9 Rozdział

- Dobra, teraz jak się najadłem mogę wam co nieco powiedzieć co wydarzyło się na trzyletnim treningu. Również o tym, dlaczego Jiraya chce mnie zabrać na specjalny trening. Ma to związek z jednym wydarzeniem, które do teraz mnie prześladuje…

- Co chcesz przez to powiedzieć Naruto? - Spytała Sakura patrząc na mnie z niewyobrażalną ciekawością.

- Chcę powiedzieć, że podzielę się z wami jedną z wielu moich głęboko skrywanych tajemnic i chciałbym, żeby to zostało między nami. Opowiem wam to ze względu na to, że czuję jak się od siebie oddalamy i nie jest między nami tak, jak kiedyś i poza tym nie chcę okłamywać bliskich mi osób. - Usiadłem na łóżko i przybrałem poważny wyraz twarzy. Ino rozsiadła się obok mnie i założyła nogę na nogę, Sakura zrobiła to samo, ale usiadła na parapet okna, a Sasuke na łóżko.

- Jedną z wielu skrywanych tajemnic? Co masz na myśli kochanie? - Tym razem spytała moja dziewczyna z lekkim podenerwowaniem. Uśmiechnąłem się lekko.

- Na wyjawienie innych przyjdzie jeszcze czas, a tym razem chcę opowiedzieć wam o tym trudnym dla mnie zdarzeniu. Mogę zacząć? - Spytałem patrząc po kolei wszystkim prosto w oczy. Wszyscy umilkli i znaczącym ruchem głowy wskazali, abym zaczynał.

- Zacznę od początku. - Westchnąłem głęboko. - Kiedy minął rok mojego treningu erosennin zaprowadził mnie do malutkiej wioski znajdującej się niedaleko kraju herbaty. Gdy dotarliśmy na miejsce powiedział mi, żebym zajął jakiś hotel, bo się tu zatrzymamy, a on poszedł zbierać te swoje ,, informacje ‘’. Czekałem na niego dość długo, więc postanowiłem, że pójdę spać, a jutro z nim porozmawiam, bo w podróży do tej wioski powiedział mi coś, co mnie zaciekawiło. Jak zwykle wrócił bardzo późno, jak się obudziłem od razu zacząłem go budzić. Oczywiście nakrzyczał na mnie za to, ale ja miałem to gdzieś. Kiedy się uspokoił zapytałem go o to, co chciał mi wczoraj powiedzieć mówiąc; ,, Naruto musisz stać się silniejszy niż dotychczas i ja ci w tym pomogę, jak tylko dotrzemy do wioski Taka‘’. Wtedy powiedział mi, że to prawda i nauczy mnie nowej bardzo silnej techniki. Miałem co do tego wątpliwości, bo zawsze tak mówił, a wychodziło na to, że trenowałem sam. Kiedy się ubraliśmy zabrał mnie na śniadanie, a potem poszliśmy do małego lasku.

Perspektywa z tamtego czasu;

- Od dzisiaj będzie to twoje pole treningowe. Będziesz tu przychodził dopóki nie nauczysz się nowej techniki.

- Erosennin, teraz chyba możesz powiedzieć czego chcesz mnie nauczyć! - Wykrzyknąłem.

- Tak, teraz już mogę, a więc te jutsu to Futon Kingyoso.

- Fajnie brzmi, ale na czym polega?

- Naruto, zanim ci o niej coś powiem muszę cię ostrzec. Tylko dwóm osobom udało się ją opanować, ale nie ukończyli jej do końca, bo młodo zginęli. Ta technika ciągnie za sobą bardzo wielkie konsekwencje, a mianowicie może uszkodzić poważnie twoje ciało. Nikt nie wie, co może spowodować użytkownikowi, gdy zostanie ukończona. Co więcej, nikt nie wie, co może wyrządzić pobliskiemu otoczeniu.

Byłem pod bardzo wielkim wrażeniem.

- Kim byli ci dwaj wojownicy?

- To Shodai hokage i Yondaime hokage.

