jaskinię, albo coś, bo wydaje mi się, że będzie padać, a jeżeli nie znajdziemy schronienia to się rozchorujemy, co ty na to?

- Masz rację, tylko gdzie my tu znajdziemy jaskinie?

- Poczekaj chwilę, wszystko da się załatwić. - Uśmiechnąłem się szeroko, złożyłem ręce w odpowiednią formację i przed nami pojawiło się ze sto moich wiernych kopii, które rozeszły się we wszystkich kierunkach.

- No, muszę przyznać, że to niezły pomysł. - Dziewczyna się uśmiechnęła. Po chwili, kiedy tak biegliśmy coś mnie zaniepokoiło, postanowiłem to sprawdzić. Zamknąłem oczy i skupiłem się na otoczeniu.

- Sakura, jakieś pięć minut drogi stąd na Północ jest jaskinia, ale wyczułem dwie osoby przed nami i mają złowrogą chakrę.

- O nie, tylko nie to. Musimy walczyć?

- Niestety tak, bo to jedyna droga, którą szybko dotrzemy do kraju ognia. Po około dwóch minutach zobaczyliśmy dwóch mężczyzn z katanami na plecach. Może nie są aż tak silni, ale nie możemy ich nie doceniać. Gdybym był sam zabiłbym ich bardzo szybko. Niestety towarzyszy mi Sakura i muszę się hamować, żeby przy okazji nie zrobić jej krzywdy. Po chwili przed moim nosem przeleciał shuriken.

- Wyjdźcie i nie chowajcie się i tak już o was wiemy. - Powiedział jeden z nich. Był niski i miał pomarańczowe włosy. Spojrzałem na Sakurę, ona naprawdę nie chciała walczyć, postanowiłem, że sprawdzę jeszcze raz ich chakrę. Okazało się, iż brązowo włosy nie jest taki silny. Jednak ten pomarańczowy może sprawiać trochę większe kłopoty, ale to nic. Po chwili obydwoje wyskoczyliśmy i ustaliśmy naprzeciwko naszych wrogów. Odwróciłem twarz w stronę zielonookiej.

- Ja zajmę się tym po lewej, bo jest trochę silniejszy, nie mogę pozwolić, żeby coś ci się stało. - Wyszeptałem. Dziewczyna spojrzała na mnie pytająco.

- Okay. - Powiedziała po chwili.

- Co wy tam knujecie psy z Konohy?! Nie macie z nami najmniejszych szans! Kiedy tylko wygramy zabijemy lorda feudalnego kraju ognia! - Odezwał się brązowo włosy.

- To się okaże! - Rzuciłem oschle. Po chwili sterczenia i gapienia się na siebie nawzajem, wraz z Sakurą zaczęliśmy ich atakować, różowo włosa nie dawała za wygraną i bardzo dobrze walczyła. Jej przeciwnik posługiwał się tylko kataną, z jego ruchów można było wywnioskować, że specjalizuje się w taijutsu. Był odpowiednim przeciwnikiem dla Sakury, musiałem skończyć patrzeć się na dziewczynę, bo robiło się trochę niebezpiecznie. Mój przeciwnik nacierał na mnie również kataną, której musiałem zwinnie unikać. Bardzo dobrze się nią posługiwał, stworzyłem trzy klony i puściłem je przodem. Kiedy mężczyzna odparowywał moje ataki pojawiłem się za swoimi kopiami z rasenganem. Wymierzyłem w przeciwnika mój atak, ale moja technika spotkała się tylko z zimnym ostrzem, po czym je złamała. Widząc to, mój przeciwnik się zdenerwował.