- Niemożliwe! Pierwszy i czwarty?! Ty chcesz nauczyć mnie techniki, której oni sami nie mogli ukończyć?

- Tak, bo w ciebie wierzę, ale nie będzie ona ukończona bez dwóch ważnych rzeczy, na razie mogę zdradzić ci tylko jedną z nich, a na drugą przyjdzie jeszcze czas. Otóż nie ukończysz jej jeśli nie dodasz do niej swojej natury chakry, a mianowicie elementu wiatru.

- Yosh! To teraz powiedz mi, na czym ona polega.

- Wokół własnej dłoni tworzysz z chakry coś co bardzo przypomina lwa, ale to nie jest proste i są do tego potrzebne pieczęcie, które ci potem zaprezentuje. Jeśli chcesz utworzyć postać lwa na ręce musisz skupić chakrę na swojej dłoni, po czym dodajesz do niej element wiatru. Kiedy technika jest gotowa podbiegasz do przeciwnika i dotykasz go w miejsce, gdzie chcesz, żeby się rozprzestrzeniła. Gdy to zrobisz, jutsu aktywuje się i dość głęboko tak jakby gryzie przeciwnika. No, trochę się rozgadałem, zrozumiałeś chociaż to, o czym mówiłem?

- Tak, ale mam pytanie, czy ty też potrafisz to jutsu?

- Nie, niestety mnie nie udało się go opanować, znam jedynie pieczęcie i jeden jedyny raz widziałem tą niesamowitą technikę. - Widać było, że mój mistrz trochę się zasmucił, ale zaraz pokazał mi pieczęcie. Nie były trudne i uciążliwe, bo składały się tylko z trzech znaków. Pierwszego dnia mojego treningu nauczyłem się tylko gromadzić wokół dłoni chakrę, ale nie przypominała ona lwa. Jednak nie poddawałem się i ćwiczyłem, aż padłem z wycieńczenia. Drugiego dnia udało utworzyć mi się ogon i tylne kończyny, byłem pod wrażeniem, że musiałem tylko mocno sobie to wyobrazić, chociaż nie było łatwo, męczyłem się z tym do nocy. Erosennin powiedział mi, że utworzenie tej techniki pierwszemu zajęło aż pięć lat, a czwartemu dwa lata. Na pewno szybko nie opanuję tej techniki. W końcu postanowiłem pójść do hotelu, jak zwykle w pokoju nikogo nie zastałem. Wykonałem wieczorne czynności, po czym poszedłem spać. Wstałem o szóstej nad ranem, bo nie mogłem spać i postanowiłem, że jak tylko zjem śniadanie pójdę trenować. Gdy dotarłem na pole treningowe zacząłem od razu ćwiczyć. Po południu widziałem rezultaty. Wokół dłoni pojawiły się już; ogon, tylne kończyny i przednie. Niestety kolejne dni przysparzały mi problemów, bo nie byłem w stanie uzyskać pełnego kształtu. Minął tydzień, a ja wciąż nie mogłem utworzyć głowy. Mijały kolejne dni i nic, postanowiłem chwilę odpocząć i usiadłem pod drzewem, myślałem nad słowami erosennina i nagle wpadłem na pomysł. Podniosłem się z ziemi, ustałem na środku polany i zamknąłem oczy. Pomyślałem nad moją chakrą i o obrazie wielkiego, potężnego lwa. Ku mojemu zaskoczeniu na ręce utworzyło mi się piękne, potężne zwierze. Było koloru niebieskiego, czyli takiego jak moja chakra. Minęły cztery tygodnie i udało mi się opanować perfekcyjnie to, żebym mógł utrzymać zwierze dużo dłużej, jednak kiedy uderzałem w pień drzewa lew robił malutkie zadrapania. Kiedy minął miesiąc i jeden tydzień udało mi się i kiedy moja dłoń zderzała się z drzewem robiła głębokie dziury . Na szczęście nie wyrządzała mi krzywdy, lecz teraz czeka mnie najtrudniejszy etap, to znaczy dorzucić do tej techniki element wiatru. Niestety udało mi się to dopiero po dwóch miesiącach, a erosennin był zachwycony. Przyszedł dzień na sprawdzenie czego się nauczyłem. Nie używałem jeszcze tej techniki z dodaniem natury wiatru, ponieważ byłem pewny, że mi się udało. Nie pomyliłem się. Kiedy dookoła mnie zawirowała chakra na moim ręku pojawił się majestatyczny lew koloru srebrnego, a jego oczy świeciły się na złoto. Wokół niego roztaczała się niebieska chakra. Lew miał na sobie pomarańczową zbroję. Był strasznie ciężki. Budził u ludzi przerażenie. Kiedy uderzyłem w drzewo fala uderzenia była tak wielka, że nie dość, iż uszkodziła całą moją rękę łącznie z barkiem i pocięła całe moje ciało, to jeszcze zrobiła wielką, głęboką ranę na klatce piersiowej erosennina. Szybko podbiegłem do mężczyzny i zacząłem do niego mówić. Odzyskał przytomność po jakiejś minucie. Natychmiast zaprowadziłem go do pobliskiego szpitala. Powiedzieli mi tam, że staruszek miał bardzo duże szczęście, że nie wykrwawił się na śmierć. Opatrzyli mnie i ostrzegli, żebym nie używał tej techniki, bo strasznie niszczy moje ciało i mogę nawet nie przeżyć. Byłem załamany, po co w ogóle uczyłem się tej techniki, skoro nie mogę jej używać? Po tych wydarzeniach wylądowaliśmy na tydzień do szpitala.

Perspektywa teraźniejsza ( szpital ) ;

Kiedy skończyłem opowiadać im o treningu mojej jednej z wielu nowych technik totalnie ich zamurowało. Postanowiłem odezwać się pierwszy.

- To by było na tyle jeśli chodzi o te wydarzenia i dlaczego Jiraya chce mnie zabrać na górę Myoboku. - Jako pierwsza zabrała głos Sakura.

- Co to jest za góra?

- Stamtąd pochodzą żaby, które przywołuję i tam podobno mam stać się yymm jak on to powiedział, mędrcem. - Odpowiedziałem drapiąc się w tył głowy.

- A na ile tam idziesz? - Spytała opierając się o mój tors Yamanaka.

- Dokładnie nie wiem, ale wyruszam za dwa tygodnie.

- Wiesz, że będę za tobą strasznie tęsknić?

- Domyślam się. - Uśmiechnąłem się pod nosem. - Ja za tobą również.

- Ehhh, więc mamy tylko tydzień. - Stwierdziła smutnym głosem Yamanaka.

- Tak, ale obiecuję, że będę o tobie myślał cały czas. - Powiedziałem.

- To może jak wyjdziecie ze szpitala zrobimy jakąś imprezkę? - Szybko wtrąciła Sakura.

- Nie mam nic przeciwko, ale tym razem zrobimy ją u mnie. - Powiedziałem.

- Ja też nie mam nic przeciwko. - Wtrącił Sasuke.

- Siedzimy już tu pięć dni, moglibyśmy jakoś szybciej wyjść? Przecież nic nam już nie jest, prawda Sasuke? - Wyjrzałem do przyjaciela.

- W sumie masz rację młotku, tylko jak się stąd wydostaniemy to nie mam pojęcia. - Kruczowłosy spojrzał na Sakurę.

- No chyba, żebyś porozmawiała z hokage o naszym wcześniejszym wyjściu ze szpitala kotku. - Wysłał jej szelmowski uśmiech.

- Sama nie wiem. - Podeszła do łóżka Sasuke.

- No chyba, że ładnie poprosisz. - Uśmiechnęła się zadziornie. Kruczowłosy złapał ją za nadgarstek i lekko do siebie przyciągnął, po czym pocałował. Jak zwykle nie mogłem na to patrzeć, więc odwróciłem wzrok na Ino. Dziewczyna natychmiastowo spojrzała na mnie, ale w jej oczach widziałem jakby lekką zazdrość? Nie, chyba mi się zdawało. Uśmiechnęła się do mnie i pocałowała w policzek. Nagle odezwał się Sasuke.