- Szczeniaku! Zniszczyłeś moją najcenniejszą rzecz jaką posiadałem w całym swoim nędznym życiu! Zapłacisz mi za to! - Jego chakra zrobiła się bardziej złowroga i potężniejsza. Była jakaś gęsta i przytłaczająca. Nagle z całego jego ciała zaczęła wypływać niebieska chakra. Z zawrotną szybkością mój wróg podbiegł do mnie i uderzył z całej siły w twarz, po drodze swoim ciałem rozwaliłem kilka drzew. Kiedy on?! Nie byłem w stanie go zobaczyć! Cholera! Nie zdążyłem nawet wstać, a otrzymałem kolejny potężny cios w brzuch i odleciałem kawałek. Podniosłem się z ziemi i otarłem strużkę krwi, która wylała mi się z ust. Skupiłem się i wyczułem wroga, który bardzo szybko zmierzał w moim kierunku. Kiedy chciał zadać mi kolejny cios, ale tym razem kunajem, który był czymś polany, z trudem go uniknąłem. Niestety zostałem draśnięty w policzek. Zauważyłem, że jego moc trochę słabnie, a więc postanowiłem użyć ulepszonej techniki Futon Kingyoso. Na ręce pojawił mi się srebrny lew w pomarańczowej zbroi ze złocistymi oczami. To musi zadziałać, on nigdy nie chybia. Kiedy ukończyłem jutsu rozkazałem zaatakować pomarańczowo włosego, rzuciłem lwem, który na ziemi przybrał naturalną wielkość i popędził prosto na oponenta. Nie zdążyłem się obejrzeć, a mój przeciwnik oberwał już moją techniką. Mimo tego, że poważnie oberwał dalej trzymał się na nogach, ale opierał się o drzewo. Z każdej części ciała leciała mu szkarłatna ciecz, moja technika nieźle go pocięła. Widząc jego stan lekko się uśmiechnąłem, byłem podekscytowany tym, że prawie go zabiłem. Po chwili się otrząsnąłem i wybiłem sobie z głowy takie głupie myśli. Zabijanie ludzi nie jest przyjemne. Ja sam też ledwo trzymałem się na nogach, miałem chyba połamane żebro, bo ciężko było mi oddychać i zużyłem spore ilości chakry. Zobaczyłem jak mój przeciwnik lekko się uśmiecha, po czym formułuje jakieś pieczęcie. To chyba element ziemi. Po chwili spod ziemi zaczęły przebijać się ostre kawałki ziemi, które podwyższały się wraz z moimi skokami, ledwo ich uniknąłem. Gdy myślałem, że to już koniec tych niespodziewanych ataków, jeden z kolców pojawił się w najmniej oczekiwanym miejscu i przebił mi prawe udo. Krzyknąłem z bólu i zobaczyłem jak krew leci mi ciurkiem. Machnąłem nogą i wyjąłem ją z kolca, po czym wylądowałem na prawej kończynie, nie mogłem wytrzymać, to tak cholernie bolało. Na chwiejnych nogach wstałem i zacząłem wlec się do zdyszanego i ledwo żywego mężczyzny. Kiedy podszedłem bliżej stworzyłem klona i na ręku pojawił mi się rasengan, którym bez żadnych przeszkód trafiłem przeciwnika. Oponent osunął się na ziemię, to definitywnie rozstrzygnęło moją walkę. Spojrzałem na Sakurę, która dalej walczyła z brązowowłosym, postanowiłem jej pomóc. Ten jeden raz przezwyciężyłem ból w mojej prawej kończynie i resztką chakry z zaskoczenia przebiłem mężczyznę Futon Kaze no ha. Różowo włosa nie była w najgorszym stanie, praktycznie nie miała żadnych ran oprócz tego, że nie miała zbyt dużo chakry. Kiedy na mnie spojrzała krzyknęła z przerażenia, byłem cały poobijany. Miałem przebite na wylot udo i na dodatek z ust ciekła mi krew. Cholera! Czy zawsze muszę się doprowadzać do takiego stanu? Jestem wystarczająco silny, aby wychodzić z walki bez żadnego zadrapania. Jednak gdybym użył swoich najlepszych technik mogłoby się coś złego stać Sakurze. Wolałem być poobijany niż miałbym niechcący zabić moją ukochaną.

- S-sakura, n-nie jestem pe-pewien, ale ten ko-koleś miał ku-kunaja na-nasączonego tru-cizną. - Po tych słowach zrobiło mi się ciemno przed oczami, po czym totalnie odpłynąłem.

Oczami Sakury;

Kiedy zobaczyłam Naruto w takim stanie okropnie się wystraszyłam, nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Nie mogłam go stracić. Nagle mój przyjaciel osunął się na zimne podłoże, jakbym w porę go nie złapała uderzyłby głową o ziemię. Nie wiedziałam co mam teraz zrobić, na szczęście przypomniałam sobie, że w pobliżu jest jaskinia. Podniosłam blondyna z ziemi opierając jego rękę na moim karku. Jak ja go tam dowlokę, on jest taki ciężki. Po trzech minutach znaleźliśmy się na miejscu, weszłam z nim do jaskini, położyłam błękitnookiego na ziemi i zaczęłam go leczyć. Przypomniałam sobie, że Naruto mówił coś o jakiejś truciźnie, natychmiast zaczęłam to badać. Po półgodzinnej analizie ustaliłam, że to nic groźnego, najwyżej będzie miał wysoką gorączkę i majaczył. Niestety nie mogę sporządzić odtrutki, bo nie mam potrzebnych składników, jedyne co mogę teraz zrobić to się nim opiekować. Na szczęście już wyleczyłam tą przebitą na wylot ranę. Kiedy na dworze zapanowała totalna ciemność, a księżyc zasłoniły ciemne chmury zaczęło padać. Po paru minutach bezczynnego siedzenia moje powieki stawały się coraz cięższe aż w końcu przysnęłam. W środku nocy obudziły mnie jęki i majaczenie. Na początku strasznie się wystraszyłam, ale kiedy otworzyłam oczy ujrzałam tylko blondyna. Było widać, że cierpi.

- Sakura…

- O co chodzi Naruto? - Spytałam, ale on był nieprzytomny i mnie nie słyszał, nie mogłam zrobić nic innego jak tylko słuchać jego majaczenia.

- N-nie zostawiaj mnie… Nie idź z nim, proszę, zostań ze mną. Ja cię… ja cię naprawdę… kocham. - Kiedy usłyszałam te słowa po prostu zdębiałam, serce zaczęło mi szybciej bić, a w brzuchu czułam jakby latały mi motyle. Nie spodziewałam się nigdy w życiu usłyszeć czegoś takiego od Naruto. Przecież to nie może być prawda… On kocha Ino, a nie mnie. Teraz naprawdę nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. Postanowiłam nie zwracać na to większej uwagi. Po około kwadransie znowu znużył mnie sen.

***

Kiedy rano się obudziłam blondyn nadal spał, więc postanowiłam wyjść zwiedzić okolicę. Na zewnątrz na szczęście nic się nie działo i było spokojnie. Natrafiłam na strumyczek, z którego nabrałam wody. Postanowiłam wrócić do blondyna i po chwili stałam przed jaskinią. Kiedy do niej weszłam zastał mnie ciekawy widok...

******

Ohayo! Mamy nadzieję, że notka się podobała :D Czekamy i prosimy o szczere komentarze. Jak myślicie, co Sakura zobaczyła w jaskini? Może Naruto już tam nie ma, albo coś mu się stało? Tego dowiecie się w następnej części :D Pozdrawiamy Patty i Paula. :)