- Czy to było wystarczająco ładnie?

- Na razie tak. - Odezwała się zadziornie różowo włosa.

- Sakura, chodźmy do Tsunade-sama, żeby tego nie przedłużać. - Ino odetchnęła głęboko. - Coś mi się wydaje, że to nie będzie łatwa rozmowa. - Dodała i wzdrygnęła się.

- Masz rację. - Przytaknęła różowo włosa. Pożegnały się z nami i opuściły nasz pokój. Zapadła niezręczna cisza, którą postanowiłem przerwać. Musiałem zadać pytanie Sasuke, które strasznie mnie nurtowało.

- Mogę o coś spytać Sasuke?

- Niech pomyślę… dobrze, ale ty będziesz musiał odpowiedzieć mi potem na moje.

- Kiedy wróciłeś do wioski? Jeszcze mi tego nie powiedziałeś i najważniejsze, ummm od kiedy Sakura i ty… jesteście razem?

- Wiedziałem, że prędzej czy później zadasz to pytanie. - Zamyślił się. - Do wioski wróciłem jakieś dwa lata temu, a z Sakurą chodzę pełne cztery miesiące. - Założył ręce za głowę i lekko uśmiechnął się na te słowa.

- Rozumiem. - Są już razem cztery miesiące. Muszą się naprawdę kochać.

-Teraz moja kolej. - Westchnął i spojrzał na mnie bardzo poważnie. - Naruto, kiedy Jiraya zadał ci pytanie w związku z tą dziewczyną, czy ją dalej kochasz i takie tam, to mówił on o Sakurze? Ostrzegam cię, nie oddam jej tak łatwo. - Cholera! Co ja teraz mu powiem?! Spokojnie, przecież nazywam się Uzumaki Naruto! Jestem najbardziej nieprzewidywalnym ninja.

- Wiedziałem, jednak podsłuchiwałeś moją rozmowę. - Zrobił zawstydzoną minę. - Dobrze więc, aby zaspokoić twoją ciekawość odpowiem ci, że to nie Sakura. Już dwa lata temu wybiłem ją sobie z głowy, bo i tak mojej miłości by nie odwzajemniła. - Musiałem skłamać, bo to nie była prawda, dalej kochałem Sakurę z całego serca, zrobiłbym dla niej wszystko, niestety ona była moim marzeniem, które nigdy się nie spełni. Będę musiał jak najszybciej się odkochać, bo inaczej długo tak nie pociągnę.

- Trochę mnie uspokoiłeś, ale skoro nie o nią, to o kogo chodziło?

- Na razie to nieważne, dowiesz się w odpowiednim czasie. - Uśmiechnąłem się przebiegle.

- Dobra, mniejsza o to młotku. - Zdjął ręce zza głowy i położył się. - Jestem zmęczony, obudzisz mnie, kiedy przyjdą dziewczyny?

- Okey. - Odpowiedziałem i zapatrzyłem się w okno. Rozmyślałem nad tym, czy może nie zerwać z Ino, ale doszedłem do wniosku, że za bardzo mi się podoba, żeby się z nią rozstać. W sumie byłem chyba w niej zauroczony, bo kiedy nie było jej przy mnie to o niej myślałem, może nie tak jak o Sakurze, ale jednak. Postanowiłem, że zobaczę co zrobię, kiedy wrócę z treningu, na który zabiera mnie erosennin. Mam nadzieję, że niedługo przejdzie mi moje głębokie uczucie do różowo włosej piękności. Za jakąś godzinę usłyszałem pukanie do drzwi.

- Mogę wejść? - Spytał tajemniczy głos. Drzwi powoli się otwierały, a w ich progu stanął dobrze zbudowany mężczyzna.

******

Ohayo! Witajcie Kochani! No i pojawiła się nowa notka :D Teraz, kiedy jesteśmy po egzaminach postaramy się jak najczęściej wstawiać notki :D Prosimy o szczere komentarze, pozdrawiamy Patty i Paula :)